บทที่3 เมืองมัจจุราชกับคำสาปมรณะ

และเมื่อปอบยายแก่หายไปต่อหน้าต่อตาทั้งรินดาและพรานอินทั้งคู่ก็หันหน้าเข้าหากันก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำและตามหามาสและโนรินนั้นเองแต่ในจังหวะที่ทั้งคู่ออกมาจากตึกท้องฟ้าจากที่มีแดดอ่อนๆก็แปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม

จากนั้นภาพก็ได้ตัดมายังรันพีที่นอนหลับอยู่ในโรงพยาบาลและเขาก็พึ่งได้สติและลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองรอบๆห้องและพบกับยานีที่กำลังนั่งบนโซฟาและร้องไห้อยู่และเมื่อรันพีมองดูตัวเองเขาก็พบว่าตัวเขานอนอยู่บนเตียงและมีผ้าพันแผลทั่วร่างกาย

"เอ้ารันพีแกตื่นแล้วหรอเพื่อนเลิฟ"

"อืมตื่นแล้วว่าแต่เกิดอะไรขึ้นหรอ แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไงวะเพื่อน"

ยานีทำสีหน้าเศร้าน้ำตาคลอเบ้าและตอบรันพี "โอ้ยก็แกอะจู่ๆก็มีตะปูออกมาตามผิวหนังเล็บก็ฉีกฉันนี่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยนะแล้วฉันก็ตะโกนขอความ่ชวยเหลือจนอาจารย์และนักศึกษาที่ได้ยินเสียงฉันเขาก็จะเข้ามาช่วย แต่ก็ไม่กล้าแตะตัวแกเพราะตามที่ฉันบอกนั้นแหละตะปูที่ออกมาตามผิวหนังแกโครตสยองใครเห็นก็ไม่กล้าแตะเนื้อต้องตัวหรือมาช่วยหรอก"

"ยานีแกว่าเรื่องแบบนี้มันปกติมั้ยวะ"

"ไม่จะไม่ปกติเลยค่ะดีนะที่มีพ่อหนุ่มนักศึกษาใจดีคนหนึ่งเขาอุ้มแกไปที่รถของเขาและก็พาแกไปส่งโรงบาลไม่งั้นแกได้นอนตายในห้องเรียนแน่"

"แล้วพ่อหนุ่มที่แกบอกนี่ใครหรอ"

"เอิ่ม...นึกแปปพี่เขาอยู่ปี2เหมือนกับพี่มาสที่มาจีบแกอะ...หน้าตาดีพอๆกับพี่มาสเลย ชื่อ..อ่อรู้แล้วพี่ พาราน คนนี้แหละจริงแท้แน่นอนแกนอนพักก่อนตอนนี้อะ เอิ่มแล้วก็ส่วนค่ารักษาเดี๋ยวพี่พารานเขาจ่ายให้นะ"

จากนั้นรันพีก็ทำสีหน้าช็อกตาค้างไปสักพักใหญ่หลังจากที่ได้ยินชื่อชื่อนั้นก่อนรันพีที่จะพยักหน้าให้กับยานีและรันพีก็หันไปมองนาฬิกาเพื่อดูเวลา ปรากฏว่าเวลาตอนนี้ประมาณห้าโมงเย็น 

"โอ้ย..เจ็บ"

"เห้ยรันพีแกเป็นไร "

"รู้สึก..เจ็บท้องมากๆและก็ตามผิวหนังทั่วร่างกายรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนที่อยู่ใตผิวหนังเลยว่ะมึง"

ยานีทำสีหน้าไม่สบายใจพร้อมกับกลืนน้ำลายจากนั้นเธอก็บอกให้รันพีอดทนหน่อย และยานีก็หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาก่อนที่เธอจะโทรหาใครคนหนึ่ง

"พี่เพื่อนหนูมันตื่นแล้วนะ แต่ว่าพี่จะมาตอนไหนหรอคือ.."

"เพื่อนหนูมันรู้สึกปวดท้องมากและมันก็บอกหนูว่าใต้ผิวหนังทั่วร่างกายมันเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนที่อยู่ มันบอกหนูแบบนี้อะพี่รีบๆมานะ"

"ได้ๆพี่ พี่รีบมานะหนูไม่รู้ว่ามันจะเป็นอะไรอีก"

จากนั้นเมื่อยานีวางสายโทรศัพท์และมองดูเพื่อนที่กำลังนอนด้วยความเป็นห่วง

ตัดทางฝั่งของรินดาพรานอินหลังจากที่ทั้งคู่ออกมาจากห้องน้ำจู่ๆก็มีเสียงของเด็กผู้หญิงมากระซิบข้างหูของรินดา

"พี่ตามหนูมาสิหนูจะพาพี่ไปหาชายหนุ่มคนนั้น ส่วนพี่รันพีตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาลมัจจุราชลับแลนะพี่ต้องรีบไปช่วยเขาให้ได้นะ"

ทันทีที่เสียงกระซิบข้างหูของรินดาพูดจบด้านหน้าของรินดาไกลๆก็ปรากฏเด็กผู้หญิงใส่ชุดไทยสีแดงหน้าตาน่ารักเนื้อตัวเปล่งประกายยืนมองรินดาอยู่ไกลๆก่อนที่เธอจะกวักมือเรียกรินดาและวิ่งไปหลังตึก

จากนั้นรินดาก็ได้วิ่งตามเด็กผู้หญิงคนนั้นไปจนเธอได้มาเห็นเด็กผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าห้องเก็บของและชี้นิ้วไปที่ประตูจากนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ได้หายไปและเมื่อรินดาวิ่งไปประเปิดประตูคาถาที่ผีปอบยายแก่บอกจะให้มาสท่อง มาสก็ได้ท่องบริกรรมคาถาของผีปอบจบในจังหวะที่รินดาเข้ามาพอดี

จากนั้นรินดาที่เห็นว่ามาสท่องคาถาจบแล้วเธอก็พูดขึ้นมาว่า" อย่า "และทำสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะหันไปมองปอบยายแก่

และตอนนี้ก็เป็นช่วงปัจจุบันหลังจากที่รินดาหันไปมองปอบยายแก่เธอก็ทำสีหน้าไม่พอใจมากนักก่อนจะรีบคว้ามือมาสออกมาจากห้องเก็บของและเธอก็ได้ปิดประตู

และสั่งให้พรานอินที่วิ่งตามเธอมาทีหลังให้เอาเสื้อกันหนาวที่ตนใส่ใส่ให้มาสก่อนเพื่อปิดบังเสื้อที่เปื้อนเลือดส่วนรินดาก็ได้สั่งมาสและพรานอินรีบไปที่รถของเธอเดี๋ยวเธอจะตามไปทีหลัง จากนั้นพรานอินก็พยักหน้าให้รินดาและรีบวิ่งไปที่รถพร้อมกับมาส

และทันทีที่ทั้งสองวิ่งไปที่รถแล้วและเหลือแค่รินดาคนเดียวเธอก็ได้เปิดประตูห้องเก็บของและเผชิญหน้ากับปอบยายแก่แต่เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาจะเผชิญหน้ากับปอบยายแก่และในตอนนี้มันได้กลายเป็นของเหลวสีดำเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ๆศพของโนรินที่ตอนนี้ยังมีเลื้อยตัดไม้ที่แทงคาปากไว้อยู่

และแล้วเมื่อของเหลวสีดำมันเข้าซึมเข้าไปในร่างของโนรินแล้วจากนั้นร่างของโนรินก็ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับหยิบเลื้อยตัดไม้ที่อยู่ในปากออกมา

ส่วนทางด้านของรินดาเองที่ตอนนี้ความทรงจำทุกอย่างของเธอได้กลับคืนมาเธอจึงโกรทแค้นผีร้ายตนนี้เป็นอย่างมากที่ฆ่าพ่อแม่ของเธอและหวังจะกำจัดมันได้ในครั้งนี้เพราะรินดาเองก็เฝ้ารอเวลาที่จะได้เจอมันอีกครั้ง จากนั้นรินดาจึงยื่นสร้อยคอที่อยู่ในกำมือของเธอที่พ่อให้เธอเคยให้มายื่นไปที่เบื้องหน้าของร่างของโนรินที่ไร้วิญญาณมีเพียงแค่ปอบยายแก่ที่เข้ามาสิงสู่ในร่างเธอ

 จากนั้นสร้อยคอที่รินดาถืออยู่นั้นก็ค่อยๆสลายหายไปเป็นกลุ่มควันสีขาวสลายหายไปต่อหน้าต่อหน้าของเธอจากนั้นปอบยายแก่ที่อยู่ในร่างของโนรินมันก็พูดขึ้นว่า

"โชคดีจริงๆที่มาสมันท่องคาถาจบตอนนี้กูได้เป็นปอบห่าก้อมแล้ว ต่อให้มึงคิดจะหาทางฆ่ากูยังไงมึงก็ทำไม่ได้หรอกมีงมาช้าไป"

รินดาทำสีหน้าโกรทจนเส้นเลือดขึ้นด่าและเธอก็ได้ด่าปอบห่าก้อมยายแก่อย่างไม่เกรงกลัว

"อีผีเหี้ยอย่างมึงกูจะไม่มีวันให้อภัยมึงเด็ดขาด"

ปอบห่าก้อมยายแก่หัวเราะให้กับรินดาก่อนที่มันจะบังคับร่างของโนรินให้เดินถอยหลังหายเข้าไปในความมืดและมันก็พูดพูดประโยคสุดท้ายให้กับรินดาว่า

"แล้วมึงจะทำอะไรกูได้  อีเด็กไร้สมองอย่างมึงจะไม่มีวันมาหยุดกูได้"

"และตอนนี้กูมีพลังอำนาจเหนือผีทุกสิ่งต่อให้ของขลังต่างๆก็เอากูไม่ลงหรอกนะ"

"ถ้างั้นกูขอตัวไปจักการเหยื่อที่กูเล็งไว้ก็แล้วกัน ไว้เจอกันใหม่นะรินดา...."

จากนั้นร่างของโนรินที่อยู่ในความมืดชิ้นส่วนร่างกายของเธอก็ได้ระเบิดออกกระเด็นมาที่เท้าของรินดาก่อนที่ชิ้นส่วนร่างของโนรินนั้นจะถูกดูดลงไปในพื้นส่วนทางด้านของรินดานั้นหลังจากที่เธอได้ฟังสิ่งที่ปอบห่าก้อมยายแก่พูดตัวเธอก็ค่อยๆนั่งคุกเข่าลงไปที่พื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจและด้วยความสิ้นหวัง

และในระหว่างที่พรานอินและมาสกำลังนั่งอยู่ในรถรอรินดาอยู่นั้นทั้งสองก็ได้พูดคุยกันเล็กน้อย

"และทำไมเราสองคนถึงรู้ว่าพี่อยู่นี่ล่ะแแต่ก็ขอบคุณนะที่ช่วยพี่ออกจากตรงนั้น"

"เรื่องมันยาวครับพี่ว่าแต่...พี่มาสพอจะทราบอะไรหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น"

มาสเงียบอยู่สักพักก่อนจะตอบพรานอินไปว่า"พี่หรอ พี่จำได้แค่พี่จะตามรันพีไปแต่จู่ๆก็มีลมเข้ามาปะทะหน้าพี่แล้วพี่ก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย แต่ว่าพอพี่ได้สติพี่ก็พบว่าตัวพี่ใช้เลื้อยตัดไม้แทงเข้าไปในปากโนรินแต่พี่ไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยนะ"

"ผมเข้าใจแล้วครับมันไม่ใช่ความผิดพี่หรอก ผมว่าต้องเป็นฝีมือยายแก่น่าตาน่ากลัวตนนั้นแน่ๆ"

"ห๊ะน้องรู้ดวยหรอว่าเป็นยายแก่พี่เองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันแต่พี่คิดว่าใช่แหละเพราะตอนที่พี่ได้สติ พี่ก็พบแกใส่ชุดพื้นเมืองสีน้ำเงินมายืนอยู่หน้าพี่แล้วแววตาท่าทางแกน่ากลัวมาก"

"ส่วนผมพึ่งมาเจอพร้อมกับรินดานี่แหละพี่ ผมว่ายายแก่ตนนั้นไม่น่าใช่ผีธรรมดาแน่ๆและแกก็น่าจะมีความลับบางอย่างที่พวกเราไม่รู้ ผมว่าเราต้องมาปรึกษาพูดคุยกันหาทางหยุดเรื่องนี้กันนะครับ"

"พี่ก็คิดงั้นเหมือนกัน"

จากนั้นเมื่อพี่มาสกล่าวจบรินดาก็วิ่งเข้ามานั่งในรถและบอกให้พรานอินขับรถไปที่โรงพยาบาลด่วน

"โอ้ยเหนื่อย พรานอินแกรีบขับรถฉันไปโรงพยาบาลด่วนน้องรันพีกำลังจะเกิดอันตราย อีผีนั้นมันบอกจะจักการเหยื่อของมันที่มันเล็งไว้ฉันคิดว่าต้องเป็นน้องรันพีแน่ "

ตอนที่ 3 เมืองมัจจุราชกับคำสาปมรณะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***