[ หวนชะตายับยั้งวันสิ้นโลก ] [ ep. 14 ]

🌙

พอพวกเขาได้ฟังแบบนั้นก็ยิ่งเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีกเพียงเพราะแบบนั้นทำให้พวกเขาคิดว่าตัวของผมนั้นเป็นคนที่ขี้อายมากกว่าที่คิด พวกเขาทั้งสองคนนี้เป็นเพื่อนของผมในช่วงที่ก่อนย้อนกลับ ไม่สิ ต้องบอกว่าหนึ่งในเพื่อนทั้งหมดของผมก่อนย้อนกลับสินะ

ใบปอ 💖

ไม่นึกเลยว่ารินจะเป็นคนขี้อายขนาดนี้

เพราะมันนานมากผมเลยจำเรื่องราวในตอนที่เราเจอกันครั้งแรกไม่ได้อย่างแม่นยำแต่ก็พอจะคาดเดาสถานการณ์ได้

เอิร์ธ 💓

นั่นสินะ ถึงว่าตอนอนุบาลไม่เห็นคุยกับใครเลย นึกว่าเป็นคนหยิ่งซะอีก

ใบปอ และ เอิร์ธ คือ เพื่อนที่ยังติดต่อกับผมอยู่ถึงแม้ตอนที่เราขึ้นมัธยมจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันก็ตาม

ใบปอ 💖

เอ๋~? ไม่น้าาา รินไม่ดูเป็นคนแบบนั้นเลย

แต่มันก็สร้างความห่างเหินให้เราเช่นกันจนตอนนั้น ผมก็ตระหนักได้ว่าตนเองคงไม่ใช่เพื่อนสนิทของทั้งสองแล้ว แค่เคยเป็นเท่านั้น

ในการย้อนกลับครั้งนี้ ผมไม่ต้องการความห่างเหินพวกนั้นอีกต่อไปแล้ว ผมจะต้องโน้มน้าวแล้วพาพวกเขาไปให้ได้

ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ขอโทษที่ทำให้พวกเธอกลัวนะ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตัวเองดูหยิ่งเลย

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

แค่มีเรื่องให้คิดมากเกินไปหน่อยเท่านั้นเองน่ะ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้อยากเป็นเพื่อนนะ ฉันน่ะอยากเป็นเพื่อนกับทั้งคู่มากๆเลย

เพราะคำพูดของผมที่พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มในวันนั้นทำให้ผมได้เพื่อนสองคนนั้กลับมาในทันที

ผม ใบปอ เอิร์ธ และ มิซากิ กลายเป็นเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกันไปโดยปริยาย

และในวันนั้นเองในตอนเลิกเรียนแม่ของผมก็มารับผม มิซากิ และ พี่ปอมตามปกติ แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือสถานที่ที่แม่พาพวกเรากลับมา

ใช่ครับ ที่นี่ บ้านหลังใหญ่แสนจะอลังการนี้ คือบ้านที่ผมเป็นคนเลือกมากับมือ และเป็นบ้านที่ในที่สุดก็ได้สร้างจนเสร็จสักที

ห้องในบ้านหลังนี้มีมากพอให้คนมากมายมาอยู่อาศัย ใช่เพราะบ้านนี้มีห้องเยอะที่สุดทำให้ผมเลือกบ้านหลังนี้มา

ในตอนแรกแม่ก็ถามว่านี่ใช่บ้านแน่นะ แหมแน่นอนสิครับ ต้องปลอดภัยไว้ก่อนี่เนอะแล้วก็ต้องสวยด้วย

เรื่องโรงเรียนก็ส่วนโรงเรียน เรื่องส่วนตัวก็ส่วนตัว

เป้าหมายต่อไปของผมคือการรวบรวมครอบครัวของเราทั้งหมดกลับมาอยู่ด้วยกันเป็นปึกแผ่นอีกครั้ง

ผมรู้ว่านี่เป็นงานที่อาจใช้เวลานาน แต่เพื่อความสุขแล้วผมก็ยินดีที่จะทำมันไม่ว่าจะต้องแลกด้วยเงินจำนวนมหาศาลหรือทั้งหมดที่มีผมก็ยินยอมครับ

บ้านหลังนี้ในตอนนี้มี ย่า ปู่ พี่ปอม แม่ พ่อ ยาย น้ำ แม่ของน้ำ น้อง ผม และ มิซากิ ที่อยู่อาศัย

ครอบครัวของผมไม่ใช่ครอบครัวเล็กๆเลยใช่ไหมล่ะ ผมเองก็คิดแบบนั้นในตอนนี้เองนี่แหละ

มีคนหลายคนในครอบครัวที่ไม่เคยแม้จะโผล่หน้ามาให้ผมเห็นด้วยซ้ำ มีหลายคนที่ทรยศหักหลังกันจนแตกหัก

แต่ถึงจะรู้อย่างงั้นยังไงผมก็ไม่อยากให้พวกเขาต้องแตกแยกกันอยู่ดี

ผมมีลุง มีป้า มีลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งแน่นอนพวกเขาปฏิเสธแทบจะทันทีกับคำเชิญของผมซึ่งนั่นก็ช่วยไม่ได้นอกจากผมจะต้องปล่อยพวกเขาไป

ปัญหาการแตกแยกของครอบครัวของผมนั้นง่ายดายและไม่ซับซ้อน มันก็เป็นการแคกแยกเพราะความรักลูกไม่เท่ากันของคุณยายนั่นแหละ ยายรักลุงมากกว่า แม่ ตารักแม่มากกว่า ลุง

การหย่าร้าง

และอื่นไปอีกน่าปวดหัวจริงๆ

แต่ถึงยังไงผมก็ใช่ว่าจะยอมให้เป็นแบบนี้ซะเมื่อไหร่

ทันทีที่ผมกลับมาถึง ผมก็ไปอ้อนขอให้พ่อพาไปหาตาแทบจะในทันทีเลย

ผมขอมาขนาดนี้พ่อก็ต้องยอมแน่ๆแหละ แต่รู้อะไรไหม

เพราะผมพึ่งเปิดเทอมมาไม่นานจึงไม่สามารถไปได้ในตอนนี้เพราะอาจส่งผลกระทบต่อตัวของผมได้

เพราะแบบนั้น พ่อกับแม่และน้องก็เลยจะไปกันแค่สามคน ทิ้งผมไว้กับพี่ ย่า ปู่ ยาย

ป้าลำ กับ น้ำ

และ มิซากิ

สาเหตุที่ป้าลำ ที่เป็นแม่ของน้ำและน้ำมาอยู่ที่นี่ก็เพราะ แม่กับป้าลำ ทำธุรกิจร่วมกันแล้วก็เพราะป้าลำมีร่างกายไม่แข็งแรง และ ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง แม่จึงให้ปักหลักที่นี่

พอแม่พ่อน้องไปผมกับมิซากิก็เดินเข้าห้องพวกเราไป เพราะผมขอแม่นอนห้องเดียวกันกับมิซากิแค่สองคน แม่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะอยากให้ผมรู้จักโตเลยจัดห้องไว้ให้