[ หวนชะตายับยั้งวันสิ้นโลก ] [ ep. 10 ]

🌙

ทันทีที่โรงเรียนเปิด ร่างกายของผมที่หายดีแล้วก็มาโรงเรียนในเทอมที่สองได้อย่างปกติดี แต่ในครั้งนี้ ผมได้มาพร้อมกันกับมิซากิ พี่ และ น้ำใส ที่ได้ย้ายมาเรียนที่นี่ตามผม เพราะกลัวว่าผมจะสนิทกับมิซากิมาหกว่า

เดิมทีเธอก็เป็นคนขี้น้อยใจและเอาแต่ใจมากอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่จะทำแบบนี้

ɴᴀ̈ᴍ 🌙 น้ำ

ถอยไปไกลๆจากรินเลยนะ!

Misaki 🌹 มิซากิ

อะไรของเธอ รินเป็นเพื่อนเธอคนเดียวรึไง !

แค่มาถึงสองคนนี้ก็เริ่มประเด็นเถียงกะนเปิดประเดิมเรียบร้อยแล้ว ทำเอาผมถอนหายใจออกมาเลยล่ะ

ป้าลำ และ แม่ ที่ไม่อยากให้เกิดเรื่องน่าปวดหัวตั้งแต่วันแรกที่มาเรียน จึงพูดขึ้นมาแบบนั้น เพื่อตักเตือน

ลำ - [ ป้าลำ / แม่น้ำ ]

น้ำจะทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก

ลำ - [ ป้าลำ / แม่น้ำ ]

อยู่โรงเรียนต้องเชื่อฟังคุณครูนะลูก

ᴀᴏᴍ 🌙 ออม [ แม่ ]

ใช่แล้ว ริน กับ มิซ ก็อย่าเกเรนะ ปอมก็ดูน้องๆด้วย เราโตแล้วเป็นพี่ต้องเป็นแบบอย่างนะ

ผมยิ้มให้พวกท่านก่อนจะพยักหน้าตอบรับโดยไม่เถียงเลยสักคำ ก่อนจะพูดขึ้น

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ไปทำงานเถอะครับ เดี๋ยวก็สายหรอก

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ถ้าที่ร้านไม่มีคนดูเดี๋ยวก็โดนลักตังค์หรอกฮะ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ผมไปละ ไว้เจอกันนะฮะ

พอพูดจบผมก็ทิ้งมิซากิ พี่ และ น้ำไว้ตรงนั้นแล้วเดินหนีไปหาคุณครูก่อนเลย

จากนั้นพวกเขาก็เถียงกันตามเคย โชคดีที่มีพี่ปอมคอยห้ามไว้ ไม่ให้ตีกันเอง

ɴᴀ̈ᴍ 🌙 น้ำ

เอ๋! รินรอด้วยสิ ! นี่เห็นไหมเป็นเพราะนายนั่นแหละ

Misaki 🌹 มิซากิ

ห๋า!! ฉันเนี่ยนะ เป็นเพราะเธอที่ไม่รู้จักโตต่างหากล่ะ

ปอม • Pom

พอทั้งคู่นั่นแหละ

ปอม • Pom

รินไปโน่นแล้ว

ปอม • Pom

ไป ไปกินข้าวที่โรงหาร

พอเห็นว่าผมเดินไปถึงโรงอาหารแล้วพวกเขาจึงรีบบอกลาแล้วตามผมมาแทบจะในทันที

ปอม • Pom

แม่ ป้า ผมไปละนะ เจอกันตอนเลิกเรียนครับ

Misaki 🌹 มิซากิ

ผมไปก่อนนะครับ

ɴᴀ̈ᴍ 🌙 น้ำ

น-หนูด้วย!

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ . . . )

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( คิดถึงจริงๆ )

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( . . .ฉันจะต้องรวบรวมเพื่อนของฉันก่อนย้อนกลับมาที่นี่ให้ได้ทั้งหมด. . .)

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( ก่อนที่จะสายไปอีกครั้ง )

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( . . .ความรักทำให้ฉันตาบอดจนเสียพวกเขาไป คนที่รักฉันจริงๆเลิกรักฉันเพราะฉันไม่สนใจพวกเขาจนสุดท้ายก็หายไปจากชีวิต )

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องทำตัวยังไงกับพวกเขา )

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( เมื่อก่อนตัวของฉันจมอยู่กับความหลง ความรัก และ ตัณหา จนไม่อาจชำนะให้บริสุทธิ์หากไม่ใช่เพราะท่านเทพคงไม่ได้ร่างกายที่บริสุทธิ์เช่นนี้มาครอง )

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่โลกออนไลน์. . .เพื่อนในความจริง ทุกคนที่เรารู้จัก คนที่ทำให้เราเคยเจ็บ ฉันน่ะจะรวบรวมกลับคืนมาและชำระหนี้ทุกอย่างเอง )

ในตอนนั้นเองที่ตัวของเราจมอยู่กับความคิดมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาเหมือนสายน้ำ มิซากิก็ได้เดินมาสะกิดแล้วกอดเราไว้จากด้านหลังก่อนที่ตัวของเขาจะเริ่มกล่าวขึ้น

Misaki 🌹 มิซากิ

นี่มัวเหม่ออะไรอยู่

Misaki 🌹 มิซากิ

เป็นอะไรไป?

ผมยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวลก่อนจะพูดขึ้นมาเพื่อตอบคำถามของเขา

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ฮ่า. . .ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนายก็น้าจะรู้ว่าฉันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่

เขายิ้มตอบก่อนจะตอบรับมา

Misaki 🌹 มิซากิ

นั่นสินะครับ

ในตอนนั้นพี่ปอมกับน้ำที่พึ่งเดินมาถึง พี่ก็ได้พูดขึ้นด้วยท่าทีที่ดูน้อยใจนิดๆที่น้องชายของตนไม่สนใจตนเลย ทำนองนั้นล่ะนะ

ปอม • Pom

เห๋ ทั้งสองคนนน จะสนิทสนมกันเกินไปแล้ววว

ปอม • Pom

ลืมพี่และน้ำไปแล้วรึเปล่านะ

ท่าทีของเขาทำให้ผมหัวเราะออกมา

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ฮะฮะฮะ งั้นหรอครับ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ขอโทษทีนะ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

เอาล่ะไปหยิบข้าวแล้วไปหานั่งที่นั่งกันเถอะ

หลังจากนั้นพวกเราก็กินข้าวด้วยกันก่อนจะแยกย้ายไปตามทางของตนเพื่อไปเข้าแถวและเริ่มเข้าเรียน

ในคาบเรียนของเด็กอนุบาลอย่างเราๆก็ไม่มีอะไรมาก มีคาบการวาดรูป คณิต ภาษาไทย วิทยาศาสตร์ และ คาบว่างเป็นส่วนใหญ่เลย

พอขึ้นไปที่ห้องอาจารย์ประจำห้องเรียนก็จะเช็กชื่อของพวกเรา แล้วก็ สอน จากนั้นก็ปล่อยให้เราเล่น เล่นเสร็จก็พาไปกินข้าว กินข้าวเสร็จก็พาไปซื้อขนมกินหนมเสร็จก็นอน

ไม่มีอะไรมากนัก

น้ำ และ มิซากิ อยู่คนละห้องกันกับผม เราจึงไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย นอกจากช่วงเช้า

และ ช่วงกลับบ้าน

พอแม่ ป้า มารับเราก็ได้กลับบ้านด้วยกัน

ในตอนนี้ด้วยความที่มีผมเป็นโชคลาภก็ถูกหวยรัวสิครับรอไร

ครอบครัวเราเลยไม่ได้ไปทำงาน แต่มาทำร้านอาหารตามสั่งขายของกินแทน

ในซอยบ้านผมจะมีโรงงานอยู่ด้านในซึ่งเวลาเช้า เที่ยง เย็น จะมีพนักงานออกมาจากด้านในเพื่อหาร้านค้าซื้อของกินกัน ก็จะเป็นช่วงนั้นที่ครอบครัวเราจะทำรายได้

ซึ่งป้าลำเองก็มาทำงานกับแม่เหมือนกันเพราะแม่จ้างเพียงแค่ล้างจานก็ได้ตังค์รายวันหลายบาทเลย จึงคุ้มค่ามากกว่า

เพราะแม่ก็สงสารที่ป้าเป็นมะเร็งจึงอยากจะหาทางรักษาเหมือนกัน