[ หวนชะตายับยั้งวันสิ้นโลก ] [ ep. 6 ]

🌙

จากนั้นแม่ก็เล่าเรื่องมากมายให้กับ ย่าและปู่ได้ฟัง ผมก็นั่งมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ กับ พี่ชาย และ น้องชาย

ไม่รู้ว่าพี่ผมมันเป็นอะไรแต่จู่ๆมันก็เอามือมาลูบแก้มแล้วบีบแก้มผมใหญ่เลย อย่างกับแก้มผมมันเป็นสิ่งที่น่าบีบยังไงย่างงั้น

พี่ที่บีบแก้มผมผมก็ไม่ได้ขัดขืน ออกจะชอบด้วยซ้ำเพราะมือของพี่มันอุ่นมากๆ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

(ถึงจะเป็นคนละพ่อคนละแม่ แต่ก็. . .ไม่ได้แย่นี่)

ผมคิดขึ้นภายในใจด้วยหน้านิ่งๆ

มือของผมก็แตะไปที่แก้มของน้องชายของผม ก่อนจะลูบมันเบาๆ เหมือนกัน

ก่อนหน้าที่จะย้อนกลับมา. . .พี่ไม่เคยทำแบบนี้กับผมเลย ไม่มีความอบอุ่นที่เคยต้องการ

ฉันเคยอยาก. . .สนิทกับพี่ให้มากกว่านี้ ก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะสายไป . . .ความเสียใจ. . .เจ็บปวด. . .

มันทำให้ฉันรู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจ

น้องชายที่อยากให้พี่สาวเล่นในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ความเอาแต่ใจของน้องชายที่ไม่อาจปฏิเสธได้เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวัง

คำพูดของคนรอบข้างที่เฝ้าหวังอยากให้เราเป็นชายไม่ใช่หญิง

ฝังใจเรา...จนสุดท้าย

เราก็อยากเป็นผู้ชายขึ้นมา

จนตอนนี้

เราก็

เป็นชายแล้ว

จะบอกว่าดีใจก็ไม่เชิงหรอก . . .

ก็มันคือความอยากเป็นของเรา มันก็เพื่อการล้างแค้น และ การทวงสุดตัวของเรา . . .การทวงคืนเพื่อนที่เป็นที่รัก. . .การล้างแค้นคนที่ลวงหลอก. . .การรักษามิตรภาพที่เคยมี แต่ต้องเสียไปเพราะความโง่เง่าและปัจจัยมากมายที่เข้ามารบกวน

ในชาตินี้จะพลาดอีกครั้งไม่ได้หรอกนะ

เพราะมัวแต่คิดแบบนั้น จึงเงียบไปอยู่นาน และ ไม่ได้ยินเสียงของพ่อ แม่ ปู่ ย่า และ พี่ชาย ที่เรียกขานชื่อของเราและพยายามเรียกสติเราอยู่นาน

พอตัวเราได้สติขึ้นมา เราก็อยู่บนรถซะแล้ว พ่อที่กำลังขับรถพาเราไปโรงบาล พี่ชาย น้องชาย ปู่ย่า และ แม่ ที่คอยเป็นห่วงเราไม่ขาดสาย

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

อา ทุกคน?

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ทำไมถึง. . .อ่า เรากำลังจะไปไหนหรอครับ

พอทุกคนรู้ว่าเราได้สติแล้ว ก็ต่างพากันดีใจ

ᴀᴏᴍ 🌙 ออม [ แม่ ]

เมื่อกี้เราเป็นอะไรไป ทำไมจู่ๆถึง!

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

โทษที

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ผมมัวคิด. . .เรื่องเรื่องนึงอยู่น่ะ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะ อย่าตกใจไปเลย

ผมที่พึ่งรู้ตัวว่านั่งอยู่บนตักพี่ชายก็พยายามจะลุกออกในทันที แต่ก็โดนดึงเอวไว้เลยไปไหนไม่ได้

ปอม • Pom

หึ

ปอม • Pom

พี่คนนี้ไม่ปล่อยรินไปหรอกนะ

ɴᴀʀɪɴ sᴇᴀɴsᴜᴋʜ 🪐 นาริน แสนสุข

( น. . .น่ากลัว ! )

หลังจากนั้น พ่อก็ขับรถพาพวกเราไปที่บ้านเหมือนเดิม แม่จัดเตรียมห้องชั้นสองให้ย่าและปู่

ส่วนพี่ก็นอนข้างล่างกับผม . . . พ่อแม่และน้องนอนบนเตียงผมกับพี่นอนบนพื้นที่นอนข้างเตียง

ถึงพ่อกับแม่จะถามว่าเอาเตียงไหมก็เถอะ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่เอาอยู่ดีน่ะนะ

เพราะถนัดแบบนี้มากว่า

ด้วยความที่เราเร่งออกมาแบบนี้ก็ดันลืมทำเรื่องย้ายโรงเรียนให้พี่ชายของผม ย่า กับ ปู่เลย พาพี่ไปทำเรื่องก่อน

คืนนี้ผมจึงสบายใจมากที่จะได้นอนคนเดียวด้านล่างต่อ

ในคืนนั้นผมหลับไปอย่างสบายใจ แต่พอลืมตาขึ้นมา ผมก็อยู่บนอกของพี่ชายของผมซะละ ผมก็ลุกขึ้นมานั่งบนตักของพี่โดยไม่รู้ตัว

พี่ก็หัวเราะแล้วจับแก้มผมเท่านั้นแหละรู้ตัวเลย

ปอม • Pom

นี่เรา. . .อ่อยพี่หรอ

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ตบไปหนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นมา แล้วเดินเตาะแตะไปที่ห้องน้ำ

พี่มีอายุห่างกันกับผมหนึ่งปี

การมาเรียนโรงเรียนเดียวกันนั้นคงไม่ยากอะไรเพราะโรงเรียนผมก็รับนักเรียนจากทุกที่ทุกทางและสมัครทุกระดับชั้นอยู่แล้ว

เพราะเป็นโรงเรียนที่ไม่ค่อยรู้จักเลยไม่ค่อยมีคนมากนักและเพราะด้านหน้ามีโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงอยู่ด้วย

จึงไม่ค่อยมีใครเดินเข้าไปดูโรงเรียนรัฐข้างใน

ผมอยู่ อ.1 ส่วนพี่มาต่อ อ.2 ที่นี่

ในส่วนของเทอมสอง ช่วงเทอมแรกผมยังไม่ค่อยสนเรื่องการเมคเฟรนแต่ก็พอมีเพื่อนอยู่บ้าง เป็นเพื่อนที่ผมรู้จักตั้งแต่ก่อนย้อนกลับ ทั้งคนที่เป็นเพื่อนแท้ และ ไม่แท้

พอเปิดเทอมสอง ผม กับ พี่ก็มาที่นี่

มาโรงเรียนด้วยกัน

พี่ของผมเป็นพวกที่ชอบอุ้ม ไม่รู้เป็นอะไรกันแน่ เดินอยู่ดีๆก็มาอุ้ม

ปอม • Pom

. . .เดินแบบนี้คงลำบากขาเล็กนั่นเกินไปแล้ว

ปอม • Pom

ให้พี่อุ้มดีกว่านะ

แต่บางครั้งก็จะวางลงกระทันหันจนเกินไปในตอนที่ผมหลับไปตอนถูกอุ้ม

อย่างที่ทุกคนรู้กัน ผมในตอนเด็กเป็นคนที่ขี้เซามาก

ผมที่จู่ๆก็ถูกวางก็เลยหันไปมองหน้าพี่ แล้วเดินไปเกาะขาพี่ซะละแล้วก็นอนแม่งตรงนั้นแหละ

คนมันง่วงนี่หว่า

ปอม • Pom