< 1st Light In Darkness >
< บทที่ 5 >
# คำเตือน นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่ต้นฉบับ หรือ เนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของใครสักคนจริงๆ . . . ! มีเนื้อหาของ Lookism / Study Group / Reality Quest / Questism ผสมกันหรือก็คือ อยู่ที่ universe เดียวกัน สามารถหาอ่านต้นฉบับได้ที่ WEBTOON
# ภาพทั้งหมดที่นำมาใช้ประกอบ นำมาจาก Pinterest #
พอออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็ก ก็ทำให้พบกับ ชายสูทดำ หลายคน ยืนเฝ้าอยู่ หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กไม่ห่าง และ ไม่คิดจะสนใจสายตาของคนแถวนั้นเลย แม้แต่นิดเดียว. . .
ทันทีที่คุณซองกังยู อุ้มผมออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็ก ชายชุดดำเหล่านั้นก็คอยเดินประกบเขาจากทุกทิศทาง เหมือนกับบอดี้การ์ด . . .
ผมมองดูพวกเขาด้วยท่าทางที่สนอกสนใจ ก่อนจะหันไปเห็นสายตาที่จับจ้องมาของใครบางคน ที่มองมาที่ผม ชายที่มีอายุในรุ่นของวัยรุ่น ดวงตาขาวเป็นสีดำ ดวงตาสีดำเป็นสีขาว ท่าทางของเขาที่หลบๆซ่อนๆจากบางสิ่ง
สายตาที่มองมาที่ผมด้วยท่าทางที่สนอกสนใจ . . . ก่อนที่จะหายวับไปทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมาอีกทีหลังจากที่ผมกระพริบตาไป . . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( จงกอน ? )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( . . .อ่า ถ้าจำไม่ผิด เราดูเหมือนจะอายุพอๆกับ พวกสตั๊ดดี้กรุป มากกว่า... แต่ในตอนนี้ พวก กลุ่มทั้งสี่ในเกาหลีใต้ ยังรวบรวมกลุ่มยังไม่หมดเพราะงั้นอันดับเเรก )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( คงต้องไปหาพวก ปาร์คฮยองซอค ก่อน... )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( อาจารย์เคยบอกว่า เราสามารถเรียนข้ามชั้นได้หากความสามารถของเรามีมากพอ บางทีการทำแบบนี้ในตอนนี้อาจจะไม่แย่ )
ผมคิดขึ้นมา ก่อนที่จะหันหน้าหนีจากทางที่เคยมี จงกอน อยู่ แล้วหันกลับไปทางที่ควรจะหันไป . . . เพื่อให้ จงกอน ได้มีโอกาสที่จะแข็งแกร่งขึ้น
มาก็พอ. . .ที่ผมจะก็อปมันมาได้. . .ผ่านการมองล่ะนะ ชีวิตนี้...นอกจากแก้แค้นเพื่อแม่ สิ่งที่เหลือ ทั้งเป้าหมาย ทุกอย่างเราต้องกำหนดเองทั้งหมด
ความรู้ คือสิ่งที่เราต้องการในชาตินี้มากที่สุด... แบบนี้เราจะต้องทำยังไง... ถึงจะทำตัวไม่สะดุดตา และ ไม่เป็นผู้ใหญ่เกินกว่าเด็กกันนั้น...
ชาติก่อนหน้า ชีวิตเราใช้ไปกับการเสียสละ ใช้ไปกับการต่อสู้ซะส่วนใหญ่ . . .จำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าอายุเท่าไหร่แล้วในตอนนั้นเพราะหลังจากที่ขึ้นเป็นฮันเตอร์โดยสมบูรณ์ร่างกายของเราในตอนนั้น
พอเติบโตถึงวัยรุ่นได้อย่างเต็มที่ ก็หยุดเจริญเติบโตไปซะดื้อๆ. . . เช่นกันกับทุกคนที่กลายเป็นฮันเตอร์เต็มตัว . . .
เพราะคิดเพลินไป ทำให้ผมเผลอหลับไปโดยไม่คิดอะไร และ เพราะว่าร่างกายของเด็กมีขีดจำกัดอยู่บางด้าน . . . ทำให้เพลียมาก เพราะข้ามขีดจำกัดไปไกลเกิน จึงผลอยหลับไปอัตโนมัติ
เมื่อคงดวงจิตให้มีอยู่ต่อไป . . .
พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็มาอยู่บนเครื่องบินตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
. . .อ๊ะ! เครื่องบินหรอ...?
ในตอนนั้นเอง ชายที่ผมนั่งอยู่บนตักของเขา ก็ใช้มือข้างนึงบีบแก้มของผมแล้วยืดเล่น เสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ชอบใจ
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
คงเพลียมากสินะ . . .หลับสบายเชียว
คุณซองกังยู พูดขึ้นมาด้วยท่าทางที่ใจเย็นเอามากๆ . . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
. . .!
ผมมองไปที่เขาด้วยท่าทางที่สับสน ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องดูแลผมด้วยตัวเองก็ได้
แต่เขากลับคอยโอบกอดผมเอาไว้ด้วยตัวเอง . . . โดยไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียว ต่อให้จะหลับตาไปก็ตาม . . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
...
ท่าทางที่สับสนของผม แสดงออกมาอย่างชัดเจน เพราะข้อจำกัดบางอย่างในร่างกายทำให้ผม ไม่สามารถปกปิดความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ได้
คุณซองกังยู ที่เห็นท่าทางของผม ที่แสดงออกมาแบบนี้ เขาก็หัวเราะออกมา ด้วยท่าทางที่ชอบอกชอบใจ ก่อนที่จะพูดขึ้นเพื่ออธิบาย
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
อะฮะฮะฮะ ดูท่าทางที่สับสนนั่นสิ
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
( น่ารัก... การมีลูกคือความรู้สึกที่ใจฟูแบบนี้สินะ )
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
( ฉันเป็นพ่อคนแล้ว เย้ๆ )
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
เรากำลังจะไป เกาหลีใต้ กัน
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
มีลูกทั้งที เลยกะจะเอาไปอวด คุณพ่อของฉันน่ะสิ . . . อ่า หมายถึง ปู่ของเธอน่ะ
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
แล้วก็มีลูกทั้งที เลยอยากให้ลองไปอยู่ที่ที่เจริญแบบนั้น ภายใต้การดูแลที่ครอบคลุม
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
ไม่ได้หมายความว่า ญี่ปุ่น ไม่เจริญ ก็แค่ ที่นั่นเป็นบ้านเกิดของฉัน ลูกคนแรกของฉัน ฉันอยากให้ลูกของฉัน
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
ได้มีโอกาสไปอยู่ ณ ที่ที่ฉันเกิด
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
ในใบเกิดที่ พี่เลี้ยง ของเธอให้มา
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
เธอเองก็เกิดที่นั่น
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
เลยคิดว่า มันอาจจะทำให้มูฟออน ออกจากความคิดเก่าได้
พอเขาอธิบายจนจบ ถึงบางช่วง ผู้ชายสูทดำด้านหลังของเขาจะแอบขำเขาบ้าง ซึ่งแน่นอนว่า ผมโฟกัสคนที่กำลังขำเขา อยู่ จนกระทั่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของคุณซองกังยู
เกี่ยวกับสถานที่ที่เขาเกิด . . .
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
ฮ่า. . .แบบนี้นี่เอง
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
ขอบคุณนะครับ...
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
ไม่นึกว่าคุณจะนึกถึงผมขนาดนี้
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
นึกว่าเป็นคนไม่ดีซะอีก
ก่อนหน้านี้ผมอาจทำตัวแข็งกระด้างไป แต่ก็เพราะว่า เกร็ง และ ไม่รู้ว่าจะปรับตัวยังไง กับคนที่แม้แต่ข้อมูลสักอย่างก็ไม่มี
แต่พอรู้ว่า เขาไม่คิดจะทอดทิ้งอะไรที่เขาต้องรับผิดชอบเอาไว้ข้างหลัง และ ไม่คิดจะทิ้งใครเอาไว้ข้างหลัง หรือ โยนภาระที่ตัวเองจำเป็นต้องดูแลจริงๆให้กับใคร
ผมก็รู้สึกวางใจเขามากขึ้น แต่ก็ไม่มากพอที่จะฝืนเรียกพ่อได้ . . . เพราะเราพึ่งเจอกันไม่นานเอง จะเรียกพ่อได้ยังไงล่ะ
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสามารถคาดหวังได้รึเปล่า
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( ก่อนย้อนกลับก็ถูกพ่อแท้ๆทิ้ง ชาติพอย้อนกลับ พ่อแท้ๆก็ทิ้งพอได้ดิบได้ดีงานฮันเตอร์ก็กลับมาอ้อนวอนขอสิทธิ์ความเป็นพ่อ )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( มีแต่พ่อไม่แท้ที่ครั้งนึงเรียกว่าอา และ คอยอยู่เป็นพ่อที่ไม่ค่อยสนิทกันเพราะไม่กล้าเข้าหากัน และ สุดท้ายก็สนิทกันในชาติที่ย้อนกลับมา )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( ชาตินี้เอง พ่อแท้ๆก็ทิ้งเหมือนกัน . . . )
ᴀᴋɪʀᴀ ᴀᴏɪ 🌙 อากิระ อาโออิ
( เขาจะ. . .เป็นพ่อให้ได้จริงหรอ?)
พอเขาเห็นท่าทางของผม ที่เหม่อไป ด้วยความเป็นห่วง เขาก็ดึงผมเข้ามากอดไว้ แล้ว ลูบหลังของผมเบาๆ
sᴇᴏɴɢ ɢᴀɴɢ ʏᴜ 🐲 ซองกังยู
. . .ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?
Comments