< 1st Light In Darkness >
< บทที่ - 2 >
หลังจากที่ผมเกิดขึ้นมาบนโลกนี้แล้วจะจริงๆ. . .ในวันที่ 25 พฤษภาคม นี้ ผมก็สลบไปเพราะฤทธิ์ยาที่หมอฉีดให้ เช่นเดียวกันกับคุณแม่ . . . ไม่ทันที่จะได้พบ หรือ รู้จักกัน ไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้า ผมก็ถูกยาสลบทำให้สลบไปเสียแล้ว
ทันทีที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีผมก็อยู่ในอ้อมอกของผู้หญิงที่สวยเอามากๆ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ แม่ของผม งดงามมากเลย เหมือนกับ แสงสว่าง ท่ามกลางความมืด
ผมสีทองสวยงามสว่างเหมือนแสงอาทิตย์ยามรุ่งสาง ดวงตาสีเขียวมรกตเหมือนอัญมณีและป่าไม้ ผิวขาวสว่าง ริมฝีปากสีส้มแดง งดงามราวเทพธิดาจริงๆ
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
ตื่นแล้วหรอ. . .ขี้เซาจริงๆเลย ลูกแม่. . .
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
น่ารักจังเลย. . .
แม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความรัก. . . พร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมาจนใบหน้าของท่าน
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
อ้ะ ตายจริง. . .พอดีวันนี้เป็นทั้งวันที่ไม่ดี และ วันที่ดีมากๆ แต่น้ำตาที่ไหลครั้งนี้
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
คือน้ำตาแห่งความสุข ที่มีลูกอยู่ตรงนี้นะจ้ะ
แม่พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม...
พอเห็นแม่เป็นแบบนี้ผมก็เอามือไปจับที่แก้มของแม่เบาๆ มือของผมเล็กมากเมื่อเอาไปแตะที่หน้าของแม่
ผมยิ้มให้แม่แล้วพูดพึมพำออกมา
เพราะไม่มีฟันทำให้ผมออกเสียงคำว่า “ แม่ ” ไม่ถูก แต่ถึงอย่างงั้น แม่ที่ได้ยินก็ยิ้มออกด้วยความดีใจและหัวใจที่ผลิบาน
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
. . .เมื่อกี้ ลูกเรียก. . .แม่ หรอ?
ท่านถามออกมาด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่ผมพยักหน้าตอบรับ ทำให้ท่านถึงกับประหลาดใจ
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
ตายจริง. . .เก่งมาก็เลย ลูกแม่. . .
สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ ไม่นานนัก ตา.ก็เปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าที่ร้อนรน ชายแก่ผมขาว เคราขาว ผิวสีแทน ดวงตาสีทองสว่าง มีบาดแผลบนใบหน้าและกลางอก บาดแผลรอยฟันจากใครบางคนที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
คุณตาได้พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก
Yuu-SungJin 🗡️ ยูซงจิน
ยูซองจี !!! ไม่มีเวลาแล้ว เราคงต้องไปแล้ว !!
Yuu-SungJin 🗡️ ยูซงจิน
ดูเหมือนเจ้าเมันน้อยของสามีของแก จะไม่รามือง่ายๆ?!
ยูซงจิน พ่อของ ยูซองจี แม่ของผม เขามีศักดิ์เป็นตาแท้ๆของผม แม่มักจะบอกว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ถึงจะปากร้าย แต่เขาก็รักแม่มาก. . .ดูเหมือนสิ่งที่แม่บอกมา จะไม่มีอะไรที่ผิดเลย
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
คะ?!
Yuu-SeongJi 🤍 ยูซองจี
ง-งั้นเราก็ต้องรีบไป!!
จากนั้นการหนีอย่างหัวซุกหัวซุนก็เริ่มต้นขึ้นมา การหนีตายจากนักฆ่า ที่ ยูนะ เมียน้อยของพ่อส่งมา เพื่อปิดบังความจริงที่ว่าผมเป็นลูกชายของ พ่อ และ แม่. . .เพื่อให้มีเพียงแค่ตนที่ได้รับความรัก นี่ใครกันแน่ที่เป็นคนร่าน นี่ต้องขนาดไหนที่อยากได้ผัวของคนอื่น น่ารังเกียจซะจริง. . .ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก
เพื่อความต้องการของตัวเองเนี่ยนะ บ้าไปแล้วแน่ๆล่ะ. . .
พวกเราหนีอย่างหัวซุกหัวซุนข้ามไปยังประเทศญี่ปุ่นเพื่อหลบหนีจากนักฆ่า ถึงแม้คุณตาจะเก่งมาก แต่ก็ไม่สามารถต่อกรกับนักฆ่ามากมายได้
พอมาถึง ญี่ปุ่น ตำรวจที่นี่ก็ได้จัดการกับพวกเขาให้ในทันที เพราะตระกูลยูของพวกเรา เป็นหุ้นส่วนของ ตระกูลยามาซากิ ในญี่ปุ่น เปรียบเหมือนพี่น้องกันพวกเขาจึงช่วยพวกเรา. . .
แต่ถึงอย่างงั้น. . .เพื่อความปลอดภัย ในขณะที่ผมหลับอยู่ แม่ก็ได้พาผมมาวางไว้ที่ หน้าสถานรับเลี้ยงเด็ก ไม่ทันได้ตั้งชื่อ ไม่มันได้รู้จักกัน ไม่ทันได้ทำอะไร
ผมก็ถูกนำมาทิ้งไว้ที่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กแล้ว ถึงแม้ว่าจะเข้าใจว่าสิ่งที่ท่านทำไปก็เพื่อผมทั้งนั้น แต่ไม่นึกว่าตัวเองจะรู้สึกเจ็บขนาดนี้. . .ความเจ็บปวดกายภาพส่วนใหญ่ผมไม่รู้สึกถึงมันเลย
แต่กลับกัน ความรู้สึกเจ็บปวดทางจิตใจ กลับรู้สึกถึงอย่างชัดเจน . . .
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ตายจริง. . .ใครกันนะที่นำเด็กทารกแรกเกิดแบบนี้มาไว้ที่นี่. . .
เสียงของหญิงสาวปลุกผมที่หลับอยู่. . .เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารและเศร้าหมอง ก่อนที่จะเปิดจดหมายที่ตัวของผมดู พอเธออ่านดูก็เข้าใจในทันที
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
แบบนี้นี่เอง. . .
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ต่อจากนี้ ชื่อของเธอคือ อากิระ อาโออิ นะจ้ะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
แม่ของหนูไม่ได้ทิ้งหนูไปนะ ท่านแค่จำเป็นต้องพาหนูมาฝากไว้ก่อน
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ดังนั้นไม่ต้องตกใจ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
พี่สาวจะไม่ทำอะไรไม่ดี แต่จะช่วยดูแลให้เอง
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
เด็กดี พี่ชื่อ ซาโต้ว อากาเนะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
ต่อจากนี้ตะเป็นคนที่ดูแลหนูแทนแม่ของหนูเอง
เธอพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า น่าแปลก ทั่งที่ไม่ใช่ภาษาเกาหลีแต่ผมกลับฟังมันรู้เรื่อง คงเป็นเพราะความสามารถที่ติดตัวผมมาจากชาติที่แล้ว
ผมถึงได้เข้าใจคำพูดของเธอทุกคำพูดแบบนี้
ทันทีที่แนะนำตัวเสร็จผมก็ยอมไว้ใจและอนุญาตให้เธออุ้มร่างเล็กของผม เข้าไปข้างใน. . .ในขณะนั้นเอง หิมะสีขาว ก็โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า
มือข้างนึงอุ้มผมเอาไว้ ในขณะที่มืออีกข้างถือข้าวของของผมที่ติดตัวผมมา ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่ที่นี่ ทั้งสร้อยคอของผมที่ข้างในมีรูปแม่ ทั้งจดหมายที่เขียนให้พี่เลี้ยง
จดหมายที่เขียนให้ผม นม จุกนม ตุ๊กตา ของเล่น ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับผม ทุกอย่างที่ผมจับแม่เอามาให้ผมหมดเลย. . .ยกเว้นตัวแม่เอง
ถึงจะรู้สึกแย่และเสียใจมากที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ความอบอุ่นทุกอย่างที่เคยสัมผัสมาก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลย. . .
ถึงจะทำตัสเป็นคนเข้มแข็งมากแค่ไหนน้ำตาก็ไหลพรากออกมาจนอาบแก้มของผมอยู่ดี
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
พี่รู้ว่ามันทำใจยาก. . .สำหรับเรื่องแบบนี้
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
คงคิดถึงแม่มากเลยสินะ
ᴀᴋᴀɴᴇ sᴀᴛᴏᴜ 🌷 อากาเนะ ซาโต้ว
. . .เด็กดีๆ ไม่ร้องนะ. . .ชู่ว
เสียงอันอ่อนโยนของพี่เลี้ยง ช่วยไปปลอบโยนหัวใจนี้ไม่ให้ทรมานและรู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม
Comments