พ่อทูนหัวของลี่หยาง Kookv
~ จดหมายเชิญ ~
ลูกน้องและพนักงาน : //ให้เฉินเล่อและลี่หยาง
丽洋(ลี่หยาง)
พวกเค้า....โค้งให้เราทำไมหรออาเล่อ
丽洋(ลี่หยาง)
มัน....รู้สึกแปลกๆ
辰乐(เฉินเล่อ)
ควรชินนะ เพราะต่อจากนี้นายคือเจ้านายของพวกเค้า
辰乐(เฉินเล่อ)
เหมือนกับฉันไงอาลี่//โอบเอวบางเอาไว้
丽洋(ลี่หยาง)
อ....อื้อ😳//เบือนหน้าหนี
璞月(ผู่เยว่)
นายท่านครับ//โค้งให้
璞月(ผู่เยว่)
มีบัตรเชิญส่งมาถึงนายมีตราประทับของตระกูลไฉครับ
璞月(ผู่เยว่)
ด้านหลังเขียนชื่อผู้ส่ง ไฉเฟยหลงครับ
辰乐(เฉินเล่อ)
ไฉเฟยหลงงั้นหรอ?
辰乐(เฉินเล่อ)
//มองจดหมายในมือของผู่เยว่
辰乐(เฉินเล่อ)
เอาไปเผาไฟสะ ถ้ายังมาอีกก็เผามันให้หมด
辰乐(เฉินเล่อ)
อย่าให้ฉันเห็นว่ามันยังเหลือซากอยู่
璞月(ผู่เยว่)
เข้าใจแล้วครับนายท่าน ขอตัวนะครับ
ผู่เยว่โค้งให้เฉินเล่อพร้อมกับโค้งให้ลี่หยางก่อนจะเดินออกไปพร้อมจดหมายฉบับนั้นในมือ
丽洋(ลี่หยาง)
ถึงกับต้องทำลายทิ้งเลยหรอ ไม่คิดจะอ่านเลยหรอ
辰乐(เฉินเล่อ)
ฉันไม่อ่านให้ปวดตาหรอกอาลี่
辰乐(เฉินเล่อ)
ผู้หญิงคนนั้นน่ารำคาญพอๆกับซินหยานนั่นแหละ
เฉินเล่อเบือนหน้าหนีด้วยความหัวเสีย สองคนนั้นสมควรแล้วที่จะเป็นเพื่อนรักกัน เพราะน่ารำคาญพอๆกัน
เผลอๆไฉเฟยหลงน่ารำคาญกว่าซินหยานด้วยซ้ำ
辰乐(เฉินเล่อ)
นายอยู่ที่นี่นานๆได้มั้ยอาลี่
丽洋(ลี่หยาง)
อือ....แล้วที่นี่มีอะไรให้เราทำบ้างอะ
丽洋(ลี่หยาง)
ถ้ามีเราก็อยู่นานๆได้นะ
辰乐(เฉินเล่อ)
ไอ่มีมันก็มี แต่ฉันกลัวนายเบื่อก่อนหนะสิ
丽洋(ลี่หยาง)
เราไม่เบื่อง่ายๆหรอกหน่า เดี๋ยวเราช่วยทำ
丽洋(ลี่หยาง)
งานนายจะได้เสร็จเร็วๆไง
辰乐(เฉินเล่อ)
หึ งั้นก็ตามใจนายเลยอาลี่
丽洋(ลี่หยาง)
แล้ว....จะให้เรานั่งตรงไหนหละ เก้าอี้ในห้องนี้มีแค่ตัวเดียวเองหรอ
辰乐(เฉินเล่อ)
จะเอาเอ้ากี้มาทำไมกัน
丽洋(ลี่หยาง)
ก็เอามานั่งไงเล่า ถ้าไม่มีเก้าอี้เราจะนั่งยังไง
辰乐(เฉินเล่อ)
เก้าอี้หนะไม่จำเป็นหรอก นั่งตักฉันง่ายกว่า
丽洋(ลี่หยาง)
นั่งตักอีกแล้วหรอ นายไม่หนักบ้างหรือไง
辰乐(เฉินเล่อ)
ตัวเบาแบบนายฉันคงหนักหรอกอาลี่ บอกให้ทานข้าวเยอะๆ
辰乐(เฉินเล่อ)
จะได้มีน้ำมีนวลบ้าง
丽洋(ลี่หยาง)
ชิ ไม่ต้องเลยเรารู้นะว่านายจะจับพุงเรา
丽洋(ลี่หยาง)
เราไม่ยอมให้นายจับหรอก😜
辰乐(เฉินเล่อ)
แหม....รู้ทันกันสะได้
辰乐(เฉินเล่อ)
หึ//ส่ายหน้าเบาๆ
"นายครับ นายหญิงมาขอพบครับ"
辰乐(เฉินเล่อ)
เฮ้อ....ให้เธอเข้ามา//ดึงลี่หยางเข้ามานั่งตัก
丽洋(ลี่หยาง)
เดี๋ยวอาเล่อ ให้เรานั่งแบบนี้แล้วเราจะทำงานยังไง
辰乐(เฉินเล่อ)
นั่งแบบนั้นไปก่อนนะ รอให้เธอออกไปนายค่อยหันหน้าไป
辰乐(เฉินเล่อ)
ตอนนี้ซบหน้ากับอกฉันไปก่อนนะอาลี่//กอดร่างของลี่หยางไว้แน่น
丽洋(ลี่หยาง)
อ....อื้อ//ทำตามอย่างว่าง่าย
欣妍(ซินหยาน)
เฉินเล่อ ได้จัดหมายจากเฟยหลงหรือยัง
欣妍(ซินหยาน)
ก็จดหมายเชิญไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณชายไฉยังไงเล่า
欣妍(ซินหยาน)
เฟยหลงส่งมาให้แกแล้วหนิ
辰乐(เฉินเล่อ)
อ๋อ เผาทิ้งไปแล้ว
欣妍(ซินหยาน)
นี่แกกล้าเผาจดหมายที่เฟยหลงอุตส่าห์เขียนให้นายเลยงั้นหรอ!!!
欣妍(ซินหยาน)
รู้มั้ยว่าเฟยหลงต้องใช้เวลากี่วันในการเขียนจดหมายฉบับนั้นห๊ะ!!!
辰乐(เฉินเล่อ)
ไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย
辰乐(เฉินเล่อ)
ฉันไม่เอาเวลาทำงานไปอ่านจดหมายแสนลายตานั่นหรอกนะ
辰乐(เฉินเล่อ)
ไม่สิ....ต้องเรียกว่าเวลาอยู่กับอาลี่ต่างหาก🙂
เฉินเล่อแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นให้กับพี่สาวที่น่ารำคาญอย่างซินหยานก่อนจะหันไปกดจูบที่ขมับของร่างบางบนตักแล้วมาจบที่การหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่
欣妍(ซินหยาน)
เฉินเล่อ!! อย่ามาทำตัวน่าเกลียดแบบนี้ต่อที่สาธารณะนะ!!!
辰乐(เฉินเล่อ)
ห้องทำงานฉันไม่ใช่ที่สาธารณะ มันคือห้องส่วนตัวของฉัน
辰乐(เฉินเล่อ)
ถ้าฉันไม่อนุญาตก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาได้
辰乐(เฉินเล่อ)
ถ้าจะมาแค่นี้ก็เชิญกลับไปได้แล้ว
辰乐(เฉินเล่อ)
ส่วนเรื่องจดหมายเชิญอะไรนั่น ถ้าได้มากก็ไปถามกับผู่เยว่แล้วกัน
辰乐(เฉินเล่อ)
เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าผู้เยว่เอามันไปเผาที่ไหนเหมือนกัน🙂
欣妍(ซินหยาน)
เหอะ!! อย่าคิดว่าฉันจะยอมง่ายๆหละเฉินเล่อ
欣妍(ซินหยาน)
ฉันจะไม่หยุด จนกว่าเฟยหลงจะได้เข้ามาในบ้านในฐานะน้องสะใภ้ของฉัน
欣妍(ซินหยาน)
ไม่ใช่ไอ่ผู้ชายไร้น้ำยานั่น//จ้องลี่หยาง
辰乐(เฉินเล่อ)
ฉันว่าคนที่ไม่มีน้ำยาคือเจ้มากกว่านะซินหยาน
辰乐(เฉินเล่อ)
อายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมยังไม่แต่งงานอีกหละ
辰乐(เฉินเล่อ)
หรือไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงนิสัยแย่แบบเจ้งั้นหรอ😏
欣妍(ซินหยาน)
ชางเฉินเล่อ!!!
欣妍(ซินหยาน)
แกอยากมีปัญหากับฉันใช่มั้ยห๊ะ!!!
丽洋(ลี่หยาง)
อ....อาเล่อพอเถอะนะ เราว่าทะเลาะไปก็มีแต่จะแย่ลง
丽洋(ลี่หยาง)
หยุดเถอะนะ....//เงยหน้ามอง
辰乐(เฉินเล่อ)
อ่า.....เห็นแก่นายหรอกนะอาลี่//ลูบแก้มเบาๆ
辰乐(เฉินเล่อ)
เชิญเจ้ออกไปได้ละ ฉันจะอยู่กับ"คู่ชีวิต"ของฉัน
เฉินเล่อเน้นคำว่าคู่ชีวิตก่อนนะจ้องซินหยานตาเขม็ง สุดท้ายก็เป็นซินหยานที่สะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป
欣妍(ซินหยาน)
เหอะ!!//เดินออกไป
丽洋(ลี่หยาง)
พี่สาวนายคงเกลียดเรามากเลยใช่มั้ย ดูแล้วอยากให้นายคู่กับคนที่ชื่อเฟยหลงจัง
辰乐(เฉินเล่อ)
เพื่อนของพี่สาวฉันหนะ แต่ไหนแต่ไรมาซินหยานชอบเล่าเรื่องคือเฟยหลงให้ฉันฟัง
辰乐(เฉินเล่อ)
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะเล่าทำไม น่ารำคาญ
丽洋(ลี่หยาง)
เค้าคงอยากให้นายคู่กันนั่นแหละ
丽洋(ลี่หยาง)
ไม่งั้นเค้าจะพูดให้ฟังทำไมกัน
辰乐(เฉินเล่อ)
แล้วไง? ฉันไม่สนใจหรอกนะ
辰乐(เฉินเล่อ)
คู่ชีวิตก็ไม่ใช่ ทำไมฉันต้องเสวนาด้วย
丽洋(ลี่หยาง)
หรอ....//ก้มหน้าลง
辰乐(เฉินเล่อ)
ทำไม กลัวฉันทิ้งนายหรอ
丽洋(ลี่หยาง)
ก....กลัวสิ ถ้านายทิ้งเราไปแต่งงานกับเธอหละ
丽洋(ลี่หยาง)
เราคง....//เผลอกำเสื้อของเฉินเล่อไว้แน่น
辰乐(เฉินเล่อ)
ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทิ้งนายหรอก
辰乐(เฉินเล่อ)
นายคือคู่ชีวิตของฉันนะอาลี่ ฉันจะทิ้งนายได้ยังไง
丽洋(ลี่หยาง)
นาย....พูดจริงหรอ
丽洋(ลี่หยาง)
อื้อ....ขอบคุณนะ😊
辰乐(เฉินเล่อ)
หึ ยินดีเสมอ//กดจูบที่ขมับ
ใบหน้าสวยซบลงที่อกแกร่งของเฉินเล่ออีกครั้ง ถึงจะยิ้มให้แต่ภายในใจลึกๆลี่หยางก็รู้สึกกังวลอยู่ดี
ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง แน่นอนว่ามารยาร้อยเล่มเกวียนขนาดไหน
Comments