Rara, gadis 20 tahun yang polos, kerja di PT. Nganjuk Sejahtera Group. Bosnya, Pak Samingan, super disiplin tapi eksentrik. Suatu hari, Rara terpaksa tinggal di rumah bos untuk mengurus anak tunggalnya - Arifbol - cowok tampan tapi bertingkah seperti anak kecil karena kondisi epilepsi yang dideritanya. Meski begitu, Arifbol ternyata punya sisi religius, perhatian, dan secara tak terduga... bikin Rara jatuh cinta.
Karya ini diterbitkan atas izin NovelToon Tri 2001, isi konten hanyalah pandangan pribadi pembuatnya, tidak mewakili NovelToon sendiri
Cewek Baru yang Bikin Panas
Udah seminggu berlalu sejak kejadian “salah kirim pesan cinta” itu, tapi sampe sekarang semua orang di kantor masih sering godain Rara.
Tiap lewat depan meja orang, pasti ada aja yang bisik-bisik:
“Eh, Bu Rara, uwes ngiirim chat manis maneh durung?”
“Ati-ati lho, engko nyasar neng grup maneh~” 😂
Rara cuma bisa manyun sambil bawa map, “Ih kalian iki yo, ora iso move on to, malah diguyu terus!”
Fitri yang duduk di belakang cuma nyengir, “Yo wes Ra, biasa ae. Wong kabeh sayang kok karo kowe. Kantor saiki malah adem gara-gara kowe lho.”
“Adem ndasmu, Fit! Aku iki malah isin nganti rasane pengen bolos!”
Hari itu, suasana kantor agak rame karena Pak Samingan ngumumin ada karyawan baru buat bagian administrasi.
Rara yang lagi ngetik laporan langsung nengok waktu denger pintu kebuka.
Masuklah cewek muda, rambut panjang, kulit sawo matang, matanya sipit tapi manis.
Dia senyum, terus nunduk sopan.
“Permisi, saya Rifqa, karyawan baru bagian administrasi, Pak.”
Langsung aja semua mata nengok ke arah Arifbol.
Rifqa nyodorin berkas lamaran, dan Arifbol — dengan sopan tapi adem — nyambut tangannya.
“Iya, silahkan duduk. Saya Arifbol. Nanti Bu Rara yang bantuin penyesuaian awal.”
Rara yang duduk di samping langsung ngelirik halus.
“Bu Rara yang bantuin penyesuaian awal,” katanya… Hmmm, penyesuaian apaan dulu nih, Mas Arif 😏
Siang, Rara ngajak Rifqa keliling kantor.
“Iki ruang produksi, neng kono ruang desain, sing iki ruang meeting.”
“Oh, apik banget yo kantore, Mbak Rara. Aku seneng banget iso kerjo neng kene. Soale bose ketok kalem tapi keren.”
Rara langsung berhenti melangkah.
“Bos? Maksude Mas Arif?”
“Iyo, hehe. Aku liat tadi, aurane tuh tenang banget. Koyok orang yang bijak, gitu.”
Rara nyengir tipis, tapi matane nyipit, “Oooh, iyo, iyo… bijak to? Tapi nek pas Tangi turu, rambute koyok sapu ijuk, lho.” 😆
Rifqa ketawa kecil, “Hehe, lucu yo Mbak Rara.”
Rara cengengesan, tapi dalam hati mulai waspada:
“Iki bocah anyar, nguyang Ngguyu ae nek nyebut Mas Arif. Wah, ora iso iki.”
Sorenya, pas semua udah pada siap-siap pulang, Rara liat dari jauh —
Rifqa lagi bantuin Arifbol beresin berkas di meja.
Mereka ngobrol santai, tapi entah kenapa Rara ngerasa jantungnya mulai panas kayak disiram minyak goreng.
“Mas…”
“Eh, Ra. Iki Rifqa ngiwangi aku nyusun laporan sing arep dikirim neng Pak Samingan.”
“Lho, aku kan iso bantu to, Mas? Kok malah Rifqa?”
“Kowe tadi ngomong lagi capek, makane tak kongkon Rifqa ae.”
“Lho, aku ngomong capek bukan berarti ora iso kerjo, Mas. Iki piye toh.”
Rifqa buru-buru mundur, “Eh, maaf ya, Mbak Rara, aku gak bermaksud ganggu lho…”
“Yo wes, ora opo-opo, kerjo ae, Rif,” jawab Rara sambil senyum tapi senyumnya dingin.
Begitu Rifqa keluar, Rara langsung nyeletuk pelan, “Mas, ojo gampang disenyumin wong ayu lho. Aku iso mumet nek kowe digituin.”
Arifbol ngakak, “Waduh, wong baru kerjo malah dituduh godain aku.”
“Yo piye, Mas, wong kowe iku gampang disenengi wong. Aku wae kudu rebutan karo Fitri ndisek, saiki Rifqa maneh. Iki kantor opo ajang rebutan suami to!”
Arifbol cuma nyengir, “Yo wes, berarti aku kudu ngajak kowe terus nek kerjo, ben ora cemburu maneh.”
“Ngono to… ya wes, siap, Mas! Tapi nek aku melok terus, siap-siap ae, kantormu bakal rame!” 😂
Malamnya di rumah, Rara cerita ke Bu Neneng alias ibunya.
“Bu, saiki neng kantor onok karyawan anyar, ayune astaghfirullah, kok iso yo sak kantor ayune kabeh.”
“Walah, Rara… kowe ki ora usah was-was. Wong sing bener-bener sayang, yo bakal tetep milih kowe.”
“Tapi Bu, nek Mas Arif disenyumin terus, lama-lama aku iso ngepul iki!”
Bu Neneng ketawa ngakak, “Yo wes, nek ngono kowe dandan sing ayu, ben kalah kabeh wong kantor!”
“Waduh, Bu… nek aku dandan terus, engko Mas Arif malah ora iso fokus kerjo!” 😂
Dan malam itu Rara tidur sambil manyun, tapi hatinya hangat — karena meskipun cemburu, dia tahu… Arifbol tetap sayang dia apa adanya. ❤️
Esok paginya, Rara udah siap lebih pagi dari biasanya.
Rambutnya disasak dikit, pakai blouse warna peach, celana bahan hitam, dan semprot parfum sampai seisi kontrakan wangi kayak toko kosmetik.
“Rara, kowe iki kok wangi pol to?” tanya Bu Neneng dari dapur.
“Wangi itu penting, Bu. Supoyo lak cidek Mas Arif, Rifqa kalah total.”
“Lha piye, kok saingan terus karo karyawan anyar?”
“Saingan ora, Bu… tapi waspada, penting!” 😆
Bu Neneng cuma geleng kepala, “Waduh, iki anakku cinta banget sampe koyok intel.”
Begitu sampai kantor, Rara langsung nyari posisi duduk yang strategis — persis depan ruang kerja Arifbol.
Laptop dibuka, mata fokus, tapi kuping waspada.
Pokoknya kalau Rifqa mendekat, langsung alarm cemburu nyala.
“Pagi, Bu Rara,” sapa Rifqa ramah.
“Eh, pagi Rif. Wah, cantik hari ini, ya. Pakai lipstik baru ya?”
“Iya Mbak, dikit. Biar seger kalo kerja.”
“Heh, seger to? Yo kudu. Tapi ojo seger-seger nang ngarepe Mas Arif, lho.” 😏
Rifqa cuma nyengir kaku, “Hehe, siap Mbak Rara…”
Fitri yang liat dari jauh langsung ngakak pelan sambil bisik ke temannya,
“Rara iki nek cemburu, lucune ngalahne sinetron Indosiar.” 😂
Jam 10, Arifbol lagi meeting kecil di ruang tengah.
Rifqa ikut duduk nyatet laporan, sementara Rara diam di luar tapi matanya mantengin dari balik kaca.
Dia nyatet juga — bukan isi rapat, tapi gerak-gerik Rifqa.
“Hmmm… duduknya kok deket banget yo, iki jarake tinggal sak jengkal. Oke, dicatat!”
Pas rapat selesai, Rifqa keluar sambil bawa map.
“Makasih yo, Mas… eh, Pak Arif, maksudnya.”
“Iyo, Rif. Tolong dikirim ke bagian keuangan engko sore yo.”
“Siap, Pak!”
Rara langsung nyerobot, “Eh Rif, map e Endi?, Yo Ben aku sing anterin.”
“Lho, gapapa kok Bu, aku aja—”
“Sini wae, aku sekalian lewat. Engko kowe salah kirim, repot.”
“Tapi aku tau ruangane, Bu…”
“Yo wes, tapi tak kancani, Yo Ben cepet.”
Akhirnya dua-duanya jalan bareng, tapi suasana tegang kayak lomba lari cepat.
Rifqa jalan cepet, Rara malah lebih cepet.
Setiap Rifqa mau ngomong, Rara langsung nyelak.
“Kowe uwes betah kerjo neng kene, Rif?”
“Alhamdulillah, betah banget, Bu.”
“Bagus. Tapi ileng, neng kantor iki enek aturan penting — jaga sikap, jaga pandangan, jaga jarak.”
“Hehe, iyo Bu, saya ngerti kok.”
“Ngerti yo, bagus… soale lak nggak ngerti, aku iso bantu ngerti.”
Nada suaranya lembut tapi… dalem 😅
Sore harinya, Fitri manggil Rara ke pantry.
“Ra, kowe iki kenapa sih, ngawasin Rifqa terus?”
“Lho, aku ngawasin? Ora to, aku cuma… yo ngawasi sak ithik.”
“Sak ithik opo, wong kabeh karyawan wes podho ngomong. Sampek Rifqa keweden nek ngiwasi kowe.”
“Yo ben ngerti, Fit. Wong bojoku ganteng, mosok aku meneng ae?”
“Waduh, kowe iki cemburune ISO didadekne sinetron, sumpah.” 😂
Arifbol muncul dari arah belakang,
“Ngomongin opo iki rame-rame?”
“Ora, Mas,” jawab Rara cepat.
“Rara cemburu, Pak,” sela Fitri sambil kabur.
“Heh, Fitri!”
Arifbol cengengesan, “Cemburu maneh, Ra?”
“Ora Mas, aku cuma pengen ngontrol suasana kantor. Karyawan anyar kan perlu dibimbing.”
“Dibimbing opo diawasi?”
“Dua-duane oleh tho?”
Arifbol nyengir sambil ngelus kepala Rara.
“Ra, aku iki iso kok jaga diri. Kowe ora usah khawatir.”
“Tapi kan Mas Arif ganteng, sopo eroh enek sing—”
“Wes, nek enek sing deket, yo tetep aku pilih kowe.”
Rara langsung diem. Senyumnya melebar, pipinya memerah.
“Janji?”
“Janji. Tapi kowe barang janji, ojo ngawasin uwong terus, kerjaanmu malah keteter.”
“Hehe, yo wes, aku nurut Mas. Tapi tetep tak pantau dikit, yo?”
“Yowes, pantau halus wae. Ora usah gawe teropong.” 😆
Malamnya, Rara nulis di buku kecilnya:
“Hari ini Rifqa masih sering nyengir ke Mas Arif, tapi aku udah tenang. Soale aku tau, cinta sejati ora bakal kalah karo senyum manis sesaat.” 💖
Dan di luar, angin malam Nganjuk berhembus lembut,
bawa tawa kecil dari rumah kecil di pojokan gang — rumah dua orang yang cintanya gak cuma lucu, tapi juga tulus. 🌙✨