บทที่1โลกคู่ขนาน

วันที่ 1

วันนี้เป็นวันธรรมดา ฉันยังคงทำหน้าที่ทหารในฐานทัพแห่งหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นการฝึกฝนหรือการเฝ้าระวังพื้นที่ทุกวัน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม... จนกระทั่งในตอนกลางคืน ฉันเห็นแสงแปลกๆ ขึ้นมาไกลๆ ในระยะที่ควรจะไม่มีอะไร

แสงนั้นเป็นสีฟ้าๆ ลอยขึ้นจากพื้นดินที่ปกติไม่มีอะไรเลย ท่ามกลางความเงียบสงัด ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อดูให้ชัดเจน

“มีอะไรนะ?” ฉันพึมพำเบาๆ เพราะคิดว่าน่าจะเป็นแสงไฟอะไรซักอย่างจากการซ้อมของหน่วยอื่น แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งรู้สึกได้ว่ามันไม่ธรรมดา

แสงนั้นเคลื่อนที่ไปในทิศทางที่ไม่สามารถคาดเดาได้ มันไม่เหมือนแสงไฟจากสิ่งใดๆ ที่ฉันเคยเห็นในฐานทัพ มันไม่สะท้อนหรือแยกแสงเหมือนไฟทั่วไป แต่มันเหมือนกับแสงที่มาจากมิติอื่นเลยก็ว่าได้ มันยิ่งดูแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ ในใจ

“อืม...” ฉันพึมพำในใจ ลังเลว่าจะเดินเข้าไปใกล้หรือไม่ แต่ความอยากรู้มันเกินกว่าจะทน ฉันตัดสินใจที่จะเดินไปหามัน และไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัว แสงนั้นก็พุ่งมาหาฉันในพริบตา!

มันไม่เหมือนสิ่งที่ฉันเคยเจอมาก่อน มันดูดฉันเข้าไปจนไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว ร่างกายของฉันเหมือนถูกลากไปในอากาศ เสียงแปลกๆ ดังขึ้นในหูฉันราวกับเสียงของอะไรกำลังบีบอัดอยู่ในอากาศ ทุกอย่างมืดสนิท

ฉันไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ มันเหมือนกับการตกอยู่ในความว่างเปล่า ความรู้สึกของการสูญเสียทิศทางทำให้ฉันหวาดกลัว

ทันใดนั้น ทุกอย่างหยุดลง ฉันลืมตาขึ้นมาและพบว่าตัวเองยังคงอยู่ในสภาพที่ไม่คุ้นเคย ฉันพบว่าตัวเองยืนอยู่ในสถานที่ที่แปลกประหลาด สถานที่ที่ดูเหมือนโลกที่คุ้นเคย แต่ไม่ใช่… มันเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ถนนร้าง และบ้านเรือนที่ดูเหมือนถูกทิ้งร้างมานานหลายปี

“ที่นี่ที่ไหน?” ฉันถามตัวเองในใจ พร้อมกับก้าวไปข้างหน้า เสียงฝีเท้าของฉันก้องกังวานในความเงียบเหงา สถานที่นี้ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนที่ฉันคุ้นเคย มันเหมือนกับการที่โลกนี้ถูกลืมไปแล้ว

สายตาของฉันจับไปที่ตัวปลาดๆ ที่เดินได้… มันไม่ใช่คน แต่มันก็ไม่ใช่ซอมบี้แบบที่ฉันเคยเห็นในภาพยนตร์ มันเดินไปมาเหมือนไม่มีจุดหมาย ไม่สนใจสิ่งรอบตัว เหมือนกับว่ามันไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองยังคงมีชีวิตอยู่

ฉันหายใจเข้าลึกๆ กำมือแน่นแล้วตัดสินใจเดินต่อไป ความกลัวเริ่มยึดครองจิตใจฉัน แต่ความอยากรู้เกี่ยวกับโลกนี้ก็ไม่ยอมปล่อยให้ฉันถอยกลับไป

ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็พบแต่ความเงียบสงัด ทุกสิ่งรอบตัวเต็มไปด้วยความลึกลับ และในความเงียบเช่นนี้ เสียงทุกเสียงดังขึ้นอย่างชัดเจน

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ฉันตั้งคำถามกับตัวเองขณะเดินผ่านบ้านร้างที่ไม่มีใครอาศัยอยู่ ไม่มีแม้แต่สัญญาณของชีวิต ใบไม้ที่ร่วงหล่นเป็นสีเหลืองหม่น และถนนที่สกปรกเต็มไปด้วยฝุ่นผง

บางครั้งเมื่อฉันหันไปเห็นซอมบี้เดินผ่าน ฉันรู้สึกเหมือนจะเข้าไปเรียกมัน แต่ก็ไม่ทำ มันไม่เคยสนใจฉัน มันไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเคยเรียนรู้เกี่ยวกับซอมบี้ที่เราต้องต่อสู้กับมัน ฉันคิดว่าอาจจะเป็นสิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยง

เมื่อเดินไปไกลขึ้น ฉันพบตัวอาคารหนึ่งที่ดูเหมือนเคยเป็นโรงพยาบาล หรือศูนย์วิจัยบางอย่าง มันสภาพเสื่อมโทรมมาก ภายในอาคารมีซากข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว ฉันพยายามเข้าไปค้นหาภายในเพื่อหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่มันดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย

ทุกอย่างในโลกนี้ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปนานแล้ว ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ มันยากที่จะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะทุกสิ่งที่เห็นเหมือนจะเป็นแค่ภาพหลอนจากความตาย

เสียงของก้าวเดินของฉันยังคงก้องกังวานในสถานที่นี้ แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยเลย

"ฉันจะกลับไปยังที่เดิมได้ยังไง?" ฉันถามตัวเองเบาๆ ขณะที่เดินต่อไปอย่างไม่รู้ทิศทาง ทุกอย่างล้วนเต็มไปด้วยความท้าทาย

ตอนนี้ โลกนี้ดูเหมือนมันเต็มไปด้วยอันตราย และทุกย่างก้าวอาจจะเป็นการทดสอบชีวิตที่ยากลำบาก แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ แม้จะอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีคำตอบ แต่ฉันจะค้นหาคำตอบให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรก็ตาม

“ต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้...”

ขณะที่ฉันเดินต่อไป เสียงของการเคลื่อนไหวเบาๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง มันเหมือนมีสิ่งมีชีวิตกำลังตามฉันมา ฉันหันหลังไปทันที และพบว่า… ซอมบี้จำนวนมากกำลังเดินมาทางฉัน

มันไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเคยเห็นในภาพยนตร์ พวกมันไม่วิ่งหรือโจมตีทันที มันแค่เดินมาอย่างช้าๆ และไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง แต่ฉันรู้ว่า ถ้ามันเข้ามาใกล้มากเกินไป ฉันจะไม่สามารถหนีไปได้ทัน

การต่อสู้กับซอมบี้เหล่านี้คงไม่ง่าย… แต่ฉันไม่มีทางเลือก ต้องพยายามหาทางเอาตัวรอดให้ได้

นี่คือการเริ่มต้นของการเดินทางในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายและความลึกลับ... และฉันต้องหาคำตอบให้ได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***