บันทึกการเอาชีวิตรอดของวีรบุรุษในโลกเชื้อกลายพันธุ์

บทที่ 5: สัญญาณจากอดีต

วันที่ 5

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงบางอย่าง ฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นเสียงลมหรือเสียงบางอย่างที่เคลื่อนตัวอยู่ใกล้ๆ พวกเรา กรกับวุฒิยังคงหลับอยู่ข้างๆ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างของอาคารร้างที่เราใช้เป็นที่พักชั่วคราว ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทาหม่นเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มันดูมืดกว่าปกติ

ฉันลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง มือคว้ากริชที่เหน็บไว้ข้างตัว แล้วเดินไปดูต้นเสียง เสียงมันดังมาจากถนนฝั่งตรงข้าม ฉันย่อตัวลงมองลอดช่องหน้าต่างที่แตกเป็นรอยแยกเล็กๆ

สิ่งที่ฉันเห็นทำให้ฉันต้องหยุดหายใจ

05:45 น. – ฝูงซอมบี้

มันไม่ใช่แค่ซอมบี้ตัวเดียว แต่มันเป็นฝูงซอมบี้จำนวนมาก—อย่างน้อยก็ 20-30 ตัว พวกมันเดินช้าๆ อยู่กลางถนน ลมหายใจฉันติดขัดไปชั่วขณะ เราโชคดีที่เมื่อคืนดับไฟทุกดวงและพยายามไม่ส่งเสียงดัง ไม่อย่างนั้นพวกมันอาจจะบุกเข้ามาแล้ว

ฉันหันไปปลุกกรกับวุฒิให้ตื่นอย่างเงียบที่สุด เมื่อพวกเขารับรู้สถานการณ์ สีหน้าพวกเขาก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

"ทำไงดี?" วุฒิกระซิบเบาๆ

"เราต้องรอให้พวกมันผ่านไปก่อน" ฉันตอบ "ห้ามทำเสียงดังเด็ดขาด"

เรานั่งรออยู่แบบนั้นนานนับชั่วโมง เฝ้าดูพวกมันเดินผ่านไปช้าๆ ทุกวินาทีที่ผ่านไปให้ความรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง

แต่ก่อนที่ฝูงซอมบี้จะเคลื่อนตัวออกจากบริเวณนี้ อยู่ๆ ก็มีเสียงกระสุนดังขึ้นที่ไหนสักแห่ง!

07:00 น. – เสียงปืนจากที่ไกล

เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ซอมบี้ทั้งหมดหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่พวกมันจะพากันเปลี่ยนทิศทาง วิ่งไปตามเสียงนั้น

"มีคนอยู่ที่นั่น" กรพูดขึ้นเบาๆ

"หรืออาจจะเป็นกับดัก" ฉันเสริม

"แล้วเราจะเอายังไงต่อ?" วุฒิถาม

ฉันมองดูซอมบี้ที่กำลังเคลื่อนออกจากพื้นที่ นี่อาจเป็นโอกาสให้เราหลบหนีได้ แต่ในขณะเดียวกัน ถ้ามีผู้รอดชีวิตคนอื่นอยู่จริง พวกเขาอาจต้องการความช่วยเหลือ

"เราไม่ควรเข้าไปยุ่ง" ฉันตัดสินใจ "เป้าหมายของเราคือเขตปลอดภัย ไม่ใช่การหาเรื่องตาย"

กรกับวุฒิพยักหน้าเห็นด้วย เรารอจนฝูงซอมบี้ออกไปไกลพอ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อน

08:30 น. – เส้นทางที่ถูกปิดตาย

เราออกเดินทางต่อไปทางทิศเหนือ ถนนสายหลักที่เราใช้เมื่อวานตอนนี้เต็มไปด้วยซากรถที่ถูกไฟไหม้ บางส่วนยังมีควันจางๆ ลอยขึ้นมา

"เมื่อคืนมันยังไม่ได้เป็นแบบนี้" วุฒิพึมพำ

"แสดงว่ามีคนเคลื่อนไหวอยู่แถวนี้" ฉันตอบ "แล้วก็ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้ไปได้สวยเท่าไหร่"

เราลองหาทางเบี่ยงไปใช้ถนนอีกเส้น แต่เมื่อมาถึงหัวมุมถนน ฉันก็ต้องหยุดชะงักทันที

ร่างของคนหลายคนถูกแขวนไว้บนเสาไฟ ร่างของพวกเขาถูกพันธนาการด้วยลวดหนาม บางศพยังสดอยู่ บางศพเริ่มเน่าแล้ว

"นี่มันฝีมือพวกโจรแน่ๆ" กรพูดเสียงต่ำ

"พวกเขาอาจจะอยู่แถวนี้" วุฒิเสริม "เราควรรีบไปจากที่นี่"

ฉันพยักหน้าเห็นด้วย เรารีบเดินต่อโดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

10:00 น. – การค้นพบที่ไม่คาดคิด

เราตัดสินใจใช้เส้นทางที่เลาะไปตามตรอกซอกซอยเพื่อหลีกเลี่ยงกลุ่มโจรหรือซอมบี้ที่อาจอยู่บนถนนสายหลัก ระหว่างที่เดินผ่านตึกแถวร้าง เราก็เจอบางอย่างที่ทำให้เราต้องหยุดอีกครั้ง

มันคือรถจี๊ปทหารที่ถูกจอดทิ้งไว้ หน้ากระโปรงรถมีรอยกระสุนพรุนไปหมด ข้างในมีร่างของทหารสองนายที่ถูกยิงเสียชีวิต

"พวกเขากำลังไปไหนกัน?" กรถาม

ฉันก้มลงดูแผนที่ที่หล่นอยู่บนพื้น ข้างๆ แผนที่มีซองเอกสารสีน้ำตาลเปื้อนเลือด

ฉันเปิดดูข้างในอย่างระมัดระวัง

ข้างในมีบันทึกสั้นๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ

"โครงการ AEGIS ยังไม่ถูกทำลายทั้งหมด... ฐานทดลองรองยังคงอยู่..."

ฉันขมวดคิ้วทันที "ฐานทดลองรองงั้นเหรอ?"

"หมายความว่ายังมีศูนย์วิจัยอีกแห่ง?" วุฒิถาม

ฉันพยักหน้า ถ้าโครงการ AEGIS เป็นต้นเหตุของเชื้อกลายพันธุ์ บางทีคำตอบทั้งหมดอาจจะอยู่ที่นั่น

"เราไปกันต่อเถอะ" ฉันบอกกับพวกเขา "ยิ่งอยู่นาน ยิ่งเสี่ยง"

12:00 น. – ฝูงซอมบี้กำลังมา

พวกเรายังคงเดินทางต่อไปทางทิศเหนือ แต่ยังไม่ทันที่เราจะไปถึงจุดหมาย เสียงร้องโหยหวนของซอมบี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง