บทที่ 2 - วันที่สองของการเอาชีวิตรอด

วันที่ 2

ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นความจริง

โลกที่ฉันคุ้นเคยได้หายไปแล้ว

หลังจากที่ฉันหลงเข้ามาในประตูมิติ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ฉันติดอยู่ในโลกที่รกร้าง ไม่มีสัญญาณชีวิตที่แท้จริง มีเพียงเงาของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมีอยู่ ซอมบี้เดินไปมาอย่างไร้จุดหมาย พวกมันดูเหมือนไม่ได้รับรู้ถึงการมีตัวตนของฉันเลย แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้น

เมื่อคืนฉันเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบตึกพังๆ แห่งหนึ่ง มันดูเหมือนเคยเป็นซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นซากปรักหักพัง ฉันตัดสินใจเข้าไปหาที่พักพิงภายในนั้น โชคดีที่ไม่มีซอมบี้อยู่ข้างใน อาจเป็นเพราะประตูด้านหน้าถูกทับด้วยชั้นวางของที่ล้มลง ทำให้พวกมันเข้าไปไม่ได้

ฉันเลือกมุมหนึ่งที่ดูปลอดภัยแล้วจัดพื้นที่ให้นอนได้ มันไม่ได้สะดวกสบาย แต่ก็ดีกว่าต้องอยู่กลางแจ้งโดยไม่มีที่กำบัง

ตลอดทั้งคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลย ฉันได้แต่เฝ้าฟังเสียงข้างนอกตลอดเวลา หูของฉันจับเสียงฝีเท้าหนักๆ ของซอมบี้ที่เดินผ่านไปเป็นระยะๆ และบางครั้งก็มีเสียงโลหะกระทบกันราวกับว่ามีบางอย่างล้มลงมา เสียงนั้นทำให้ฉันต้องคอยระวังตัวตลอด

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง ฉันรู้ว่าฉันต้องเริ่มหาทางเอาตัวรอดให้ได้

การหาอาหารและน้ำเป็นสิ่งสำคัญ

ฉันออกมาจากที่ซ่อนอย่างระมัดระวัง พยายามเคลื่อนตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงซอมบี้ที่นี่จะยังไม่ดุร้ายเหมือนที่เคยเห็นในหนัง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เป็นอันตราย

ฉันสำรวจรอบๆ ซูเปอร์มาร์เก็ตที่พังลงมา โชคดีที่ยังมีชั้นวางของบางส่วนที่พอมีของเหลืออยู่ ฉันเจอกระป๋องอาหารสำเร็จรูปสองสามกระป๋อง แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของสดใหม่ แต่มันก็ยังพอช่วยให้ฉันประทังชีวิตไปได้อีกสักพัก

ฉันยังพบขวดน้ำเปล่าหลายขวดที่ยังปิดผนึกอยู่ นั่นเป็นโชคดีของฉัน เพราะน้ำสะอาดเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการเอาชีวิตรอด

ฉันจัดการใส่อาหารและน้ำที่หาได้ลงในกระเป๋าเป้ที่ฉันเจอในซากร้านค้า มันเก่าและมีรอยขาดเล็กน้อย แต่ก็ยังใช้งานได้ดีพอ ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนออกไปสำรวจโลกที่ฉันไม่รู้จัก

สำรวจพื้นที่โดยรอบ

หลังจากหาอาหารและน้ำได้ ฉันตัดสินใจออกสำรวจพื้นที่รอบๆ เพื่อทำความเข้าใจกับโลกใบใหม่นี้ ฉันเดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยซากรถที่ถูกทิ้งร้าง บางคันยังมีร่องรอยของเลือดแห้งติดอยู่ที่กระจกและตัวรถ

ซอมบี้บางตัวเดินเตร่ไปมา มันไม่ได้สนใจฉันมากนัก ถ้าฉันไม่ทำเสียงดัง ฉันใช้ซากรถและเศษซากต่างๆ บังตัวเองขณะเคลื่อนที่

ระหว่างทางฉันพบร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ที่ยังไม่ถูกทำลายมากนัก ฉันตัดสินใจเข้าไปดูด้านในเพื่อหาเสบียงเพิ่มเติม

เมื่อฉันเดินเข้าไป ประตูหน้าร้านมีร่องรอยของการถูกงัดแงะ บ่งบอกว่ามีคนเคยเข้ามาที่นี่ก่อนแล้ว ฉันเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง และทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง

มันเป็นเสียงครืดคราด...

ฉันหันไปตามเสียงและพบกับซอมบี้ตัวหนึ่ง มันอยู่หลังเคาน์เตอร์ร้าน และดูเหมือนมันจะติดอยู่ที่นั่น ร่างของมันซูบผอม ใบหน้าของมันเน่าเปื่อย มีแมลงวันบินตอมอยู่รอบๆ ดวงตาของมันกลวงโบ๋ แต่มันยังขยับได้

ฉันกำไม้เหล็กที่เก็บได้ระหว่างทางแน่น ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไร

ฉันก้าวเข้าไปช้าๆ พยายามไม่ให้เสียงฝีเท้าของฉันดังเกินไป ซอมบี้ตัวนั้นขยับช้าๆ มันพยายามจะเดินออกจากหลังเคาน์เตอร์ แต่ขาของมันติดอยู่กับซากข้าวของ ฉันใช้โอกาสนั้นเงื้อไม้เหล็กขึ้น และ...

ฟาดลงไปเต็มแรง!

เสียงกระแทกดังขึ้น ซอมบี้สะดุ้งไปชั่วขณะ แต่มันยังไม่หยุด ฉันต้องฟาดซ้ำอีกสองสามครั้งจนกระทั่งมันแน่นิ่งไป

ฉันยืนหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติกลับมา ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่สามารถใจอ่อนได้ หากฉันต้องการเอาชีวิตรอด ฉันต้องทำทุกอย่างที่จำเป็น

พบร่องรอยของผู้รอดชีวิต

ฉันสำรวจร้านสะดวกซื้อและพบว่ามีของใช้เหลืออยู่นิดหน่อย ฉันหยิบขนมปังแห้งกับน้ำดื่มอีกสองขวดขึ้นมา แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของฉันมากกว่าคือร่องรอยบางอย่างที่อยู่บนโต๊ะใกล้ๆ

มันเป็นกระดาษโน้ตที่มีตัวอักษรขีดเขียนเอาไว้

"หากมีใครอ่านอยู่... พวกเราหนีไปที่เขตปลอดภัยทางทิศเหนือ มีคนอยู่ที่นั่น มันอาจจะเป็นที่ปลอดภัยสุดท้ายของเรา ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ จงรีบมา"

ฉันจ้องกระดาษแผ่นนั้นอยู่ครู่หนึ่ง

เขตปลอดภัย?

มีผู้รอดชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งงั้นหรือ?

นี่อาจเป็นเบาะแสสำคัญที่ฉันต้องติดตาม หากฉันสามารถไปที่นั่นได้ ฉันอาจจะได้พบกับคนอื่นๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ และอาจได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกที่ฉันตกเข้ามานี้

ฉันตัดสินใจว่าจะมุ่งหน้าไปยังทิศเหนือ แต่ก่อนอื่น ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้ ฉันต้องหาอาวุธที่ดีกว่า และที่สำคัญ... ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าซอมบี้พวกนี้มีจุดอ่อนที่ไหน

บทสรุปของวันนี้

วันนี้เป็นวันที่ฉันได้เรียนรู้หลายอย่างเกี่ยวกับโลกใบนี้

ซอมบี้พวกนี้ไม่เร็ว แต่ก็ยังอันตราย - แม้มันจะเคลื่อนที่ช้า แต่มันก็ไม่ได้อ่อนแอ ถ้าเจอเป็นฝูงคงเป็นปัญหาใหญ่

อาหารและน้ำมีจำกัด - ฉันต้องหาเสบียงให้มากกว่านี้ ถ้าจะเดินทางไปยังเขตปลอดภัย

มีผู้รอดชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง - นี่อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเอาตัวรอดของฉัน

พรุ่งนี้ฉันจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมและเริ่มเดินทางไปทางทิศเหนือ

โลกนี้เต็มไปด้วยอันตราย แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้

เพราะฉันต้องรอด... และต้องหาทางกลับบ้านให้ได้!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***