บันทึกการเอาชีวิตรอดของวีรบุรุษในโลกเชื้อกลายพันธุ์

บทที่ 7: ก้าวสู่แดนมรณะ

วันที่ 7

07:00 น. – การออกเดินทาง

เราออกจากโกดังร้างทันทีที่แสงแดดเริ่มส่อง อรรถบอกว่าฝูงซอมบี้มักจะเคลื่อนไหวช้าลงในตอนเช้า เพราะพวกมันเหมือนจะตอบสนองกับอุณหภูมิร่างกายที่ลดต่ำลงในเวลากลางคืน

“เรามีเวลาถึงแค่ช่วงสาย ก่อนที่พวกมันจะเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้น” อรรถเตือน

กรปรับสายเป้ให้แน่นขึ้น “งั้นก็ต้องรีบไปกันแล้ว”

พวกเราเดินเลียบไปตามซากอาคารที่พังทลาย เส้นทางนี้เต็มไปด้วยรถยนต์ที่ถูกทิ้งร้างและซากศพเน่าเหม็นของผู้คนที่ไม่สามารถหนีรอดจากหายนะได้ บางครั้งเราก็ต้องหยุดหาที่กำบังเมื่อเห็นกลุ่มซอมบี้เดินตัดผ่านถนน

09:30 น. – อุปสรรคแรก

“หยุดก่อน” อรรถยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้พวกเราหยุดเดิน

เรามองไปข้างหน้าและเห็นสะพานขาด ท่ามกลางรอยแตกของคอนกรีต เราสังเกตเห็นร่างของซอมบี้จำนวนมากที่ติดค้างอยู่ด้านล่าง พวกมันแหงนหน้าขึ้นมา ส่งเสียงร้องหิวกระหาย

“ถ้าเราไปทางอ้อม อาจเสียเวลาไปหลายชั่วโมง” วุฒิพูดขึ้น

อรรถพยักหน้า “แต่ถ้าฝ่าไปตรงๆ ก็เสี่ยงเหมือนกัน”

“งั้นเราคงมีแค่สองทางเลือก” ฉันพูด “เดินอ้อม หรือหาทางข้ามไป”

10:00 น. – การตัดสินใจที่เสี่ยงตาย

หลังจากปรึกษากัน เราตัดสินใจใช้ทางลัด—การปีนข้ามโครงสร้างเหล็กที่ยังหลงเหลืออยู่ของสะพาน

อรรถเป็นคนไปก่อน เขาปีนขึ้นไปอย่างชำนาญ มือเกาะแน่นกับเหล็กเส้นที่ยื่นออกมา ก่อนจะส่งสัญญาณให้พวกเราตามไป

กรเป็นคนที่สอง เขาดูเกร็งๆ ตอนเริ่มปีน แต่ก็สามารถผ่านไปได้ วุฒิไปต่อโดยที่เหงื่อแตกพลั่ก แต่เขาก็ทำได้ดี

ถึงตาฉันบ้าง…

ฉันสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเริ่มปีนขึ้นไป แต่ทันใดนั้น—เสียงเหล็กส่งเสียงลั่น!

“ศักดิ์! ระวัง!” กรตะโกน

เหล็กที่ฉันเกาะอยู่หักลง!

ฉันร่วงลงไป—แต่ก่อนที่ฉันจะตกลงไปกลางฝูงซอมบี้ ฉันคว้าเหล็กอีกเส้นไว้ได้ทัน ร่างของฉันห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ ซอมบี้ด้านล่างเริ่มคลุ้มคลั่ง พยายามเอื้อมมือขึ้นมาคว้าฉัน

“จับไว้!” วุฒิเข้ามาช่วยดึงฉันขึ้นมา ขณะที่อรรถกับกรคอยระวังภัย

ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายดันตัวเองขึ้นไปจนข้ามไปถึงอีกฝั่งได้สำเร็จ

10:30 น. – การเดินทางต่อ

พวกเราผ่านสะพานมาได้ แม้จะเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ก็ถือว่าโชคดี

หลังจากพักหายใจไม่นาน เราก็เริ่มเดินทางต่อไปยังจุดหมาย

“ถนนข้างหน้ามีด่านตรวจทหารที่ถูกทิ้งร้าง” อรรถบอก “อาจมีเสบียงหรืออาวุธเหลืออยู่”

พวกเราตัดสินใจลองไปสำรวจ

11:00 น. – กับดักมรณะ

เมื่อเราเข้าไปถึงด่านตรวจ ทุกอย่างดูเงียบสงบเกินไป มีรถหุ้มเกราะคว่ำอยู่ข้างทางและซากทหารที่ตายแล้วกระจัดกระจายไปทั่ว

“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง…” กรพูดเสียงเครียด

ฉันเดินเข้าไปดูหนึ่งในร่างทหาร เห็นกระสุนปืนกระจายอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนจะมีการปะทะกันก่อนที่พวกเขาจะตาย

ทันใดนั้น—