คนโปรดของผม อวดเพื่อน

คนโปรดของผม

ณ มหาวิทยาลัย

หลังจากที่รินลงจากรถของพรรษ เขาโบกมือลารุ่นน้องเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาในคณะพร้อมรอยยิ้มที่ไม่หายไปจากหน้า เมื่อเข้ามาเจอเมลกับซันที่นั่งรออยู่ที่โซนพักผ่อนใต้ตึกเรียน รินก็เข้าไปหาด้วยความตื่นเต้นแบบเก็บไม่อยู่

มาแล้วว่ะ ทำไมวันนี้ดูสดใสเป็นพิเศษอ่ะ

นั่นสิ เหมือนจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเลยนะ

ก็มีคนมารับมาส่งสิวะ (พูดพลางหันหน้าหนีอย่างเขิน)

ห้ะ! เดี๋ยวนะ…

“คน” ที่ว่าเนี่ยหมายถึงไอ้พรรษใช่ไหม?

เออดิ ก็เขานั่นแหละ มารับถึงหน้าบ้านเลย

โห ไอ้นี่ไม่ธรรมดาแฮะ

รุกหนักใช่เล่นนะพรรษเนี่ย

ก็ใช่ เขามาพูดนั่นนี่ด้วยนะ แบบ "ผมยินดีมารับพี่ทุกวัน"

อะไรทำนองนี้ กูฟังแล้วก็… เอ่อ เขินๆ ว่ะ

น้องมันเอาใจสุด ๆ นะ

แล้วทำไมมึงถึงดูเหมือนจะ “เขิน” มากขนาดนี้ล่ะ?

แบบนี้แสดงว่าก็มีใจอยู่ใช่ไหมล่ะ

(หน้าแดง) ก็แค่… เขาดีกับกูมากเกินไป

ก็เลยเขินหน่อยไง แต่กูยังไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้นหรอก

ใช่หรอ

แค่โดนรับมาส่งแบบนี้ทุกวัน ใครมันจะไม่หวั่นไหวล่ะ

(ยิ้มเขิน) เออน่า

ก็กูยังไม่ได้มีอะไรจริงจังทั้งนั้น ก็แค่รู้สึกดีบ้างนิดหน่อยเอง

นี่แหละมึง มันเรียกว่าอาการ “หลงรุ่นน้อง” แต่ไม่ยอมรับ

จริง

ไม่ขนาดนั้นน่า! เขาก็แค่… เอาใจใส่ดีเฉย ๆ

กูบอกเลยนะไอ้ริน

คนมารับมาส่งทุกวันแบบนี้ไม่ได้อยากเป็นแค่รุ่นน้องธรรมดาหรอกนะมึง

ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติแล้วกันน่า

กูแค่มาบอกพวกมึงไว้ว่า...น้องมันน่ารักดี

แอ้

จร้าาา

รินแอบเล่าเรื่องพรรษให้เพื่อน ๆ ฟังด้วยความเขินอาย แม้จะไม่ได้อวดออกหน้ามาก แต่ในใจก็อดดีใจไม่ได้ที่มีคนมาเอาใจใส่ถึงขนาดนี้ เมลกับซันที่เป็นเพื่อนสนิทก็ช่วยกันแซว ทำให้รินยิ่งรู้สึกใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

---

หวังว่าตอนนี้จะเพิ่มความน่ารักของตัวละครรินและพรรษในเรื่องได้ดีขึ้นนะคะ!

ไม่ชอบมะเขือเทศ!!

มาอัพแล้วน้าา

ไม่ชอบมะเขือเทศ!!

ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านมากๆ

ไม่ชอบมะเขือเทศ!!

รักสุดๆ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ