เซี่ยเหลียน “พิรุณโลหิตเชยบุปผา?”
ฮวาเฉิง "องค์ไท่จือ”
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ได้ยินเจ้าเรียกข้าเช่นนี้” เซี่ยเหลียนหันกาย มากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วรู้สึกอย่างไรหรือ” เด็กหนุ่มชุดแดงนั่งบนเสื่อโดยชันเข่าขึ้นมา ข้างหนึ่ง ถามด้วยรอยยิ้มดุจเดียวกัน
เซี่ยเหลียนขบคิดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวอย่างเปิดเผยจริงใจ “ก็...เทียบ กับตอนที่ผู้อื่นเรียกข้าเช่นนี้ รู้สึกไม่เหมือนกันเท่าไรนัก
"อืม ไม่เหมือนกันตรงไหน” ฮวาเฉิงถาม
เซี่ยเหลียนเอียงคอ หรี่ตาน้อย ๆ "บอกยาก ก็คือ..."
เวลาผู้อื่นเรียกเขาว่าองค์ไท่จื่อ บ้างก็เรียกด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงความ รู้สึก ฟังเป็นการเป็นงาน อย่างเช่นหลิงเหวินเป็นต้น ขณะที่อีกหลายคนเวลา เรียกเขาว่าองค์ไท่จื่อ น้ำเสียงกลับแฝงไว้ด้วยเจตนาเสียดสีชนิดหนึ่ง แบบเดียว กับที่เรียกคนอัปลักษณ์ว่าคนงามอย่างไรอย่างนั้น คล้ายจงใจเยาะหยันนิด ๆ แต่ยามที่ฮวาเฉิงเรียกเขาว่า "องค์ไท่จือ" ในน้ำเสียงกลับเปี่ยมด้วย ความยกย่องให้เกียรติอย่างจริงใจ ดังนั้น แม้ยากจะเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูด
ณัฐ ชามอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
สรรค์ประทานพร2 คอมเมนท์