หน้า17-18

...******** 17 ********...

เซี่ยเหลียน “ทำไมถึงต้องเร่งรีบปานนี้ด้วย"

ฮวาเฉิง “อาจเพราะอยากให้ป้านเยว่สหายน้อยของท่านถูกแขวนคอ น้อยลงก็เป็นได้"

นิ่งเงียบกันอยู่ครู่หนึ่ง เซี่ยเหลียนก็ถามขึ้น “แล้วพวกมนุษย์เหล่านั้นเล่า” ฮวาเฉิงกล่าวเสียงเรียบเรื่อย “ก็เทพเจ้านี่นะ...ชีวิตของมนุษย์เดินดิน ยังเทียบมดปลวกไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เผยซิ่วก็เป็นเทพชั้นสูงประเภทนั้นนั่นแหละ ขอเพียงไม่ถูกพบ จะฆ่ามนุษย์ไปกี่ร้อยคน สำหรับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับการ เหยียบฝูงแมลงหรอก"

เซี่ยเหลียนชายตามองเขาแวบหนึ่ง นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนั้นหลังจากที่ ชานหลางกระโดดลงมาในตรุคนบาป เพียงชั่วพริบตาก็สังหารนักรบป้านเยว่ จนหมดสิ้น เขาหันกายไปอีกทาง ก่อนจะถามอีกฝ่ายว่า “พลังของร่างอวตาร จะถูกลดทอนจริงหรือ ข้าว่า ร่างอวตารของเจ้าร้ายกาจจะตายไป"

ฮวาเฉิงกลับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “ลดทอนสิ แต่ว่านี่นะเป็นร่างจริงของ ข้านะ”

เซี่ยเหลียนหันหน้ามา "เอ๊ะ ร่างจริงงั้นหรือ” น้ำเสียงเขาออกจะฉงน อยู่มีน้อย

"รับประกันว่าของแท้แน่นอน ไม่แท้ยินดีรับเปลี่ยน"

จะโทษก็ต้องโทษที่หลังจากเขาพูดประโยคนี้จบ ก็ทำหน้าประหนึ่ง เชื้อเชิญให้มาพิสูจน์ กว่าเซี่ยเหลียนจะรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป ก็ชูนิ้วขึ้นมา หนึ่งนิ้ว และจิ้มแก้มชานหลางไปแล้วเรียบร้อย

จิ้มเสร็จ เซี่ยเหลียนถึงค่อยรู้สึกตัวขึ้นมากะทันหัน ลอบตะโกนในใจว่า “แย่แล้ว"

เขาก็แค่นึกอยากรู้ขึ้นมาว่าผิวกายของราชาผีระดับมหากาฬจะให้สัมผัส อย่างไรเท่านั้นเอง ไม่นึกเลยว่ามือจะไวกว่าใจคิด ยกขึ้นมาได้ก็จิ้มเลย เขานี่ช่าง

ทำ อะไรไม่เหมาะไม่ควรจริง ๆ

จู่ ๆ ถูกจิ้มแก้ม ฮวาเฉิงเองก็เหมือนจะตกตะลึงไปบ้าง ทว่าเขามักสงบ

...******** 18 ********...

เยือกเย็นเสมอมา สีหน้าจึงกลับมาเรียบเฉยได้อีกครั้งอย่างรวดเร็ว

พรอย่างเป็นทางการขั้นสูง 3

18

ฮวาเฉิงมิได้เอ่ยคำ เพียงเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูง คล้ายดั่งรอว่าเซียเหลียน จะอธิบายอย่างไร แต่กระนั้นกลับเห็นได้ชัดเจนว่าดวงตาเขากำลังหัวเราะอยู่ แน่นอนว่าเซี่ยเหลียนย่อมหาคำมาอธิบายไม่ได้ เขามองดูนิ้วข้างนั้นแล้วก็

ซุกแอบไว้อย่างเนียน ๆ กล่าวกลบเกลื่อนว่า “...ไม่เลวนี่” ฮวาเฉิงหัวเราะออกมาในที่สุด เอาแขนกอดอก พร้อมกับเอียงคอถาม “อะไรไม่เลว ท่านคิดว่ารูปลักษณ์นี้ของข้าไม่เลวงั้นหรือ”

เซียเหลียนกล่าวตามสัตย์ “ใช่แล้ว ไม่เลวเลยจริง ๆ เพียงแต่...”

“แต่อะไร”

เซี่ยเหลียนจ้องมองใบหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งเพื่อดูให้ละเอียด สุดท้ายก็ กล่าว “แต่ว่า จะให้ข้าได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของเจ้าสักครั้งได้หรือไม่”

ในเมื่อเขาเพิ่งจะพูดว่า “รูปลักษณ์นี้” ก็แสดงว่า แม้จะเป็นร่างจริงแต่ กลับมิใช่หน้าตาที่แท้จริง ใบหน้านี้ของเด็กหนุ่ม หาใช้โฉมหน้าที่แท้จริงของเขาไม่

คราวนี้ ฮวาเฉิงมิได้ตอบกลับอย่างรวดเร็ว เขาลดแขนที่กอดอกลง ไม่รู้ ว่าอุปาทานไปเองหรือไม่ แววตาของเด็กหนุ่มเหมือนจะสีเข้มขึ้นมาเล็กน้อย ทำเอาเชี่ยเหลียนใจเสียขึ้นมานิด ๆ อย่างอดไม่อยู่

เพียงแค่บรรยากาศที่เคร่งเครียดขึ้นมา เซี่ยเหลียนก็รู้แล้วว่าคำถามนี้ คงจะถามได้ไม่ค่อยเหมาะสมนัก แม้หลายวันที่ผ่านมานี้ พวกเขาสองคนจะคบหากันด้วยความสบายใจ

แต่มิได้หมายความว่าจะสนิทกันถึงขั้นเอ่ยปากร้องขอเรื่องเช่นนี้ได้ ไม่รอให้เขา ตอบ เซี่ยเหลียนก็รีบหัวเราะกลบเกลื่อนทันที “ข้าก็แค่พูดเล่นไปอย่างนั้นเอง เจ้าอย่าได้ยึดถือเป็นจริงเป็นจัง"

ฮวาเฉิงหลับตา เพียงครู่เดียวก็ยิ้มน้อย ๆ “หากวันหลังมีโอกาสค่อย ให้ท่านดูก็แล้วกัน”

หากเป็นผู้อื่นมาพูดประโยคนี้ ย่อมจะเป็นการรับปากอย่างขอไปที หากวันหลังมีโอกาส” ก็เท่ากับ “เลิกคิดเสีย ลืมไปได้เลย แต่ในเมื่อเป็น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***