หน้า15-16

...******* 15 *********...

เซี่ยเหลียนยังพยายามดิ้นรน “ไม่เคยกระมัง..."

“ไม่นะเจ้าคะ ท่านเคยพูดจริง ๆ มีอยู่คราหนึ่ง ท่านถามข้าว่าโตขึ้น อยากเป็นอะไร ข้าบอกว่าไม่รู้ ท่านก็บอกว่าไม่รู้ได้อย่างไรว่าโตขึ้นแล้วอยาก ทําอะไร ข้าเลยถามแม่ทัพฮวาว่าแล้วท่านเล่า ท่านก็บอกว่า ความฝันของท่าน ตอนเด็กก็คือ อยากช่วยเหลือปวงประชา!” ป้านเยว่กล่าวอย่างขึงขัง

อย่างนี้นี่เอง

“นี่แน่ะ! ป้านเยว่ คำพูดลอย ๆ เช่นนี้ เจ้าจะจดจำฝังใจไปทำไม!" “คำพูดลอย ๆ อย่างนั้นหรือ แต่แม่ทัพฮวา ข้ารู้สึกว่าท่านพูดออกมา อย่างจริงจังมากเลยนะเจ้าคะ"

เซี่ยเหลียนจนปัญญา ได้แต่แหงนหน้าขึ้นมองฟ้า “ฮ่า ๆ อย่างนั้นหรือ

เป็นได้กระมัง ข้าเคยพูดอะไรไว้อีกบ้าง ข้าก็จำไม่ได้แล้ว" “ท่านยังเคยพูดว่า “เจ้าต้องทำในสิ่งที่เจ้าคิดว่าถูกต้อง! “อะไรก็ไม่อาจ ขวางเจ้าได้!” “ต่อให้ตกลงไปในหล่มโคลนสักร้อยครั้ง ก็ต้องพยายามลุกขึ้นมา

ใหม่ให้ได้!” และอะไรอื่น ๆ ทำนองนี้แหละเจ้าค่ะ”

ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าจะต้องเป็นฮวาเฉิงที่อยู่ใต้ต้นไม้ได้ยินเข้าจึง หัวเราะแน่นอน

ต่อให้เซี่ยเหลียนอยากอุดปากไหก็อุดไม่อยู่แล้ว นึกในใจว่า “เพ้อเจ้อ เสียนี่กระไร ทำไมข้าจึงชอบพูดคำประเภทนี้เข้าไปได้นะ...ข้ามิใช่คนแบบนั้น เสียหน่อย...ข้าเป็นคนแบบนั้นหรือไร

ป้านเยว่ “แต่ว่าข้าก็ไม่รู้เสียแล้ว ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง”

ได้ฟังเช่นนั้นเซียเหลียนก็ชะงัก

ป้านเยว่ “ข้าอยากทำอย่างที่แม่ทัพฮวาพูด ช่วยเหลือปวงประชา แต่ สุดท้ายข้าก็ทำลายป้านเยว่จนสิ้นชาติไปเสียแล้ว" นางกล่าวปานละเมอ “อีกทั้งไม่ว่าข้าจะพยายามสักแค่ไหน ผลก็จะ

...******* 16 *********...

ลงเอยด้วยความเลวร้ายทุกที แม่ทัพฮวา ข้ารู้ว่าที่ข้าทำมันไม่ดี แต่ท่านช่วย บอกข้าได้หรือไม่ ว่าตกลงแล้วข้าทำไม่ดีที่ตรงไหนกันแน่ ข้าควรทำอย่างไรจึง จะทำได้อย่างที่ท่านพูด...ช่วยเหลือปวงประชา”

“...” เซี่ยเหลียนอึ้งไปครู่หนึ่ง “ขอโทษด้วยนะป้านเยว่ ช่วยเหลือ ปวงประชาต้องทำอย่างไร คำถามนี้เมื่อก่อนข้าไม่เคยรู้คำตอบ จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่รู้”

เงียบกันไปครู่หนึ่ง ป้านเยว่ก็กล่าวอีก “แม่ทัพฮวา พูดกันจริง ๆ แล้ว ข้ารู้สึกว่าสองร้อยปีมานี้ ข้าไม่รู้เลยว่าตนเองได้ทำอะไรไป ช่างล้มเหลวจริง ๆ”

ฟังนางพูดเช่นนี้ เซี่ยเหลียนก็ยิ่งอึดอัด นึกในใจว่า "เช่นนั้นข้าไม่ยิ่ง ล้มเหลวกว่ารี แถมข้ายังอยู่มาตั้งแปดร้อยปีเชียวนะ....

จากนั้นก็ปล่อยให้ป้านเยว่ดูดาวอยู่ในไหไปเงียบ ๆ คนเดียวต่อ ส่วน เซี่ยเหลียนกับฮวาเฉิงกลับเข้าไปในอาราม

พอปิดประตู เซี่ยเหลียนก็กล่าวขึ้น “ป้านเยว่ตั้งใจรั้งอยู่ที่ด่านป้านเยว่ เอง มิใช่เพราะกลายเป็นผีอำมหิตถึงได้ถูกขังไว้ที่นั่น”

นางฝังใจมาตลอดว่าตนเองคือผู้เปิดประตูเมือง และไม่เคยเอาคำว่า “ทำเพื่อปวงประชา' มากล่าวอ้างเลย

เพื่อให้เหล่านักรบของแคว้นป้านเยวได้ระบายความแค้น หลุดพ้นได้เร็ว ขึ้น จึงปล่อยให้เค่อหมัวพาพวกทหารมาฆ่าตนครั้งแล้วครั้งเล่า

เซียเหลียนส่ายหน้าพลางกล่าว “ความจริงแล้ว หากแม่ทัพเสี่ยวเผย ไม่อยากเก็บกองทหารป้านเยว่เหล่านั้นไว้จริง ๆ ทั้งไม่อยากถูกสวรรค์ชั้นบน ค้นพบเรื่องเหล่านี้ ก็แบ่งภาคลงมาลอบจัดการทหารบ้านเยว่เหล่านั้นเองยังได้

ไยต้องใช้วิธีเยี่ยงนี้ด้วย"

ฮวาเฉิง “พลังของร่างอวตารจะถูกลดทอนลง ตอนเผยซิ่วแบ่งภาค มาเป็นอาเจาท่านก็เห็นแล้ว ครั้งเดียวไม่อาจปลดปล่อยกองทหารบ้านเยว่ ที่มากมายปานนี้ได้ มิสู้ใช้คนเป็น ๆ มาป้อน ปราณพยาบาทถึงจะสลายเร็ว ขึ้น ทั้งยังเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***