“แล้วเจ้าจะเชื่อไหม ถ้าข้าบอกว่า...เรื่องราวของข้ามีเจ้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น?”
ไมล์นิ่งไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเขาแห้งผาก ทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรเลย
“คุณหมายความว่าไงครับ?”
ครูซย่อตัวลงนั่งข้างเตียง ช้าๆอย่างระมัดระวังเหมือนกลัวจะทำให้เด็กชายคนหนึ่งสะดุ้ง
“ข้าฝันถึงเจ้า...ฝันถึงใบหน้านี้ เสียงนี้ แม้กระทั่งกลิ่นของเจ้า...มานานแล้ว ทั้งที่ไม่เคยรู้ชื่อ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ข้าแค่นั่งอยู่ในเงามืดของความทรงจำ แล้วเฝ้ารอ”
“ฝัน...?” ไมล์มองเขาด้วยสายตาสั่นไหว
꧁༒ ꒒ꐇꀯꁲꌚ ༒꧂มอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
รัตติกาลในเงาใจ คอมเมนท์