ตอนที่ 4: ใกล้…เกินห้ามใจ

แสงจันทร์เย็นเยียบลอดผ่านกระจกสีของคฤหาสน์โบราณ เงาไม้จากสวนหลังบ้านพาดทับผ้าม่านหนา บรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

ไมล์นั่งอยู่ตรงหน้าต่างกว้างในห้องนอนที่ถูกจัดให้ชั่วคราว กลิ่นของผ้าปูเตียงสะอาดสะอ้าน กลิ่นลาเวนเดอร์จางๆลอยอบอวลผสมกับกลิ่นฝนที่ตกลงมาเบาๆจากด้านนอก บรรยากาศทุกอย่างเหมือนถูกจัดไว้ให้นอนหลับสบาย

แต่เขากลับนอนไม่หลับเลยแม้แต่นิดเดียว

เสียงประตูถูกเคาะเบาๆตามด้วยเสียงเปิดช้าๆไมล์หันไป ก่อนจะเห็นร่างสูงของครูซเดินเข้ามาในเงาไฟสลัว

“ยังไม่นอนหรือ” ครูซเอ่ยถาม เสียงทุ้มต่ำยังคงมีเสน่ห์แบบที่ทำให้หัวใจเต้นแรงทุกครั้ง

ไมล์ส่ายหัวเบาๆ

“นอนไม่หลับครับ...มันยังวนในหัว ผมนึกถึงตอนที่มันพุ่งเข้ามาหาผม แล้ว...”

“เงาพวกนั้นจะไม่กล้ำกรายเข้ามาในคฤหาสน์นี้ได้อีก ข้าให้คำมั่น” ครูซพูด พร้อมเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะหยุดยืนอยู่ข้างเตียง

“คุณนี่ชอบพูดเหมือนอยู่ในนิทานยุคกลางเลยนะครับ” ไมล์แกล้งยิ้ม ทั้งที่ในใจยังสั่นระรัวจากความใกล้ชิดนั้น

ครูซหัวเราะเบาๆเสียงของเขาไม่ได้เหมือนเสียงหัวเราะทั่วไป แต่มันเป็นเสียงที่เหมือนกับลมหายใจของรัตติกาล…เย็นเยือกและลึกล้ำ

“บางที...ข้าอาจจะเป็นตัวละครในนิทานของเจ้าก็ได้”

“นิทานอะไรที่ตัวเอกเป็นแวมไพร์ล่ะครับ” ไมล์หันไปสบตาเขา สายตาคู่นั้นมืดลึกเหมือนมหาสมุทรในยามไร้ดวงดาว

“แล้วเจ้าจะเชื่อไหม ถ้าข้าบอกว่า...เรื่องราวของข้ามีเจ้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น?”

ไมล์นิ่งไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเขาแห้งผาก ทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรเลย

“คุณหมายความว่าไงครับ?”

ครูซย่อตัวลงนั่งข้างเตียง ช้าๆอย่างระมัดระวังเหมือนกลัวจะทำให้เด็กชายคนหนึ่งสะดุ้ง

“ข้าฝันถึงเจ้า...ฝันถึงใบหน้านี้ เสียงนี้ แม้กระทั่งกลิ่นของเจ้า...มานานแล้ว ทั้งที่ไม่เคยรู้ชื่อ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ข้าแค่นั่งอยู่ในเงามืดของความทรงจำ แล้วเฝ้ารอ”

“ฝัน...?” ไมล์มองเขาด้วยสายตาสั่นไหว “มันฟังดู...เหลือเชื่อไปหน่อยนะครับ”

“กับคนทั่วไปอาจจะใช่” ครูซเอื้อมมือออกมาช้าๆปลายนิ้วสัมผัสหลังมือไมล์ “แต่สำหรับแวมไพร์...เรามีวิธีรับรู้บางอย่างที่ลึกกว่าเพียงแค่ความรู้สึกธรรมดา”

“คุณกำลังจะบอกว่า...เรามีสายสัมพันธ์?”

ครูซไม่ได้ตอบทันที เขาแค่พยักหน้าเบาๆแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้

“ไม่รู้ว่าเพราะโชคชะตา หรือคำสาป...แต่ข้าไม่เคยอยากปกป้องใครเท่านี้มาก่อน”

ไมล์มองตาเขานิ่งงัน หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยินเสียงสะท้อนในอก

“ผมควรกลัวคุณใช่ไหม...คุณเป็นแวมไพร์ เป็นสิ่งที่ผมควรจะกลัว”

“ข้าต้องการให้เจ้ากลัวหรือ?” เสียงกระซิบของครูซแผ่วเบาจนเหมือนสายลม

ไมล์ไม่ตอบ แต่กลับเอียงหน้าเล็กน้อย แก้มชิดกับฝ่ามือที่ครูซแนบอยู่

“ผมไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง...แต่ผมรู้ว่า ผมรู้สึกปลอดภัยเวลาที่อยู่ใกล้คุณ”

ครูซยิ้มจางๆดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยบางอย่างที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะอธิบาย

“ข้าจะปกป้องเจ้า...ไม่ใช่เพราะเจ้ามีเลือดพิเศษ ไม่ใช่เพราะเจ้าเกี่ยวข้องกับโชคชะตา แต่เพราะเจ้าคือเจ้า เพราะเจ้าทำให้ข้ารู้สึก...เป็นมนุษย์อีกครั้ง”