ตอนที่ 2: เสียงกระซิบในเงามืด

กลิ่นหอมของดอกไม้ยามค่ำคืนผสมกับกลิ่นไอหมอกบางๆลอยปะปนในอากาศรอบตัว ไมล์รู้สึกเหมือนเขากำลังหลุดเข้าไปในโลกอีกใบ โลกที่ไม่มีเหตุผล ไม่มีตรรกะ มีเพียงแค่ความรู้สึก... ความรู้สึกว่าทุกอย่างที่เห็นนั้น ทั้งน่าหลงใหลและน่าหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

ร่างของเขายังยืนอยู่หน้าคฤหาสน์สีดำสนิทเบื้องหน้าคือครูซ… ชายแปลกหน้า...หรืออาจจะไม่ใช่แค่คน—ที่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ลึกล้ำราวกับสามารถมองทะลุเข้ามาในใจ

“ท่าน...ต้องการอะไรจากผม?” ไมล์ถามเสียงแผ่ว มือข้างหนึ่งยังคงสั่นเล็กน้อยกับสัมผัสเย็นเฉียบเมื่อครู่

ครูซไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงเดินวนรอบไมล์อย่างเงียบเชียบ ราวกับนักล่าที่กำลังประเมินเหยื่อของตน

“ข้าแค่...สงสัย” เขาพูดเสียงแผ่วแต่แฝงไว้ด้วยแรงสะกด “ว่าทำไม เจ้าถึงกล้ามาเหยียบที่นี่ในคืนที่ดวงจันทร์เต็มดวง... คืนที่ ‘พวกมัน’ มักจะตื่นจากหลับใหล”

“พวกมัน?” ไมล์ขมวดคิ้ว “คุณหมายถึง—แวมไพร์?”

ไทสันที่ยืนอยู่ไม่ไกลหันมามองทันที สายตาคมกริบเต็มไปด้วยความห่วงกังวล

“เจ้านายครับ คืนนี้ไม่ควร—”

“ข้ารู้ว่าไม่ควร” ครูซสวนเสียงเรียบ แต่สายตายังคงจับจ้องที่ไมล์ “แต่ข้าก็เบื่อการอยู่ในเงามืดมานานพอแล้ว”

ไมล์หายใจลึก ความรู้สึกบางอย่างในอกเขากำลังสั่นคลอน เขาควรจะหนีไปตอนนี้ ควรจะกลับไปหาไวท์กับบิว แต่...ทำไมเขากลับไม่ขยับเลย?

ทันใดนั้น…เสียงแหลมแหวกอากาศกรีดร้องขึ้นมาจากในป่า คล้ายเสียงของสัตว์ป่าขนาดใหญ่ แต่กลับเต็มไปด้วยความบิดเบี้ยว บิดเบือน ราวกับเสียงนั้น...ไม่ได้เกิดจากสิ่งมีชีวิตที่ควรจะมีอยู่ในโลกนี้

“นั่น...เสียงอะไร?” ไมล์ถามเสียงสั่น รีบหันไปทางเสียงทันที

“สายไปแล้ว” ไทสันเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวมายืนข้างนายของตน

“พวกมันได้กลิ่นเลือดของมนุษย์แล้ว”

ก่อนที่ไมล์จะถามต่อ เสียงฟ่อแหลมดังก้องในอากาศ มันแทรกเข้ามาในจิตใจเหมือนจะเจาะทะลุรูหูไปถึงหัวใจ เงาสีดำพุ่งออกมาจากต้นไม้ด้านข้างด้วยความเร็วสูง ร่างของสิ่งมีชีวิตประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่เต็มไปด้วยปีกค้างคาวและฟันแหลมคมกรีดอากาศเข้ามาอย่างกระหาย

“ไมล์!!” เสียงตะโกนของบิวดังจากด้านหลัง พร้อมกับไวท์ที่วิ่งเข้ามาในเขตคฤหาสน์ทั้งสองคนหน้าเผือดซีด

“ไมล์ วิ่ง! เราต้องออกไปจากที่นี่!”

แต่ก่อนที่ใครจะทันได้ทำอะไร เงานั้นก็พุ่งลงมาจ่อหน้าทั้งสามคนทันที เล็บยาวแหลมคมของมันสะท้อนแสงจันทร์ พุ่งเข้าใส่ไมล์ในเสี้ยววินาที

ฟึ่บ!

แรงลมรุนแรงกระแทกออกมารอบด้าน ราวกับพายุเฉียบพลัน ทุกอย่างหยุดนิ่งในพริบตา

ร่างของครูซยืนอยู่เบื้องหน้าไมล์ มือของเขาจับคอของปีศาจตนนั้นไว้ด้วยเพียงนิ้วเดียว ใบหน้าของเขาเรียบเฉยอย่างสมบูรณ์

“เจ้าสกปรก กล้าดียังไง...ถึงกลิ่นของข้าแล้วยังคิดจะแตะต้องของของข้าอีก?”

แววตาของครูซเปลี่ยนไป สีแดงนั้นลุกวาบขึ้นราวกับเปลวไฟกำลังโหมกระหน่ำ

เสียงกระดูกหักดังกร๊อบ ปีศาจแวมไพร์คำรามด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ร่างของมันจะสลายเป็นฝุ่นดำลงกับพื้นในพริบตา

ไม่มีใครพูดอะไร ทุกอย่างเงียบสนิท

ไมล์ยืนอยู่หลังเขา หายใจไม่ทันกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ขาเริ่มอ่อนจนแทบยืนไม่ไหว

ครูซหันกลับมาช้าๆนัยน์ตาของเขาค่อยๆคลายความคุกรุ่นลง ริมฝีปากที่เคยเงียบงันกลับเอ่ยถ้อยคำที่ไมล์ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินจากแวมไพร์ผู้เยือกเย็น

“ต่อจากนี้... เจ้าจะอยู่ที่นี่”

“หา?”

“ในเขตแดนของข้า ไม่มีใครแตะต้องเจ้าได้” น้ำเสียงของเขานุ่มลงเล็กน้อย ราวกับสายลมอุ่นในคืนหนาว

“ถ้าเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่…ก็อย่าเพิ่งกลับไป”

...🧛...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***