ตอนที่ 3: เงาที่หลงลืมในความทรงจำ

แสงจันทร์ยังคงสาดส่องลงมาผ่านม่านหมอก แม้จะผ่านช่วงเหตุการณ์ชุลมุนไปแล้ว แต่หัวใจของไมล์ยังคงเต้นแรงไม่หยุด ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ กลิ่นของไม้เก่าผสมกลิ่นไวน์และหนังสือเก่าลอยอวลในอากาศ

ไมล์นั่งตัวตรงบนโซฟาหนังสีดำ ใบหน้ายังซีดจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ส่วนไวท์และบิวนั่งขนาบข้างเหมือนกลัวว่าเขาจะหายตัวไปได้ทุกเมื่อ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย...” บิวกระซิบ ขณะที่สายตายังคงกวาดไปทั่วคฤหาสน์ “แวมไพร์จริงๆเหรอ?”

“แล้วสิ่งนั้นที่พุ่งเข้ามาจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ? โคโยตี้จากนรกเหรอ?” ไวท์เสริม เสียงสั่นแต่ยังพยายามกลบเกลื่อนด้วยการประชด

ไมล์ไม่ได้ตอบ เขาแค่เบนสายตาไปมองครูซที่ยืนพิงเสาใกล้บันได สีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาของเขาดูลึกซึ้งเหมือนกำลังชั่งน้ำหนักบางอย่าง

“ข้าเห็นมันแล้ว” ไทสันที่ยืนอยู่ด้านหลังครูซเป็นคนพูดขึ้น เสียงของเขานุ่มลึกเหมือนสายลมกลางคืน “พวกมัน...ไม่ใช่เพียงแค่แวมไพร์ธรรมดา”

“แล้ว...พวกมันคืออะไร?” ไมล์ถาม น้ำเสียงของเขาเบา แต่เต็มไปด้วยความอยากรู้

ครูซเดินเข้ามาใกล้ เขานั่งลงตรงข้ามไมล์ ช้าๆราวกับไม่ต้องรีบเร่งไปไหน

“พวกมันคือเงาที่ถูกหลงลืม… แวมไพร์ที่ไม่ยอมรับกฎแห่งเผ่าพันธุ์”

“กฎ?” บิวทวนคำ “แวมไพร์ยังมีกฎเหรอ?”

“แน่นอน” ครูซตอบ ดวงตาเขาทอดมองไปยังเปลวไฟในเตาผิงราวกับกำลังเห็นภาพในอดีต “ในอดีต แวมไพร์เคยปกครองมนุษย์ด้วยความหวาดกลัว ใช้เลือดเป็นอาหาร ใช้เงาเป็นที่หลบซ่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป... เราก็รู้ว่าความเกลียดชังไม่ได้ทำให้เราอยู่รอดได้ตลอดไป”

“เลยตั้งกฎขึ้นมางั้นเหรอ?” ไมล์ถาม

ครูซพยักหน้าเบาๆ

“ใช่… กฎแห่งขอบเขต เลือดจะไม่ไหลโดยไม่ได้รับอนุญาต มนุษย์จะไม่ถูกแตะต้องหากไม่ขัดขืน ส่วนแวมไพร์...ต้องไม่ฝืนธรรมชาติ”

“แล้ว ‘พวกมัน’ ล่ะ?”

ครูซหลับตาลงชั่วครู่ เหมือนเจ็บปวดที่ต้องเอ่ยถึง

“พวกมันคือแวมไพร์ที่ปฏิเสธกฎ พวกที่ดื่มเลือดมากเกินกว่าจะควบคุมตนเอง พวกที่...กลายเป็นปีศาจ”

บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที มีเพียงเสียงเปลวไฟในเตาผิงที่ยังแตกปะทุอยู่เบาๆ

“แล้วทำไมพวกมันถึงตามล่าไมล์?” ไวท์ถาม

“ใช่...” บิวเสริมทันที “เขาไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ แค่เป็นคนธรรมดา!”

ไทสันที่เงียบอยู่นานในที่สุดก็พูดขึ้น

“พวกมันไม่ได้ตามล่ามนุษย์ทั่วไป พวกมันตามหา ‘ผู้ถือสายเลือด’”

ไมล์ขมวดคิ้วทันที “ผู้ถือ...อะไรนะ?”

ครูซลุกขึ้น เดินตรงไปยังชั้นหนังสือ หยิบสมุดปกหนังเล่มหนึ่งออกมา ก่อนจะเปิดหน้าหนึ่งให้ดู ภาพวาดโบราณบนหน้ากระดาษเก่าแสดงให้เห็นรูปชายหนุ่มในชุดนักบวชที่ถือแก้วไวน์สีแดงฉานท่ามกลางวงแหวนเปลวไฟ

“สายเลือดแห่งบาเลียน… มนุษย์เพียงไม่กี่คนในแต่ละศตวรรษจะถือครองมัน เลือดที่สามารถกระตุ้นความหิวกระหายของแวมไพร์ได้ยิ่งกว่าเลือดใดๆและ...สามารถเรียก ‘เงา’ ที่หลับใหลให้ตื่นขึ้น”

ไมล์หน้าเสีย “คุณจะบอกว่า...ผมเป็นหนึ่งในนั้นเหรอ?”

“เลือดเจ้าหอมเกินไป...แม้แต่ข้าก็ยังเกือบเสียการควบคุม”

ไมล์รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“แล้วผมจะทำยังไง... ถ้าผมมีเลือดที่พวกมันต้องการ?”

ครูซหันกลับมามองเขาเต็มตา แววตาของเขาครั้งนี้แตกต่างจากเดิม

“อยู่กับข้า ข้าจะไม่ให้ใครแตะต้องเจ้า...ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร”

คำพูดนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเหมือนหยุดนิ่ง ไมล์กลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเขาสั่นไหว ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับคำมั่นสัญญาของแวมไพร์ตรงหน้า

แต่น่าแปลก...เขากลับไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนเมื่อแรกพบอีกต่อไป

...🧛...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***