ตอนที่ 5: ริมขอบของความรู้สึก

เสียงลมฝนจากภายนอกเริ่มเบาลง ราวกับโลกภายนอกก็อยากเงียบฟังเสียงหัวใจของคนสองคนที่อยู่ภายในห้องมืดสลัว

ไมล์ยังคงนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาคมมองสบตาของครูซที่อยู่ใกล้จนสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้ ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย แต่ไม่มีเสียงใดหลุดรอดออกมา

ในใจเขายังวุ่นวาย—ทั้งกลัว ทั้งสับสน แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกอุ่นและมั่นคงอย่างประหลาด

ครูซยกมือขึ้นอีกครั้ง ปลายนิ้วเย็นเฉียบไล้ตามแนวกรามของไมล์อย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นไม่รุกราน ไม่เร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจที่ชัดเจน…เหมือนจะจดจำทุกรายละเอียดบนใบหน้าเขาไว้ในหัวใจ

"ไมล์..." เสียงของครูซต่ำ แหบพร่าอย่างควบคุมไม่อยู่ "ข้าขออะไรบางอย่างได้ไหม?"

ไมล์กลืนน้ำลาย ฝ่ามือกำชายเสื้อของตัวเองแน่น

"...ครับ?" เขาตอบเสียงแผ่ว

"มองตาข้า" ครูซกระซิบ "แค่ครั้งนี้...อย่าหลบ"

ไมล์เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาสั่นไหวในแสงเงา ราวกับทะเลที่ถูกจันทราแตะต้อง เขากำลังสับสน แต่ไม่ใช่เพราะกลัว

ไม่ใช่แม้แต่นิดเดียว

ครูซใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของไมล์ไว้ มองเขาด้วยสายตาลึกซึ้งจนแทบจะกลืนกินหัวใจ

“ข้าไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักหรือไม่…” เขาพูดช้าๆเสียงนั้นเหมือนจะสั่น “เพราะข้าไม่เคยเข้าใจมัน ไม่เคยรู้ว่าการได้อยู่ใกล้ใครแล้วหัวใจเต้นแรง หมายความว่ายังไง”

“แต่ข้ารู้ว่า...ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเจ็บอีก ไม่อยากให้ใครแตะต้องเจ้า ไม่อยากให้เจ้าหายไปจากสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว”

ไมล์ไม่พูดอะไร เพียงแค่หลับตาลงเบาๆอย่างเชื่องช้า

แววตาของครูซเหมือนกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างในใจ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงอย่างอ่อนโยน และประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของไมล์

นาน...

ริมฝีปากนั้นไม่เย็นอย่างที่เขาคิด กลับกัน...มันอุ่น อ่อนโยน และเต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนลึกๆจากใจ

ไมล์เบิกตาขึ้นช้าๆดวงตาเขามีน้ำใสๆเอ่อคลอ

“คุณ...จูบหน้าผากผม?”

“ข้าต้องการให้เจ้ารู้...ว่าเจ้าไม่ใช่เพียงเป้าหมายของโชคชะตา แต่เจ้าเป็น คนสำคัญ”

ไมล์กัดริมฝีปากแน่น แล้วหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ

“คุณทำแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า?”

“ไม่เคย...” ครูซกระซิบใกล้หู “ไม่เคยเลยสักครั้ง”

“แล้วคุณอยากให้ผมรู้สึกยังไงครับ?”