กลวิธีเอาตัวรอดจากเหล่าพระเอก chapter 2 ตัวละครหลัก

ดาเรลล่า พาเรย์

ท่านพี่ดีริส

'เควส:ไม่ตอบโต้'

ดาเรลล่า พาเรย์

...

ไอ้ระบบเฮงซวย

โดนพูดแบบนี้ใส่แล้วใครมันจะไปทนได้กัน

ฉันจับส้อมแน่นเพราะความหงุดหงิด

ทำใจใส่สงบไว้ไอรีน

ถ้าเธอบุ่มบ่ามตอนนี้มันอาจจะส่งผลถึงโศกอนาฏกรรมตอนจบเรื่องก็ได้นะ

ฉันเลิกสนใจครอบครัวปลอมๆ ตรงหน้า แล้วหันมาสนใจสเต็กในจานแทน

เท่าที่จำได้ดาเรลล่าห่างจากดีริส 2 ปี เท่ากับว่าตอนนี้เธออายุ 12 ปี

เป็นช่วงที่เหมาะจะเกิดการเปรียบเทียบความสามารถของพี่ชายน้องสาวพอดี

ปกติในโลกนี้ทุกคนจะมีจำพวกพลังเวทเป็นของตัวเอง

จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่ร่างกายของแต่ละคน

ซึ่งนางเอกคนนี้โชคดันไม่เข้าข้าง

เพราะเธอมีพลังเวทเป็นศูนย์

ศูนย์...

ฉันคิดพลางยิ้มแห้งให้กับตัวเองในใจ

สเต็กชิ้นแรกถูกนำเข้าปาก ฉันเคี้ยวอยู่ 2-3 ทีก่อนจะได้ยินเสียงแก้วแตกดังเพล้ง

ตามมาด้วยความเจ็บปวดที่ใบหน้า พร้อมกลิ่นคาวเลือด

รับรู้ได้ว่าเศษแก้วบาดเข้าที่โหนกแก้มของตัวเอง

เกรส

คุณหนู! เลือด...

ฉันละสายตาจากจานสเต็ก ผงกหัวให้เกรสเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร

ก่อนที่จะสบเข้ากับต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมด

บารอนโอเบร

เขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง หายใจหอบถี่

ฉันกำลังจะเปิดปากพูด แต่ก็หยุดการกระทำตัวเอง

'แจ้งเตือนเควส:ไม่ โต้ ตอบ'

ดาเรลล่า พาเรย์

...

ขออีกทีเถอะ

ระบบเฮงซวย

ฉันเฉือนสเต็กอีกชิ้น แล้วนำเข้าปาก

อาหารที่นี่ไม่ใช่แค่รสชาติใช้ได้

แต่มันอร่อยมาก

อร่อยจนตัวลอย

จนลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ใบหน้าไปเลย

ดีริส พาเรย์

เหอะ

ดีริส พาเรย์

เจ้าไม่คิดว่าตัวเองหน้าด้านเกินไปหน่อยหรืออย่างไร

ดีริส พาเรย์

โดนไล่ขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะไปอีกหรือ

ก็เพราะอาหารอร่อยไง เลยยอมหน้าด้านอยู่ต่อ

แต่พูดแบบนี้ก็ไม่ได้น่ะสิ

'เควส:ไม่โต้ตอบ 🌟สำเร็จ🌟'

โอ้ว...

แสดงว่าตอนนี้จะพูดอะไรก็ได้แล้วสินะ

ดาเรลล่า พาเรย์

คนครัวของที่นี่อุสส่าห์ทำอาหารมาให้ข้าทั้งที จะให้กินแค่ 2 คำแล้วเดินออกไปคงแล้งน้ำใจแย่

ดาเรลล่า พาเรย์

คนที่เคร่งมารยาทเช่นท่านพ่อ ถึงขนาดตวาดสาวใช้ของข้าแค่เพราะสั่งงานคนครัวโดยไม่ถามความเห็นก่อนไม่ได้สอนเรื่องมารยาทแก่เจ้าเรื่องนี้หรือ

ดีริสจ้องเขม็งมาที่ฉัน หัวคิ้วกระตุกถี่ๆ จนเห็นได้ชัด

ฉันสังเกตเห็นมือของเขาเหมือนกำลังขยับไปมาเล็กน้อย

หัวคิ้วเริ่มคลาย และปากกระตุกยิ้ม

ดีริส พาเรย์

ก็จริงของเจ้า

ดีริส พาเรย์

ข้านี่ก็เสียมารยาทจริงๆ

ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อกี้มันคืออะไร

ดีริส พาเรย์

ท่านพ่อก็มาทานมื้อเช้าด้วยกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ

ตอนแรกดูเหมือนบารอนโอเบรมีท่าทีขัดขืน แต่หลังจากที่สบตากับดีริสท่าทีก็เปลี่ยนไป

ความชายเป็นใหญ่นี่มันอะไรกัน

ดีริสไม่ชอบดาเรลล่าที่เป็นลูกชู้

แต่ดันเคารพพ่อตัวเองที่เป็นคนไปมีชู้เอง

เธอเลือกเกิดไม่ได้สักหน่อย

แต่บารอนโอเบรสามารถเลือกที่จะมีชู้หรือไม่มีได้ไม่ใช่รึไง

หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็สงบลง ไม่มีใครพูดแขวะฉันอีก

เกรส

คุณหนู...

เกรส

เดี๋ยวหม่อมฉันทำแผลให้เพคะ

ฉันพยักหน้ารับ

ดาเรลล่า พาเรย์

แล้วก็ฝากแต่งหน้ากลบรอยแผลให้ข้าด้วย

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ถึงเวลาเริ่มคลาสเรียนประวัติศาสตร์

ก็ยังดีนะที่อย่างน้อยบารอนก็ยังให้โอกาสลูกสาวตัวเองได้เรียนกับคนอื่นเขาเหมือนกัน

อาจารย์

ทำไมเจ้าถึงตอบไม่ได้ หา?!

อู้วๆ

ใจเย็นก่อน

ฉันเพิ่งเริ่มเรียนได้แค่ไม่ถึง 20 นาทีก็โดนรัวคำถามใส่ปาวๆ

เป็นคำถามที่อาจารย์สอนในคลาสที่แล้ว

และฉันเพิ่งเข้ามาสวมร่างนี้เมื่อเช้า

จึงโดนสั่งให้ท่องจำอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ประวัติบุคคลสำคัญอีกเป็นร้อย

คุณระบบ

ช่วยฉันที...

'ไม่ต้องห่วง! คุณมีประวัติส่วนตัวของทุกบุคคนในโลกนิยายนี้ที่สามารถเปิดดูเมื่อไหร่ก็ได้ ขอแค่เขาอยู่ในรัศมีที่คุณมองเห็น'

เรื่องนั้นฉันรู้...

แต่ตอนนี้คนพวกนั้นไม่ได้อยู่ในรัศมีที่ฉันมองเห็นนะโว้ยยย

แล้วจะเอาตัวเองออกจากตรงนี้ได้ยังไงงง

อาจารย์

เลิกคลาสได้เพคะ

อาจารย์จ้องเขม็งมาทางฉันในสภาพที่คล้ายใกล้จะอาเจียนออกมาเป็นชื่อบุคคลสำคัญที่ถูกบังคับให้ท่องจนจำได้เมื่อกี้

เธอสะบัดหน้าหนีอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป

ดาเรลล่า พาเรย์

หลังจากนี้ข้าก็จะว่างแล้วใช่ไหม

เกรส

ใช่เพคะคุณหนู

ดาเรลล่า พาเรย์

ข้าจะไปหอสมุด

จริงๆ ก็จะไปหาอ่านข้อมูลต่างๆ ของนิยายเรื่องนี้ แล้วก็ความสามารถอื่นของระบบนี้แหละ

แต่แค่ต้องการที่สงบๆ ก็เท่านั้น

เกรส

ข้าจะให้คนเตรียมรถม้านะเพคะ

. . .

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงหอสมุด

ฉันให้เกรสและอัศวินองครักษ์รอที่รถม้า

เพราะถ้าเกิดว่าเกรสมายื่นเฝ้าฉันตอนอ่านข้อมูลระบบ มีหวังได้เห็นฉันกดๆ จิ้มๆ อากาศจนคิดว่าเป็นบ้าไปแน่

ฉันเดินหาที่ที่ปลอดคน จนพบเข้ากับมุมๆ หนึ่งที่มีโต๊ะกลมแล้วเก้าอี้สีน้ำตาลที่ทำจากไม้วางอยู่

ฉันสุ่มๆ หยิบหนังสือมาสักเล่ม เพราะไม่อยากเป็นคนแปลกที่เข้ามาในหอสมุดแต่ไม่แตะหนังสือเลย แล้วสาวเท้าเข้าไปนั่งตรงนั้น

เอาล่ะ

เรามาทวนความจำกันหน่อยดีกว่าคุณระบบ

แรกเริ่มเดิมทีเรื่องราวของดาเรลล่าคือเธอถูกผลักไสโดยครอบครัวทำให้กลายเป็นคนที่ต้องการไขว่คว้าหาความรักที่แท้จริง

ดาเรลล่าเจอกับชายหนุ่ม 3 คน เธอให้ 3 คนนั้นเข้ามาเติมเต็มความรักส่วนที่เธอไม่เคยได้รับ

จนสุดท้ายเธอต้องตายเพราะชายหนุ่ม 3 คนนั้นต้องการยื้อแย่งเธอมาเป็นของตนเองเพียงผู้เดียว

ฉันนวดหัวคิ้วตัวเองหลังจากที่สรุปทุกอย่างได้แล้ว

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

ฉันอ่านข้อมูลที่ระบบให้จนถึงบรรทัดสุดท้าย

สรุปก็คือ 2 ตอนที่นัดเขียนแต่งได้ตอนนั้นมีเรื่องของดาเรลล่าแล้วก็บอกแค่ว่านางเอกของเรื่องที่เข้ามาสวมร่างดาเรลล่าจะต้องเอาตัวรอดจากโศกอนาฏกรรมครั้งนี้ให้ได้!

ฉันนวดหัวคิ้วตัวเองอีกรอบหนึ่ง

เนื่องจากอ่านข้อมูลต่างๆ มากเกินไปจนตาเริ่มล้า จึงละสายตาจากหนังสือที่เป็นพล็อพ ซึ่งเปิดหน้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ขึ้นมามองผู้คนที่กำลังอ่านหนังสือในท่าทีสงบเสงี่ยม

หางตาเหลือบไปเห็นเด็กคนหนึ่งที่ยืนแหงนมองหนังสือที่ชั้นบนสุด

หลังสือเล่มนั้นเหมือนกำลังส่ายไปมา ราวกับว่าอีกไม่กี่วินาทีมันก็จะร่วงลงมา

ฉันรีบสาวเท้าวิ่งเข้าไปหมายถึงดึงเด็กคนนั้นออกมา

แต่ดันลืมไปว่าฉันเองก็อายุแค่ 12 ปี ไม่ใช่ 21 เหมือนในโลกปัจจุบัน

เมื่อรู้แล้วว่าด้วยแรงของเด็กหญิงอายุ 12 ไม่สามารถดึงเด็กชายออกมาจากอันตรายนั้นได้ จึงเอาตัวเข้าไปกันไว้แทน

ดาเรลล่า พาเรย์

อึก...

สันหนังสือสับกลางหัวของฉันพอดีเป๊ะ

ความรู้สึกปวดจนมึนหัวแล่นเข้ามา