การเฝ้ารอได้รับการตอบรับ

เงามืดแห่งอดีตห้วงนิทราที่ลึกจนไม่อาจปลุกตื่น ชิโระยังคงถูกพันธนาการอยู่ภายในความฝัน—หรืออาจเป็นฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เธอเห็นภาพของอดีต ซ้อนทับกันหลายชั้นจนแทบแยกแยะไม่ออก

เสียงกรีดร้อง เสียงของผู้คนที่เธอพยายามปกป้องในมหาสงครามครั้งสุดท้าย เสียงเด็กเล็กที่ร้องไห้เรียกหาแม่ เสียงของเพื่อนพ้องที่เคยยืนเคียงข้างกันแต่บัดนี้กลับไม่มีใครเหลืออยู่เลย

เธอเห็นภาพของตัวเอง—ครั้งยังแข็งแกร่ง ครั้งที่เธอยังคงยืนหยัดต่อสู้เพื่อสิ่งที่เธอเชื่อมั่น ภาพของเธอที่เผชิญหน้ากับเทพเจ้าผู้โหดร้าย ต่อสู้ด้วยสุดกำลังแม้รู้ดีว่าตัวเองไม่มีวันชนะได้โดยไม่แลกบางสิ่งบางอย่าง

แล้วสุดท้าย เธอก็แลกมันทิ้งไปจริง ๆ

ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือท้องฟ้าที่แหลกสลาย แสงสุดท้ายของโลกเก่าที่ดับลงพร้อมกับพลังทั้งหมดของเธอ ร่างของเธอค่อย ๆ ร่วงลงจากฟากฟ้า ทุกสิ่งรอบตัวมืดมิดลงอย่างช้า ๆ และเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก็คือเสียงเรียกของเขา—เสียงของโซระที่ตะโกนเรียกชื่อเธอ

เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด—และสิ้นหวัง

“โซระ…”

ชิโระพึมพำออกมาในความมืด เธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกำลังดึงเธอกลับมา บางสิ่งที่อบอุ่นและอ่อนโยน สัมผัสที่เธอจำได้แม่นยำแม้จะผ่านกาลเวลาไปนานเท่าใด

สัมผัสของเขา

เธอลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อย ๆ เปิดออก เผยให้เห็นแสงอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านเข้ามาภายในวิหาร ทุกสิ่งดูสงบเงียบ มีเพียงเสียงลมหายใจของใครบางคนที่อยู่ข้างกาย

สายตาของเธอเบลอไปชั่วขณะ ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มชัดเจนขึ้น

และสิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าของโซระ

เขานอนอยู่ข้าง ๆ เธอ แขนข้างหนึ่งยื่นมาแตะมือของเธอเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง

ชิโระจ้องมองเขานิ่ง ๆ ใบหน้าของเขาดูสงบ แต่ขณะเดียวกันก็ดูอ่อนล้าอย่างไม่อาจปกปิดได้

ผมของเขาสีดำสนิท ไม่มีแม้แต่ประกายของสีขาวที่เธอเคยเห็นในอดีต

เขาดูราวกับคนที่ปล่อยทุกอย่างไปแล้ว คนที่เลือกจะหยุดเดินไปข้างหน้า และยอมจมอยู่กับกาลเวลาที่หยุดนิ่ง

และสิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวที่สุด คือมือของเขา

มือที่ยังคงจับมือของเธอไว้แน่น

มือที่คงไม่เคยปล่อยเลยแม้แต่วันเดียว

เธอค่อย ๆ บีบมือนั้นเบา ๆ สัมผัสของเขาอบอุ่นกว่าที่เธอจำได้

เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปกี่ปี ไม่รู้ว่าทุกสิ่งภายนอกเปลี่ยนไปเพียงใด แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้ในตอนนี้คือ

เขายังคงอยู่ตรงนี้

เฝ้ารอเธออย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาจากหางตาโดยไม่รู้ตัว

“ขอโทษ…”

เธอพึมพำเสียงแผ่ว แม้รู้ว่าเขาคงไม่ได้ยิน

เธอค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ จรดหน้าผากลงกับหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา

หัวใจของเธอเต้นช้า ๆ แต่มั่นคง

เธอกลับมาแล้ว

และเธอจะไม่ปล่อยให้เขาต้องเฝ้ารออีกต่อไป

ชิโระมองใบหน้าของโซระนิ่ง ๆ สัมผัสถึงไออุ่นจากร่างกายของเขา เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่แตะลงบนเส้นผมสีดำสนิทของเขา

มือของเธอลูบไล้เส้นผมของเขาเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ราวกับต้องการยืนยันว่าคนตรงหน้ายังมีตัวตนจริง ๆ ว่าเขาไม่ได้หายไป ว่าเขายังคงอยู่ตรงนี้ เฝ้ารอเธออย่างอดทนมานานแสนนาน

“ขอโทษนะ…”

เสียงของเธอแผ่วเบา เจือไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งเศร้าเสียใจ ทั้งโล่งใจที่ได้เห็นเขาอีกครั้ง

“ขอบคุณที่ยังรอ…”

เธอก้มลง กระซิบข้างหูเขาเบา ๆ ปล่อยให้น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนผิวแก้มของเขา

เธออยากจะบอกเขามากกว่านี้ อยากจะขอโทษให้มากกว่านี้ ที่ปล่อยให้เขาต้องเฝ้ารออย่างเดียวดาย

แต่เขากลับต้องเป็นฝ่ายที่ตื่นขึ้นมาเผชิญกับความจริงแทน

โซระรู้สึกถึงบางสิ่งที่อบอุ่นแตะอยู่บนศีรษะของเขา รับรู้ถึงสัมผัสที่คุ้นเคย เสียงที่อ่อนโยนและแผ่วเบาดังแว่วเข้ามาในห้วงสำนึกของเขา

…เสียงที่เขาไม่ได้ยินมานานแสนนาน

เปลือกตาของเขาค่อย ๆ เปิดขึ้น สายตาของเขาพร่ามัวจากน้ำตาที่สะสมอยู่มานาน และสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือ

ชิโระ…

เธออยู่ตรงหน้าเขา…

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เขาแทบไม่กล้าหายใจ กลัวว่าภาพตรงหน้าจะเป็นเพียงภาพลวงตาที่จิตใจของเขาสร้างขึ้นมาอีกครั้ง

เขาเคยฝันถึงเธอนับครั้งไม่ถ้วน เคยตื่นขึ้นมาพร้อมกับความว่างเปล่าที่กัดกินหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ครั้งนี้…

เธอยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้หายไป

“…ชิโระ?” เสียงของเขาแหบพร่า เปล่งออกมาอย่างไม่แน่ใจ

เธอไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มบาง ๆ ให้เขา น้ำตาของเธอยังคงไหลลงมาอย่างเงียบงัน

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขารู้ว่า…

นี่ไม่ใช่ความฝัน

โซระรับรู้ถึงแรงกดเบา ๆ บนศีรษะของเขา สัมผัสของเธอที่ลูบไล้เส้นผมของเขา

เธออยู่ตรงนี้จริง ๆ

ความรู้สึกทั้งหมดที่เขาเก็บกดมาตลอดพลันระเบิดออกมาในพริบตา

“ชิโระ!”

เขาพุ่งเข้ากอดเธอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ดวงตาที่แห้งผากมานานกลับเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เขากอดเธอไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง

เสียงสะอื้นดังออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ เขาฝังใบหน้าลงกับไหล่ของเธอ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาโดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป

เขาไม่สนว่าตัวเองดูอ่อนแอแค่ไหน ไม่สนว่าเขาควรจะพูดอะไร สิ่งเดียวที่เขาต้องการในตอนนี้

คือการกอดเธอไว้ให้แน่นที่สุด

“ขอโทษ…”

เสียงของเธอดังแผ่วเบาข้างหูเขาอีกครั้ง

“ขอโทษที่ปล่อยให้เธอรอ…”

โซระส่ายหัว กอดเธอแน่นขึ้นอีก น้ำตาของเขายังคงไหลไม่หยุด

“อย่าพูดแบบนั้น…” เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “แค่กลับมาก็พอ… แค่กลับมาหาฉันก็พอแล้ว…”

ชิโระยิ้มบาง ๆ ซบหน้าลงกับไหล่ของเขา

“ฉันกลับมาแล้ว…”

โซระกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก ราวกับต้องการยืนยันให้แน่ใจว่านี่คือความจริง

และในที่สุด

หลังจากผ่านการรอคอยอันยาวนาน

เธอก็กลับมาหาเขาแล้วจริง ๆ

อ้อมแขนของโซระยังคงโอบรัดแน่น ไม่ปล่อยให้ชิโระขยับไปไหน

เธอรับรู้ถึงแรงสั่นเล็ก ๆ จากร่างของเขา รับรู้ถึงเสียงสะอื้นที่ดังอยู่ข้างหู ทุกอย่างทำให้หัวใจของเธอปวดร้าว

เธอรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน

รู้ว่าเขาเฝ้ารอมากี่คืนวัน

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงปล่อยให้เขาต้องทนทุกข์อยู่เพียงลำพัง

ชิโระค่อย ๆ ยกมือขึ้น ลูบศีรษะของเขาเบา ๆ ปล่อยให้ไออุ่นจากฝ่ามือส่งผ่านไปถึงหัวใจของเขา

“โซระ…” เธอเอ่ยชื่อของเขาแผ่วเบา

เขาไม่ตอบ แค่กอดเธอแน่นขึ้น ดึงเธอเข้ามาใกล้ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

ชิโระเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถลบล้างความเจ็บปวดของเขาได้ทั้งหมด เธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้

แต่สิ่งที่เธอทำได้—

คือการอยู่ตรงนี้ ข้าง ๆ เขา

“ฉันขอโทษ…”

เธอพูดอีกครั้ง กระชับมือของเขาแน่นขึ้น

โซระไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอรู้ว่าเขาได้ยิน เธอรู้ว่าเขาเข้าใจ

ลมหายใจของเขายังคงสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่ในที่สุดจะค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

“ฉันฝันถึงเธอทุกวัน…”

เสียงของเขาแผ่วเบา แต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความรู้สึก

“ทุกคืน… ทุกวัน… ฉันเอื้อมมือไปหาเธอ แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า”

“ฉันคิดว่าตัวเองจะบ้าตายอยู่แล้ว…”

ชิโระหลับตาลง น้ำตาเม็ดหนึ่งร่วงลงบนหลังมือของเขา

“แต่ว่า…” โซระสูดหายใจลึก ราวกับต้องการเรียกสติของตัวเองกลับมา เขาค่อย ๆ ผละออกจากอ้อมกอด จ้องมองใบหน้าของเธอ

“ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว…”

เขายกมือขึ้น ประคองใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วไล้ไปตามแก้มของเธอราวกับต้องการจดจำทุกสัมผัส ทุกเสี้ยววินาทีที่เธออยู่ตรงนี้

“ใช่…” ชิโระพยักหน้า ยิ้มบาง ๆ ให้เขา

“ฉันกลับมาแล้ว…”

โซระหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะปล่อยลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับปลดปล่อยความหนักอึ้งทั้งหมดออกจากใจ

เขายิ้มออกมาในที่สุด

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ ความอ่อนล้า และความสุขที่แท้จริง

“ขอต้อนรับกลับบ้าน… ชิโระ”

เธอจ้องมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ซบใบหน้าลงกับอกของเขาอีกครั้ง

เสียงหัวใจของเขาดังชัดเจน สม่ำเสมอ และอบอุ่น

“อืม…”

ชิโระกระชับมือของเขาแน่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบตอบเบา ๆ

“ฉันกลับมาแล้ว… บ้านของฉัน”

เฝ้ารอได้รับการตอบรับ (ต่อ)

แสงสว่างโอบล้อมรอบตัวพวกเขา คลื่นพลังที่ไร้รูปร่างไหลเวียนอยู่รอบกาย บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

ชิโระและโซระค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาของพวกเขาสะท้อนประกายแสงแห่งพลังที่ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกาย ราวกับจักรวาลทั้งใบบรรจุอยู่ในแววตาของพวกเขา

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเงียบงัน เหมือนโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

พลังที่ไหลผ่านเส้นเลือดของพวกเขาไม่ใช่พลังธรรมดา

ไม่ใช่พลังของเทพเจ้า

ไม่ใช่พลังของปีศาจ

แต่เป็นพลังที่เหนือกฎเกณฑ์ทั้งปวง—

พลังที่สามารถกำหนดชะตากรรมของทุกสรรพสิ่งได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส

หากต้องการทำลาย พวกเขาก็สามารถลบทุกสิ่งออกจากการดำรงอยู่ได้ ราวกับมันไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก

หากต้องการสร้าง พวกเขาก็สามารถกำหนดทุกสรรพสิ่งขึ้นมาใหม่ได้ ราวกับเป็นผู้วาดลิขิตแห่งจักรวาล

ไม่มีสิ่งใดสามารถต่อต้านพลังนี้ได้ ไม่ว่ามันจะเป็นสิ่งมีชีวิตจากขอบเขตใดก็ตาม—ไม่เว้นแม้แต่เทพเจ้าหรือปีศาจ

นี่คืออำนาจสูงสุด

อำนาจที่ไม่มีข้อจำกัด

อำนาจที่อยู่เหนือทุกกฎเกณฑ์ที่เคยมีมา

แต่—

พวกเขากลับรู้สึกถึงน้ำหนักของพลังนี้เช่นกัน

มันไม่ใช่พลังที่มีไว้เพื่อครอบครอง ไม่ใช่พลังที่มีไว้เพื่อกดขี่หรือทำลาย

พลังนี้… เป็นดั่งภาระหน้าที่ เป็นพันธะที่ต้องแบกรับ

ชิโระและโซระหันมามองกัน พวกเขารับรู้ถึงความคิดของกันและกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด

“พลังนี้…” โซระกระซิบ

“มันไม่ใช่พลังของผู้ปกครอง” ชิโระกล่าวต่อ “แต่มันคือพลังของ… ผู้พิทักษ์”

โซระพยักหน้า

“ไม่ใช่เพื่อควบคุม… แต่เพื่อรักษาสมดุล”

พวกเขามิใช่เทพเจ้า มิใช่ผู้ครอบครองทุกสรรพสิ่ง มิใช่ผู้ตัดสินชีวิตและความตายของโลกนี้

พวกเขาคือผู้ที่คอยปกป้องโลกใบนี้—ไม่ว่ามันจะเปลี่ยนไปเช่นไร

เป็นผู้พิทักษ์แห่งสมดุลของจักรวาล

พวกเขาเอาศีรษะชนกันอีกครั้ง เป็นการแลกเปลี่ยนคำมั่นสัญญาอันเงียบงัน

“ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

“ฉันก็เช่นกัน”

ทันใดนั้น แสงสว่างก็พลันสว่างวาบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อย ๆ จางหายไป

พลังอันมหาศาลที่ถูกปลุกขึ้นมาสลายไปในอากาศ—ไม่ใช่เพราะมันหายไป แต่เพราะพวกเขาได้ควบคุมมันอย่างสมบูรณ์

พวกเขาสัมผัสได้ถึงอำนาจอันไร้ขีดจำกัดที่ไหลเวียนอยู่ในตัว แต่ในขณะเดียวกัน พวกเขากลับรู้สึกสงบ

เพราะพวกเขารู้ว่าพลังนี้มีไว้เพื่ออะไร

โซระทอดสายตามองออกไปยังโลกที่ค่อย ๆ ฟื้นตัว

“ตั้งแต่นี้ไป โลกจะเปลี่ยนไป”

ชิโระพยักหน้าเบา ๆ

“ใช่ แต่ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไปเช่นไร เราจะปกป้องมันไปด้วยกัน”

พวกเขายืนอยู่ที่นั่น มองดูโลกใบใหม่ที่กำลังฟื้นคืน—

ในฐานะผู้พิทักษ์

และในฐานะ…

คู่ชีวิตที่ไม่มีวันพรากจากกันอีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***