พวกเรากลับมาแล้ว!! SS5 (ชินบิหอพักอลเวง) ข่าวลือ

//= การกระทำ //+= ทำตาม *....*= โทรทางจิต (..)= คิดในใจหรือพูดในใจ ".."= เน้นคำ [...] = กระซิบ ✨✨= ตาเป็นประกาย หรือ อ้อน 🔮 =ใช้เวทมนตร์ 🌟 = เสกของ

. .

ชเว คังริม

จริงสิ โยรัน

ชเว คังริม

ฉันมีเรื่องจะถามเธอสักหน่อยน่ะ

โคชิ โยรัน

อ่า

โคชิ โยรัน

เรื่องของฮยอน..พี่ชายนายใช่ไหม?

ชเว คังริม

อืม

โคชิ โยรัน

ถ้าจะถามว่าพี่ชายนายได้ติดต่ออะไรกับฉันมาบ้างรึเปล่า...ขอบอกเลยว่าไม่มี

โคชิ โยรัน

ช่วงสองสามอาทิตย์ก่อนพี่ชายนายและพวกหมอผีกวีโดหายเงียบไปเสียอย่างดื้อๆ

ชเว คังริม

อ่า...งั้นเหรอ//ทำหน้าเศร้า

โคชิ โยรัน

(อืม..ถ้าตามเนื้อเรื่องเดิมของภาค5...ฮยอนถูกกวีโด กอนกักขังเอาไว้...เพราะเหตุผลอะไรฉันเองก็ไม่รู้..)//ครุ่นคิด

คู ฮารี

เอ่อ..

คู ฮารี

เอาน่าๆ อย่าทำหน้าเศร้าเลยนะคังริม

คู ฮารี

ฉันว่าพี่ชายนายอาจจะอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้นะ ที่ไม่ติดต่อมาคงเพราะมีเหตุจำเป็นหรือยุ่งอยู่ก็ได้! //เข้าไปปลอบคังริม

ชเว คังริม

อือ//มองฮารี+ ยิ้ม

โคชิ โยรัน

(ฮ่าๆ..ยังหวานกันไม่เคยเปลี่ยนสุดยอดคู่พระนางจริงๆ😌)

ลี กาอึน

แล้วพวกคิโดล่ะ?

ลี กาอึน

ช่วงนี้ทางฝั่งนั้นก็หายเหมือนกันนี่?

โคชิ โยรัน

มินฮยอนบอกว่ามีธุระที่เขตชายแดนที่พวกเขาปกครองอยู่น่ะ แต่จะกลับมาเร็วๆนี้//ยิ้ม

คู ดูรี

อ่า ถ้างั้นก็ดีนะสิฮะ!

คู ดูรี

จะได้กลับมาครบแก๊งสักที!

คิม ฮยุนวู

จริงสิๆ ตอนที่ชินบิเดินออกมาตาของนายนี่น่ากลัวเอาเรื่องเลย!

คิม ฮยุนวู

หาแว่นกันแดดมาใส่น่าจะดีกว่านะ คิกๆ

ชินบิ

ห๊า?? ว่าไงนะ??

คู ดูรี

เฮ้อ..พี่ฮยุนวูละก็

คู ดูรี

ผมว่านะไม่น่ามีแวนตากันแดดอันไหนที่เหมาะกับใบหน้าของชินบิหรอกน้า~

คู ดูรี

คิกๆ

ชินบิ

หึ๋ย!!//เริ่มมีน้ำโห

คิม ฮยุนวู

ก็จริงแฮะหัวของชินบิน่ะใหญ่กว่าก้นของฉันอีกอ่ะ

โคชิ โยรัน

อุ๊ป..//กลั่นขำ

รีริส (ราชินีภูตแห่งแสง)

คิก!

ชินบิ

โอ๊ย!! พูดอะไรออกมากัน พวกนายนี่มัน อึ๋ย!!💢💢

ชินบิ

มาให้ฉันจับซะดีๆน้า!!!//วิ่งไล่ฮยุนวูกับดูรี

คู ดูรี

อ๊ากก!!!//วิ่งหนี

คิม ฮยุนวู

!!!//+

ชินบิ

เจ้าพวกบ้า! กล้าว่าฉันว่าหน้าใหญ่งั้นเหรอ!!!

ชินบิ

หยุดเลยนะ!!//วิ่งไล่ทั้งคู่

คู ดูรี

อ๊ากก!!!//วิ่งหนีสุดกำลัง

คิม ฮยุนวู

เดี๋ยวสิ!!//+

คิม ฮยุนวู

ใครก็ได้ช่วยด้วย!!

ชินบิ

ไม่มีใครมาช่วยนายได้หรอก! อย่าหนีน้า!!!

คู ฮารี

//มองหน้าโยรัน

โคชิ โยรัน

//มองหน้าฮารี

คู ฮารี

เฮ้อ..//ส่ายหน้า+ถอนหายใจ

โคชิ โยรัน

//ยิ้มเจื่อน

. .

ตกเย็น..

เด็ก.ช

1://ปาเครื่องบินกระดาษเล่น

เด็ก.ช

2://ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่

และเครื่องบินกระดาษที่เด็กชาย1 ปามาทำให้เครื่องบินกระดาษอันนั้นตกไปอยู่กลางหน้าหนังสือของเด็กชาย2

เด็ก.ช

2:อ่ะ..//นึกขึ้นได้

เด็ก.ช

2:นี่พวกนายน่ะ

เด็ก.ช

2:เคยได้ยินเรื่องนกกระเรียนกระดาษในซอยกันบ้างไหม?

เด็ก.ช

3:ห๊า???

เด็ก.ช

3:นกกระเรียนกระดาษงั้นเหรอ??

เด็ก.ช

1://ส่ายหัว

เด็ก.ช

1:หมายความว่าไงอ่ะ??

เด็ก.ช

2:ไม่นานมานี้ฉันได้ยินข่าวลือมาว่า เวลาเดินตอนกลางคืน จะเจอนกกระเรียนกระดาษสีแดงตกหล่นอยู่บนถนน

เด็ก.ช

2:ฉันได้ยินแล้วน่ากลัวสุดๆเลยล่ะ!

เด็ก.ช

1:ทะ..ทำไมงั้นเหรอ?

เด็ก.ช

2:ก็มีคนบอกว่ามีเด็กคนนึงเจอเข้ากับนกกระเรียนกระดาษแล้วจู่ๆ ก็หายตัวไปอย่างไร้ล่องลอยเลย!

เด็ก.ช

1:หะ...หายไป..หายไปไหน แล้วใครจับตัวไป!!?

เด็ก.ช

2:อืมม ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน//ยักไหล่

เด็ก.ช

2:ฉันได้ยินเด็กบางคนบอกว่าถูกผีจับตัวไปนี่แหละ

เด็ก.ช

3:ห๊า?? ผีงั้นเหรอ!?

เด็ก.ช

1: เฮ้อ พวกนายละก็พูดเรื่องอะไรไร้สาระจริงๆ

เด็ก.ช

1:บนโลกนี้มีผีด้วยเหรอ?

เด็ก.ช

3:นี่นาย แล้วถ้าข่าวลือเป็นจริงขึ้นมาล่ะ!? นายจะทำยังไง!?

เด็ก.ช

1: เฮอะ จะไปมีอะไรแบบนั้นได้ยังไงกัน? //เหงื่อตก

. .

ตกดึก

ในยามวิกาลที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยความมืด มีแสงสาดส่องของดวงจันทร์ที่ส่องประกายลงมายังพื้นโลก

. .

ณ ซอยทางเปลี่ยว

เป็นตรอกเล็กๆที่ดูมืดน่ากลัว แต่ก็ยังพอมีแสงไฟจากเสาไฟฟาที่ส่องแสงสลัวให้ได้เห็นทาง

เด็ก.ช

1://กำลังเดินกลับบ้าน

เด็ก.ช

1:// มองซ้ายมองขวา

เด็กหนุ่มที่กำลังเดินในที่ที่เปลี่ยวไร้ผู้คนสัญจรไปมา ได้แต่หันซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทางหวาดระแวงเล็กน้อย

เด็ก.ช

1:ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา..เหอะ..

เด็ก.ช

1:อ่ะ..//หยุดชะงัก

เด็ก.ช

1://ก้มลงไปเก็บบางอย่าง

เด็ก.ช

1:นี่คืออะไรล่ะเนี่ย..//มองดู

เมื่อเด็กหนุ่มได้ทำการก้มเก็บบางอย่างขึ้นพร้อมกับมองดูอย่างงุนงง ว่าเจ้าสิ่งๆนี้มาอยู่บนถนนได้อย่างไร

เด็ก.ช

เด็ก.ช

1:อ่ะ...(เหมือนกับที่จองอีอันพูดไว้เลยจริงๆ..)

เด็ก.ช

1:เฮ้อ..คงไม่มีอะไรหรอกก็แค่นกกระเรียนกระดาษธรรมดาเอง ทิ้งไว้แถวๆนี้คงไม่เป็นไรหรอก//ขย้ำนกกระเรียนกระดาษทิ้ง

ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มได้ทิ้งนกกระเรียนกระดาษ ก็ต้องตกใจกับเสียงแมวร้องขู่ซะก่อน

แมว:แง๊ว!!!

เด็ก.ช

1:อ๊ากกก!!! //ตกใจ

เด็ก.ช

1:ตะ..ตะใจหมด! ไอ้เจ้าแมวบ้านี่!!

เสียงขู่ของเจ้าแมวนั้นทำเอาเขาแทบหัวใจวายด้วยความตกใจที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แถมยังร้องเสียงขู่น่ากลัวจนทำให้เขาสบถคำออกมา ก่อนที่เจ้าแมวนั่นจะวิ่งหนีหายไปในความมืด

เด็ก.ช

1:เฮ้อ...//ถอนหายใจออกมา

พึบ... พึบ...

ไม่นานนักก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น เสียงปริศนานั้นมันดังมาจากเบื้องหน้าของเขา ด้วยความที่ว่าในซอยที่เด็กหนุ่มนั้นอยู่มันทั้งเปลี่ยวและน่ากลัว จึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

เด็ก.ช

1:อึก..//เหงื่อตก+หวาดกลัว

เด็ก.ช

1:..//เดินถอยหลังไป

เด็กหนุ่มเริ่มค่อยๆเดินถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะมีสิ่งน่ากลัวปรากฏอยู่ข้างๆเขา

เด็ก.ช

1:อ่ะ..//หันไปมองข้างๆ

แฮร่!!!!

เด็ก.ช

1:อ๊ากกกก!!!!!

เจ้าสิ่งปริศนาน่ากลัวได้พุ่งกระโจนเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่นที่เห็นดังนั้นได้แต่ส่งเสียงอึกอักด้วยความกลัว

เด็ก.ช

1:ฮึก...//น้ำตาคลอเบ้า

ฮ่า..//ก้มลงมามองเด็กหนุ่ม

ไม่นานเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจผลักเจ้าสิ่งน่ากลัวออกไป ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีเจ้าสิ่งน่ากลัวนั้นทันที

เด็ก.ช

1:คะ..ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!//วิ่งหนี

. .

วันต่อมา

ณ โรงเรียน

คิม ฮยุนวู

ว่าไงพวก!!!//วิ่งมากอดคอดูรี

คู ดูรี

อั่ก!!//โดนกอดคอ

คู ฮารี

คิม ฮยุนวู นายจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นกัน?

คิม ฮยุนวู

ฮิๆ เพราะว่าหมอผีคนนี้ได้เวลาออกทำงานอีกแล้วยังไงล่ะ!//ตื่นเต้น

คู ดูรี

จริงเหรอฮะ!?

คิม ฮยุนวู

แตนแต๊น!

คิม ฮยุนวู

ใช่แล้วจ้า!

โคชิ โยรัน

(อ่า...ต้องใช่เรื่องนั้นแน่ๆ ที่เกี่ยวกับนกกระเรียนกระดาษสีแดง..)

คิม ฮยุนวู

//เอามือถือขึ้นมา

คิม ฮยุนวู

บนเว็บบอร์ดสัตว์ประหลาดของฉัน มีคนส่งคำขอมาแล้วยังไงล่ะ!

ลี กาอึน

//อ่านข้อความ

ลี กาอึน

ผีกระดาษเหรอ?

คิม ฮยุนวู

อื้ม!

โคชิ โยรัน

ในข้อความเขียนว่ายังไงบ้างเหรอ?

คิม ฮยุนวู

อืมมม//มองมือถือ

คิม ฮยุนวู

ช่วงกลางดึกมักจะมีเด็กหายตัวไปอยู่บ่อยครั้ง แถมยังมีผีที่โผล่ออกมาจากซอยในทุกๆคืนอีกด้วย! ฉันเดาว่าจะต้องเป็นฝีมือของผีที่มักจะจับตัวเด็กๆไปแน่

คิม ฮยุนวู

เพราะว่าในจุดเกิดเหตุมักจะพบนกกระเรียนกระดาษตกอยู่บนถนนเสมอ

คู ดูรี

นกกระเรียนกระดาษ!?

คู ดูรี

อ่าจริงสิ!

คู ดูรี

ผมเคยได้ยินเรื่องนั้นจากพวกเพื่อนๆด้วยแหละ

คู ดูรี

แต่ผมคิดว่ามันเป็นแค่พวกข่าวลือที่เขาพูดกันเท่านั้นเอง?

โคชิ โยรัน

ไม่แน่อาจไม่ใช่ข่าวลือหรอก

คู ฮารี

หมายความว่ายังไง?//มองโยรัน

โคชิ โยรัน

ข่าวลือที่ว่ามักจะมีเด็กหายตัวไปในซอยตอนกลางคืนทุกๆวัน แต่เช้ามากลับหาตัวไม่เจอพบก็เพียงแต่นกกระเรียนกระดาษสีแดงตกอยู่ตรงจุดที่มีเด็กหายไปเพียงเท่านั้น

โคชิ โยรัน

ฟังยังไงก็ไม่ปกติแล้วล่ะนะ

โคชิ โยรัน

ไม่แน่นกกระเรียนกระดาษอาจเกี่ยวข้องกับผีจริงๆก็ได้ใครจะไปรู้?

ชเว คังริม

..//ครุ่นคิด

ลี กาอึน

ก็ไม่ปกติจริงๆนั่นแหละ...//ครุ่นคิด

คิม ฮยุนวู

ในเมื่อพี่ใหญ่เราพูดขนาดนี้แล้วคงต้องปักเป็นฝีมือผีจริงๆซะแล้วสิ!

โคชิ โยรัน

(ก็เป็นอยู่แล้วนิ...ผีที่ชอบจับเด็กขังไว้ในกระดาษและพับเป็นนกกระเรียนกระดาษสีแดง..มีแค่ตัวเดียว...)

. .

ตกดึก..

ลี กาอึน

นี่คือซอยที่ว่านั่นใช่ไหม?

ลี กาอึน

แต่ดูๆไป..ก็เหมือนซอยธรรมดาๆเอง..

โคชิ โยรัน

//เดินดูรอบๆ

โคชิ โยรัน

(กลิ่นอายของผี...)

โคชิ โยรัน

อุป..//เอามือปิดปาก

คู ฮารี

อ่ะ! โยรัน!?//วิ่งไปดู

ลี กาอึน

//+

คู ฮารี

เป็นอะไรรึเปล่า?

โคชิ โยรัน

อ่า..แค่...กระอักกระอ่วนนิดหน่อยน่ะ..

ชเว คังริม

ได้กลิ่นอายของผีงั้นเหรอ?//มองโยรัน

โคชิ โยรัน

อืม...บริเวณนี้..มีแต่กลิ่นอายผีเต็มไปหมดเลย..

คิม ฮยุนวู

แสดงว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักที่แน่ๆ!

โคชิ โยรัน

(ทำไมกลิ่นอายของผีดูรุนแรงกว่าปกติน่ะ...เมื่อก่อนไม่ขนาดนี้นี่น่า..)

คู ฮารี

ถ้างั้นพวกเราก็เดินดูรอบๆเถอะ

ทุกคนยกเว้นฮารี: //พยักหน้า

โคชิ โยรัน

ทุกคนยังใส่กำไลอันนั้นอยู่ใช่ไหม?

คู ฮารี

อื้ม! ไม่เคยถอดเลย!//ชูขึ้นให้โยรันดู

ชเว คังริม

//+

ลี กาอึน

แน่นอน//+

คู ดูรี

//+

คิม ฮยุนวู

ใครจะไปกล้าถอดกันเล่า! //+

โคชิ โยรัน

อ่า..ดีแล้วล่ะ เวลาเกิดอันตรายมันจะปกป้อง ฉันเองก็จะสามารถรับรู้ได้จะได้ไปช่วยได้ทันท่วงที

ทุกคนยกเว้นโยรัน:อืม! เข้าใจแล้ว!

และทั้ง6 ก็ได้แยกย้ายกันไปเดินดูสำรวจ โดย กาอึน คังริม และฮยุนวูไปด้วยกัน ส่วน ฮารี ดูรีและโยรันไปสำรวจอีกทาง

. .

ทั้ง6 เดินดูสำรวจความผิดปกติกันสักพักแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น สถานการณ์ตอนนี้ยังคงปกติดี โดยทิวทัศน์บรรยากาศนั้นยังคงเงียบสงัดไร้สิ่งผิดปกติ ให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล

. .

คู ดูรี

ก็..ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่น่า...

คู ฮารี

อืม...นั่นนะสิ..//มองรอบๆ

โคชิ โยรัน

(มันดูเงียบชอบกลแฮะ..ไม่ใช่ว่าไม่มีคนสัญจร..แต่เพราะเหมือนโดนแอบมองอยู่ไกลๆต่างหาก..)

คู ดูรี

อ่ะ..

คู ดูรี

พี่ฮะ ดูนั่น!//ชี้ไปที่แห่งหนึ่ง

โคชิ โยรัน