สัตว์เลี้ยงของข้า หาได้ธรรมดาไม่ !
วั่งอิง2
วั่งจีมั่นใจว่านั่นไม่น่าใช่เสียงสัตว์ร้าย แต่กระนั้นที่นี่ก็ไม่ได้น่าปลอดภัยถึงเพียงนั้น …
วั่งจี
ขอเถอะ ถ้าเป็นมนุษย์ก็ส่งเสียง ไม่งั้นกระบี่ข้าได้ตัดหัวเจ้าแน่
เข้ามาครั้งแรก ก็เหมือนโดนรับน้องเสียได้ จะอะไรก็มาให้มันจบ ๆ !
วั่งจีค่อย ๆ เดินตามหาต้นเสียงจนพบพุ่มไม้หนึ่ง ที่มีขาโผล่ออกมา
เขาไม่วางใจมากนัก กระบี่จึงตั้งตรงไปทางนั้นอย่างช่วยไม่ได้
กระบี่งามตวัดผาดโพงหญ้าขาดในครั้งเดียว ก่อนวั่งจีจะเบิดตากว้าง อารามความตกใจกอบกุมทั่วทุกอณู
พระเจ้า ! นี่มันเทพเซียนใดกัน !
โครงหน้างาม แม้คิ้วจะผูกเป็นปมไม่คายก็ตามที ริมฝีปากแดงดั่งผลซิ่ง จมูกโด่งรั้นนั่น ! นี่มันเทวรูปชัด ๆ
เว่ยอิง
… ให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่ ? แค่ก ๆ !
เสียงไอของคนตรงหน้าทำให้วั่งจีเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเรียกสติตัวเองให้ไว
เขาต่างหากที่ต้องช่วยคนตรงหน้า !
Comments