ข้าไม่ยอมเป็นเมียเจ้าหรอก!
ปีศาจ?
พระพายที่เเสนอ่อนโยนพัดปลิวไสว เเสงเเดดยามเช้าอ่อนๆ ที่เป็นสนามส่วนตัว ตัวไม้ค่อยให้ล่มเย็น ใต่ต้นไม้สีเงินดังบุหลัน ยามเช้าที่เป็นไปมิได้
หนุ่มจิ้งจอกผมขาวดั่งผ้าเเพร่ผืนขาว ไร้มลทิน
อ่านตำรารอศิษย์คนเเรกของเขา
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
ท่านอาจารย์ขอรับ // โคงคำนับ
โคลี่ซาน( นายเอก )
เจ้าเนี้ย โตเกินวัยจริงๆหนาลู่ฟาง เช่นนั้นเจ้าจะเริ่มการฝึกฝนรึไหม? // ลุกขึ้นยืน ปิดตำรา มองไปยังศิษย์
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
ข้าลู่ฟาง น้อมรับคำบัญชาผู้เป็นอาจารย์ขอรับ // โคงคำนับ เงยหน้าขึ้นอย่างสง่า
โคลี่ซาน( นายเอก )
ก่อนอื่น ข้าต้องรู้ก่อนว่าเจ้ามีวรยุทธ์ธาตุประเภทใด // มองไปยังหนิงลู่ฟาง
จู่ๆ เเผนดินสั่นไหว อสูรกายหลายสิบมือ จับผู้เป็นอาจารย์ไปต่อหน้าต่อตาลู่ฟาง
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
อาจารย์! // เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขา จะบันดาลโทสะมากเช่นนี้ เพราะอะไร? พลังปราณสีม่วงหลั่งออกมาล้อมรอบกายาของหลิงลู่ฟาง
โคลี่ซาน( นายเอก )
( 'วายุทอดพระเนตร' ) // หลับตา ร่ายเวทย์
โคลี่ซาน( นายเอก )
( สีม่วงคือ วรยุทธ์มืดสินะ ) // ยังคงหลับตา ด้วยความใจเย็น
เเต่ใครบางคนจะดูโทสะไปมากกว่า...
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
ปล่อยท่านอาจารย์ของข้า! เดียวนิ! // กระบี่ที่ถูกสร้างมานานเเล้ว ปรากฏขึ้น วิ่งกระโดดฟาดฟันไปที่เเขนของอสูรกายหลายสิบมือ เเล้วสบันศรีษะของอสูรกายลงได้
อสูรเเทบจะไม่รู้สึกตัว เพราะมันไม่มีวันตาย เเต่ทว่า ร่างกายของมันกับถูกหนามอันดำมืดเเรงทลุศรีษะ 'เจ็บ'
โคลี่ซาน( นายเอก )
สำเร็จเเล้ว พอเถอะ เจ้าก็ไปเสียเถอะ ขอบใจมาก เช็นชูกุล // มองอย่างอ่อนโยน มือบางลูบไปที่ศรีษะของอสูรกาย
อสูรกายสลายอย่างๆช้าๆ คำๆหนึ่งที่พูดออกมา ที่เข้ามาในหัวของโคลี่ซาน * เด็กคนนั้น เจ้าควรระวัง มันไม่ใช่พวกเดียวกับเรา อยู่ให้ห่า- * เสียงขาดหายไป
โคลี่ซาน( นายเอก )
// หันไปทางลู่ฟาง
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
เเฮก!~ เเฮก!~ // หายใจลำบากเพราะเผลอสูด กลิ่นดอกโอตั๋น
*ไม่มีอยู่จริงๆ ดอกโอตั๋นเป็นประเภทเดียวกับโบตั๋น เเต่เเค่ว่า โบตั๋นจะไม่มีพิษอะไร เเต่ถ้าเป็น 'โอตั๋น' กลิ่นของมันจะทำลายเซลล์ประสาททั้ง 3 คือ เสียง กลิ่น หายใจ เเต่ถ้าทนได้จะทนต่อ พิษได้ดีขึ้นเกี่ยวกับทั้ง 3 ประสาท
โคลี่ซาน( นายเอก )
ลู่ฟา- // ชงัก
โคลี่ซาน( นายเอก )
ลู่ฟาง เจ้าค่อยๆหายใจ เอาพลังปราณไปให้ทั่วกายาของเจ้าเสีย // จับไปที่บ่าของลู่ฟางให้นั่งลง สมาธิ
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
// ทำตามที่บอก
ผ่านไปหลายชั่วยาม เเสงอาทิตย์อัสดงฉายออกมาให้เห็น ร่างกายาของลู่ฟางดีขึ้นเป็นอย่างมาก
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
อาจารย์ขอรับ...? // หันมองหา เเต่ไร้คนข้างเคียง
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
อ..อาจารย์!? // หาผู้เป็นอาจารย์ของตน
โคลี่ซาน( นายเอก )
ฮืม...ไปหาผลไม้เเค่เป็บเดียว ก็ตื่นขึ้นมาทันทีเลยหรือ? // เดินมาหาพร้อมผลไม้ต่างๆ
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
อาจารย์... // มองไปที่อาจารย์
( ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ) // ยิ้ม
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
ข้าอยากกินเเอปเปิ้ลจังเลยขอรับ ป้อนข้าหน่อยสิขอรับ ข้าเหนื่อยมากเลยขอรับ // อ้อน
โคลี่ซาน( นายเอก )
ได้สิ พักสัก 1 ชั่วยาม เดียวข้าจะสอนต่อ // ป้อน
โคลี่ซาน( นายเอก )
ถึงเวลาเเล้ว หยิบดาบขึ้นมา
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
ขอรับ! // หยิบดาบขึ้นมา
โคลี่ซาน( นายเอก )
ใส่วรยุทธ์ใว้ที่ดาว ฟันไปที่หุ่นตัวนั้น // ชี้
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
ขอรับ! // ฟันสามที่ ภูเขาหายไปทั้งลูก
( ชิ! เผลอพลั้งมือไปจนได้ )
โคลี่ซาน( นายเอก )
....// เหวอ
โคลี่ซาน( นายเอก )
เจ้าไม่ใช่เด็กธรรมดาเเล้ว...
โคลี่ซาน( นายเอก )
ในหนังสือ ไม่มีเด็กที่อายุเท่าเจ้า สามารถทำให้ภูเขาทั้งลูกหายไปได้
โคลี่ซาน( นายเอก )
เเกเป็นใคร? // ถอยห่าง
' โคลี่ซาน ' ได้ถอยห่างด้วยระเเวดระวัง ไม่มีผู้ใด เเปลกเหลือเกิน
โคลี่ซาน( นายเอก )
เสียงดังขนาดนี้ ไม่มีใครมาทอดพระเนตรเลยสักคน เเปลก // พึมพัม
หนิงลู่ฟาง(ศิษย์นอ.)
เป็นคนที่ไหวพริบดีนิ เธอรู้ตั้งเเต่ตอนอาบน้ำสินะ ความเเตกซะเเล้ว~สิ~....
？？？
ฮ่า~ ฮ่า!ๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮึ!ๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่า!ๆๆๆๆๆๆ
คนปริศนาในควันสีดำ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
โคลี่ซาน( นายเอก )
ฉินอี้... // มองกลุ่มควันนั้น ด้วยสายตาเกลียดชั่ง
？？？
จำข้าได้ด้วย~ ดีใจ~ ดีใจจริงๆ~ // รอยยิ้มได้วาดขึ้นมาบนใบหน้าคนปรีศนา
？？？
// พุ่งเข้ามา มอบจูบอันเร่าร้อนให้เเก่ ' โคลี่ซาน '
โคลี่ซาน( นายเอก )
อึก!!!!! ปล่อยข้า! ไอ้ฉินอี้! // ต่อยชายดังกล่าว
จินเสี่ยว(เพื่อนนายเอก(หงส์ดำ))
นี้เเหละ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโทสะ มันชั่งดีจริงๆเลยน่า~ โคลี่ซาน~ ช่างเเสนวิไล~ // กอด เเล้วหายไป
โคลี่ซาน( นายเอก )
จินเสียว😰 // เหวอหนักมาก
โคลี่ซาน( นายเอก )
ข้าต้องรีบไปเเล้ว! // วิ่งไปในห้องตน
หานอี้หวัง(พระเอก(ตร.)
นี้ โคลี่ซานพวกเราต้องไปประชุมกัน
โคลี่ซาน( นายเอก )
นายเปลี่ยนไปนะ
หานอี้หวัง(พระเอก(ตร.)
ตามข้ามา // จับมือโคลี่ซาน เเล้ววิ่ง
โคลี่ซาน( นายเอก )
( นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย ) // พูดในใจ
โคลี่ซาน( นายเอก )
//ตัวสั่นด้วยความโกรธ
โคลี่ซาน( นายเอก )
มันเป็นไปไม่ได้ กร๊อด! // กัดฟัน
คำพูดที่เข้ามาในหัวนั้น ทำให้เขาบัลดารโทสะกระจกได้ราว กระจกกลายเป็นปุ๋ยผง
โคลี่ซาน( นายเอก )
คนที่ต้องตายไม่สมควรเป็น จินเสี่ยว หงอี้ซาน เพื่อนของข้า! // โทสะมาก เกินจะบรรยาย
โคลี่ซาน( นายเอก )
เเต่เป็น...
โคลี่ซาน( นายเอก )
// ลืมตัว ทำเป็นปกติตามเคย
ทุกคน : วรยุทธ์มหาศาลใช้ได้นิ
？？？
ยินดีที่ได้รู้จักนะขอรับ~ เหล่าพันธมิตรทั้งหลาย~
โคลี่ซาน( นายเอก )
ไอ้ฉินอี้😡
โซน่า ( เเอด )
โปรดติดตามตอนต่อไป
Comments