นามของข้า ซูหยานเหม่ย chapter 2

ซูหยานเหม่ย

[เเคว้นเกร็ดเงินรุ่งเรืองดังคำเล่ามิผิด]

ซูหยานเหม่ย

[แต่เหตุใดถึงคอยทำร้ายราชวงศ์?]

ซูหยานเหม่ย

[ท่านอ๋องส่งเรามาครั้งนี้เกรงว่าจะต้องสำเร็จเท่านั้น]

: ยินดีต้อนรับขอรับ

ซูหยานเหม่ย

จองห้องพักให้ข้าห้องหนึ่ง

: ขอรับเหลือห้องสุดท้ายพอดี ด้านขวาสุดนะขอรับ

ซูหยานเหม่ย

อืม

ข้าเอา

: !?

ซูหยานเหม่ย

(หันมองตามเสียง)

: ขออภัยด้วยขอรับ แต่แขกท่านนี้นางมาก่อน

มาก่อนแล้วอย่างไรเล่า เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร

คืนนี้ข้าจะพักที่โรงเตี๊ยมนี้ พวกเจ้าควรขอบคุณด้วยซ้ำ

ซูหยานเหม่ย

....

ซูหยานเหม่ย

ในเมื่อท่านอยากได้ก็เอาเถิด

ซูหยานเหม่ย

ห้องพักข้าไม่เอาแล้ว เพียงมาทานอาหารเท่านั้น

: เอ่อ...

เจียงอิ๋งเส้า

ชักช้าอันใด!นางบอกไม่เอาแล้วเจ้าก็ไปเตรียมห้องให้ข้าสิ!

: ขอรับๆ

ซูหยานเหม่ย

//เดินไปหาที่นั่ง

เจียงอิ๋งเส้า

เฮอะ!

: นี่คือไก่โสม อบน้ำผึ้งขอรับ เป็นเมนูพิเศษของทางร้านเรา

: นี่คือสามชั้นตุ๋นถังเฉ้าขอรับ

ซูหยานเหม่ย

ขอบใจ

ซูหยานเหม่ย

(คีบใส่ปาก)

ซูหยานเหม่ย

อืม~รสชาติดีจริงๆ😳

ซูหยานเหม่ย

[ไม่คิดว่าแคว้นเกร็ดเงินจะมีอาหารโอชะเพียงนี้]

ปั้ง!!!!

เสียงตบโต๊ะดังขึ้น ทุกคนในโรงเตี๊ยมหันมอง

: เจ้าคนที่ชื่อฮวาซีอยู่ไหน! ไสหัวออกมาซะ

ซูหยานเหม่ย

ฮวาซี

ข้าเอง มีอันใดรึ?

ขายหนุ่มรูปงามทั่วร่างสวมชุดเขียวอ่อนดุจแมกไม้

เจ้าคือฮวาซีสินะ!

ฮวาซี

อืม ข้าเอง

เจ้าบังอาจลวนลามองค์หญิง กลับไปรับโทษกับพวกเราเสีย!

ฮวาซี

เหตุใดต้องกลับไปกับพวกเจ้า

ฮวาซี

เห็นได้ชัดว่าแม่นางผู้นั้นต่างหากที่ล้มมาจูบข้า

ฮวาซี

ข้าไม่เอาเรื่องก็นับว่าให้เกียรติแล้ว

นี่เจ้า! เจ้ากล้าพูดจาสามหาวงั้นรึ!

พวกแก จับตัวเจ้านี่ซะ!

: พรึ่บ!

ทหารทั้งสิบคนห้อมล้อมเขาไว้

ซูหยานเหม่ย

[ขยันมีเรื่องกันเสียจริง]

ซูหยานเหม่ย

[ทว่าไม่เกี่ยวกับข้า]

ซูหยานเหม่ย

(กินต่อ)

ซูหยานเหม่ย

ฮวาซี

อย่ามาทำให้ข้าอารมณ์เสีย!

เหอะ

จับมันมา ไม่ต้องกลัว ถึงจะพิการก็ต้องจับมาให้ได้

เมื่อสิ้นเสียง ทหารสิบนายก็เข้าประจันกับฮวาซี

คนในโรงเตี๊ยมรีบลุกขึ้นและเดินออกไป เหลือบางคนที่นั่งอยู่ : กันเถอะๆข้าไม่อยากโดนลูกหลง : รีบออกไปเร็ว นี่ข้าจ่ายเงินไว้ตรงนี้ นะ! : ไปเร็ว! : หมดกันบรรยากาศของข้า!ไปกันเถอะที่รัก

ซูหยานเหม่ย

ชิ๊งงง!✨

แกร๊ง!

⚔️

ทหารสิบคนถูกเขาจัดการไปสองคน

ฝีมือไม่ธรรมดาเลยหนิ

จับตายเสีย!

เสียงฮือฮาของคนในโรงเตี๊ยมบางส่วนที่เหลืออยู่ : อะไรนะ!ทหารพวกนั้นจะฆ่าคนแล้ว : นี่มันเรื่องอะไรกันพ่อหนุ่มคนนั้นทำอันใดมา : นี่ไม่เป็นการตั้งศาลเตี้ยเองหรอกรึ : เสี่ยวเอ้อร์เจ้ายังไม่ไปเรียกเหล่าต้ามาอีก!

: หยุดก่อนขอรับท่านหัวหน้าองค์รักษ์

ข้าไม่ทราบว่าไม่พวกท่านมีเรื่องอันใดกันทว่าที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมหากต่อสู้กันเกรงว่าจะเสียหายมากขอรับ

หุบปาก! ก็แค่โรงเตี๊ยมเล็กๆ!

หากเจ้านั่นไม่ยอมไปกับพวกเราข้าก็จะพังโรงเตี๊ยมนี้เสีย!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็จงรีบร่วมมือกับพวกเราจัดการมัน!

ทันใดก็มีเสียงแหลมเล็กดังขึ้น

เจียงอิ๋งเส้า

(เดินลงบันใดมา)

เจียงอิ๋งเส้า

เจ้ากล้ารึ!

เจียงอิ๋งเส้า

ข้าอยู่ตรงนี้ เจ้ากล้าพังโรงเตี๊ยมนี้งั้นรึ!

!!!!

อ..องค์หญิงอิ่งเส้า!

(รีบทำความเคารพ)

ฮวาซี

โย้วๆๆ ที่แบบนี้ทำตัวเชื่องเลยนะ

เจ้า!

เจียงอิ๋งเส้า

ไสหัวไปซะ! ถ้าอยากมีเรื่องกันก็อย่ารบกวนข้า

เจียงอิ๋งเส้า

(หันมองฮวาซี)

เจียงอิ๋งเส้า

ข้าบอกให้ออกไปไง

ฮวาซี

? อะไรกันแม่นาง

ฮวาซี

ข้ายังทานอาหารไม่อิ่มจะออกไปด้วยเหตุอันใด?

เจียงอิ๋งเส้า

ได้ยินว่าเจ้าทำผิด ทำผิดก็กลับไปกับพวกเขาซะ!

ใช่ใช่ใช่แล้วขอรับ

ชายผู้นี้ลวนลามองค์หญิงว่านจินขอรับ

เจียงอิ๋งเส้า

? เจ้าว่าอันใดนะ

เจียงอิ๋งเส้า

ลวนลามว่านจิน?

เจียงอิ๋งเส้า

😏

เจียงอิ๋งเส้า

เป็นเรื่องจริงงั้นรึ

ขอรับ องค์หญิงทรงกริ้วมากจึงส่งพวกเราออกตามหาเขาทั่วเมืองเลยขอรับ

ย้ำว่าจะต้องนำตัวกลับไปให้ได้มิเช่นนั้นกระหม่อมต้องตาย😓

เจียงอิ๋งเส้า

หึ! ว่านจินถูกชายข้างถนนลวนลาม ดี เป็นข่าวที่ดี!

เจียงอิ๋งเส้า

ไม่ต้องห่วงข้าจะไปทูลเสด็จอาให้ช่วยพวกเจ้าจัดการเขาอีกแรง

!จ..จริงหรือขอรับ ขอบพระทัยองค์หญิงขอรับ!

เหล่าทหารก้มทำความเคารพ

เอิ้ก!

เสียงเรอของใครบางคน

(หันไปมอง)

ฮวาซี

(หันมอง)

เจียงอิ๋งเส้า

(หันมอง)

ซูหยานเหม่ย

(สบเข้ากับสายตา)

ซูหยานเหม่ย

ขออภัย ข้าอิ่มเกินไปหนะ

ฮวาซี

แม่นางผู้นั้น เจ้ายังคงทานอาหารได้อย่างสบายใจ เช่นนี้

ฮวาซี

รึว่าเจ้าไม่กลัวจะโดนลูกหลงเลยหรือไง?

ซูหยานเหม่ย

(ยิ้ม)

ซูหยานเหม่ย

ขอบใจที่เป็นห่วง ข้าก็กำลังจะออกไปแล้วเช่นกัน

ซูหยานเหม่ย

(ลุกขึ้นเดินออกไป)

ฮวาซี

....

เจียงอิ๋งเส้า

หัวหน้าองครักษ์เจ้าเฝ้าอยู่ตรงนี้ ข้าจะไปตามกำลังมาเสริม

เจียงอิ๋งเส้า

(เดินออกไป)

ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าโรคจิต วันนี้แกไม่รอดแล้ว

ฮวาซี

....

พวกเราล้อมแกไว้แปดคน สักพักกำลังเสริมก็จะมา ยอมจำนนซะ

ซูหยานเหม่ย

(กำลังจะออกประตู)

ฮวาซี

น้องพี่ เจ้าจะทิ้งข้าหรือ

(หันมอง)

ซูหยานเหม่ย

(หันมองฮวาซี)

เจ้าเป็นน้องสาวมันรึ?

ซูหยานเหม่ย

ไม่ใช่...

ฮวาซี

ข้ากลับไปจะฟ้องท่านเเม่เสีย

ฮวาซี

เจ้าไม่เห็นแก่พี่ร่วมสายเลือดก็เห็นแก่พ่อกับแม่บ้างเถิด

ฮวาซี

😞

(มองอย่างพินิจ)

จับตัวนางไว้!

ทหารอีกสามคนเข้ามาล้อมหยานเหม่ย

🗡️🗡️🗡️

ซูหยานเหม่ย

เจ้าพูดเช่นนี้ต้องการให้ข้าช่วยเจ้างั้นหรือ?

ซูหยานเหม่ย

(ยิ้มเจ้าเล่ห์)

ซูหยานเหม่ย

แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกัน แต่หากจะทำการค้าก็ย่อมได้

ฮวาซี

(อึ้ง)

ฮวาซี

ต..ตกลง! หากข้าทำได้ ล้วนยินดีทั้งสิ้น!

?!?

ซูหยานเหม่ย

(ยิ้ม)

ปั่ก!

จู่ทหารทั้งสามนายล้มลงนอนกับพื้น

ซูหยานเหม่ย

(ยิ้ม)

!!!!!

นี่เจ้า!!

ซูหยานเหม่ย

พวกเขาถูกพิษแล้ว

ซูหยานเหม่ย

ข้ามียาถอนพิษ ปล่อยเขาเสีย

แม่นาง ที่แท้เจ้าก็ไม่รู้จักกับเขา

เช่นนั้นข้าก็จะปล่อยเจ้าไป เจ้ารีบไปเถิด

ซูหยานเหม่ย

(ยิ้ม)

ซูหยานเหม่ย

ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะช่วยเขา

นี่เจ้ากล้าป็นศัตรูกับคนของวังหลวง!

ซูหยานเหม่ย

(ยิ้ม)

ซูหยานเหม่ย

มิใช่ว่าพวกเจ้ามาเป็นศัตรูกับข้าก่อนหรอกรึ?

(ชะงักพูดไม่ออก)

เมื่อครู่เพราะเล่ห์เหลี่ยมของมันทำให้ข้าเข้าใจแม่นางผิดไป

ขอให้แม่นางโปรดให้อภัย

ซูหยานเหม่ย

สายไปแล้ว

ซูหยานเหม่ย

ปล่อยเขามาเสีย

ซูหยานเหม่ย

เข็มสีเงินถูกคีบไว้ในมือเตรียมจะพุ่งออกไป

ทันใดก็มีคนเดินเข้ามา

ท..ท่านองค์รักษ์เฉิน!

(ทำความเคารพ)

เฉินชวน

ตัวการอยู่ไหน!

นี่ ขอรับเป็นเขา(ชี้ไปทางฮวาซี)

ฮวาซี

...

เฉินชวน

ท่านเป็นใคร?

เฉินชวน

ไม่ใช่คนของแคว้นเรากระมัง

ฮวาซี

ข้ามาจากแคว้นอื่น บังเอิญเจอกับองค์หญิงของพวกท่าน

ฮวาซี

มิได้เป็นความตั้งใจเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น

เฉินชวน

(เห็นหยานเหม่ย)

เฉินชวน

!!!

เฉินชวน

เป็นเจ้า!

ซูหยานเหม่ย

ที่แท้เจ้าก็มีนามว่าองค์รักษ์เฉิน?

ท่านรู้จักกับนางรึขอรับ?

เฉินชวน

...

เฉินชวน

ไม่เกี่ยวกับเจ้า

เฉินชวน

เอาตัวเขาไปเสีย เรื่องนี้จัดการโดยพลการไม่ได้

เฉินชวน

ถึงวังแล้วให้ท่านอ๋องตัดสินใจ

ฮวาซี

....

ฮวาซี

ข้าไม่ไป

ฮวาซี

แคว้นเกร็ดเงินของพวกท่านทั้งป่าเถื่อนและไร้มนุษยธรรม

ฮวาซี

หากข้ายอมไป ไม่รู้ว่าจะทรมารข้าอย่างไรบ้าง

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ