KABANATA I

...I...

Isang tahimik at maaliwalas na tanghali ang bumungad sa masayang araw ni Domma, kung saan ang bawat alon ay humahampas sa dalampasigan tila isang malakas na pag-pagpag, kasabay ng pagbigkas ni Francis sa dalawang magkasintahan sa kanyang harapan na sina Mia Cruzada, at Paul Vicienzo na sa mismong araw din na iyon ay ang kanilang pag-iisang dibdib.

Ang araw ay matirik at kay liwanag, ngunit ang init nito’y tila umaga, hindi gaanong mainit, hindi rin gaanong kalamig, sapat lang para sa sumasayaw na mga alon, at mga kumikislap na mga mata ng mga saksi sa kasal nina Mia.

Sa maputing buhanginan ng dalampasigan ay itinirik ang isang mataba at mahabang kawayan na isang disensyo kung saa’y bububungan ang ikakasal, sa paligid nito’y may mga iba’t ibang uri ng bulaklak, na nagbigay halimuyak sa ginaganap na kasalan.

“Ikaw lalaki, tinatanggap mo ba si Mia Cruzada, bilang iyong asawa, at nangangakong mamahalin habang buhay, sa hirap man o sa ginhawa?” bugtong ni Francis, tinig ay ‘di gaanong malalim.

“I do,” bigkas ni Paul, tumango si Francis sa tugon at lumingon kay Mia,

“Ikaw babae, tinatanggap mo ba si Paul Vicienzo bilang iyong asawa at nangangakong siya lamang ang mamahalin habang buhay, sa hirap man o ginhawa?”

“I do,” bugkas ni Mia, isang ngiti ang dumungaw sa mga labi nito, tanda ng kanyang masayang araw.

“Ito ang araw na kayo’y ikinasal, maaari mo ng halikan ang iyong asawa.” wika ni Francis kay Paul na dahan-dahang nilapitan si Mia, ang dalawang kamay nito’y hinawakan ang pisngi ni Mia at hinimas ang tainga ng mahinahon, sabay inilapat ang labi sa mapulang labi ni Mia.

Isang magarbong palakpakan, ang iba’y humiyaw, ang iba’y umiyak, at ang iba’y umawit.

Isang maliit na baul na puno ng iba’t ibang dahon ng bulaklak pinaulan habang ang mag-asawa’y nakangiti, mga mata’y kumikinang sa tuwa’t liagaya.

...II...

Makalipas ang ilang oras, at ang araw ay malapit ng sumawsaw sa asul na dagat, at ang liwanag nito’y dahan-dahang naglalaho, nagkaroon ng mumunting kasiyan sa dalampasigan at habang ang mga halakhak, at ang maiingay na hiyawan ay nagaganap, si Domma ay nananatiling naka-upo sa tabi ng maliwanag na kubo ng dalampasigan, ang itim na terno o pormal na damit ni Domma ay nakapitan ng mga malagintong buhangin, ngunit hindi ito binigyan ng pansin ni Domma.

Sa kanyang katahimikan, habang pinapanood ang mag-asawa, dahan-dahang lumapit si Francis kay Domma, isang mestisong lalaki, na nakausot na itim na terno tulad ng kay Domma, at umupo sa tabi nito.

Inalok ni Domma ng maiinom si Francis, isang inuming alak, ngunit tumanggi si Francis at biglaang nagsalita.

“Alam mo, kung hindi ko lang talaga pinakawalan si Mia, sana ako ngayon ang asawa niya.” bigkas niya, isang malumanay at tila lasing na tono.

“Ayos lang yon, makakatagpo ka rin ng para sa sa’yo.” Sambit ni Domma, habang ang araw ay tuluyan ng lumubog, at ang matamlay na liwanag ng buwan ang siyang pumalit. “Bata ka pa naman, marami ka pang makikilala, hindi tulad ko puro nalang kaso ang hinahawakan.” Dagdag niya, sabay alik-ik.

“Walang wala talaga kasi ako noon, siya lang nag balik ng ngiti ko mula nang mamatay si papa, alam mo yung pakiramdam na nabutas mo yung isang sakong ginto sa isang malalim na karagatan, ganoon ang pakiramdam ko kanina habang kinakasal ko ang dalawa. Pero sino ba naman ako? Kabigan nalang ako.” Pagd-drama ni Francis sa harapan ni Domma, habang ang mga pisngi nito’y unti-unting namumula sa dahilang siya’y naka-inom.

“Mabuti ang tatay mo, Francis. Gayahin mo na lamang siya, namatay ang iyong ina noong isilang ka, at mula noon hindi na naghanap ng babae ang tatay mo. Maliban na lamang kung hindi mo talaga kayang mag-isa.” Mahinahong tugon ni Domma kay Francis,

“Alam mo sir Domma, ikaw na ang sunod kong kinilalang ama nang mamatay si papa, ikaw lang ang kaibigan niyang nagpunan ng pagmamahal, kahit isang kaibigan lang.”

“Naalala ko tuloy nong bata kapa, ako pa ang bumibili ng laruan mo pag hindi pa sumasahod ang tatay mo. Minsan nga isinama kita, at itinuro ko yung isang bisikleta para naman matuto ka, pero iba ang kinuha mo, naalala mo pa?” pagbalik tanaw ni Domma sa nakaraan, kasabay ng hanging sa kanila’y nagpaginaw,

“Oo naman, kolorete!” Tugon ni Francis, sabay halakhak ng malakas, na nagbigay atensyon sa mag-asawa sa dalampasigan.

“Pumasok kana sa kwarto mo, lasing na lasing kana.” Sambit muli ni Domma.

Habang dahan-dahang inaakbay ni Domma si Francis upang tulungan makatayo’t makalakad, madaliang lumapit si Paul upang akuin ang pagtulong kay Francis.

“Sir, ako na po. Baka po madulas pa kayo.” bigkas ni Paul, habang dahan-dahang ini-aakbay ang kamay ni Francis sa balikat niya. At mahinahong naglakad papasok sa hotel, at naiwan si Domma at si Mia sa kubo.

Napansin ni Domma si Mia sa kanyang likuran at agaran niya rin itong binati:

“Congratulations nga pala ulit sa inyong dalawa ni Paul,”

“Maraming salamat po, ninong. Nag-enjoy po ba kayo? May handaan pa po tayo bukas.” Tugon ni Mia, ang tinig niya’y malambing tila isang maligamgam na tubig ang bumubuhos.

“Aba’y oo naman, nag-enjoy ako. Sayang nga lang at wala ang mga magulang mo rito, nasaan nga ba sila?” masayang tugon ni Domma,

“Wala na po sila, dalawang taon na po ang nakalilipas.” malumanay na bigkas ni Mia,

“Bakit hindi ko nalaman ito?”

“Sabi po kasi ni papa, baka raw po isipin ninyo na pagnalaman ninyong namatay sila, ay pinatay sila.”

“Bakit naman?” sabay higop sa alak ni Domma.

“Dahil ayaw daw po nilang mabahala kapa. Kasi po ang totoo niyan, pinatay sila.” Wika muli ni Mia, at ang mga luha sa kanyang mga mata ay dahan-dahang pumatak sa kanyang mga pisngi.

“Paumanhin, pero masaya ang araw na ito, hija. Sa susunod na mga araw na natin pag-usapan ‘yan kapag maayos na at tapos na ang kasiyahan. Sa ngayon ay sulitin mo itong araw mo kasama ng iyong minamahal.”

Nagkaroon ng sandaling katahimikan, ang ihip ng hangin ay tila nag-iba, bumilis ito at ang maliliit na patak ng ulan ay dahan-dahang bumibilis, kaya’t hindi pa nagdalawang isip sina Domma na pumsaok sa hotel.

Sa kanilang pagpasok bumungad sa kanila ang iba pang mga bisita, isang babaeng naka pula, kilay ay manipis, labi’y namumula sa kolorete, at matutulis na mga mata ang madaliang lumapit nang makita si Mia na basa ng ulan.

“Naku! Ba’t ka naman nagpabasa ka Mia,” tugon ng babaeng nakapula

“Ulan lang naman ‘to, ano ka ba.” Sambit ni Mia, “Oo nga pala, ito si ninong,” itinuro si Domma ng maliit na daliri ni Mia, “isang imbestigador ng mga tsismosang kagaya mo.” Pabirong bigkas ni Mia sa babae,

“Magandang gabi po, sir. Ako po si Faery, best friend po ni Mia.” Sambit na may maluwanag na ngiti ni Faery,

“Ikinagagalak kong makilala ka, buti nama’t may kaibigan si Mia, kahit..” udlot ni Domma, habang ang mga mata’y pabirong nandidiri, “paano.” Dugtong niya.

“Pala biro po pala kayo, o siya pasensya na po, palitan lang po namin tong damit ni Mia, balik po kami.”

Sabay tango si Domma.

...III...

Maya-maya'y bumalik na sina Mia at Faery, kanilang nakita si Domma na naka-upo sa isang upuan at nagbabasa ng mga lumang libro mula sa maliit na silid-aklatan ng hotel. Ito ay mahinang tumawatawa, tila’y nakakatuwa ang binabasa, kahit na ang bawat patak ng ulan sa bubungan ay nakagagambala, at ang hangi’y nanggigigil at nais pumasok sa pamamagitan ng bintana.

“Ninong, bumaba na po ba si Paul?” Tanong ni Mia, medyo pasigaw dahil sa lakas ng ulan sa labas.

“Hindi ko napansin, baka bumaba at tumaas ulit.” Tugon ni Domma habang nananatiling nagbabasa,

“Sige po, maiwan ko muna kayo. Timpla po muna ako ng kape para kay Paul.” Sambit muli ni Mia, sabay nagtungo sa kusina.

Sa pag-alis din ni Mia, na-upo naman sa tabi ni Domma si Faery, ang matulis nitong mga mata ay nakatulala sa nanginginig na bintana dahil sa hangin.

“Gaano na kayo katagal na magkaibgan ni Mia?” Bigkas ni Domma, biglaan, habang nagbabasa.

Sandaliang nagulat si Faery sa biglaang tanong, ngunit sumagot naman ito sa naaayon:

“Magta-tatlong taon na po, bakit?” tugon ni Faery, habang ang mga daliri nito’y hinihimas ang paso na may lamang tatlong rosas na ang isa’y lanta na.

“May alam kaba patungkol sa pagkamatay ng mga magulang niya?”

“Ano po? Wala po, hindi ko po magagawa yung ganun.” Madaliang bigkas ni Faery, ang boses niya’y nabalot ng pagtataka’t pagtatanggol sa sarili.

Umalik-ik si Domma sa naging reaksyon ni Faery sa kanyang tanong: “Pilyo ka rin ha.” Sabay tawa ulit, “Pero seryoso, may alam ka ba?” Bigla muling tumindig ang tono ni Domma, isang seryoso at malalim na tinig.

“Ang alam ko lang po ay wag namin sasabihin sa’yo kung sakaling mamatay sila.”

“Bakit naman?” tanong ni Domma, isang matining at matulis na tinig.

Napansin ni Domma na ang mga kamay ni Faery ay nanginginig ngunit hindi masyado, isang mahinahong panginginig, habang dahan-dahang inilalagay nito ang kanyang kamay sa ilalim ng lamesa, at ang noo ni Faery ay nakakunot, isang pangangamba o pagtatago ang ipinapahiwatig nito.

“Hindi na po ipinaliwanag ni tito, pero sabi niya ayaw po nilang magambala ka pa.”

“Hindi ko talaga maintindihan, bakit magagambala ako?”

“Hindi rin po tagala namin alam, sir.”

Nagkaroon ng matinding katahimikan sa pagitan ni Domma at ni Faery nang dumaan si Mia sa kanilang likuran at nagtungo sa taas, kasabay ng kulog ang ang mga yapak ni Mia pataas sa hagdan ay nangingibabaw, at habang sa kalagitnaan ng malalakas at mabibilis na patak ng ulan, isang hiyaw, ang gumambala sa kanila, hiyaw ni Mia.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***