ตอนที่ 1 เด็กใหม่

เสียงออดดังขึ้นในช่วงเช้า วันเปิดเทอมต้นปีของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง อากาศในเดือนมิถุนายนชื้น ๆ ด้วยฝนที่ตกเมื่อคืน แต่แดดวันนี้กลับจ้าราวกับไม่เคยมีเมฆดำผ่านเข้ามา

“ห้อง 5/3 อยู่ไหนวะ…” เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนดูแผนผังอาคารด้วยสีหน้างุนงง มือข้างหนึ่งสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ ส่วนอีกข้างถือแผ่นกระดาษที่มีรายชื่อห้องเรียนใหม่

“นั่นไง เด็กใหม่นั่นแหละ” เสียงกระซิบของนักเรียนกลุ่มหนึ่งดังแว่วตามหลังเขา แต่เจ้าตัวดูไม่ใส่ใจ

ในที่สุด เขาก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง 5/3 ประตูไม้เลื่อนเปิดออก พร้อมกับเสียงครูกล่าวแนะนำสั้น ๆ

“ทุกคน นี่คือเด็กใหม่ของห้องเรา ชื่ออินครับ ย้ายมาจากกรุงเทพฯ ฝากดูแลเขาด้วย”

“สวัสดีครับ” อินยกมือไหว้เรียบร้อย สีหน้าราบเรียบ ไม่ยิ้ม ไม่พูดมาก เหมือนกำลังพิจารณาทุกอย่างรอบตัวด้วยความระวัง

“ไปนั่งตรงม้าหลังสุดข้างหน้าต่างเลยลูก ยังว่างอยู่”

เสียงขยับเก้าอี้ดังขึ้นเบา ๆ เมื่ออินเดินไปนั่ง คนข้าง ๆ แอบชำเลืองมองเขาเล็กน้อย

“ผอม สูง ขาว เงียบ… แต่ดูเท่ดีว่ะ”

“อิน” เด็กใหม่เงียบ ๆ ที่ไม่ค่อยสบตาใคร แต่ก็ดึงดูดความสนใจไปโดยไม่ต้องพยายาม

“เฮ้ นายชื่ออินใช่ปะ” เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนดังขึ้นจากโต๊ะด้านหน้า อินเงยหน้าขึ้นนิด ๆ เห็นอีกฝ่ายหันมายิ้มให้

“อืม” เขาตอบสั้น ๆ

“เราชื่อเพชรนะ นั่งหน้ากันเนี่ย ฝากตัวด้วยละกัน” เขาพูดพร้อมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นมิตรอย่างบอกไม่ถูก

อินพยักหน้าช้า ๆ ไม่พูดอะไรอีก กลับไปมองนอกหน้าต่าง ทิ้งบทสนทนาไว้แค่เพียงเท่านั้น

แต่เพชรกลับหันกลับไปนั่งโดยไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขาแค่ยิ้มกับตัวเอง

เด็กใหม่นี่น่าสนใจดี…

ยิ่งเงียบ ยิ่งอยากรู้จัก

ในคาบเรียนต่อมา อินไม่พูดอะไรเลย นอกจากพยักหน้าเวลาครูถาม เขาจดทุกอย่างลงสมุดอย่างเรียบร้อย ระหว่างพัก เพื่อน ๆ หลายคนก็พยายามเข้ามาทัก แต่อินก็ยังคงตอบสั้น ๆ เหมือนเดิม

“ทำไมเงียบจังวะ”

“เขินมั้ง”

“หรือหยิ่ง?”

เสียงซุบซิบไม่ได้ดังมาก แต่ก็พอให้ได้ยิน อินไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแต่หลุบตาต่ำแล้วเปิดหนังสืออ่านต่อไป

เพชรแอบมองจากด้านหน้า ยิ้มนิด ๆ พลางคิดในใจ…

“งั้น… ฉันจะเป็นคนแรกที่ทำให้นายยิ้มเอง”

วันถัดมา ห้องเรียน 5/3 ยังคงเต็มไปด้วยเสียงคึกคักเหมือนเคย แต่ก็มีบางสายตาแอบชำเลืองมองโต๊ะหลังสุดที่ริมหน้าต่าง

“อินยังไม่พูดกับใครเลยว่ะ”

“เหมือนอยู่ในโลกของตัวเองอะ”

“เงียบแต่เท่นะ ยิ่งใส่หูฟังยิ่งโคตรคูล”

เพชรนั่งฟังพวกเพื่อนข้าง ๆ คุยกันพลางหัวเราะเบา ๆ เขาไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับรู้สึก…ขำ

“นายไม่ได้เงียบเพราะหยิ่ง นายแค่ยังไม่ไว้ใจใคร ใช่ไหม อิน?”

คาบพักกลางวันมาถึง เพชรเดินถือข้าวกล่องมานั่งที่โต๊ะตัวเองตามเคย ก่อนจะหันไปมองข้าง ๆ เห็นอินกำลังอ่านหนังสือใต้แสงแดดบาง ๆ ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา

ไม่มีเสียง ไม่มีคำทักทาย มีแค่ความเงียบที่แปลกดีตรงที่มันไม่ได้อึดอัดเลยสักนิด

“อิน กินข้าวยัง?”

เขาเอ่ยถาม อินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหมือนไม่คิดว่าจะมีใครถามคำถามนี้กับเขา

“ยัง”

“งั้นมานั่งกินด้วยกันปะ เราทำข้าวกล่องมาเยอะเลย” เพชรยื่นตะเกียบให้ ยิ้มแบบที่ไม่กดดัน

อินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างลังเล แล้ววางหนังสือลง

คนทั้งห้องที่แอบมองถึงกับเบิกตากว้าง

“เฮ้ย! อินยอมกินข้าวกับเพชรด้วยเว้ย!”

“หมอนั่นเสน่ห์แรงเกินไปแล้วมั้ง”

อินนั่งข้างเพชรเงียบ ๆ กินข้าวช้า ๆ แบบไม่พูดอะไร เพชรก็ไม่ถาม ไม่เร่ง แค่เล่าเรื่องไร้สาระให้ฟังเรื่อย ๆ

“วันนี้แม่เราทำหมูทอดอะ แต่เราเผลอใส่เกลือแทนน้ำตาล…”

“เพื่อนเราติดอนิเมะเรื่องใหม่ ชวนให้ดูด้วย แต่เราดูไป 10 นาทีแล้วหลับ”

“นายชอบแมวหรือหมา?”

คำถามสุดท้ายทำให้อินชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเพชรแล้วตอบเบา ๆ ว่า

“แมว”

เพชรยิ้มกว้างทันที “เหมือนกันเลย เราเลี้ยงแมวสีส้มชื่อแครอท มันขี้งอนสุด ๆ แต่ติดเรามาก”

อินไม่ได้ยิ้ม แต่แววตาเขาดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากวันนั้น เพชรยังคงเป็นคนเดียวที่อินยอมคุยด้วย แม้จะคุยน้อย แต่ทุกครั้งที่เพชรพูด อินจะตั้งใจฟังเสมอ

เพื่อน ๆ เริ่มล้อกันเล่นว่าอินเป็นของเพชรไปแล้ว แต่เพชรก็แค่หัวเราะ ไม่ปฏิเสธ ไม่ยืนยัน

ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก กำลังค่อย ๆ เติบโตในความเงียบและความสบายใจ

จนกระทั่งวันหนึ่ง… หลังเลิกเรียน ขณะอินกำลังเก็บของ เพชรเดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยเบา ๆ

“วันเสาร์นี้ว่างไหม?”

อินเลิกคิ้ว “ทำไมเหรอ”

“เราอยากให้อินไปดูอะไรกับเรา…”

“อะไร?”

“ก็…แครอทน่ะ” เพชรยิ้ม

“มันคลอดลูกแมวเมื่อวาน อยากให้นายไปเจอพวกมัน”

อินเงียบไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

เพชรยิ้มกว้างกว่าเดิม จนอินหลุดหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกในห้องเรียน

เสียงหัวเราะนั้นเบา แต่ทำเอาหัวใจของใครบางคนเต้นดังขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“คนแบบนี้…เขาเรียกว่าน่ารักหรือเปล่านะ?”

วันเสาร์เช้ามาถึงเร็วกว่าที่อินคิดไว้ แสงแดดอุ่น ๆ สาดผ่านหน้าต่างห้องนอน เขานั่งอยู่ในรถเมล์สายที่เพชรส่งพิกัดมาให้เมื่อวาน

เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบตกลงมา

อาจเป็นเพราะอยากเจอแมว

หรือไม่ก็… เพราะอยากเจอคนที่เลี้ยงแมว

ประตูรั้วบ้านเล็ก ๆ บานหนึ่งเปิดออกเมื่อเขากดกริ่ง เพชรวิ่งออกมารับในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ดูบ้าน ๆ และน่ารักแบบที่อินไม่เคยเห็นในโรงเรียน

“มาทันเวลาพอดีเลย อิน!” เพชรยิ้มกว้าง ก่อนจะพาเขาเดินเข้าไปในบ้านที่อบอุ่นและมีเสียงแมวร้องแว่ว ๆ

“อยู่ในห้องนี้แหละ แม่เราเอากล่องกระดาษมาให้มันนอนกับลูก ๆ ด้วย” เพชรเปิดประตูห้องหนึ่ง แล้วอินก็เห็นแมวตัวอ้วนสีส้มกับลูกแมวสี่ตัวที่ตัวจิ๋วและขนฟูฟ่อง

“ตัวเล็กจัง…” อินนั่งยอง ๆ ข้างกล่อง มือแตะขอบอย่างเบามือ

“อย่าเพิ่งจับนะ เดี๋ยวมันจะเครียด แต่ถ้าแม่แมวไว้ใจ เดี๋ยวมันจะให้เราเล่นเอง” เพชรพูดพลางนั่งลงข้าง ๆ

อินพยักหน้าเบา ๆ สายตาจ้องลูกแมวด้วยความอ่อนโยน

เพชรแอบมองหน้าของคนข้าง ๆ แล้วรู้สึกว่า…

อินเวลาจ้องลูกแมวแบบนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ

ไม่ใช่แค่น่ารักธรรมดา… แต่มันทำให้หัวใจเพชรเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“อินชอบแมวเพราะอะไรเหรอ?” เขาถามขึ้น

อินนิ่งไป ก่อนจะตอบช้า ๆ ว่า

“มันเงียบ…แต่ก็ไม่เหงา”

“เหมือนเราอยู่ด้วยกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก”

เพชรเงียบไปพักหนึ่ง แล้วตอบเสียงเบา

“งั้น…เราเองก็เป็นเหมือนแมวรึเปล่านะ?”

อินหันมามอง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่ติดรอยยิ้มนิด ๆ

“แมวนายพูดเยอะไปหน่อย”

เพชรหลุดหัวเราะทันที “ก็จริง”

ทั้งสองคนนั่งเล่นกับลูกแมวไปเรื่อย ๆ จนถึงบ่าย อินไม่รู้ตัวเลยว่าเขาอยู่ที่นี่ได้นานขนาดนี้โดยไม่รู้สึกอึดอัด

ก่อนกลับ เพชรเดินมาส่งหน้าบ้าน เขายื่นซองเล็ก ๆ สีฟ้าให้

“อันนี้…” อินเลิกคิ้ว

“โปสการ์ดรูปแครอทกับลูก ๆ เราถ่ายเองเมื่อเช้า เห็นนายชอบแมวเลยอยากให้ไว้ดูเล่น” เพชรพูดพร้อมยิ้มเขิน ๆ

อินรับไว้แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ

“ขอบใจนะ”

เป็นคำที่เพชรไม่เคยได้ยินจากปากอินมาก่อน

และนั่นทำให้หัวใจของเขาอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

แต่เพียงไม่นาน… บรรยากาศอบอุ่นนี้ก็เริ่มสั่นไหว

เย็นวันเดียวกัน ขณะที่เพชรกำลังเลื่อนโทรศัพท์ดูรูปแมว เขาก็สะดุดกับโพสต์หนึ่งในแอปเก่า ๆ ที่ยังมีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าอยู่

“เด็กคนนั้นใช่ไหมวะ…”

โพสต์แนบภาพอิน ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดิม

พร้อมแคปชั่นว่า

“อย่าคิดว่าหนีมาแล้วคนจะลืมสิ่งที่นายทำ”

เพชรชะงัก

นิ้วที่กำลังจะปิดแอป กลับแตะเข้าไปในคอมเมนต์ที่มีคนพูดถึง “เรื่องปีที่แล้ว”

และคำว่า

“นักเรียนคนนั้น…”

“เหตุการณ์ในห้องน้ำ…”

“เขาถูกพักการเรียน…”

ก็เด่นชัดอยู่ตรงหน้าเขา

เพชรเม้มปากแน่น

หัวใจที่เคยเต้นแรงเพราะรอยยิ้มของอิน

ตอนนี้กลับเต้นแรงเพราะคำถามว่า…

“อิน… นายเคยเจ็บปวดอะไรมาก่อนกันแน่?”

หลังจากวันนั้น เพชรก็ยังยิ้มให้เหมือนเดิม

ยังพูดจาเป็นมิตรเหมือนเดิม

ยังทักทายอินทุกเช้าเหมือนเดิม

แต่ลึก ๆ แล้ว… มันไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด

ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม

เต็มไปด้วยความสับสน

เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจว่าควรถามหรือควรเงียบ

“อดีตของอินคืออะไร?”

“สิ่งที่เขาหนีมาจริงหรือเปล่า?”

“หรือฉันจะเป็นอีกคนที่ทำให้เขาเจ็บ?”

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่นักเรียนทยอยกลับบ้าน อินยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ

เพชรเดินเข้ามาช้า ๆ แล้ววางกระเป๋าข้าง ๆ

“อิน”

“หืม?” อินเงยหน้าขึ้น สายตานิ่งสงบเหมือนเคย

เพชรลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงเบา

“นายย้ายโรงเรียนเพราะอะไรเหรอ?”

อินชะงัก เหมือนโดนสาดน้ำเย็นใส่กลางใจ

เงียบ… จนได้ยินเสียงนาฬิกาเดิน

“…อยากรู้ทำไม”

“เพราะ…” เพชรหลุบตาลง briefly

“…ฉันไม่อยากเป็นแค่คนที่นายยิ้มให้ โดยที่ไม่รู้เลยว่านายเจ็บแค่ไหนมาก่อน”

อินมองหน้าเพชรนิ่งนาน… จนน่ากลัว

ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***