เสียงออดดังขึ้นในช่วงเช้า วันเปิดเทอมต้นปีของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง อากาศในเดือนมิถุนายนชื้น ๆ ด้วยฝนที่ตกเมื่อคืน แต่แดดวันนี้กลับจ้าราวกับไม่เคยมีเมฆดำผ่านเข้ามา
“ห้อง 5/3 อยู่ไหนวะ…” เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนดูแผนผังอาคารด้วยสีหน้างุนงง มือข้างหนึ่งสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ ส่วนอีกข้างถือแผ่นกระดาษที่มีรายชื่อห้องเรียนใหม่
“นั่นไง เด็กใหม่นั่นแหละ” เสียงกระซิบของนักเรียนกลุ่มหนึ่งดังแว่วตามหลังเขา แต่เจ้าตัวดูไม่ใส่ใจ
ในที่สุด เขาก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง 5/3 ประตูไม้เลื่อนเปิดออก พร้อมกับเสียงครูกล่าวแนะนำสั้น ๆ
“ทุกคน นี่คือเด็กใหม่ของห้องเรา ชื่ออินครับ ย้ายมาจากกรุงเทพฯ ฝากดูแลเขาด้วย”
“สวัสดีครับ” อินยกมือไหว้เรียบร้อย สีหน้าราบเรียบ ไม่ยิ้ม ไม่พูดมาก เหมือนกำลังพิจารณาทุกอย่างรอบตัวด้วยความระวัง
“ไปนั่งตรงม้าหลังสุดข้างหน้าต่างเลยลูก ยังว่างอยู่”
เสียงขยับเก้าอี้ดังขึ้นเบา ๆ เมื่ออินเดินไปนั่ง คนข้าง ๆ แอบชำเลืองมองเขาเล็กน้อย
“ผอม สูง ขาว เงียบ… แต่ดูเท่ดีว่ะ”
“อิน” เด็กใหม่เงียบ ๆ ที่ไม่ค่อยสบตาใคร แต่ก็ดึงดูดความสนใจไปโดยไม่ต้องพยายาม
“เฮ้ นายชื่ออินใช่ปะ” เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนดังขึ้นจากโต๊ะด้านหน้า อินเงยหน้าขึ้นนิด ๆ เห็นอีกฝ่ายหันมายิ้มให้
“อืม” เขาตอบสั้น ๆ
“เราชื่อเพชรนะ นั่งหน้ากันเนี่ย ฝากตัวด้วยละกัน” เขาพูดพร้อมยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นมิตรอย่างบอกไม่ถูก
อินพยักหน้าช้า ๆ ไม่พูดอะไรอีก กลับไปมองนอกหน้าต่าง ทิ้งบทสนทนาไว้แค่เพียงเท่านั้น
แต่เพชรกลับหันกลับไปนั่งโดยไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขาแค่ยิ้มกับตัวเอง
เด็กใหม่นี่น่าสนใจดี…
ยิ่งเงียบ ยิ่งอยากรู้จัก
ในคาบเรียนต่อมา อินไม่พูดอะไรเลย นอกจากพยักหน้าเวลาครูถาม เขาจดทุกอย่างลงสมุดอย่างเรียบร้อย ระหว่างพัก เพื่อน ๆ หลายคนก็พยายามเข้ามาทัก แต่อินก็ยังคงตอบสั้น ๆ เหมือนเดิม
“ทำไมเงียบจังวะ”
“เขินมั้ง”
“หรือหยิ่ง?”
เสียงซุบซิบไม่ได้ดังมาก แต่ก็พอให้ได้ยิน อินไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแต่หลุบตาต่ำแล้วเปิดหนังสืออ่านต่อไป
เพชรแอบมองจากด้านหน้า ยิ้มนิด ๆ พลางคิดในใจ…
“งั้น… ฉันจะเป็นคนแรกที่ทำให้นายยิ้มเอง”
วันถัดมา ห้องเรียน 5/3 ยังคงเต็มไปด้วยเสียงคึกคักเหมือนเคย แต่ก็มีบางสายตาแอบชำเลืองมองโต๊ะหลังสุดที่ริมหน้าต่าง
“อินยังไม่พูดกับใครเลยว่ะ”
“เหมือนอยู่ในโลกของตัวเองอะ”
“เงียบแต่เท่นะ ยิ่งใส่หูฟังยิ่งโคตรคูล”
เพชรนั่งฟังพวกเพื่อนข้าง ๆ คุยกันพลางหัวเราะเบา ๆ เขาไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับรู้สึก…ขำ
“นายไม่ได้เงียบเพราะหยิ่ง นายแค่ยังไม่ไว้ใจใคร ใช่ไหม อิน?”
คาบพักกลางวันมาถึง เพชรเดินถือข้าวกล่องมานั่งที่โต๊ะตัวเองตามเคย ก่อนจะหันไปมองข้าง ๆ เห็นอินกำลังอ่านหนังสือใต้แสงแดดบาง ๆ ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา
ไม่มีเสียง ไม่มีคำทักทาย มีแค่ความเงียบที่แปลกดีตรงที่มันไม่ได้อึดอัดเลยสักนิด
“อิน กินข้าวยัง?”
เขาเอ่ยถาม อินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหมือนไม่คิดว่าจะมีใครถามคำถามนี้กับเขา
“ยัง”
“งั้นมานั่งกินด้วยกันปะ เราทำข้าวกล่องมาเยอะเลย” เพชรยื่นตะเกียบให้ ยิ้มแบบที่ไม่กดดัน
อินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างลังเล แล้ววางหนังสือลง
คนทั้งห้องที่แอบมองถึงกับเบิกตากว้าง
“เฮ้ย! อินยอมกินข้าวกับเพชรด้วยเว้ย!”
“หมอนั่นเสน่ห์แรงเกินไปแล้วมั้ง”
อินนั่งข้างเพชรเงียบ ๆ กินข้าวช้า ๆ แบบไม่พูดอะไร เพชรก็ไม่ถาม ไม่เร่ง แค่เล่าเรื่องไร้สาระให้ฟังเรื่อย ๆ
“วันนี้แม่เราทำหมูทอดอะ แต่เราเผลอใส่เกลือแทนน้ำตาล…”
“เพื่อนเราติดอนิเมะเรื่องใหม่ ชวนให้ดูด้วย แต่เราดูไป 10 นาทีแล้วหลับ”
“นายชอบแมวหรือหมา?”
คำถามสุดท้ายทำให้อินชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเพชรแล้วตอบเบา ๆ ว่า
“แมว”
เพชรยิ้มกว้างทันที “เหมือนกันเลย เราเลี้ยงแมวสีส้มชื่อแครอท มันขี้งอนสุด ๆ แต่ติดเรามาก”
อินไม่ได้ยิ้ม แต่แววตาเขาดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากวันนั้น เพชรยังคงเป็นคนเดียวที่อินยอมคุยด้วย แม้จะคุยน้อย แต่ทุกครั้งที่เพชรพูด อินจะตั้งใจฟังเสมอ
เพื่อน ๆ เริ่มล้อกันเล่นว่าอินเป็นของเพชรไปแล้ว แต่เพชรก็แค่หัวเราะ ไม่ปฏิเสธ ไม่ยืนยัน
ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก กำลังค่อย ๆ เติบโตในความเงียบและความสบายใจ
จนกระทั่งวันหนึ่ง… หลังเลิกเรียน ขณะอินกำลังเก็บของ เพชรเดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยเบา ๆ
“วันเสาร์นี้ว่างไหม?”
อินเลิกคิ้ว “ทำไมเหรอ”
“เราอยากให้อินไปดูอะไรกับเรา…”
“อะไร?”
“ก็…แครอทน่ะ” เพชรยิ้ม
“มันคลอดลูกแมวเมื่อวาน อยากให้นายไปเจอพวกมัน”
อินเงียบไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
เพชรยิ้มกว้างกว่าเดิม จนอินหลุดหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกในห้องเรียน
เสียงหัวเราะนั้นเบา แต่ทำเอาหัวใจของใครบางคนเต้นดังขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“คนแบบนี้…เขาเรียกว่าน่ารักหรือเปล่านะ?”
วันเสาร์เช้ามาถึงเร็วกว่าที่อินคิดไว้ แสงแดดอุ่น ๆ สาดผ่านหน้าต่างห้องนอน เขานั่งอยู่ในรถเมล์สายที่เพชรส่งพิกัดมาให้เมื่อวาน
เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบตกลงมา
อาจเป็นเพราะอยากเจอแมว
หรือไม่ก็… เพราะอยากเจอคนที่เลี้ยงแมว
ประตูรั้วบ้านเล็ก ๆ บานหนึ่งเปิดออกเมื่อเขากดกริ่ง เพชรวิ่งออกมารับในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ดูบ้าน ๆ และน่ารักแบบที่อินไม่เคยเห็นในโรงเรียน
“มาทันเวลาพอดีเลย อิน!” เพชรยิ้มกว้าง ก่อนจะพาเขาเดินเข้าไปในบ้านที่อบอุ่นและมีเสียงแมวร้องแว่ว ๆ
“อยู่ในห้องนี้แหละ แม่เราเอากล่องกระดาษมาให้มันนอนกับลูก ๆ ด้วย” เพชรเปิดประตูห้องหนึ่ง แล้วอินก็เห็นแมวตัวอ้วนสีส้มกับลูกแมวสี่ตัวที่ตัวจิ๋วและขนฟูฟ่อง
“ตัวเล็กจัง…” อินนั่งยอง ๆ ข้างกล่อง มือแตะขอบอย่างเบามือ
“อย่าเพิ่งจับนะ เดี๋ยวมันจะเครียด แต่ถ้าแม่แมวไว้ใจ เดี๋ยวมันจะให้เราเล่นเอง” เพชรพูดพลางนั่งลงข้าง ๆ
อินพยักหน้าเบา ๆ สายตาจ้องลูกแมวด้วยความอ่อนโยน
เพชรแอบมองหน้าของคนข้าง ๆ แล้วรู้สึกว่า…
อินเวลาจ้องลูกแมวแบบนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ
ไม่ใช่แค่น่ารักธรรมดา… แต่มันทำให้หัวใจเพชรเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“อินชอบแมวเพราะอะไรเหรอ?” เขาถามขึ้น
อินนิ่งไป ก่อนจะตอบช้า ๆ ว่า
“มันเงียบ…แต่ก็ไม่เหงา”
“เหมือนเราอยู่ด้วยกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก”
เพชรเงียบไปพักหนึ่ง แล้วตอบเสียงเบา
“งั้น…เราเองก็เป็นเหมือนแมวรึเปล่านะ?”
อินหันมามอง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่ติดรอยยิ้มนิด ๆ
“แมวนายพูดเยอะไปหน่อย”
เพชรหลุดหัวเราะทันที “ก็จริง”
ทั้งสองคนนั่งเล่นกับลูกแมวไปเรื่อย ๆ จนถึงบ่าย อินไม่รู้ตัวเลยว่าเขาอยู่ที่นี่ได้นานขนาดนี้โดยไม่รู้สึกอึดอัด
ก่อนกลับ เพชรเดินมาส่งหน้าบ้าน เขายื่นซองเล็ก ๆ สีฟ้าให้
“อันนี้…” อินเลิกคิ้ว
“โปสการ์ดรูปแครอทกับลูก ๆ เราถ่ายเองเมื่อเช้า เห็นนายชอบแมวเลยอยากให้ไว้ดูเล่น” เพชรพูดพร้อมยิ้มเขิน ๆ
อินรับไว้แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ
“ขอบใจนะ”
เป็นคำที่เพชรไม่เคยได้ยินจากปากอินมาก่อน
และนั่นทำให้หัวใจของเขาอุ่นขึ้นอย่างประหลาด
แต่เพียงไม่นาน… บรรยากาศอบอุ่นนี้ก็เริ่มสั่นไหว
เย็นวันเดียวกัน ขณะที่เพชรกำลังเลื่อนโทรศัพท์ดูรูปแมว เขาก็สะดุดกับโพสต์หนึ่งในแอปเก่า ๆ ที่ยังมีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าอยู่
“เด็กคนนั้นใช่ไหมวะ…”
โพสต์แนบภาพอิน ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดิม
พร้อมแคปชั่นว่า
“อย่าคิดว่าหนีมาแล้วคนจะลืมสิ่งที่นายทำ”
เพชรชะงัก
นิ้วที่กำลังจะปิดแอป กลับแตะเข้าไปในคอมเมนต์ที่มีคนพูดถึง “เรื่องปีที่แล้ว”
และคำว่า
“นักเรียนคนนั้น…”
“เหตุการณ์ในห้องน้ำ…”
“เขาถูกพักการเรียน…”
ก็เด่นชัดอยู่ตรงหน้าเขา
เพชรเม้มปากแน่น
หัวใจที่เคยเต้นแรงเพราะรอยยิ้มของอิน
ตอนนี้กลับเต้นแรงเพราะคำถามว่า…
“อิน… นายเคยเจ็บปวดอะไรมาก่อนกันแน่?”
หลังจากวันนั้น เพชรก็ยังยิ้มให้เหมือนเดิม
ยังพูดจาเป็นมิตรเหมือนเดิม
ยังทักทายอินทุกเช้าเหมือนเดิม
แต่ลึก ๆ แล้ว… มันไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด
ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม
เต็มไปด้วยความสับสน
เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจว่าควรถามหรือควรเงียบ
“อดีตของอินคืออะไร?”
“สิ่งที่เขาหนีมาจริงหรือเปล่า?”
“หรือฉันจะเป็นอีกคนที่ทำให้เขาเจ็บ?”
เย็นวันหนึ่ง ขณะที่นักเรียนทยอยกลับบ้าน อินยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ
เพชรเดินเข้ามาช้า ๆ แล้ววางกระเป๋าข้าง ๆ
“อิน”
“หืม?” อินเงยหน้าขึ้น สายตานิ่งสงบเหมือนเคย
เพชรลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงเบา
“นายย้ายโรงเรียนเพราะอะไรเหรอ?”
อินชะงัก เหมือนโดนสาดน้ำเย็นใส่กลางใจ
เงียบ… จนได้ยินเสียงนาฬิกาเดิน
“…อยากรู้ทำไม”
“เพราะ…” เพชรหลุบตาลง briefly
“…ฉันไม่อยากเป็นแค่คนที่นายยิ้มให้ โดยที่ไม่รู้เลยว่านายเจ็บแค่ไหนมาก่อน”
อินมองหน้าเพชรนิ่งนาน… จนน่ากลัว
ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า
“เรื่องมันนานแล้ว”
“แต่ถ้านายอยากฟัง ฉันจะเล่า”
เพชรพยักหน้า — และตอนนั้นเอง อินก็เริ่มพูด
ช้า ๆ
เงียบ ๆ
แต่จริงทุกคำ
“ปีที่แล้ว…ที่โรงเรียนเก่า ฉันมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง”
“เราอยู่ด้วยกันแทบทุกวัน จนคนลือว่าเราคบกัน”
“แต่เขากลัว… กลัวว่าคนจะรู้ว่าเขาเป็นแบบนั้น”
“วันหนึ่ง…เขาโดนคนแกล้ง แล้วโยนความผิดมาที่ฉัน”
“บอกว่าฉันชอบยุ่งกับผู้ชาย แถมยังล่วงเกินเขาในห้องน้ำ”
เพชรเบิกตากว้าง
คำว่า “ล่วงเกิน” ทำให้เขาชะงัก
“ฉันปฏิเสธ…แต่ไม่มีใครเชื่อ”
“พ่อแม่เขาใหญ่โต ครูไม่กล้ายุ่ง”
“สุดท้ายฉันโดนพักการเรียน… ถูกตราหน้าว่า ‘ผิด’ โดยไม่มีโอกาสอธิบาย”
เสียงอินเบาลงเรื่อย ๆ จนแทบฟังไม่ออก
แต่เพชรกลับได้ยินทุกคำชัดเจน
“ฉันไม่โกรธที่เขาโกหก”
“ฉันแค่…เสียใจ ที่เขาเลือกปกป้องตัวเองด้วยการทำร้ายฉัน”
อินมองออกไปนอกหน้าต่าง
แสงแดดเย็นส่องสะท้อนกระจกในดวงตาเขา
แต่เพชรมองเห็นบางอย่างที่ส่องแสงมากกว่า
น้ำตา
“นายเชื่อไหม ว่าฉันไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร…”
เพชรไม่พูดอะไร
เขาเพียงแค่เอื้อมมือไปจับมืออินเบา ๆ
อินสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ดึงกลับ
“ฉันเชื่อนาย” เพชรพูดเสียงแน่น
“และฉันขอโทษ…ที่ไปค้นอดีตนายโดยไม่บอก”
“แต่อิน…”
“ตั้งแต่วันแรกที่นายยิ้มให้ฉัน ฉันก็รู้แล้วว่า…”
“นายไม่ใช่คนที่ควรถูกตัดสินจากอดีต”
“แต่นายคือคนที่ควรได้รับโอกาสใหม่”
ความเงียบเข้ามาอีกครั้ง
แต่คราวนี้มันอุ่น… ไม่ใช่เย็น
อินหลุบตาลง มุมปากเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย
“…ขอบใจนะ”
มือของเขายังคงกุมมือเพชรไว้
ไม่แน่น
ไม่เบา
แต่พอดี
และเพียงเท่านั้น —
หัวใจของทั้งคู่ก็เหมือนได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
หลังจากวันนั้น บรรยากาศระหว่างอินกับเพชรเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
ไม่ได้เป็นแค่ “เพื่อนกินข้าว” หรือ “เพื่อนนั่งเล่นกับแมว” อีกต่อไป
แต่ก็ยังไม่ใช่คำว่าอะไรที่ชัดเจนกว่า
⸻
ช่วงเช้าของวันจันทร์ในห้องเรียน 5/3
เพชรหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่าง ขณะที่อินนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
สายตาของเพชรเหลือบไปเห็นอินที่ดูเหมือนจะเหม่อลอย
จึงวางสมุดลง และเบา ๆ ถาม
“นายคิดอะไรอยู่?”
อินหันมามอง แล้วยิ้มบาง ๆ
“แค่คิดว่า…ถ้าเราจะเริ่มต้นใหม่
นายจะยังอยู่ข้าง ๆ ฉันไหม?”
เพชรยิ้มตอบทันที
“อยู่สิ ใครจะไปทิ้งนายล่ะ?”
สายตาทั้งสองสบกันนิ่งนานก่อนที่อินจะค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้
ใบหน้าของเขาใกล้มากจนเห็นรอยยิ้มและแววตาสดใส
แต่ยังไม่ถึงกับสัมผัสกัน
“ฉันไม่ค่อยเก่งเรื่องแบบนี้” อินพูดเสียงเบา
“แต่ถ้านายไม่ว่า… ฉันอยากลอง”
เพชรใจเต้นแรง
เขาไม่รู้ว่าควรจะก้าวไปข้างหน้าหรือรอให้อินเป็นฝ่ายทำก่อน
“ลองไปด้วยกันนะ…” เพชรกระซิบ
⸻
เวลาต่อมา ตอนพักกลางวัน
เพชรและอินเดินออกมานอกโรงเรียน
ไปยังสวนเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่และที่นั่งสนาม
เพชรหยิบมือของอินขึ้นเบา ๆ
“รู้ไหม…”
“เราเคยกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้ว…ทุกอย่างอาจจะเปลี่ยน”
อินพยักหน้าเล็ก ๆ
“แต่ถ้าไม่พูด…”
“ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย”
“งั้น…เราเริ่มจากตรงนี้นะ” เพชรบอกก่อนจะค่อย ๆ กดมือเขาลงกับมือของตัวเอง
อินหลับตา
ยิ้มบาง ๆ แล้วหันหน้ามาหาเพชร
“ขอบใจที่อยู่ตรงนี้…และไม่ทิ้งฉันไป”
เพชรยิ้มตอบ
“จะอยู่…และไม่ไปไหนแน่นอน”
⸻
แต่ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเพชรก็ดังขึ้น
ข้อความจากหมายเลขไม่รู้จัก
“ฉันรู้ว่าคุณอยู่กับเด็กคนนั้น”
“หยุดยุ่งกับเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
เพชรมองข้อความนั้นด้วยความตกใจ
แต่ไม่ได้บอกอินทันที
เขารู้ดีว่า…เรื่องราวยังไม่ได้จบง่าย ๆ แบบนี้แน่
⸻
ความรักเริ่มก่อตัวขึ้น ท่ามกลางความลับที่ยังปกคลุม
หลังจากได้รับข้อความนั้น เพชรนั่งนิ่งไปพักใหญ่
ใจเขาสับสนมากเกินกว่าจะบอกอินทันที
อินที่เห็นท่าทางเปลี่ยนไปก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“เพชร…มีอะไรเหรอ?”
เพชรสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนตอบ
“ไม่มีอะไรหรอก…แค่เรื่องเก่า ๆ ที่ยังไม่จบ”
แต่ในใจเขารู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา
และมันจะส่งผลกับทั้งตัวเขาและอินแน่นอน
⸻
กลางคืนวันนั้น
เพชรเปิดโทรศัพท์อ่านข้อความที่ถูกส่งมาอีกครั้ง
“หยุดยุ่งกับเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
ไม่มีเบอร์โทร ไม่มีชื่อ ไม่มีคำใบ้ใด ๆ เพิ่มเติม
แค่คำเตือนที่เต็มไปด้วยความคุกคาม
⸻
เช้าวันต่อมา
เพชรตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้อินฟัง
“อิน…มีคนส่งข้อความมาขู่ฉันว่าอย่ายุ่งกับนาย”
“ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่…ฉันจะปกป้องนายเอง”
อินสบตาเพชรนิ่ง
ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่กลัวเรื่องแบบนั้น”
เพชรยิ้มอย่างโล่งใจ
“ดีแล้ว…เราต้องเข้มแข็งด้วยกัน”
⸻
ในขณะเดียวกัน
ใครบางคนกำลังยืนอยู่มุมมืดของโรงเรียน
มองไปที่อินและเพชรผ่านหน้าต่างอย่างเย็นชา
“ยังไงก็ต้องแยกพวกมันให้ได้…” เสียงกระซิบเบา ๆ
⸻
ความรักของเพชรและอิน เริ่มถูกทดสอบด้วยเงามืดในอดีต
เช้าวันจันทร์ที่โรงเรียน
บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบงันไม่เหมือนเคย
เพราะเรื่องข้อความขู่ยังวนเวียนอยู่ในหัวของเพชร
เขาเดินเข้าโรงเรียนด้วยใจที่หนักอึ้ง
ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้…โดยเฉพาะอิน
แต่โชคชะตากลับเล่นตลก
เมื่อเพชรเดินผ่านทางเดินแคบ ๆ ของโรงเรียน
เขาก็เจอกับชายคนหนึ่งที่ทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นชั่วขณะ
“…” ชายคนนั้นยืนตัวตรง ใบหน้าเย็นชา มองเพชรอย่างไม่มีความรู้สึก
เพชรรู้ทันทีว่า “เขา” คือใคร
คนที่ส่งข้อความมาเมื่อวันก่อน
ชายคนนั้นเพียงยิ้มเย็นเยียบ แล้วพูดเสียงต่ำ
“ยังไงก็ขอให้คิดดี ๆ ก่อนจะเข้าไปยุ่งกับเด็กคนนั้น”
คำพูดเหมือนมีหนามแทงใจเพชรอย่างแรง
แต่เขาไม่ได้ถอย ไม่ได้หวาดกลัว
“ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนายเพชรได้”
เสียงที่หลุดออกมาจากปากเขาแข็งแรงและแน่วแน่
⸻
หลังจากเหตุการณ์นั้น เพชรรีบเดินไปห้องเรียน
พบว่าอินนั่งอยู่ที่มุมห้อง เงียบ ๆ และดูเหมือนจะมีอะไรในใจ
เพชรเดินไปนั่งข้าง ๆ
“อิน…ฉันเจอคนที่ส่งข้อความมาแล้ว”
“เขามาขู่และพยายามให้ฉันถอยห่างจากนาย”
อินถอนหายใจหนัก ๆ
“ฉันก็รู้เรื่องนี้แล้ว…และไม่กลัว”
“ทำไมไม่บอกฉันก่อน?” เพชรถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่อยากให้นายต้องเดือดร้อน” อินตอบเสียงอ่อน
“แต่ตอนนี้…ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้มากวนใจเราอีก”
เพชรมองตาอินอย่างจริงจัง
“เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
อินยิ้มบาง ๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
“ขอบใจ…ที่อยู่ตรงนี้”
⸻
บ่ายวันเดียวกัน
เพชรและอินนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสนามโรงเรียน
ลูกแมวที่เพชรเลี้ยงอยู่ด้วยกันก็กระโดดขึ้นตักอิน
“แมวนี่ก็เหมือนเรา” อินพูด
“โดนคนมองต่างไป…แต่เรายังยืนหยัดได้”
เพชรพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ใช่…เราต้องเข้มแข็งเหมือนแมวตัวนี้”
อินเงยหน้ามองเพชร
“เพชร…นายคิดยังไงกับฉันจริง ๆ?”
คำถามนั้นทำให้เพชรนิ่งไปเล็กน้อย
ก่อนจะสบตาอินตรง ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ฉัน…ชอบนายมากกว่าคำว่าเพื่อน”
อินยิ้มอย่างอบอุ่น
“ฉันก็เหมือนกัน”
สองคนกุมมือกันอย่างมั่นคง
รู้ดีว่านี่คือจุดเริ่มต้นของบางอย่างที่สวยงาม
⸻
แต่เรื่องราวยังไม่จบแค่นั้น
คืนหนึ่งที่บ้านเพชร
เขาได้รับโทรศัพท์ลึกลับอีกครั้ง
“อยากเตือน…อย่าลืมว่า ‘อดีต’ จะตามล่าเสมอ”
เพชรหยิบโทรศัพท์แน่นด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
ใจเขารู้สึกหนักขึ้นอีกหลายเท่า
วันรุ่งขึ้นหลังจากเหตุการณ์ที่ชายลึกลับข่มขู่เพชร
บรรยากาศในโรงเรียนดูตึงเครียดกว่าปกติ
เพชรเดินไปห้องเรียนอย่างระมัดระวัง
อินซึ่งนั่งรออยู่ก็เห็นสีหน้าของเพชรแล้วถามด้วยความกังวล
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เพชรส่ายหน้า
“แค่…เหนื่อยกับเรื่องเก่า ๆ ที่ยังตามหลอกหลอน”
อินยิ้มบาง ๆ พร้อมจับมือเพชรแน่นขึ้น
“ถ้านายต้องการกำลังใจ ฉันอยู่ตรงนี้นะ”
⸻
ช่วงพักเที่ยง
ทั้งสองนั่งกินข้าวใต้ร่มไม้
เพชรเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“อิน…นายเคยคิดไหม ว่าถ้าเราไม่ใช่แค่เพื่อน…แต่เป็นมากกว่านั้น…มันจะเป็นยังไง?”
อินมองตาเพชรนิ่ง
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“แต่ฉันกลัว…กลัวว่าอดีตของนายจะทำให้ทุกอย่างพังลง”
เพชรพูดเสียงอ่อน
อินบีบมือเพชรเบา ๆ
“เราไม่สามารถหนีอดีตได้ แต่เราสามารถเลือกที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยกัน”
⸻
เย็นวันนั้น
เพชรได้รับข้อความใหม่
“คืนนี้…เจอกันที่หลังโรงเรียน”
ข้อความไม่มีชื่อส่งมาอีกครั้ง
แต่คราวนี้ความรู้สึกของเพชรไม่เหมือนเดิม
⸻
เวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น
เพชรเดินไปที่หลังโรงเรียนด้วยความระมัดระวัง
อินเดินตามมาไม่ห่าง
“นายจะไปไหน?”
“ต้องไปเจอคนส่งข้อความ…” เพชรตอบเสียงนิ่ง
⸻
เมื่อไปถึงที่นัดหมาย
มีเพียงเงามืดที่ยืนรออยู่
เสียงทุ้มต่ำพูดออกมา
“เพชร…นายคิดว่าการปกป้องเด็กคนนั้นมันง่ายเหรอ?”
เพชรก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หวั่นไหว
“ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายนายอินอีก”
เงามืดหัวเราะเยาะ
“นายไม่รู้จริง ๆ ใช่ไหม…ว่า ‘อิน’ นั่นมีอะไรซ่อนอยู่มากกว่าที่เห็น”
เพชรตะลึง
“อะไร?”
⸻
ในเวลานั้นเอง
อินก้าวเข้ามาขวางระหว่างเพชรกับเงามืด
“ถ้าคิดจะทำร้ายเพชร นายต้องผ่านฉันไปก่อน”
เงามืดยิ้มเย็น
“เดี๋ยวเราจะได้รู้กันว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน”
⸻
การปะทะเงียบ ๆ เกิดขึ้น
อินใช้ความรวดเร็วและความเด็ดขาด
ขณะที่เพชรยืนดูด้วยความกังวลและหวังว่าจะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
หลังจากการปะทะไม่นาน
เงามืดถอยหนีไปพร้อมคำขู่
“ยังไม่จบนะ…”
⸻
หลังจากเหตุการณ์นั้น
เพชรและอินกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า
อินจับมือเพชรแน่น
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ”
เพชรมองหน้าอิน
“และฉันก็จะไม่ปล่อยมือจากนายเหมือนกัน”
⸻
คืนวันนั้น
เพชรนอนไม่หลับ
คิดถึงคำพูดของเงามืดและอดีตที่ยังไม่ถูกเปิดเผยเต็มที่
แต่สิ่งที่แน่ชัดที่สุดคือ…
ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร
เขาจะไม่ยอมสูญเสียอินไปแน่นอน
เช้าวันอังคาร
อินเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่เหมือนเดิม
เพชรที่เห็นก็รู้ทันทีว่ามีอะไรบางอย่างในใจอิน
“อิน…เกิดอะไรขึ้น?”
อินนั่งลงข้าง ๆ เพชร และถอนหายใจหนัก
“ฉันต้องเล่าเรื่องบางอย่างให้เพชรฟัง…เรื่องที่ฉันเก็บไว้ไม่ให้ใครรู้”
เพชรจ้องตาอินอย่างตั้งใจ
“บอกฉันได้เลยนะ”
⸻
อินเริ่มเล่าอย่างช้า ๆ
“ก่อนที่จะมาโรงเรียนนี้ ฉันเคยมีชีวิตอีกแบบหนึ่ง”
“ครอบครัวของฉัน…ไม่ธรรมดา”
“พ่อแม่ของฉันเกี่ยวข้องกับกลุ่มอิทธิพลที่มีอำนาจมาก”
เพชรฟังด้วยความตั้งใจ ไม่ขัดจังหวะ
“ฉันเองก็อยากหนีจากอดีตนั้น”
“เลยตัดสินใจย้ายโรงเรียน หวังจะเริ่มต้นใหม่”
⸻
“แต่…” อินนิ่งไป
“เรื่องเก่ามันไม่ยอมปล่อยฉันง่าย ๆ”
เขาเล่าถึงชายลึกลับที่ตามมา
“เขาคือคนจากอดีต…พวกเขาไม่อยากให้ฉันเปลี่ยน”
“และพยายามใช้วิธีขู่เข็ญให้ฉันเลิกคบกับเพชร”
เพชรกำมือแน่น
“ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง ฉันจะไม่ปล่อยให้นายต้องเผชิญลำพัง”
⸻
อินมองหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ
“เพชร…ฉันกลัวว่าจะทำให้นายเดือดร้อน”
“นายไม่เคยเดือดร้อน เพราะนายไม่เคยอยู่คนเดียว”
เพชรตอบเสียงหนักแน่น
⸻
กลางคืนที่บ้านอิน
ทั้งสองนั่งคุยกันอย่างจริงจัง
อินเปิดใจมากขึ้นถึงความเจ็บปวดในอดีต
และความหวาดกลัวที่เขาพยายามเก็บไว้ลึก ๆ
“ฉันเคยคิดว่าตัวเองไม่มีค่า”
“แต่ตอนนี้…เมื่อมีนายอยู่ตรงนี้ ฉันรู้สึกว่า…ฉันมีคนที่ไว้ใจได้”
เพชรถือมืออินแน่น
“นายมีฉันเสมอ”
⸻
แต่เรื่องราวไม่ได้ง่ายอย่างนั้น
ทันใดนั้น อินได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง
เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เรารู้ทุกอย่าง…อย่าคิดหนีไปไหน”
อินวางสายด้วยมือสั่น
แต่คราวนี้เขาไม่หนีอีกแล้ว
⸻
วันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน
อินเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมเพชร
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะเผชิญมันด้วยความจริงใจ”
“และอยากให้เพชรอยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดไป”
เพชรยิ้มอย่างอบอุ่น
“ตลอดไปเลยนะ”
⸻
ทันใดนั้นประตูห้องเรียนเปิดออก
ชายลึกลับคนนั้นปรากฏตัว
สายตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“ถึงเวลาที่เราจะต้องพูดคุยกันจริง ๆ เสียที”
เสียงประตูห้องเรียนดังขึ้นอย่างแรง
ทุกสายตาหันไปมองทันทีที่ชายลึกลับก้าวเข้ามา
บรรยากาศในห้องเงียบสนิท
ชายคนนั้นเดินตรงไปหาอิน
สายตาของเขาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง
“อิน…” เสียงทุ้มต่ำแต่ชัดเจน
“นายคิดว่าการหนีมันจะช่วยอะไรได้?”
อินยืนขึ้นอย่างสงบนิ่ง
“ฉันไม่หนีอีกแล้ว”
“แต่ถ้าคิดจะทำร้ายใครอีก นายจะต้องเจอฉัน”
ชายลึกลับยิ้มเย็นเยียบ
“นายยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจโลกนี้”
⸻
เพชรลุกขึ้นอย่างมั่นใจ
“นายไม่ควรมาทำร้ายนายอิน”
“และถ้าจะมีปัญหา ก็ให้ผมจัดการเอง”
ชายลึกลับหันมามองเพชรด้วยสายตาประเมิน
“เด็กใหม่หน้าใสแบบนาย…อาจจะไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่คิด”
⸻
เสียงกระซิบและเสียงพูดคุยดังขึ้นในห้องเรียน
นักเรียนหลายคนเริ่มสนใจและจับจ้องเหตุการณ์นี้
อินหันมองเพชร
“ขอบใจที่อยู่ข้างฉัน”
เพชรตอบด้วยรอยยิ้ม
“ตลอดไป”
⸻
ชายลึกลับยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ
“ฉันมาที่นี่เพื่อบอกความจริงกับนายอิน”
“อดีตที่นายพยายามหลบหนี…มันยังไม่จบ”
อินเงียบไป
น้ำตาคลอเบ้า
⸻
“พ่อแม่ของนาย…ไม่ได้จากไปเพราะอุบัติเหตุ”
“แต่เป็นเพราะถูกฆาตกรรมโดยศัตรูเก่า”
“และตอนนี้ศัตรูนั้น…กำลังตามล่าเราอีกครั้ง”
เพชรฟังแล้วหน้าเขียวซีด
“นายต้องการอะไรจากเรา?”
ชายลึกลับถอนหายใจ
“แค่ต้องการให้นายอินเตรียมตัวให้พร้อม”
“เพราะสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น…มันจะเปลี่ยนชีวิตของเราทั้งหมด”
⸻
เสียงโทรศัพท์ของอินดังขึ้น
เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วหน้าซีดเผือด
“นี่คือเบอร์ที่พ่อแม่เคยติดต่อ”
“และตอนนี้…สายเรียกเข้ามาอีกครั้ง”
เพชรและชายลึกลับมองหน้าอินอย่างตื่นเต้นและกังวล
⸻
อินกดรับสาย
“ว่าไง…?”
เสียงปลายสายที่ดังขึ้นทำให้อินสะดุ้ง
“ถ้านายยังอยากมีชีวิตอยู่…อย่าพยายามหนีอีก”
สายถูกตัดไปทันที
⸻
เพชรจับมืออินแน่น
“เราไม่กลัว เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
อินพยักหน้า
“ขอบใจที่อยู่ข้างฉันเสมอ”
⸻
เสียงระฆังดังขึ้น
นักเรียนเริ่มกลับเข้าห้องเรียนตามปกติ
แต่ในใจของเพชรและอิน
พวกเขารู้ดีว่า…สงครามครั้งนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น
หลังเหตุการณ์ในห้องเรียนจบลง
บรรยากาศก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ทั้งห้องซุบซิบถึงชายลึกลับที่ปรากฏตัว
รวมถึงสายตาหลายคู่ที่เริ่มจับจ้องมาทางอินมากขึ้นกว่าเคย
เพชรกับอินเลือกเดินออกจากห้องอย่างเงียบ ๆ
ตรงไปยังดาดฟ้าโรงเรียน ที่เงียบสงบและไม่มีใครรบกวน
⸻
เพชรนั่งลงช้า ๆ มองท้องฟ้า
“อิน…ทุกอย่างที่นายเล่ามา ฉันเชื่อหมดนะ”
“แต่ขอถามได้ไหม…ว่านายไว้ใจฉันแค่ไหน?”
อินชะงักเล็กน้อย
สายตาเลี่ยงไปยังเส้นขอบฟ้า
“ฉันอยากไว้ใจนายหมดใจ…แต่บางอย่าง…มันยาก”
เพชรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างหนักแน่น
“ไม่ว่านายจะมีความลับอะไร ฉันก็จะอยู่ข้างนาย”
“แม้กระทั่งถ้านาย…เคยเป็นส่วนหนึ่งของพวกมันก็ตาม”
อินหันมาทันที
“นายรู้?”
เพชรพยักหน้า
“ฉันเห็นรอยสักบนต้นแขนนายวันก่อน…มันเหมือนสัญลักษณ์ของแก๊งที่ข่าวเคยลง”
อินหลบสายตา
“…ใช่ ฉันเคยอยู่ในนั้น”
“ตอนเด็ก ฉันถูกพ่อฝึกให้เป็นเหมือนเครื่องมือ”
“ฉันเคยทำเรื่องแย่ ๆ…หลายอย่าง”
⸻
เพชรจับมืออินแน่นขึ้น
“แต่นั่นคือนายในอดีต”
“นายในตอนนี้…คือคนที่ฉันชอบ คนที่ฉันเลือกจะอยู่ข้าง ๆ”
อินเงยหน้ามอง
ดวงตาสั่นไหว
“เพชร…ทำไมนายถึงดีกับฉันขนาดนี้?”
เพชรยิ้มจาง ๆ
“เพราะฉันเห็นแสงในตัวนาย แม้มันจะอยู่ในความมืดที่สุด”
⸻
ทันใดนั้น
เสียงโทรศัพท์ของเพชรก็ดังขึ้น
เบอร์ที่ไม่รู้จัก…อีกแล้ว
“ถ้านายยังอยากให้อินปลอดภัย…อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้อีก”
เสียงปลายสายพูดรวดเร็ว เย็นชา
เพชรขบฟันแน่น
“ใครกันแน่ที่ควรจะหยุด?”
เสียงปลายสายหัวเราะในลำคอ
“ฉลาดหน่อยสิ…เพชร”
“นายคิดว่าอินหนีเพราะกลัวศัตรูเหรอ?”
“เปล่าเลย…อินหนีเพราะเขา เคยเป็น ศัตรูต่างหาก”
สายถูกตัด
⸻
เพชรนิ่งไป
หัวใจเหมือนมีมือมาบีบแน่น
เขาหันมามองอิน
“อิน…ที่เขาพูด จริงไหม?”
อินเงียบไปนาน
ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
“ฉันเคย…เป็นคนที่ส่งข่าวให้แก๊งนั้น”
“เคยพาเป้าหมายเข้ากับดัก”
“เคยทำให้คนบริสุทธิ์เจ็บ…เพราะไม่รู้ดีกว่ามากพอ”
เพชรกลืนน้ำลายลงคอ
ใจสั่นไหวแต่พยายามนิ่ง
“แล้วตอนนี้ล่ะ? นายยังคิดจะหนีไหม?”
อินส่ายหน้า
“ไม่…ฉันมีเหตุผลที่จะอยู่แล้ว”
เพชรมองลึกเข้าไปในดวงตาของอิน
“เหตุผลนั่น…คือนายเอง หรือฉัน?”
อินตอบเบา ๆ แต่ชัดเจน
“ทั้งสองอย่าง”
⸻
ค่ำวันนั้น
อินกลับถึงบ้าน พบจดหมายแปลก ๆ วางอยู่หน้าประตู
ในนั้นมีภาพถ่ายเก่า…ภาพที่อินยืนยิ้มอยู่กับกลุ่มชายในชุดสูทดำ
พร้อมข้อความเขียนด้วยลายมือแปลกตา
“ถึงเวลารับผิดชอบสิ่งที่นายทำไว้”
อินกำจดหมายนั้นแน่น
หัวใจเต้นแรง
⸻
วันถัดมา
เพชรไม่ได้มาโรงเรียน
อินเดินหาแทบทั้งวัน…แต่ไม่มีวี่แวว
จนกระทั่งได้รับข้อความ
“นายบังคับให้เขาเข้ามาในโลกของนายเอง…ตอนนี้ก็รับผลที่ตามมาด้วย”
อินช็อก
หัวใจหล่นวูบ
เพชร…หายไปแล้ว
บรรยากาศในห้องนอนอินมืดมิด
เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียง มือกำโทรศัพท์แน่น
อ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมา
“นายบังคับให้เขาเข้ามาในโลกของนายเอง…ตอนนี้ก็รับผลที่ตามมาด้วย”
หัวใจของเขาเต้นแรงแทบทะลุอก
เพชร…หายตัวไป
และคนพาเขาไป ไม่ใช่ใครอื่น—เป็นพวกเดียวกับอดีตของอิน
⸻
อินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
เขาเปิดตู้เก่าในห้อง ดึงกล่องไม้ใบหนึ่งออกมา
ภายในคือปืนสั้นที่เขาหวังว่าจะไม่ต้องแตะต้องมันอีก
ข้างใต้กล่องมีการ์ดโลหะบาง ๆ สลักชื่อแก๊ง “Orcus”
กลุ่มที่อินเคยเป็น “มือขวา” เมื่อหลายปีก่อน
⸻
“ขอโทษนะ เพชร…ถ้านี่คือวิธีเดียวที่จะพานายกลับมาได้ ฉันจะกลับไปเป็น ‘เขา’ อีกครั้ง”
⸻
กลางดึก อินขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังโกดังร้างทางตะวันตกของเมือง
ที่นั่นคือฐานเก่าของ Orcus
เงามืดของอดีตยังคงลอยวนอยู่ทุกซอกมุม
ไฟสลัวสีส้มกระพริบจากเสาไฟที่ไม่มีคนซ่อมมานาน
“กลับมาแล้วเหรอ อินเฟอร์โน”
เสียงจากชายในเงามืดดังขึ้น
อินเดินเข้ามา ใบหน้าเรียบเฉย
“พวกนายจับเด็กคนนั้นไปทำไม”
“เด็ก?”
ชายในเงามืดยิ้มเหี้ยม
“หรือว่า ‘หัวใจ’ ของแกต่างหาก?”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
