ตอนที่ 5

⸻

หลังเลิกคลาส เพชรเดินอยู่ในลานใต้ตึก

เขากำลังจะกลับหอพัก

แต่มีเสียงเรียกหยาบ ๆ ดังขึ้นจากมุมเงา

“ไอ้เด็กหน้าสวย นี่มันหอสำหรับเด็กทุน ไม่ใช่สำหรับพวกอวดดีแบบแก”

กลุ่มรุ่นพี่สามคนเดินเข้ามาขวางหน้า

เพชรขมวดคิ้ว

“ผมไม่ได้อวดดี แค่ขออยู่เงียบ ๆ”

“เหรอ? แต่นายทำให้คนที่เราถูกใจมองนายมากกว่าซะอีก”

“อาจารย์ใหม่ดูจะมองนายทั้งคลาสเลยนะ”

เพชรหน้าชา

“ผมไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ…”

รุ่นพี่คนหนึ่งคว้าแขนเพชรแรง ๆ

“โกหกให้เนียนหน่อยเถอะน้อง”

⸻

“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้”

เสียงหนึ่งแทรกขึ้นกลางลาน

ทุกคนหันไปมอง

อินยืนอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าราบเรียบแต่แววตานั้น…เย็นชาจนบาดผิว

“อาจารย์…”

หนึ่งในรุ่นพี่อึกอัก

อินเดินเข้ามาใกล้

“ผมบังเอิญเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด”

“ถ้ายังคิดจะเรียนที่นี่ต่อ อย่าก้าวข้ามเส้นของคำว่า ‘คน’ ไปมากกว่านี้”

⸻

หลังจากพวกรุ่นพี่แยกย้ายไป

เพชรก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

อินเดินมาหา เขายืนใกล้…แต่ไม่แตะต้อง

“ขอโทษ…ที่ปล่อยให้นายต้องเจออะไรแบบนี้” อินพูดเสียงต่ำ

เพชรส่ายหน้า

“ไม่ใช่ความผิดนาย…แค่เจ็บนิดหน่อย แต่ใจฉันเจ็บมากกว่าเวลาต้องแกล้งไม่รู้จักนาย”

อินสบตาเขาในแสงสลัว

“ฉันสัญญา…จะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

เพชรเม้มปากแน่น

“ถ้ามันแลกด้วยความเจ็บปวดของนาย ฉันไม่อยากให้จบเลย”

⸻

ในขณะเดียวกัน

กล้องวงจรปิดมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัยจับภาพทั้งหมดไว้

และภาพนั้น…ถูกส่งไปยังอีเมลลับแห่งหนึ่งในโลกใต้ดิน

บุคคลที่เปิดดูมันคือ Ares

เขายิ้มช้า ๆ ขณะมองภาพอินยืนอยู่ใกล้เพชร

“ดีกว่าเดิมมาก…”

“ปล่อยให้มันรัก แล้วค่อยแย่งไปจากมันอีกครั้ง…”

⸻

ในความเงียบสงบ มีพายุรอซัดกระหน่ำ

และในความรักครั้งนี้…มีคนจ้องจะขยี้หัวใจให้แหลก

เพชรนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ตรงลานหน้าตึก

ลมอ่อน ๆ พัดกลีบดอกไม้ปลิวไหวเหมือนความรู้สึกในใจ

ตั้งแต่ “อาจารย์ภาคย์” ปรากฏตัว ทุกอย่างในชีวิตเขาก็ไม่เหมือนเดิม

ไม่ใช่แค่เพราะเขา “รัก” อิน

แต่เพราะเขาเริ่มรู้สึก…ว่าอะไรบางอย่างมันผิดปกติ

“นายโอเคไหม?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

เพชรหันไปมอง

เป็น “คิม” เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เพิ่งสนิทกันในช่วงนี้

รอยยิ้มของคิมดูอ่อนโยน แต่แววตานั้น…เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ลึก ๆ

“ก็เรื่อย ๆ” เพชรตอบ

“ช่วงนี้รู้สึกเหมือนมีคนตามตลอดเวลา”

คิมหัวเราะเบา ๆ

“โลกนี้ไม่มีใครไว้ใจได้หรอก ยิ่งคนที่เรา ‘คิดว่า’ รู้จักดี…อาจจะอันตรายที่สุดก็ได้”

⸻

อีกด้านหนึ่ง อินยืนอยู่ในห้องควบคุมข้อมูลของหน่วยงานลับ

เบื้องหน้าเขาคือแผนผังเครือข่ายของ Orcus ที่โยงใยกันราวกับใยแมงมุม

ชื่อหนึ่งกระพริบขึ้นตรงกลาง… “Project Rebirth – สาขา S”

“นี่คือภารกิจถัดไปของนาย อิน”

เสียงของเจ้าหน้าที่หญิงดังขึ้น

“ในมหาวิทยาลัยนี้มี ‘หน่วยทดลองภาคสนาม’ ที่ซ่อนอยู่”

“และเราคาดว่าหนึ่งในนักศึกษาคือ ‘สายฝึกหัด’ ของ Orcus ที่กำลังจับตาดูนายกับเพชร”

อินหันขวับมา

“หมายความว่ายังไง?”

“หมายความว่า…มีใครบางคนที่อยู่ใกล้เพชรมากเกินไปแล้ว”

⸻

ในห้องสมุดยามเย็น

เพชรเปิดหนังสือเล่มเดิมไปมา ทั้งที่ไม่ได้อ่านสักบรรทัด

ใจของเขากำลังว้าวุ่น คำพูดของคิมยังวนอยู่ในหัว

“…คนที่ไว้ใจ อาจเป็นคนที่ทรยศที่สุด…”

เพชรยกสายตาขึ้น

แล้วก็ชะงัก

คิมยืนอยู่ตรงชั้นหนังสือฝั่งตรงข้าม

ไม่ได้อ่านหนังสือ

แต่กำลังจ้องเขา…ผ่านเงากระจกบานบาง

⸻

คืนนั้น อินเดินกลับมาห้องพัก

เพชรนั่งรอเขาอยู่ข้างใน

แววตาเครียด เหมือนมีเรื่องอัดแน่นในใจ

“อิน…ฉันว่าเพื่อนในคณะฉันมีบางอย่างแปลก ๆ”

“นายเคยได้ยินชื่อ ‘คิม จิรพัฒน์’ ไหม?”

อินชะงัก มือที่กำลังจะวางกระเป๋าหยุดกลางอากาศ

ชื่อที่เพชรพูด…คือหนึ่งในแฟ้มที่เขาเพิ่งเห็นในฐานข้อมูลศัตรู

เขาคือสายของ Orcus

และตอนนี้…อยู่ใกล้เพชรมากเกินไปแล้วจริง ๆ

“เพชร นายฟังฉันให้ดีนะ”

อินเดินเข้ามาใกล้

“ถ้ามีอะไรผิดปกติ ห้ามอยู่คนเดียวกับเขาเด็ดขาด เข้าใจไหม”

เพชรมองเขาด้วยสายตาตื่น

“อิน นายรู้บางอย่างใช่ไหม?”

อินลังเลไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุดในชีวิต

“ฉันอาจไม่สามารถปกป้องนายได้ตลอดเวลา…”

“แต่นายต้องเชื่อนายเอง และอย่าหลงกลใครง่าย ๆ โดยเฉพาะคนที่ดูเหมือน ‘เข้าใจนายดีเกินไป’”

⸻

อีกฝั่งหนึ่ง

คิมยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกเรียน

โทรศัพท์ในมือยังเปิดแชทกลุ่มลับ

“อินเริ่มสงสัยนายแล้ว”

“เราจะเปลี่ยนแผน—ใช้เพชรเป็นตัวล่อ ให้อินเผลอเปิดเผยที่ซ่อนตัวของหน่วยข่าวกรอง”

คิมพิมพ์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“เขาจะเปิดเผยเอง…ถ้าเห็นคนที่เขารัก ‘ร้องไห้ต่อหน้า’”

เสียงฝนเริ่มโปรยลงมาในตอนเย็นของวันศุกร์

เพชรรีบวิ่งออกจากห้องเรียนหลังเลิกคลาส

เขาลืมหยิบร่มติดตัว

และลานใต้ตึกก็เริ่มเปียกชื้นจนเท้าเขาเย็นเฉียบ

เขาไม่รู้ว่าอินยืนอยู่ตรงระเบียงชั้นสอง

มองเขาอยู่นาน…ก่อนจะตัดสินใจลงมา

⸻

“นายจะเป็นหวัดเอานะ”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง

เพชรหันกลับไป

เห็นอินถือร่มคันหนึ่งเดินตรงมา

แม้ฝนจะตกพรำ ๆ แต่หัวใจเขารู้สึกอุ่นขึ้นทันที

“ทำไมนายถึง…?”

“เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นนายตัวสั่นเพราะฝน” อินพูดเรียบ ๆ แต่สายตานุ่มลึก

⸻

ทั้งคู่ยืนอยู่ใต้ร่มคันเดียว

แต่เหมือนโลกทั้งใบเงียบไปหมด

ฝนกลายเป็นเสียงฉากหลังที่พาให้หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

“ฉันคิดถึงนายว่ะ เพชร…” อินหลุดปากออกมาในที่สุด

เพชรเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นไหว

“ทั้งที่เมื่อกี้ยังบอกให้ฉันระวังคนอื่นอยู่เลย”

อินหัวเราะในลำคอ

“ก็เพราะฉันรู้ไงว่าใจนายไว้ตรงไหน ฉันถึงกลัวว่าคนอื่นจะมาขโมยมันไป”

เพชรนิ่ง…ก่อนจะเอื้อมมือจับแขนเสื้ออินเบา ๆ

“…แล้วถ้าฉันจะให้มันกับนายทั้งหมดล่ะ นายจะรับไว้ไหม?”

⸻

อินไม่ตอบ

แต่ลดร่มลงต่ำเล็กน้อย

ปล่อยให้ฝนกระทบหัวไหล่ทั้งคู่

จากนั้น เขาก็ยื่นแขนมากอดเพชรไว้แน่น

กลางฝนที่โปรยปราย

ไม่มีคำพูดใด…

มีแค่เสียงหัวใจสองดวงที่เต้นพร้อมกัน

⸻

“ขออยู่แบบนี้อีกสักพัก…ได้ไหม” เพชรถามเบา ๆ

“เท่าที่นายอยากอยู่เลย” อินตอบ พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

⸻

แสงไฟในมหา’ลัยเริ่มเปิดทีละดวง

ร่มลืมกาง

เสื้อเปียก

แต่หัวใจกลับแห้งและอุ่น…อย่างน่าประหลาด

ในโลกที่เต็มไปด้วยแผนลับและคนลวง

อ้อมกอดนี้คือสิ่งจริงเพียงอย่างเดียว

ห้องพักครูเย็นเงียบในตอนสาย

ไม่มีใครอยู่ เพราะอาจารย์ส่วนใหญ่ออกไปประชุมภายนอก

อินเพิ่งจัดเอกสารเสร็จ กำลังจะออกจากห้อง

ประตูเปิดขึ้นพร้อมเสียงเท้าเบา ๆ

เพชรโผล่หน้าเข้ามา

“อาจารย์ภาคย์ ผมเอาเอกสารส่งครับ”

น้ำเสียงดูเรียบ ๆ แต่แววตานั้นซ่อนความรู้สึกไว้แทบไม่มิด

อินขมวดคิ้วนิด ๆ “นายไม่ต้องเอามาเองก็ได้ ฝากเพื่อนมาก็…”

“แต่ผมอยากเจอหน้าคนรับ…”

เพชรพูดตัดบท พร้อมเดินเข้ามาใกล้กว่าที่ควรจะใกล้

⸻

บรรยากาศในห้องอึดอัดแปลก ๆ

อินหันหลังให้เพชร พยายามเก็บเอกสารต่อ

“เพชร อย่ามาเสี่ยงแบบนี้ มันอันตรา—”

เขาพูดยังไม่ทันจบ

เพชรก็เอื้อมมือมาจับข้อมือเขาไว้เบา ๆ

“แต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว”

อินหันกลับมา

สายตาทั้งสองสบกัน

นิ่ง…ลึก…แน่นเกินกว่าจะทน

เพชรก้าวเข้ามาอีกก้าว

และก่อนที่อินจะพูดอะไร

ริมฝีปากของเขาก็แนบลงมาบนริมฝีปากของอิน…อย่างแผ่วเบาแต่มั่นคง

⸻

จูบแรก…ในห้องพักครู

ในสถานที่ที่ไม่ควร

ในเวลาที่ไม่ถูก

แต่เป็นจูบที่อินรู้สึกถึงทุกอย่างในตัวเพชร

ทั้งความคิดถึง ความอัดอั้น ความกลัว และความรักที่ไม่มีที่ไป

อินหลับตาลง

ปล่อยให้รสจูบนี้พาเขาหลุดจากโลกของหน้าที่ชั่วครู่

ลืมว่าเขาเป็นใคร

และจำได้เพียงอย่างเดียว—ว่ารักคนตรงหน้านี้แค่ไหน

⸻

เสียงฝนเริ่มตกอีกครั้ง

ทั้งคู่ถอนจูบช้า ๆ

ใบหน้าของเพชรแดงเรื่อ

ส่วนอินก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ถ้าใครรู้เข้าล่ะก็…” อินพึมพำ

เพชรยิ้มบาง ๆ

“ก็แปลว่าพวกเขาโชคดี…ที่ได้เห็นอะไรที่ ‘จริง’ กว่าวิชาไหน ๆ ในห้องนี้”

⸻

ในโลกที่เต็มไปด้วยบทบาทปลอม ๆ

จูบนี้คือสิ่งเดียวที่ไม่เคยเสแสร้ง

แสงไฟในห้องสมุดมหาวิทยาลัยส่องสว่างจ้า

เพชรนั่งก้มหน้าอยู่กับเอกสารเก่า ๆ ที่เพิ่งเจอระหว่างค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวของตัวเอง

มือของเขาสั่นเล็กน้อย

หัวใจเต้นแรงเหมือนถูกกำลังถูกบีบอย่างไม่มีเหตุผล

“แม่ทำไมถึงไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉัน…” เพชรพึมพำเบา ๆ

ในเอกสารเก่า ๆ นั้นมีรายงานการติดต่อระหว่างพ่อของเขากับองค์กรลับบางแห่ง

ชื่อ “Orcus” ปรากฏอยู่หลายครั้ง

พร้อมกับภาพถ่ายบางใบที่มีชายชุดดำซ่อนอยู่ในเงามืด

⸻

เพชรถอนหายใจลึก

ใจหนึ่งอยากรู้ความจริงทั้งหมด แต่ก็กลัวสิ่งที่กำลังจะเจอ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นข้อความจากอิน

“ฉันโดนเรียกกลับฐานลับ ช่วงนี้อาจจะติดต่อยากหน่อย ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”

เพชรอ่านแล้วรู้สึกเหงาและกังวล

“อิน…” เขาคิดในใจ

⸻

อีกฝั่งหนึ่ง

อินนั่งอยู่ในห้องประชุมมืด

ภาพบนจอแสดงรายงานข่าวกรองล่าสุดเกี่ยวกับ “เพชร”

เสียงผู้บังคับบัญชากำลังสั่งการ

“เราต้องหาหลักฐานให้แน่ชัด ว่าพ่อของเพชรเกี่ยวข้องกับ Orcus จริงหรือไม่”

“และป้องกันไม่ให้ศัตรูใช้เขาเป็นเครื่องมือ”

อินพยักหน้าเงียบ ๆ

รู้ดีว่าเรื่องนี้จะซับซ้อนและอันตรายกว่าที่เคยคิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***