(ตอนที่ 1: เงาในห้องพัก)

ฝนโปรยเม็ดเบา ๆ เคาะกระจกเป็นจังหวะค่ำคืน เงาสลัวจากไฟถนนส่องลอดเข้ามาในสำนักงานนักสืบเอกชนเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

“นักสืบอัยย์” กำลังนั่งเอกเขนกพิงเก้าอี้ไม้ กลิ่นกาแฟขม ๆ ลอยคลุ้งจนเธอเกือบจะเผลอหลับ แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังแทรกขึ้นมา

“ฮะ…ฮัลโหล?” เสียงสั่นเครือจากปลายสายเป็นเสียงผู้หญิง

“คุณอัยย์ใช่ไหมคะ… ช่วยฉันด้วย… สามีของฉัน เขาหายไป”

อัยย์ขมวดคิ้วทันที

“ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ เล่าให้ละเอียดหน่อย เกิดอะไรขึ้น?”

หญิงคนนั้นบอกว่าเพิ่งกลับมาถึงห้องพัก แต่เจอเพียงแก้วกาแฟที่ยังอุ่นอยู่บนโต๊ะ และประตูห้องปิดจากด้านใน ไม่มีร่องรอยงัดแงะ แต่สามีของเธอ… เหมือนหายไปเฉย ๆ

:ห้องพักหมายเลข 302

อัยย์เดินทางไปถึงหอพักเก่า ๆ ใจกลางเมืองตอนสองทุ่มกว่า ๆ ตำรวจยังไม่มาถึงเพราะผู้หญิงคนนั้นโทรหาอัยย์ก่อน เธอชื่อ มินตรา ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้

“นี่ค่ะ แก้วกาแฟ… ฉันแตะไม่ลงเลย มันยังอุ่นตอนที่ฉันเจอ”

อัยย์สวมถุงมือยางแล้วก้มลงดูแก้วอย่างระมัดระวัง

“กาแฟดำ ไม่มีน้ำตาล… สามีคุณชอบกินแบบนี้เสมอหรือเปล่า?”

มินตราพยักหน้าเบา ๆ

“ใช่ค่ะ เขาไม่เคยใส่น้ำตาลเลย”

อัยย์เดินไปสำรวจรอบ ๆ ห้อง สายตาเธอหยุดที่ หน้าต่างบานหนึ่งที่เปิดแง้ม ลมฝนพัดม่านบางปลิวไหว

ที่พื้น… มี รอยเท้าโคลนครึ่งเดียว เหมือนใครบางคนเหยียบเข้ามาเพียงครึ่งก้าวแล้วหยุด

“สามีคุณใส่รองเท้าแบบนี้หรือเปล่า?” อัยย์ถามพลางใช้ไฟฉายส่อง

มินตราส่ายหัวทันที

“ไม่ค่ะ… เขาไม่เคยใส่รองเท้าเข้าห้อง”