(ตอนที่ 5: เสียง..)

เสียงฝนที่โปรยปรายลงมาตลอดทั้งคืนทำให้บรรยากาศในเมืองเล็ก ๆ ริมทะเลดูเงียบเชียบผิดปกติ ยามดึกเช่นนี้ มักไม่มีใครกล้าออกจากบ้าน ยกเว้นเจ้าหน้าที่ที่ยังคงตรวจตราอยู่เป็นครั้งคราว

กฤตภพนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องเช่าของเขา เอกสารคดีการหายตัวไปของ “พิม” ถูกกางกระจายบนโต๊ะ ทุกหลักฐานเหมือนจะพาเขาไปถึงคำตอบ แต่กลับติดขัดเหมือนทางตัน เขาหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กของพิมขึ้นมาอีกครั้ง

ขณะที่เขาพลิกอ่านบันทึก รอยหมึกที่ถูกขีดฆ่าและลบเลือนทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมา—เหมือนพิมพยายามจะเขียนอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ลบออกไปแทบทั้งหมด

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก สายที่โทรมาไม่ขึ้นชื่อผู้ติดต่อ มีเพียงตัวเลขยาว ๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณโทรศัพท์จากเครื่องเก่า

“สวัสดีครับ ใครครับ?” กฤตภพเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงระแวง

มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ดังลอดมาตามสาย ก่อนจะมีเสียงหญิงสาวสั่นเครือเอ่ยขึ้นว่า

“...ช่วยด้วย...พวกเขา...ไม่ให้ฉันออกไป...”

กฤตภพชะงักทันที “คุณพิมใช่ไหม!? คุณอยู่ที่ไหน บอกผมมา!”

แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นเสียงกรีดร้องแหลมสูง แทรกด้วยเสียงโลหะกระแทกกัน ก่อนที่สายจะถูกตัดไปอย่างกะทันหัน

หัวใจของกฤตภพเต้นแรง เขารีบตรวจสอบข้อมูลจากระบบโทรศัพท์ แต่ตัวเลขที่ปรากฏไม่ตรงกับเครือข่ายใด ๆ ที่มีอยู่ ราวกับโทรศัพท์นั้นไม่ควรจะโทรออกมาได้ด้วยซ้ำ

ขณะเดียวกัน ในเงามืดตรงข้ามห้องเช่า มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ใต้แสงไฟสลัว เฝ้ามองห้องของกฤตภพอย่างเงียบงัน…

กฤตภพหยิบไฟฉายจากลิ้นชัก และเดินออกไปตามทางเดินแคบ ๆ ของอพาร์ตเมนต์ เสียงฝนยังคงซัดลงมาหนัก มือสั่นเล็กน้อยจากความตื่นตระหนก เขารู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ จับจ้องอยู่รอบตัว แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าเป็นแค่จินตนาการ แต่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เขาตัดสินใจกลับไปที่คอมพิวเตอร์ เปิดโปรแกรมค้นหาข้อมูลการโทรล่าสุดอีกครั้ง ทุกอย่างเงียบสงัด แต่แล้วภาพบนหน้าจอก็ปรากฏตัวเลขแปลกประหลาด—รหัสลับที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กฤตภพโน้มตัวเข้าไปใกล้ พลางพิมพ์รหัสลงไป

ทันใดนั้น หน้าจอสว่างวาบและมีข้อความปรากฏขึ้น:

“ถ้าคุณอยากเจอเธอ จงมาที่ท่าเรือเก่า… แต่ระวัง พวกเขากำลังจับตาอยู่”

กฤตภพกัดฟันแน่น เขารู้ว่าไม่มีเวลาจะลังเลอีกต่อไป เขารีบหยิบเสื้อกันฝนและเสื้อแจ็กเก็ต พร้อมกับอุปกรณ์ติดตามสัญญาณจากสมุดบันทึกของพิม

ขณะเดียวกัน เงาร่างที่อยู่ใต้แสงไฟสลัว ก้าวออกจากความมืด มือสวมถุงมือสีดำ กำหมับอาวุธบางอย่างไว้แน่น ราวกับรู้ว่าเขากำลังจะออกไป…

ฝนตกหนักจนเหมือนฟ้าผ่า กฤตภพก้าวลงบันไดไปยังถนนเปียก เสียงรอง

ทุกก้าวคือความเสี่ยง แต่เขารู้ดีว่าถ้าไม่รีบ พิมอาจไม่ได้รอเขาอยู่ที่นั่นอีกแล้ว

ฝนซัดเข้าหน้าเต็มแรง กฤตภพก้าวอย่างระวังไปตามถนนเปียก ๆ แสงไฟสลัวจากโคมถนนสะท้อนบนพื้นน้ำ ทำให้ทุกอย่างดูพร่ามัว แต่สายตาของเขาจับจ้องไปที่ท่าเรือเก่า ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง

เมื่อถึงท่าเรือ เขาเห็นเพียงเรือไม้เก่า ๆ ลอยลำอยู่ในความมืด มีเงาร่างเล็ก ๆ นั่งอยู่บนท่า เสียงลมและฝนผสมกันจนเหมือนเสียงสะอื้น

“พิม!” กฤตภพตะโกน แต่ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเร็ว ๆ ก็กระทบพื้นท่าเรือ เขาหันไปเห็นคนสองคนสวมเสื้อกันฝนสีดำ เดินตรงเข้ามาโดยไม่พูดอะไร มือหนึ่งถืออุปกรณ์บางอย่างเหมือนจะล็อกเป้าหมาย

กฤตภพคิดเร็ว เขาคว้าก้อนหินข้างตัวแล้วขว้างไปเพื่อเบี่ยงความสนใจ คนร้ายหยุดชะงัก เพียงชั่วพริบตา กฤตภพกระโดดเข้าไปคว้าพิมขึ้นจากท่าเรือ

“จับฉันทำไม!” พิมกรีดร้อง สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เงียบก่อน เราต้องรีบ!” กฤตภพพูดพลางดันเธอไปทางด้านหลังท่าเรือ

แต่เสียงฝีเท้ากำลังวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ และแสงไฟจากไฟฉายสะท้อนบนโลหะของอาวุธบางอย่าง เขารู้ทันทีว่าพวกเขาไม่ได้มาเพียงเพื่อขู่

กฤตภพรีบมองไปรอบ ๆ ท่าเรือ มองเห็นเงาแพไม้เก่าอยู่ใกล้ ๆ เขากระซิบกับพิม

“ขึ้นไปบนแพ เราจะใช้มันหลบออกไปทางน้ำ!”

พิมพยักหน้า ร่างทั้งสองรีบปีนขึ้นไปบนแพไม้ ขณะที่ฝีเท้าและเสียงตะโกนของคนร้ายใกล้เข้ามา เสียงฝนและฟ้าร้องทับเสียงทุกอย่าง ราวกับโลกทั้งใบกำลังอยู่ในความวุ่นวาย

แพไม้ลอยออกไปกลางน้ำช้า ๆ กฤตภพจับมือพิมแน่น เขารู้ดีว่าฝ่ามือของเธอสั่นแรง แต่ก็รู้สึกถึงแรงชีวิตที่ยังไม่ยอมแพ้

จากฝั่งมืด ๆ เขาเห็นเพียงแสงไฟของเรืออีกลำไล่ตามมา เสียงหัวใจเขาเต้นรัว…นี่คือการไล่ล่าที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***