ค่ำคืนถัดมา ฝนยังตกไม่หยุด เมืองเหมือนถูกปกคลุมด้วยความเงียบและความลับ
อัยย์ยังคงนั่งทบทวนบันทึกจากคดี “ห้องพัก 302” เธอไม่ลืมสัญลักษณ์ประหลาดกับกระดาษที่ถูกทิ้งไว้ แต่ยังหาคำตอบไม่ได้
เสียงเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ดังขึ้น
เมื่อเธอเปิดออกก็พบ เด็กฝึกงานชื่อ “ตะวัน” ยืนถือแฟ้มเอกสาร ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“พี่อัยย์! มีคดีใหม่ครับ… ผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาเล่าว่า เธอได้ยินเสียงกระซิบทุกคืนในบ้าน แต่ไม่มีใครเชื่อเธอเลย”
อัยย์เลิกคิ้ว “เสียงกระซิบ?”
ตะวันพยักหน้าแรง
“ครับ… แล้วเมื่อคืนผู้หญิงคนนั้นหายไป เหลือทิ้งไว้แค่… เทปบันทึกเสียง”
: บ้านครอบครัว “ชลธิชา”
บ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่นอกชานเมือง มืดเงียบผิดปกติ ญาติของชลธิชา—the missing woman—เล่าว่าเธอบอกเสมอว่า ได้ยินเสียงพูดในห้องทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครอยู่
ตะวันกดปุ่มเทปเก่า ๆ … เสียงซ่าแทรกมาก่อน จากนั้นก็ตามด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา
“…มา… มา… เลือกเธอแล้ว…”
มินตราขนลุกทันที เธอหันไปมองอัยย์
“เสียงนี้… ฟังเหมือนหลายคนพูดพร้อมกัน”
อัยย์ขมวดคิ้วแล้วหยิบสมุดขึ้นมาจด
“ไม่ใช่เสียงวิญญาณ เสียงนี้ถูกซ้อนทับด้วยอะไรบางอย่าง… ฟังดี ๆ มันมีจังหวะเหมือนรหัส”
: รหัสที่ซ่อนอยู่
อัยย์เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แบบพกพา แล้วให้ตะวันช่วยแปลงเสียงเป็นคลื่นสัญญาณ
ไม่นานนัก เธอก็พบว่าเสียงกระซิบมี พิกัดตัวเลขซ่อนอยู่
“นี่มันพิกัด GPS…” อัยย์เอ่ยช้า ๆ
: กลางป่าเปลี่ยว
ทั้งคู่เดินทางตามพิกัดไปในป่าเงียบสนิท ลึกจนแทบไม่มีบ้านคน
ในความมืดพวกเขาพบ กล่องไม้ขนาดเท่าหีบศพ ถูกทิ้งไว้กลางลานโล่ง
ตะวันเสียงสั่น “พี่… เราควรเปิดมั้ยครับ?”
อัยย์ใช้ไฟฉายส่อง แล้วค่อย ๆ แง้มฝากล่อง
แต่ข้างในกลับ ว่างเปล่า … มีเพียงสัญลักษณ์เดียวกับที่เธอเจอในคดีห้องพัก 302 วาดไว้ด้วยชอล์ก
ท่ามกลางความเงียบ เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นรอบ ๆ ตัว
“…เขาถูกเลือกแล้ว… เธอเองก็เช่นกัน…”
ตะวันรีบหันซ้ายหันขวา แต่ไม่เห็นใคร
อัยย์ยืนมองกล่องไม้ตาไม่กระพริบ เธอรู้แล้วว่า นี่ไม่ใช่แค่การหายตัว แต่เป็น “เกม” ที่ใครบางคนกำลังเล่นกับพวกเขา
เสียงฝนยังคงโปรยเบา ๆ ทว่าความจริงกลับหนักอึ้งในใจของอัยย์
ทุกคดีที่เกิดขึ้น… ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ใครบางคนกำลัง เลือกเหยื่อทีละคน
และเธอเอง… ก็อาจจะเป็นเป้าหมายต่อไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments