(ตอนที่ 4: คดีที่ไม่เคยปิด)

ฝนยังตกไม่หยุด ราวกับเมืองทั้งเมืองถูกใครบางคนตั้งใจให้จมอยู่ในบรรยากาศหม่นทึบ

อัยย์นั่งก้มหน้าอ่านแฟ้มคดีเก่า ๆ ที่ถูกส่งมาถึงสำนักงานเมื่อคืน — ไม่มีชื่อผู้ส่ง เพียงซองสีน้ำตาลเก่า ๆ ที่เขียนว่า

“คดีที่ไม่เคยปิด – 10 ปีก่อน”

: บาดแผลเก่า

ภายในแฟ้มคือภาพถ่ายคดีฆาตกรรมโหดเมื่อสิบปีก่อน เหยื่อเป็นชายวัยกลางคน ถูกฆ่าในบ้านพัก และที่ผนัง… มีสัญลักษณ์เดียวกันกับที่อัยย์เจอมาตลอด

อัยย์มือสั่นเล็กน้อย ตะวันที่สังเกตเห็นถามทันที

“พี่อัยย์… เป็นอะไรครับ?”

อัยย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงต่ำ

“ฉัน… รู้จักคดีนี้ดีเกินไป”

ตะวันเลิกคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”

อัยย์วางแฟ้มลงแล้วลุกขึ้นยืน

“เพราะเหยื่อ… คือพ่อของฉันเอง”

: การกลับไป

อัยย์และตะวันเดินทางไปยังบ้านเก่าที่ถูกปิดตายหลังคดีนั้น

ภายในบ้านเต็มไปด้วยฝุ่นหนา โต๊ะเก้าอี้ยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนวันที่เกิดเหตุ

อัยย์ยืนมองผนังที่เคยมีรอยเลือด — ตอนนี้จางไปแล้ว แต่เธอยังจำมันได้แม่นยำ

เธอใช้ไฟฉายส่อง และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏขึ้น

สัญลักษณ์เดิม ถูกวาดซ้ำด้วยชอล์กใหม่ เพิ่งไม่นานนี้เอง

ตะวันอ้าปากค้าง “ใครบางคนเพิ่งกลับมา…!”

อัยย์ขบกรามแน่น

“ไม่ใช่ใครบางคน… แต่เป็นคนที่อยากให้ฉันเจอ”

: การพบสารวัตรคมน์

สารวัตรคมน์มาถึงที่เกิดเหตุหลังจากได้รับแจ้ง

เขามองอัยย์แล้วถามเสียงเข้ม

“คุณกำลังปกปิดอะไรอยู่หรือเปล่า? ทำไมคดีที่คุณสืบทุกคดีถึงมีสัญลักษณ์เดียวกัน และตอนนี้… โผล่มาในบ้านพ่อคุณ?”

อัยย์สบตาคมน์ แต่เลือกเงียบ

ความจริงคือ เธอจำได้ว่าในคืนที่พ่อถูกฆ่า — มีเสียงกระซิบคล้ายกับที่เธอได้ยินจากคดีผู้หญิงหายไปเมื่อเร็ว ๆ นี้

: เบาะแสจากอดีต

ขณะอัยย์กับตะวันค้นหาบ้าน พวกเขาพบกล่องไม้เล็กซ่อนอยู่ใต้พื้นกระดาน

ภายในมีจดหมายเก่า ๆ และภาพถ่ายพ่อของอัยย์ยืนกับชายอีกคน — แต่ใบหน้าของชายคนนั้นถูกขีดฆ่าด้วยหมึกดำ

ด้านหลังภาพมีข้อความเขียนไว้ว่า

“The Whisperer”

ตะวันเบิกตากว้าง

“นี่มัน… ชื่อคน? หรือสมญานาม?”

อัยย์กำภาพไว้แน่น ใบหน้าของเธอซีดลง

“ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินชื่อนี้… แต่ทุกครั้งที่มันโผล่มา คนก็จะตาย”

ฝนยังโปรยลงมาไม่หยุด เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาราวกับตอกย้ำความจริง

อัยย์รู้แล้วว่า คดีที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน เชื่อมโยงกับอดีตของเธอโดยตรง

และ “The Whisperer” — คนที่เธอคิดว่ามีแต่ในเงามืด — กำลังเรียกหาเธอออกมาเผชิญหน้า

:เสียงกรีดร้องในความมืด

เสียงฝนที่โปรยปรายลงมาตลอดทั้งคืนทำให้บรรยากาศในเมืองเล็ก ๆ ริมทะเลดูเงียบเชียบผิดปกติ ยามดึกเช่นนี้ มักไม่มีใครกล้าออกจากบ้าน ยกเว้นเจ้าหน้าที่ที่ยังคงตรวจตราอยู่เป็นครั้งคราว

กฤตภพนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องเช่าของเขา เอกสารคดีการหายตัวไปของ “พิม” ถูกกางกระจายบนโต๊ะ ทุกหลักฐานเหมือนจะพาเขาไปถึงคำตอบ แต่กลับติดขัดเหมือนทางตัน เขาหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กของพิมขึ้นมาอีกครั้ง

ขณะที่เขาพลิกอ่านบันทึก รอยหมึกที่ถูกขีดฆ่าและลบเลือนทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมา—เหมือนพิมพยายามจะเขียนอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ลบออกไปแทบทั้งหมด

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก สายที่โทรมาไม่ขึ้นชื่อผู้ติดต่อ มีเพียงตัวเลขยาว ๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณโทรศัพท์จากเครื่องเก่า

“สวัสดีครับ ใครครับ?” กฤตภพเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงระแวง

มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ดังลอดมาตามสาย ก่อนจะมีเสียงหญิงสาวสั่นเครือเอ่ยขึ้นว่า

“...ช่วยด้วย...พวกเขา...ไม่ให้ฉันออกไป...”

กฤตภพชะงักทันที “คุณพิมใช่ไหม!? คุณอยู่ที่ไหน บอกผมมา!”

แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นเสียงกรีดร้องแหลมสูง แทรกด้วยเสียงโลหะกระแทกกัน ก่อนที่สายจะถูกตัดไปอย่างกะทันหัน

หัวใจของกฤตภพเต้นแรง เขารีบตรวจสอบข้อมูลจากระบบโทรศัพท์ แต่ตัวเลขที่ปรากฏไม่ตรงกับเครือข่ายใด ๆ ที่มีอยู่ ราวกับโทรศัพท์นั้นไม่ควรจะโทรออกมาได้ด้วยซ้ำ

ขณะเดียวกัน ในเงามืดตรงข้ามห้องเช่า มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ใต้แสงไฟสลัว เฝ้ามองห้องของกฤตภพอย่างเงียบงัน…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***