พันธนาการวิญญาณหลอน 1

ฝนโปรยปรายนานหลายชั่วโมงแล้ว

เม็ดฝนเย็นจัดซัดใส่ผืนดินจนกลิ่นดินเปียกคลุ้งขึ้นมาในอากาศ เสียงฟ้าร้องดังสนั่นเหมือนจะฉีกท้องฟ้าออกเป็นเสี่ยง ๆ

กลางป่าลึก ไฟจากตะเกียงน้ำมันเก่า ๆ วาบขึ้นเป็นระยะ ส่องให้เห็น “บางสิ่ง” ที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้นชื้นแฉะ

ร่างนั้นนิ่งสนิท แต่ดวงตากลับเบิกกว้างจนน่าขนลุก

ลูกตาขาวขุ่นราวกับถูกแช่ในน้ำจนเน่าเปื่อย

ริมฝีปากแห้งผากมีเศษกระดาษสีแดงติดอยู่ — กระดาษยันต์ที่พิมพ์ด้วยอักษรโบราณ ไม่มีใครอ่านออก

เลือดซึมจากบาดแผลลึกบนข้อมือไหลรวมกับน้ำฝนเป็นลำเล็ก ๆ

และสิ่งที่ทำให้ขนลุกจนลมหายใจสะดุด… คือมุมปากของร่างนั้นยังยกยิ้มบาง ๆ

ยิ้มที่ไม่ควรอยู่บนใบหน้าของคนตาย

“แชะ!”

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นกลางสายฝน

ชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อกันฝนสีดำก้มมองภาพผ่านกล้องถ่ายรูป น้ำฝนหยดจากปลายผมลงบนมือเขา

คิริน — ช่างภาพสารคดีอิสระ ผู้ไม่เคยเชื่อเรื่องผีหรือไสยศาสตร์

เขามาที่นี่เพราะข่าวคดีฆาตกรรมต่อเนื่องในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ ศพทุกศพถูกพบในสภาพตาเบิกโพลง มียันต์แดงในปากเหมือนกันทั้งหมด

นี่คือศพที่ห้า… และคิรินกำลังคิดว่ามันไม่ใช่ฝีมือฆาตกรธรรมดา

เขายกกล้องขึ้นอีกครั้ง แต่ในจังหวะที่แฟลชวาบ เขากลับเห็นดวงตาขาวขุ่นของศพ “ขยับ!” มองตรงมาที่เขา

หัวใจคิรินกระตุก เขากะพริบตาอีกที… ร่างนั้นก็กลับไปนิ่งเหมือนเดิม

“แม่ง...” เขาพึมพำในลำคอ แต่สัญชาตญาณบอกให้รีบไปจากที่นี่

---ในขณะเดียวกัน

ภายในหอพักนักศึกษาแห่งหนึ่งในตัวเมือง

นที — เด็กปีสามสาขาศิลปะการแสดง ผุดลุกจากเตียงกลางดึก หอบหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อม

เหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผาก ทั้งที่เครื่องปรับอากาศยังทำงานอยู่

เขาฝัน… ฝันถึงร่างตาเบิกโพลงเหมือนกับที่คิรินเพิ่งเห็น

รายละเอียดชัดเจนจนเหมือนยืนอยู่ตรงหน้า ทั้งกลิ่นคาวเลือด ทั้งใบหน้ายิ้มเย็น

นทีเคยเห็นภาพพวกนี้มาก่อน — ไม่ใช่ครั้งแรก

ตั้งแต่เด็ก เขามีสัมผัสพิเศษที่ทำให้มองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น

แต่เขาเลือกเก็บมันไว้ เพราะทุกครั้งที่เปิดปากบอกใคร เขามักถูกมองว่าเพ้อเจ้อ

ทว่าฝันคราวนี้แตกต่างออกไป… เพราะความรู้สึกในอกบอกว่า มันกำลัง “หา” เขาอยู่

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

นทีชะงัก เงี่ยหูฟังอีกครั้ง เสียงฝนข้างนอกยังคงดังต่อเนื่อง แต่เสียงเคาะนั้นชัดเจน ราวกับมีใครยืนอยู่หน้าห้องจริง ๆ

เขาเหลือบมองนาฬิกา — ตีสองยี่สิบเจ็ดนาที

“ใครครับ...” น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

ไม่มีคำตอบ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

คราวนี้ช้าลง หนักขึ้น จนหัวใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ

นทีค่อย ๆ เดินไปที่ประตู มือเย็นเฉียบเมื่อแตะลูกบิด

แชะ! ไฟในห้องกระพริบวูบ ก่อนดับสนิท

ความมืดปกคลุม เหลือเพียงแสงฟ้าแลบที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง

แสงนั้นเผยให้เห็นเงาดำสูงเกือบชนเพดาน ยืนอยู่ตรงหน้าประตู

หัวใจนทีเต้นโครมครามเงานั้นก้มลง ดวงตาขาวขุ่นคู่นั้นเสมอกับช่องมองประตู… และจ้องเขาไม่กะพริบ

นทีผงะถอย

ทันใดนั้น เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นข้างหลัง

“อย่าเปิด!”

ไฟแฟลชวาบสว่างทั่วห้อง เผยให้เห็นคิรินยืนเปียกปอนอยู่ตรงประตูห้อง เขาหอบหายใจ กล้องถ่ายภาพยังห้อยอยู่ที่คอ

น้ำฝนหยดจากปลายผมลงพื้นเป็นทาง

นทีตะลึง “คุณ... เป็นใคร”

คิรินกวาดตามองห้องอย่างระแวดระวัง

“เราไม่มีเวลาแล้ว... มันตามคุณมา”

---

เสียงฝนข้างนอกดังถี่ขึ้นเหมือนเร่งเร้า

คิรินพุ่งเข้ามาจับข้อมือนทีแน่น ร่างสูงกว่าดึงเขาออกจากห้องโดยไม่รอคำอธิบาย

บันไดหอพักมืดเกือบสนิท ไฟทางเดินกระพริบวูบวาบเหมือนจะดับทุกเมื่อ

ตึก...ตึก...ตึก...

เสียงฝีเท้าหนักลากลงมาตามหลัง ทำให้เลือดในกายเย็นวาบ

นทีเหลือบมองขึ้นไปชั้นบนสุด

เงาดำนั้นยืนอยู่ตรงบันไดขั้นบนสุด ก้มหน้าอยู่ แต่ค่อย ๆ เงยขึ้น เผยดวงตาขาวขุ่นเหมือนเนื้อปลาเน่า

มุมปากมันยกขึ้นเล็กน้อย และหยดน้ำที่ไหลจากตัวมัน… เป็นเลือดสีคล้ำ

“เร็วเข้า!” คิรินกระชากแขนเขา

ทั้งคู่พุ่งออกจากประตูหอพัก ฝ่าสายฝนเย็นเฉียบ

ลมหายใจกลายเป็นไอขาว เสียงหัวใจดังแข่งกับเสียงฝน

ตรอกข้างหอพักมืดมิด มีเพียงเงาราง ๆ ของมอเตอร์ไซค์

จอดอยู่ปลายทาง ตึก...ตึก...ตึก...

เสียงฝีเท้าตามไม่ห่าง นทีหันมองอีกครั้ง — เงาดำสูงนั้นเดินออกมาจากปากประตูหอพัก

ดวงตาขาวยังจ้องมาที่เขาเหมือนจะฝังภาพนี้ไว้ในวิญญาณ

คิรินจับเอวนทีจากด้านหลังยกขึ้นคร่อมเบาะ

“จับผมไว้ให้แน่น”

เครื่องยนต์คำรามขึ้น ฝ่าความมืดและสายฝนอย่างรวดเร็ว

ผ่านกระจกมองหลัง — เงาดำนั้นยืนอยู่กลางถนน ยืนนิ่ง แต่สายตาเย็นเฉียบเหมือนกำลังบอกว่า “หนีไป... ก็ไม่รอด”

นทีซบหน้ากับแผ่นหลังคิรินโดยไม่รู้ตัว

เสียงฝนและลมแรงซัดเข้าหู แต่ยังไม่ดังเท่าเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

และแม้จะไม่รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือใคร… เขากลับรู้สึกว่าถ้าไม่เกาะเขาไว้ตอนนี้ ตัวเองจะถูก “บางสิ่ง” ลากกลับไปตลอดกาล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***