พันธนาการวิญญาณหลอน 5

ฝนซัดกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะถี่

นทีนั่งพิงผนังห้องเก่า ๆ ของคิริน ห่มผ้าห่มที่ยืมมาจนถึงคาง มือยังสั่นไม่หยุด แม้จะผ่านชั่วโมงแห่งการวิ่งหนีมาแล้วก็ตาม

ห้องนี้อยู่บนชั้นสองของตึกแถวร้างที่คิรินใช้เป็นสตูดิโอถ่ายภาพชั่วคราว—มันอับชื้น กลิ่นฝุ่นและกลิ่นฟิล์มเก่า ๆ คลุ้งไปทั่ว แต่สำหรับนที มันกลับดีกว่าการต้องเผชิญสายตาขาวขุ่นนั่นอีกครั้ง

คิรินนั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม สูบบุหรี่เงียบ ๆ ดวงตาเขามองผ่านม่านฝนออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง หรือไม่ก็ระแวดระวังอะไรบางอย่างมากกว่า

“นายเคยเห็นมันมาก่อนหน้านี้ไหม” คิรินถามเสียงทุ้ม

นทีชะงัก ก่อนพยักช้า ๆ “ในฝัน… แต่วันนี้มันไม่ใช่แค่ฝันแล้ว”

คิรินกดบุหรี่ลงในถ้วยแก้ว “ศพพวกนั้น… ที่ฉันถ่ายมา แววตาแบบเดียวกันหมด เหมือนถูกบังคับให้ตายทั้งที่ยังมีสติ”

นทีเม้มปากแน่น ใจเต้นแรง “แล้วมันจะเลิกตามเราเมื่อไหร่”

“ถ้าฉันรู้ก็คงไม่มานั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงนี้” คิรินหัวเราะแห้ง ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความจริงจัง

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากชั้นล่าง—เหมือนของหนักลากไปกับพื้น กึก… กึก…

ทั้งคู่ชะงักพร้อมกัน

คิรินลุกทันที เดินไปหยิบไฟฉายและไม้เบสบอลที่วางไว้ข้างตู้ “อยู่ตรงนี้ อย่าออกไป”

แต่ก่อนเขาจะก้าวพ้นประตู นทีกลับคว้าแขนไว้แน่น “อย่าทิ้งฉัน”

สัมผัสนั้นทำให้คิรินหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนถอนหายใจแล้วพยักหน้า “งั้นก็อยู่ข้างหลังฉัน”

ทั้งคู่ค่อย ๆ ลงบันได เสียงลากยังดังอยู่ แต่คราวนี้มันไม่ใช่จากตรงประตูหน้า—มันมาจาก “ด้านในตึก”

ไฟฉายส่องผ่านเงามืด เผยให้เห็นรอยเปียกบนพื้นปูนที่ยาวเป็นทาง ราวกับมีอะไรเลื้อยผ่าน… และหยดน้ำที่ตกเป็นจุด ๆ นั้น ไม่ใช่น้ำฝน แต่มีกลิ่นคาวชัดเจน

กึก… กึก…

เสียงหยุดลง

คิรินยกไฟฉายส่องไปยังมุมห้องด้านใน—ว่างเปล่า

แต่เมื่อเขาก้าวถอยกลับ เสียงฝีเท้าเบา ๆ กลับดังขึ้น “บนหัว”

เพดานไม้เก่าเหนือศีรษะเริ่มส่งเสียงลั่น เอี๊ยด…เอี๊ยด…

นทีเงยหน้าช้า ๆ และในความมืดนั้น เขาเห็นเงาดำขนาดใหญ่เกาะกับคานบ้าน ดวงตาขาวขุ่นจ้องลงมาราวกับกำลังจะกระโจน

“คิริน—!”

ยังไม่ทันจบประโยค เงานั้นพุ่งลงมา เสียงลมแรงปะทะราวกับมีอะไรฉีกอากาศ

คิรินผลักนทีหลบ เสียงกระแทกดังสนั่น และบางอย่างที่ทั้งลื่นและเย็นจัดก็เกือบเฉียดหน้าเขาไป

ไฟฉายหล่นกลิ้ง ทำให้เห็นเพียงเงาร่างสูงโปร่งที่ยืนค่อมอยู่กลางความมืด ริมฝีปากมันแสยะกว้างจนเกือบถึงหู เลือดไหลซึมจากมุมปากเป็นทางยาวลงคอ

คิรินคว้าไม้เบสบอล ฟาดเต็มแรง เสียงดัง ปึ่ก! แต่ร่างนั้นกลับไม่ล้ม มันเพียงเซไปเล็กน้อยก่อนเงยหน้ากลับมาช้า ๆ

ในชั่วขณะนั้น ทั้งคู่รับรู้ได้—มัน “ยิ้ม” ให้อีกครั้ง

นทีคว้ามือคิริน “ไป!”

ทั้งสองพุ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เงานั้นตามมาใกล้เสียจนเสียงฝีเท้าซ้อนกับเสียงหัวใจเต้น

ทันทีที่ปิดประตูห้อง คิรินดึงตู้เหล็กมาขวาง และทั้งคู่ก็ถอยไปจนหลังติดผนัง

เสียงเล็บขูดประตูดังยาว กรี๊ดดดดดดด… จนเนื้อแขนของนทีขนลุกซู่

แล้วทุกอย่างก็เงียบลง… เหมือนมันหายไป

แต่คิรินรู้ดี—เงานั้นไม่ได้ไปไหน

มันแค่ “รอ” จังหวะที่ทั้งคู่เผลอเท่านั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***