หลังจากหนีจากวัดร้าง
คิรินและนทีนั่งหอบอยู่ข้างลำธารเล็กกลางป่า
ฝนเพิ่งซา ความเย็นยังแผ่ซ่านตามผิวหนัง
หัวใจทั้งคู่ยังเต้นแรงไม่หยุด เสียงน้ำไหลกับเสียงใบไม้แกว่งในลมเป็นสิ่งเดียวที่คั่นความเงียบ
“เราต้องไปหาที่พึ่งที่แน่นอน” คิรินพูดพลางลุกขึ้น
เขาหยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดน้ำฝนออกจากผม นทีเงยหน้ามองเขา
“คุณแน่ใจเหรอว่ามีที่ปลอดภัย?”
คิรินสบตาเขาแน่น “…ไม่มีอะไรปลอดภัยแบบสมบูรณ์ แต่ผมรู้ทางที่จะเข้าไปในเมืองโดยไม่โดนมันตามหา”
นทีพยักหน้า แม้ใจยังสั่น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องผูกพันกับผู้ชายคนนี้
แต่ก็รู้สึกว่ายามอยู่ใกล้ คิรินเหมือนเป็น “เกราะกำบัง” ที่ทำให้เขาหายใจได้บ้าง
---
พวกเขาเดินลัดเลาะเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ จนถึงบ้านเก่าของคิริน
บ้านไม้สองชั้นสภาพเก่ามาก แต่มีเครื่องรางยันต์และสัญลักษณ์โบราณติดอยู่รอบบ้าน
“นี่… บ้านหรือศาล?” นทีถาม
คิรินยิ้มบาง ๆ
“เรียกว่าที่ปลอดภัยก็แล้วกัน ผมใช้ทำวิจัยเกี่ยวกับไสยศาสตร์มาหลายปี”
หลังจากอุ่นเครื่องดื่มร้อน นั่งใกล้เตาผิงอ่อน ๆ
คิรินเปิดเอกสารเก่า ๆ และสมุดจดของเขา
“พิธีตาเบิกโพลง… ถูกสร้างขึ้นมาหลายร้อยปี โดยคนที่ต้องการ ‘ดึงวิญญาณบริสุทธิ์’ มาทำพันธะ”
นทีฟังแล้วหน้าเขียว “แล้วทำไมต้องเป็นผม?”
คิรินหยุดมองเขา “เพราะคุณเป็นผู้ที่วิญญาณยังไม่เคยถูกมัดติดกับใคร …ยังบริสุทธิ์พอสำหรับพิธี”
นทีเงียบ น้ำตาแทบไหล
ไม่เข้าใจว่าตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งน่ากลัวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
คิรินยกมือมาลูบหัวเบา ๆราวกับปลอบใจ “อย่ากลัว… ผมจะอยู่ข้างคุณ”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจนทีเต้นแรงเกินควบคุม
---
เมื่อค่ำคืนมาเยือน
คิรินตัดสินใจพานทีไปที่ วัดอีกแห่งหนึ่งในป่าลึก ซึ่งเป็นที่เก็บเอกสารโบราณเกี่ยวกับพิธี
เส้นทางคดเคี้ยวและมืดสนิท
แสงไฟจากคิรินเพียงพอให้เห็นพื้นดินเปียกและรากไม้พันกัน
แต่ทันใดนั้น — เสียงลมหายใจหนัก ๆ ดังขึ้นรอบตัว
“นั่นมัน…” นทีกระซิบ
คิรินไม่ตอบ เพียงดึงเขาแน่นเข้าหาตัวแล้วกระซิบกลับ “อย่าหันไปดู!”
เงาดำพุ่งเข้ามาจากมุมมืด
หลายร่างมากกว่าคราวก่อน ดวงตาขาวขุ่นจ้องมาที่นที
บางร่างลอยขึ้นเหนือพื้น บางร่างเคลื่อนไหวเหมือนสัตว์
คิรินผลักนทีให้เข้าไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่
“อยู่ใกล้ผมไว้!”
นทีก้มหน้าหัวใจแทบหลุด
มือเขาแตะมือคิรินโดยบังเอิญ
สัมผัสนั้นทำให้ทั้งคู่ใจเต้นแรงเกินควบคุม
แต่ไม่มีเวลามากพอจะคิดเรื่องอื่น เพราะเงาดำเหล่านั้นเริ่มปิดวงล้อม
คิรินหยิบผ้ายันต์สีแดงออกมา ท่องคาถาเสียงต่ำ
เงาดำบางตัวหยุดชะงักจนเหลือเพียงร่างสูงใหญ่ที่สุด — ที่ดูเหมือนหัวหน้า
ดวงตาขาวขุ่นมองตรงมาที่นที
ริมฝีปากมันยกยิ้มราวกับรู้ว่ามันใกล้จะได้สิ่งที่ต้องการ
---
คิรินดึงนทีวิ่งข้ามลำธาร
พวกเขากระโจนขึ้นไปบนก้อนหินใหญ่ ฝ่าแรงดันน้ำ
เสียงเงาดำตามมาแต่ละจังหวะทำให้ลำคอทั้งคู่แห้งผาก
นทีร้องออกมา “ผม… ผมวิ่งไม่ไหวแล้ว!”
คิรินโอบร่างเขาแทบแบก “จับผมไว้ให้แน่น! ผมจะพาออกไป!”
กลางทาง นทีสะดุดรากไม้
คิรินกระชากเขาให้ลุกขึ้น
และทั้งสองตกลงไปบนพื้นโคลนเปียก
ร่างกายแนบชิดกัน ความอบอุ่นจากคิรินทำให้นทีรู้สึกปลอดภัยแปลก ๆ ท่ามกลางความหวาดกลัว
หัวใจของเขาเต้นแรงจนเกือบจะระเบิด
เมื่อพวกเขาเข้ามาถึงวัดเก่าอีกแห่ง
คิรินเปิดประตูไม้เก่า เผยให้เห็นห้องเก็บเอกสารโบราณ
“นี่คือคำตอบ… ถ้าเราศึกษาพิธีให้ละเอียด เราอาจหาทางยกเลิกมันก่อนวันเพ็ญหน้า”
นทีเดินเข้าไปข้างใน
สายตาจับจ้องยันต์และสมุดเก่า
และทันใดนั้น — เสียงระฆังลมในห้องดัง ก้องงงง…
ฝุ่นและละอองประหลาดฟุ้งขึ้น
เงาดำพยายามเข้ามา แต่โดนขอบเขตเวทย์คาถาที่คิรินตั้งไว้กั้นไว้
นทีถอนหายใจแรง แอบยิ้มให้คิรินเล็กน้อย “คุณ… ช่วยผมทุกครั้งเลย”
คิรินมองเขา “คุณต้องมั่นใจ… ถ้าเราไม่รอด… ผมก็ไม่รอดเช่นกัน”
นทีรู้สึกหัวใจอุ่นขึ้นแม้สถานการณ์โหดร้าย
สองมือยังคงถูกเชือกรัดไว้ด้วยกัน
ความใกล้ชิดกดดัน แต่ก็ทำให้พวกเขามั่นใจว่าถ้าอยู่ร่วมกัน จะไม่มีสิ่งใดพรากไปได้
ทั้งคืน พวกเขาศึกษาเอกสาร
หาสัญลักษณ์ที่ต้องทำลายเพื่อยกเลิกพิธี
ความหลอนยังคงอยู่รอบตัว
แต่ทุกครั้งที่นทีเผลอท้อใจ
คิรินจะยื่นมือมากุมมือเขาแน่น
และเพียงการสัมผัสนั้นก็ทำให้นทีมีแรงสู้ต่อ
---
เมื่อรุ่งสาง แสงแรกของวันสาดเข้าห้อง
คิรินชี้ไปที่สมุดเก่า “เราพบแล้ว… จุดที่ต้องทำลายพิธี”
นทีมองลึกเข้าไปในสัญลักษณ์โบราณ
หัวใจเต้นแรงทั้งจากความกลัวและความตื่นเต้น
เขาหันไปสบตาคิริน แววตาเต็มไปด้วยความไว้วางใจและความผูกพันแม้ฝนจะหยุดแล้ว
และแม้แสงอาทิตย์จะเริ่มส่องลงมา
บรรยากาศรอบตัวยังเต็มไปด้วยความตึงเครียด
สองร่างที่ถูกผูกด้วยเชือกและชะตากรรม ก้าวเข้าสู่คืนที่จะต้องเผชิญหน้ากับวิญญาณอาฆาตอย่างเต็มตัว
และในใจนที… เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เคยอยู่ใกล้ใครแบบนี้มาก่อน
“เราต้องทำคืนนี้” คิรินพูดเสียงเข้ม
นทีพยักหน้า “ผม… พร้อม”
บางตัวถอยไปช้า ๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments