กูขอโทษ
---
...ตอนที่ 1: “เราไม่ได้เลิกกันเพราะไม่รัก”...
“ถ้าแม่ยังยืนยันให้ผมแต่งงานกับเขา...ผมจะทำตาม แต่ขออย่างเดียว แม่อย่าบอกนนท์นะครับ”
เสียงของภูแข็งแต่สั่น แววตาเต็มไปด้วยความฝืนใจ
เขายืนอยู่หน้าห้องรับแขกในบ้านใหญ่
ที่แสงไฟส่องมาทำให้เงาของเขาดูเหมือนคนที่พังไปแล้วทั้งใจ
แม่ของเขาเงียบ
พ่อทำเพียงกอดอกแล้วตอบสั้น ๆ
“ดี งั้นก็เลิกกับมันซะ ก่อนที่แม่แกจะหมดความอดทนมากกว่านี้”
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของจุดจบ...
“ภูบอกเลิกมึงจริงดิ?”
เสียงของบาสดังแทรกความเงียบในห้องนอนผม
ผมพยักหน้าเบา ๆ
ทั้งที่น้ำตาคลอ
ทั้งที่ยังไม่อยากเชื่อคำพูดของเขา
“เราคงไปกันไม่รอด…พอแค่นี้นะนนท์”
ประโยคที่เขาทิ้งไว้สั้น ๆ เมื่อวาน
มันยังวนในหัวเหมือนเข็มที่ทิ่มซ้ำจุดเดิม
“มันมีคนใหม่เหรอ?”
บาสถามต่อ
ผมส่ายหน้า เพราะเขาไม่ได้พูดถึงใครเลย
แต่หัวใจมันบอก…ว่ามีอะไรบางอย่างมากกว่านั้น
เพียงแค่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร
อีกด้านหนึ่ง — บ้านของภู
“งานหมั้นจัดเดือนหน้า อย่าทำหน้าแบบนั้นอีก”
แม่พูดเสียงเรียบ
ภูยืนเงียบ
มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์แน่น
หน้าจอยังเปิดแชทของนนท์อยู่
แต่เขาไม่กล้าพิมพ์
เพราะคำขอโทษ มันไม่มีค่าพอ
“นนท์…กูยังรักมึงอยู่”
แต่เขาทำได้แค่คิด…ไม่กล้าส่งไป
หลังจากวันที่ภูบอกเลิก
นนท์นั่งอยู่ตรงมุมห้องนอน
มือยังคงจับโทรศัพท์ไว้แน่น
แต่ข้อความที่อยากส่ง กลับติดอยู่ในคอ
“ทำไม… ทำไมต้องเป็นแบบนี้?”
น้ำตาไหลรินออกมา
แต่ปากกลับไม่กล้าพูดความรู้สึกออกไป
เขารู้แค่ว่า หัวใจเหมือนถูกฉีกออกจากกัน
ในขณะที่ภู
ยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ
มองภาพสะท้อนที่ดูเหนื่อยล้า
“นี่เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”
คำถามนั้นวนเวียนในใจ
โทรศัพท์ในมือสั่นเบา ๆ
มีข้อความเข้า
“มึง…ได้โปรดบอกความจริงกับกูเถอะ”
ภูถอนหายใจลึก
แล้วกดปิดโทรศัพท์
รู้ว่าคำตอบที่เขาจะให้ จะทำร้ายใครอีกมากแค่ไหน
เสียงโทรศัพท์อีกสายดังขึ้น
เป็นสายจากแม่ของภู
“ภู…งานหมั้นใกล้เข้ามาแล้ว
อย่าทำให้ครอบครัวเสียหน้าอีก”
ภูตอบเสียงแผ่ว
“ผมจะทำตามที่แม่ต้องการ”
แต่ลึก ๆ เขาอยากจะร้องไห้และตะโกนว่า
“ผมอยากเลือกทางของตัวเอง”
...[จบตอนที่ 1]...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments