"ข้อความที่รอคำตอบ"

...ตอนที่ 5: "ข้อความที่รอคำตอบ"...

ในความเงียบของห้องที่มีเพียงเสียงพัดลมหมุน

ช้า ๆ นนท์นั่งกอดเข่าบนเตียง สายตาจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดค้างไว้ตรงแชทของภู ข้อความ

“ภู…กูขอคุยด้วยได้ไหม” ที่เขาส่งไปเมื่อชั่วโมงก่อนยังคงไม่มีการอ่าน ไม่มีการตอบ ไม่มีแม้แต่จุดสามจุดที่บอกว่ากำลังพิมพ์

หัวใจเขามันเหมือนแขวนอยู่กลางอากาศ รอให้ใครสักคนปลดปล่อย แต่เวลาที่ผ่านไปทีละนาทีมันกลับทำให้ทุกอย่างหนักขึ้น

เขาวางโทรศัพท์ลงบนหมอน หายใจลึก ๆ เหมือนพยายามกลืนก้อนอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ในคอ แต่ไม่ว่าจะกลืนเท่าไหร่…มันก็ยังค้างอยู่อย่างนั้น

ในหัววนกลับไปที่คำพูดของเมษาเมื่อบ่าย “ภูยังรักนายอยู่” — มันฟังดูเหมือนความหวัง แต่นนท์ก็กลัวว่ามันอาจจะเป็นเพียงความสงสารจากคนที่อยู่ในสถานะเดียวกันเท่านั้น

เขาลุกจากเตียง เดินไปเทน้ำใส่แก้วแล้วจิบทีละนิด หวังให้ความเย็นช่วยปลุกให้หัวใจกลับมามีจังหวะที่ปกติ แต่ภาพภูในร้านกาแฟ…สายตาที่เย็นชาและคำว่า “กูปล่อยให้มันเป็นอดีตไปแล้ว” กลับตามมาเหมือนเงา

ขณะเดียวกัน ที่อีกฝั่งหนึ่งของเมือง ภูวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะทำงาน ใกล้กันมีแฟ้มเอกสารและสมุดบันทึกที่ถูกเปิดค้างไว้ เขาเห็นแจ้งเตือนข้อความของนนท์ตั้งแต่ทันทีที่มันเข้ามา แต่เขาเลือกจะไม่กดอ่าน เพราะแค่เห็นชื่อ…หัวใจก็เหมือนจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว

เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ ปิดตา แล้วเสียงของแม่ก็ดังขึ้นจากหน้าห้อง

“ภู! ลงมาทานข้าวได้แล้ว แม่รอตั้งนาน”

เสียงนั้นแฝงความคาดหวังและความกดดันที่เขารู้ดีว่าหลีกไม่พ้น ภูสูดหายใจเข้าลึก เดินลงไปยังโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่มีแม่และพ่อนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ฝั่งขวา…มีเก้าอี้ว่างที่เคยมีใครบางคนนั่งยิ้มให้เขาเมื่อหลายปีก่อน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเพียงความทรงจำ

“ทำไมหน้าเคร่งแบบนั้นล่ะลูก” แม่ถามพลางตักกับข้าวใส่จานเขา “หรือว่างานที่บริษัทมีปัญหา”

“เปล่าครับ” ภูตอบสั้น ๆ พยายามไม่สบตาใคร

พ่อที่นั่งเงียบมานานวางช้อนลงแล้วพูดเสียงเรียบ

“พรุ่งนี้ครอบครัวเมษาจะมาทานข้าวด้วย แกเตรียมตัวไว้”

หัวใจของภูสะดุดวูบ เขารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่การได้ยินมันจากปากพ่อแบบตรง ๆ กลับเหมือนถูกบังคับให้ยอมรับความจริงอีกครั้ง

“พ่อครับ…ผมยังไม่พร้อม”

แม่เงยหน้ามามองเขา “ไม่พร้อมอะไร ภู? เรื่องนี้ตกลงกันแล้วนะ ครอบครัวเรากับครอบครัวเขารู้จักกันมานาน มันเป็นโอกาสที่ดี”

“แล้วถ้าผม—” ภูหยุดประโยคกลางคัน เขารู้ว่าถ้าพูดถึงนนท์ตรงนี้ มันจะไม่จบง่าย ๆ

แม่ถอนหายใจ “ภู แม่ขอให้แกเลิกยึดติดกับสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้ ผู้ชายคนนั้น…เขาไม่เหมาะกับแก”

คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดลงไปในความทรงจำ เขานึกถึงรอยยิ้มของนนท์ เสียงหัวเราะ และคืนที่ฝนตกที่พวกเขานั่งกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่ม ภูรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องของความเหมาะสม แต่มันคือเรื่องของความรักที่เขาไม่เคยลืม

คืนนั้น หลังจากทนบรรยากาศอึดอัดอยู่จนจบมื้อเย็น ภูกลับมานั่งอยู่ในห้อง มองข้อความของนนท์ที่ยังคงรอคำตอบ มือเขาเอื้อมไปแตะหน้าจอ แต่ก็ชักกลับเหมือนมันร้อนเกินไป

เขาเปิดลิ้นชัก หยิบรูปถ่ายใบนั้นออกมาอีกครั้ง รูปที่เขากับนนท์ยืนอยู่ริมทะเลในวันหยุดปีใหม่ ลมพัดแรงจนผมยุ่ง แต่ทั้งคู่หัวเราะเสียงดังจนภาพมันแทบมีเสียงในตัวเอง

“มึงยังเหมือนเดิมหรือเปล่า…นนท์” เขาพึมพำกับตัวเอง

ฝั่งนนท์ยังคงนั่งรอ มือถือวางอยู่ข้างตัว เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน แต่เขาก็ยังไม่ยอมเข้านอน เสียงแจ้งเตือนทุกครั้งที่ดังขึ้นทำให้หัวใจเต้นแรง แม้ส่วนใหญ่จะเป็นแค่ข้อความจากกลุ่มเพื่อนหรือการแจ้งเตือนแอป แต่เขาก็อดหวังไม่ได้ว่าครั้งต่อไปจะเป็นชื่อของภู

สุดท้าย…หน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้ง

เป็นข้อความจากภู

> “ได้…มึงอยากคุยตอนไหน”

แค่ประโยคสั้น ๆ แต่มันทำให้น้ำตาของนนท์ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เขาพิมพ์ตอบทันที

> “พรุ่งนี้ตอนเย็น เจอกันที่เดิม”

แล้วกดส่ง ก่อนจะรีบวางโทรศัพท์ กลัวว่าถ้ารออีกนิดจะเปลี่ยนใจ

อีกด้านหนึ่ง ภูอ่านข้อความนั้นแล้วนิ่งไปนาน เขารู้ว่า “ที่เดิม” หมายถึงร้านกาแฟเล็ก ๆ ริมถนนที่พวกเขาเคยนั่งคุยกันจนร้านปิดในครั้งแรกที่เจอกันหลังเลิกงาน ตอนนั้นหัวข้อมีตั้งแต่เรื่องงาน เรื่องหนัง ไปจนถึงความฝันในอนาคต

แต่พรุ่งนี้…หัวข้อคงไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว

เขาหลับตา สูดลมหายใจ แล้วพิมพ์ตอบสั้น ๆ

> “โอเค”

คืนนั้น ทั้งคู่ต่างนอนไม่หลับ นนท์นอนพลิกตัวไปมา ในหัวมีคำถามมากมายว่าจะพูดอะไร จะเริ่มยังไง หรือจะเงียบแล้วรอฟังอย่างเดียว ส่วนภู…นั่งมองนาฬิกาบนผนังที่เข็มวินาทีเดินอย่างช้า ๆ จนรู้สึกว่ามันยาวนานกว่าทุกวันในชีวิต

วันพรุ่งนี้…จะเป็นวันที่ตัดสินว่าทุกอย่างจะจบลงหรือเริ่มต้นใหม่

...| จบตอนที่ 5 |...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***