ระหว่างเรา...ยังไม่หายไปไหน

...ตอนที่ 3: ระหว่างเรา...ยังไม่หายไปไหน...

เสียงฝนตกกระทบหน้าต่าง

เป็นเสียงเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนนนท์ในคืนที่เขานอนไม่หลับอีกครั้ง

ตั้งแต่วันที่ภูหายไปจากชีวิต

เขาใช้ชีวิตอย่างคนไร้จุดหมาย

ตื่นขึ้นมาด้วยความว่างเปล่า

กินข้าวเพียงเพื่อลดเสียงท้องร้อง

และนอนเพียงเพื่อหลีกหนีจากความจริง

บางครั้งเขาก็ฝันถึงภู

ฝันถึงรอยยิ้มที่เคยทำให้หัวใจเต้นแรง

ฝันถึงตอนที่มือของเขาเคยถูกจับไว้แน่นในวันที่ลำบากที่สุด

แต่ทุกครั้งที่ตื่น

ความฝันนั้นกลับหล่นหายไปพร้อมกับความจริงที่เย็นเยียบ

> “กูยังรักมึงอยู่…แล้วทำไมถึงทิ้งกันไปแบบนั้นวะ”

ประโยคที่ไม่เคยได้เอ่ยออกจากปาก

แต่ดังก้องอยู่ในใจทุกคืน

นนท์เดินไปที่โต๊ะเล็ก ๆ ริมหน้าต่าง

หยิบไดอารี่เล่มเดิมที่เขียนอะไรลงไปไม่กี่หน้า

เปิดมันออกมาช้า ๆ

ก่อนจะเขียนข้อความสั้น ๆ

> “วันที่ไม่มีมึง… มันยังเจ็บเหมือนวันแรก”

ทางด้านภู

ชีวิตของเขาดูสมบูรณ์แบบในสายตาคนอื่น

บ้านหลังใหญ่

ครอบครัวมีหน้ามีตา

ว่าที่เจ้าสาวเป็นคนสวย เรียนเก่ง ลูกนักธุรกิจใหญ่

แต่ในใจของเขากลับไม่มีอะไรเลย

เหมือนบ้านที่ตกแต่งสวยหรูแต่ไม่มีคนอยู่

“พรุ่งนี้ไปลองชุดกับน้องไหมลูก?”

เสียงแม่ของเขาถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“อีกไม่กี่อาทิตย์ก็หมั้นแล้วนะ แม่ตื่นเต้นแทนเลย”

ภูพยักหน้าอย่างฝืนใจ

เขาเคยเถียง เคยขัดขืน

แต่สุดท้ายก็แพ้…แพ้ต่อความคาดหวังของคนในครอบครัว

เขาเคยคิดจะหนี

เคยคิดจะกลับไปหา “คนคนนั้น”

แต่ภาพนนท์ตอนร้องไห้วันสุดท้าย

กลับตามหลอกหลอนเขาจนไม่กล้าทำอะไรอีก

ค่ำวันเดียวกันนั้น

ภูยืนอยู่ริมระเบียงห้อง

สายฝนโปรยลงมาเบา ๆ

อากาศเย็นกำลังดีแต่ใจของเขากลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

โทรศัพท์ในมือเปิดแชทเก่าของนนท์

ข้อความสุดท้ายยังคงอยู่ตรงนั้น

> “ขอแค่มึงบอกความจริงกับกู…ได้ไหม”

ภูมองมันอยู่นาน

ก่อนจะพิมพ์ข้อความลงไป

> “ขอโทษ”

แต่สุดท้าย…ก็ลบมันทิ้งอีกครั้ง

วันรุ่งขึ้น

นนท์เดินเข้าไปในร้านกาแฟใกล้ที่ทำงาน

โต๊ะมุมประจำยังว่างเหมือนเดิม

แต่เขาไม่ได้มานั่งที่นี่เพราะอยากดื่มกาแฟ

เขาแค่อยากอยู่ในที่ที่ “ภู” เคยอยู่

“รับอะไรดีครับ?”

เสียงบาริสต้าเรียกเรียกให้หลุดจากภวังค์

“ลาเต้...เย็นครับ”

เขาตอบกลับไป ทั้งที่ไม่ชอบลาเต้เลยสักนิด

แต่นั่นคือเมนูโปรดของภู

เวลาผ่านไป

นนท์เริ่มกลับไปใช้ชีวิตได้ทีละนิด

เขาเริ่มหัวเราะกับเพื่อนร่วมงาน

เริ่มกลับไปอ่านหนังสือที่เคยชอบ

เริ่มนั่งแต่งเพลงอีกครั้ง

แต่ทุกครั้งที่หยิบกีตาร์ขึ้นมา

ทำนองเพลงที่ออกมากลับเศร้ากว่าที่เขาคิดไว้เสมอ

> “เพราะเธอหายไป หัวใจก็เลยหลงทาง…”

เขาเขียนประโยคนั้นลงในสมุดจด

แล้วนั่งมองมันอยู่พักใหญ่

“เพลงรักของเรากลายเป็นเพลงอกหักไปแล้วสินะ”

นนท์พูดกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาแน่นเพื่อไล่น้ำตา

หนึ่งสัปดาห์ก่อนงานหมั้นของภู

“น้องคนนั้น…เขาเป็นไงบ้างเหรอ”

เสียงของว่าที่เจ้าสาวถามขึ้นระหว่างลองชุด

ภูชะงัก

“ใครครับ?”

“ก็...คนที่คุณเคยรัก” เธอยิ้มบาง ๆ

“ฉันไม่โกรธนะ ถ้าคุณยังลืมเขาไม่ได้”

ภูไม่ตอบอะไร

เพียงแค่ก้มหน้าลง แล้วพยายามไม่ให้ใครเห็นแววตาที่สั่นไหว

“ขอบคุณนะครับ...ที่เข้าใจ”

หญิงสาวเพียงพยักหน้า

แม้ในใจเธอจะรู้ดีว่า คนที่ยืนอยู่ข้างเธอ…ไม่เคยมองเธอเลยสักครั้ง

คืนนั้น ภูตัดสินใจทำบางอย่างที่เขาไม่กล้าทำมาตลอดหลายเดือน

เขานั่งลงหน้าจอคอมพิวเตอร์

พิมพ์อีเมลถึงนนท์

แม้จะไม่แน่ใจว่านนท์จะอ่านหรือเปล่า

แต่เขารู้แค่ว่า เขาไม่อยากเก็บมันไว้คนเดียวอีกแล้ว

> ถึงนนท์...

> กูไม่รู้จะเริ่มยังไง

แต่กูอยากให้มึงรู้ว่ากูไม่ได้เลิกกับมึงเพราะหมดรัก

กูยังรักมึง…ทุกวัน

> กูเลือกมึงไม่ได้

เพราะครอบครัวกูไม่ยอมรับมึง

และกู...มันขี้ขลาด

กูขอโทษที่ปล่อยให้มึงเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว

> ถ้ามีชาติหน้า…

กูขอแค่เกิดเป็นคนธรรมดา

แล้วขอแค่ได้รักมึงอีกครั้ง

แบบไม่ต้องขอโทษใครอีก

> – ภู

เขากดส่ง ก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์

ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

รู้ดีว่า...อย่างน้อยที่สุด ก็ได้พูดในสิ่งที่เก็บไว้มาตลอด

วันรุ่งขึ้น

นนท์เปิดอีเมลเหมือนทุกวัน

และเจอข้อความจากชื่อที่เขาไม่เคยลืม

เขาอ่านมันช้า ๆ

น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ

แต่คราวนี้มันไม่ใช่เพราะความเสียใจ

...มันคือการยอมรับ

> “กูไม่โกรธ…แค่อาจจะยังให้อภัยไม่ได้ตอนนี้”

นนท์พิมพ์ตอบกลับสั้น ๆ

และส่งมันไป

ไม่ใช่เพื่อให้ภูรู้สึกผิด

แต่เพื่อบอกว่าเขายังมีตัวตนอยู่…แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

แม้ความรักจะจบลง

แต่ความรู้สึกจริง ๆ ไม่เคยถูกลบหายไปจากใจใครเลย

และบางครั้ง…

“คำขอโทษ”

ก็ไม่ใช่จุดจบ

แต่มันอาจเป็น “จุดเริ่มต้นของการให้อภัย”

---

...จบตอนที่ 3...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***