"อย่าทำเหมือนเราไม่รู้จักกันเลย"

...ตอนที่ 4: "อย่าทำเหมือนเราไม่รู้จักกันเลย"...

เสียงเพลงในร้านกาแฟดังคลอเบา ๆ เหมือนทุกอย่างจะเป็นไปตามปกติ

แต่หัวใจของ “นนท์” กลับเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อสายตาเขาเผลอมองไปยังโต๊ะมุมหนึ่ง… แล้วพบว่า เขา อยู่ตรงนั้น

“ภู…”

เขาไม่ได้พูดออกไป

แต่นนท์รู้ทันทีว่าภูเห็นเขาเหมือนกัน

เพียงแค่สายตาของอีกฝ่าย… แทบไม่หลงเหลือความรู้สึกอะไรอยู่เลย

เขาไม่รู้ว่าควรเดินหนี หรือควรเดินเข้าไป

ใจมันแย่งกันพูดจนสับสน

มือสั่นเล็กน้อยเมื่อคว้าแก้วน้ำเย็นขึ้นมาจิบ

“มึงโอเคไหม?”

เสียงของบาสที่นั่งตรงข้ามถาม

นนท์พยักหน้าช้า ๆ แต่ไม่กล้ามองกลับไปยังมุมนั้นอีก

“เฮ้ย…บังเอิญไปเปล่าวะ”

บาสมองตามแล้วกระซิบเบา

“หรือเป็นโชคชะตา”

“โชคชะตาไม่ใจร้ายขนาดนี้หรอกบาส…”

นนท์ตอบ น้ำเสียงเจือความเหนื่อย

“เขาไม่ได้มาคนเดียวด้วย”

ในตอนนั้น…

ผู้หญิงในชุดเรียบหรูยิ้มให้ภูอย่างเป็นกันเอง

เธอคนนั้นก็คือ ‘เมษา’ — คู่หมั้นของภู

“เอ๊ะ นั่นนนท์หรือเปล่าคะ?”

เสียงของเมษาทำให้ภูชะงัก

เขาไม่คิดว่าเธอจะจำหน้าอีกฝ่ายได้จากแค่รูป

เก่า ๆ ที่เคยเห็น

“อืม…ใช่”

ภูตอบเบา ๆ แล้วรีบเบือนสายตากลับมาที่กาแฟตรงหน้า

“นั่งกินเถอะ อย่าไปสนใจเลย”

เมษายิ้มบาง ๆ

ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เธอก็จับได้ว่า…

ชายตรงหน้าเธอกำลังวางเกราะบางอย่างขึ้นมาป้องกันตัวเองอีกครั้ง

หลังจากเมษาไปเข้าห้องน้ำ

ภูลุกขึ้นทันที

เขาเดินผ่านโต๊ะของนนท์โดยไม่ได้พูดอะไร

แต่ในตอนที่เดินผ่านไปแค่ไม่กี่ก้าว… เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเบา ๆ

“ภู…”

เขาชะงักทันที

นนท์มองเขาอย่างตรงไปตรงมา

ทั้งที่มือยังวางอยู่บนตักแน่น

“มึง…ไม่คิดจะทักกูหน่อยเหรอ”

ภูหันกลับมาเล็กน้อย

สบตากับคนที่เขาคิดถึงตลอด

แต่กลับพูดออกไปเพียงสั้น ๆ

> “กูปล่อยให้มันเป็นอดีตไปแล้ว”

ประโยคนั้นทำเอาหัวใจนนท์ร้าว

บาสหันมามองเพื่อนทันที

“พูดแบบนี้…ใจร้ายไปหรือเปล่า”

“มันเป็นสิ่งที่ควรทำ…” ภูพูดจบแล้วเดินต่อ

เหมือนกลัวว่าจะยืนอยู่นานกว่านี้แล้วน้ำตาจะหักหลัง

หลังจากวันนั้น

นนท์แทบไม่เป็นอันกินอันนอน

ประโยคเดียวของภูเหมือนมีดบางเฉียบที่กรีดใจเขาซ้ำ ๆ

> “กูปล่อยให้มันเป็นอดีตไปแล้ว…”

อดีตเหรอ

แล้วที่กอดกัน ร้องไห้ด้วยกัน

วางแผนอนาคตด้วยกัน มันคืออะไร?

นนท์เดินกลับห้องด้วยใจล้า

ทันทีที่ปิดประตูลง น้ำตาก็ไหลทันที

อีกด้านหนึ่ง — ภูนั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง

มือวางอยู่บนรูปถ่ายที่เขาเก็บไว้มาตลอด

รูปที่เขากับนนท์ยิ้มกว้างใต้ท้องฟ้าวันนั้น

เขาเคยสัญญากับตัวเอง…ว่าจะรักแค่คนนี้

แต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายเกินไป

> “นนท์…มึงต้องเจ็บมากแน่ ๆ”

เขากระซิบกับตัวเอง

รู้สึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่นึกถึงแววตานั้น

แต่ก็ทำได้แค่อยู่เฉย ๆ เพราะเขาไม่มีทางเลือก

หลายวันต่อมา

บาสมาหานนท์อีกครั้ง

“กูอยากให้มึงลุกขึ้นมาทำอะไรบ้างวะ”

“เช่น?”

“ไปวิ่ง ไปเที่ยว ไปใช้ชีวิต…อะไรก็ได้”

บาสหยิบกล้องตัวเก่งของตัวเองขึ้นมา

“ไปถ่ายรูปกับกูไหม เผื่อจะลืมอะไรได้บ้าง”

นนท์ยิ้มบาง ๆ

แม้จะฝืน แต่มันก็คือการเริ่มต้นที่ดี

ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

บาสกำลังง่วนกับการตั้งกล้อง

ส่วนนนท์นั่งอยู่ที่ม้านั่ง มองเด็กน้อยเล่นบอลด้วยสายตาเหม่อลอย

จู่ ๆ เสียงเรียกหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

> “นนท์…ใช่ไหม?”

เขาหันกลับมาอย่างประหลาดใจ

ก่อนจะพบว่า ‘เมษา’ ยืนอยู่ตรงหน้า

“จำเราได้หรือเปล่า เรา…เมษา”

เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร

“เราอยากคุยด้วยหน่อย ได้ไหม?”

นนท์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

เพราะเขาเอง…ก็อยากรู้เหมือนกัน

ทั้งสองนั่งลงใต้ร่มไม้

เมษาวางกระเป๋าไว้ข้าง ๆ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“ภูยังรักนายอยู่”

เธอพูดทันทีโดยไม่อ้อมค้อม

“ถึงแม้เขาจะไม่พูด…แต่เรามองออก”

นนท์เงียบ

หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

“ครอบครัวของเขาเข้มงวดมาก”

เมษามองท้องฟ้า

“และเขาเลือกจะปกป้องนาย…โดยการผลักไสนายออกไป”

คำพูดนั้นเหมือนประตูบานหนึ่งที่ถูกเปิดออก

นนท์กำหมัดแน่น…ก่อนจะถามเบา ๆ

“แล้วเธอล่ะ…รู้ทุกอย่าง ทำไมยังหมั้นกับเขาอยู่?”

เมษาหัวเราะเบา ๆ

“ก็เพราะเราก็ถูกบังคับเหมือนกันไง”

นนท์เลิกคิ้ว

“เราสองคน…ต่างเป็นเหยื่อเหมือนกัน”

เธอมองนนท์อย่างเศร้า

“แต่บางทีนะ — ถ้าใครสักคนกล้าพอจะลุกขึ้นเปลี่ยนทุกอย่าง… มันอาจไม่ต้องจบลงแบบนี้ก็ได้”

คืนนั้น…

นนท์กลับมานั่งอยู่ในห้องตัวเองอีกครั้ง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เปิดแชทของภู…ที่ยังไม่ได้ถูกลบไปไหน

นิ้วแตะหน้าจอเบา ๆ

ลังเลอยู่เกือบสิบนาที

ก่อนจะพิมพ์ข้อความสั้น ๆ

> “ภู…กูขอคุยด้วยได้ไหม”

เขาลังเลว่าจะกดส่งหรือไม่

แต่สุดท้าย…เขาก็กดไป

เพราะถ้าไม่พูดอะไรเลย ก็ไม่มีใครรู้ว่าหัวใจยังไม่ตาย

...| จบตอนที่ 4 |...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***