คำขอโทษที่ไม่มีใครได้ยิน”

...ตอนที่ 2: “คำขอโทษที่ไม่มีใครได้ยิน”...

---

หลังจากวันที่ภูบอกเลิก

ห้องของนนท์เต็มไปด้วยความเงียบที่หนักอึ้ง

เขานั่งลงบนโซฟาตัวเก่าที่อยู่มานาน

มือยังคงกุมโทรศัพท์ไว้อย่างแน่นหนา

แต่กลับไม่กล้ากดเปิดหน้าจอส่งข้อความ

“กูยังรักมึงอยู่”

ประโยคสั้น ๆ ที่เขาอยากจะส่งออกไปเป็นพันครั้ง

แต่กลับถูกความกลัวและความเจ็บปวดขัดขวางไว้

นนท์ก้มหน้า น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

หัวใจเหมือนถูกมือใครบางคนจับบีบแน่นจนแทบขาด

เขาพยายามหาคำตอบในใจตัวเอง

ว่าทำไมภูถึงเลือกเลิกกับเขา ทั้งที่ไม่มีใครบอกเหตุผลจริง ๆ

“ภูหมดรักหรือเปล่า... หรือเพราะอะไร?”

คำถามนั้นก้องกังวานในความเงียบของห้อง

วันต่อมา

นนท์เดินผ่านถนนที่เคยเดินด้วยกันกับภูบ่อยครั้ง

แต่ตอนนี้ทุกอย่างดูเปลี่ยนไป

เหมือนไม่เหลือร่องรอยความทรงจำที่เคยมี

เขายังจำได้ว่าภูชอบร้านกาแฟมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน

ที่นั่น…เคยเป็นที่ที่พวกเขานั่งคุยกันถึงอนาคต

แต่วันนี้…นนท์นั่งอยู่คนเดียว

ก้มหน้ารอให้เวลาผ่านไปโดยไม่มีจุดหมาย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นสายจากบาส เพื่อนสนิทที่มักคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ

“นนท์…เป็นไงบ้าง? กูเห็นมึงเงียบไปเลย”

เสียงของบาสเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

นนท์พยายามยิ้ม “ก็…ยังเหมือนเดิมแหละ”

แต่เสียงสั่นเครือไม่สามารถปิดบังความเจ็บปวดได้

บาสพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“กูรู้มึงรักภูมาก แต่ถ้ามึงต้องเสียใจไปมากกว่านี้

กูว่า มึงควรให้เวลาตัวเองหน่อยนะ”

นนท์พยักหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

เขาอยากจะลืม อยากจะเดินหน้า แต่ใจมันยังติดอยู่กับอดีต

ในขณะที่นนท์ต่อสู้กับความเจ็บปวด

ภูกลับต้องเผชิญกับความคาดหวังของครอบครัวที่หนักหนาไม่แพ้กัน

ในบ้านหลังใหญ่

เสียงแม่ดังขึ้น

“งานหมั้นเดือนหน้า อย่าทำตัวไม่เหมาะสมอีกล่ะ”

ภูยืนเงียบ มือหนึ่งยังคงถือโทรศัพท์ที่เปิดแชทกับนนท์ไว้

แต่ไม่กล้าส่งข้อความกลับ

เพราะรู้ดีว่าคำพูดใด ๆ ก็อาจทำลายความสัมพันธ์ที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย

ในใจเขาพลิกไปพลิกมา

“ถ้ากูเลือกได้... กูจะไม่เลิกกับมึง”

เสียงในใจนั้นดังก้อง แต่ถูกเสียงความจริงจากครอบครัวกลบไปหมด

วันที่ใกล้งานหมั้นมาเยือน

ภูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแปลกหน้าในชีวิตของตัวเอง

งานจัดเต็มตามคำสั่งของครอบครัว

ชุดแต่งงานแบบหรูหรา ผู้คนมากมายที่มาร่วมงาน

ช่วงหนึ่งระหว่างที่เขายืนอยู่ริมระเบียง

โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง

เป็นข้อความจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก

> “บางครั้ง... ความรักก็ต้องปล่อยให้เป็นอิสระ”

ภูมองข้อความนั้นนาน

แล้วค่อย ๆ ยิ้มออกมาอย่างเศร้า ๆ

เขาไม่รู้ว่าใครส่งข้อความนี้มา

แต่เหมือนมีใครที่เข้าใจหัวใจเขาอยู่บ้าง

นนท์เองก็เริ่มพยายามที่จะก้าวผ่านความเจ็บปวด

แม้ว่าจะไม่ง่ายเลย

วันหนึ่งในคาเฟ่เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

นนท์บังเอิญเจอใครบางคนที่เคยเห็นในงานเลี้ยงของภู

คนคนนั้นพูดกับเขาอย่างเป็นมิตร

“ผมชื่อกอล์ฟ

ผมรู้เรื่องของคุณกับภูเล็กน้อย...

และผมอยากช่วยคุณนะ”

นนท์นิ่งไป

ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

แต่ความหวังเล็ก ๆ ในใจเริ่มก่อตัวขึ้น

ช่วงเวลาผ่านไป

นนท์เริ่มใช้เวลาคิดทบทวนตัวเอง

และภูก็ต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่ว่า

“ฉันต้องการอะไรกันแน่?”

สองคนที่เคยรักกันลึกซึ้ง

กลับต้องห่างกันด้วยเหตุผลที่ไม่มีใครเลือกเอง

...| จบบทที่ 2 |...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***