เงาแห่งเวทมนตร์ (Shadowborn)

เงาเเห่งเวทมนตร์

*🔮🔮🔮🔮*บทนำ

พายุฟ้าคำรามในคืนฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังก้องทั่วท้องทุ่งเหนือหมู่บ้านเล็ก ๆ ชื่อ อาเดรียน ที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาเงียบสงบของอาณาจักรออริวาเทียร์ — ดินแดนที่เวทมนตร์ยังมีอยู่จริง

ในบ้านไม้หลังเล็ก เด็กชายวัยสิบสี่ปีชื่อ อรัณย์ เวโรนีส นั่งกอดอกอยู่ข้างหน้าต่าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยและวิตก เสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันเบาๆ ดังก้องอยู่ในหัว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาต้องคอยหลบซ่อน ทำไมเขาถึงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไกลเกินทุ่งข้าว และทำไมพ่อถึงพก “ไม้เท้าเวทมนตร์” ติดตัวเสมอ

“ลูกต้องอยู่ในความเงียบ…อย่าให้พวกเขารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิต” เป็นคำพูดสุดท้ายที่แม่เขากระซิบก่อนจะปิดประตู

และในคืนนั้น… ท้องฟ้าแหวกออก เงาร่างดำทะมึนราวฝันร้ายปรากฏขึ้นกลางอากาศ พริบตาเดียวบ้านทั้งหลังก็ถูกแสงเวทมนตร์สีม่วงเข้มทำลายจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน

อรัณย์ฟื้นขึ้นมากลางซากบ้าน — เพียงลำพัง

บทที่ 1: เด็กชายผู้เหลือรอด

ศพของพ่อแม่และน้องสาวไม่มีให้เห็น ไม่แม้แต่ร่างเถ้าถ่าน ราวกับพวกเขาถูกดูดหายไปจากโลก

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คำอธิบายเดียวจากทางการคือ “การโจมตีจากพวกนอกรีต” แต่ไม่มีใครเชื่อว่าครอบครัวเวโรนีสจะเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ต้องห้าม

หลังจากฝังศพเสมือนของครอบครัว เด็กชายผู้เงียบงันก็หายไปจากหมู่บ้าน

หนึ่งปีต่อมา ชายในชุดคลุมสีเงินปรากฏตัวพร้อมกับจดหมายประหลาด และนำตัวเขาเข้าสู่โรงเรียนเวทมนตร์ที่ไม่มีใครเคยได้ยินชื่อ…

บทที่ 2: โรงเรียนวาเลธิราน

โรงเรียนเวทมนตร์วาเลธิราน ตั้งอยู่บนยอดเขาน้ำแข็งเหนือหุบเขาแคสซาเรีย เป็นโรงเรียนลับเฉพาะสำหรับผู้ที่ “ตื่นพลังเวท” ซึ่งเป็นปรากฏการณ์หายากที่จิตวิญญาณของผู้คนจะเชื่อมกับหนึ่งในห้าธาตุเวท: ดิน, น้ำ, ลม, ไฟ, เงา

อรัณย์ไม่รู้เลยว่าตนเองมีเวทมนตร์จนกระทั่งวันทดสอบ

นักเรียนทุกคนถูกเรียกไปยัง “หอแห่งธาตุ” เพื่อให้คริสตัลเวทประจำธาตุตอบสนองต่อพลังในตัวพวกเขา

เมื่อถึงตาอรัณย์…

…คริสตัลทุกก้อน “แตกสลาย” ทันทีที่เขาแตะต้อง

เงียบงันทั้งหอ

“เป็นไปไม่ได้…” อาจารย์ผู้อาวุโสกระซิบ

“เขาไม่ใช่คนไร้พลัง — เขาคือ ผู้ไร้ธาตุ”

บทที่ 3: ศัตรูในเงา

อรัณย์กลายเป็นคนประหลาดในโรงเรียน ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ บ้างก็กลัว บ้างก็รังเกียจ เขาไม่มีครูที่เข้าใจ ไม่มีเพื่อนที่จะร่วมฝึกฝน

แต่ในค่ำคืนที่เขาถูกกลั่นแกล้งจนบาดเจ็บจนเกือบตาย เสียงหนึ่งในหัวของเขาดังขึ้น

“เจ้ามีพลังมากกว่าที่พวกเขาคิด… จงยอมรับเงาของตนเอง”

เขาสัมผัสถึงพลังมืดที่ไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือด เวทมนตร์ที่ไม่ต้องใช้ธาตุ ไม่ต้องร่ายเวท ไม่ต้องวัตถุดิบ มันคือเวทโบราณ… มันคือ “เวทแห่งเงา” ซึ่งเคยถูกแบนจากโลกมนุษย์

และอรัณย์… กลับควบคุมมันได้

บทที่ 4: ปริศนาภายในโลหิต

ในระหว่างเรียนปีสอง เขาเริ่มฝันถึงบรรพบุรุษในอดีต เห็นภาพของสงครามเวทมนตร์ที่แผดเผาโลก เห็นชายผู้หนึ่งในชุดคลุมสีดำ ผู้สู้กับเหล่าจอมเวททั้งเจ็ดอย่างไม่เกรงกลัว และกล่าวว่า

“ข้าคือ เซริน เฟรอส จักรพรรดิแห่งเงา ผู้ผนึกเวทต้องห้ามไว้ในสายเลือดของข้า เพื่อป้องกันไม่ให้มันตกไปอยู่ในมือของผู้ไม่คู่ควร”

อรัณย์เริ่มเข้าใจ — เขาคือผู้สืบทอดสายเลือดของชายคนนั้น

สายเลือดที่ทั้งโลกเวทมนตร์ต้องการทำลาย

และเขาคือกุญแจที่จะปลุกเวทมืดขึ้นมาอีกครั้ง…

บทที่ 5: สงครามเงา

โลกเวทมนตร์เริ่มปั่นป่วน เมื่อกลุ่มนักเวทนอกรีตนามว่า “เงาเทวทูต” เริ่มเคลื่อนไหว พวกเขาตามล่าผู้มีพลังพิเศษในโรงเรียนวาเลธิราน และพยายามปลุก “อสูรแห่งเงา” ขึ้นมาอีกครั้ง

อรัณย์เริ่มได้รับการยอมรับ เมื่อเขาช่วยเหลือเพื่อนๆ ในศึกแรก แต่ศัตรูก็เริ่มรู้ว่าเขาคือ บุตรแห่งเงา

ระหว่างที่พลังของเขาเติบโตขึ้น ความสงสัย ความกลัว และการทรยศก็ตามมา…

บทที่ 6: ตัวตนที่แท้จริง

ในตอนท้ายของปีที่สาม หลังจากสูญเสียอาจารย์ที่รัก ถูกหักหลังโดยคนที่ไว้ใจ และเผชิญหน้ากับหัวหน้ากลุ่มเงาเทวทูต — อรัณย์พบความจริงสุดท้าย

การตายของครอบครัวเขาในวัยเด็ก… ไม่ใช่อุบัติเหตุ

แต่เป็น “พิธีกรรม” เพื่อปิดผนึกพลังในตัวเขาไม่ให้ตื่น

…โดยพ่อของเขาเอง

“ข้าขอโทษ…ลูกไม่ควรจะต้องเป็นปีศาจเหมือนข้า…” เสียงของพ่อเขาดังขึ้นจากความทรงจำ

อรัณย์ยืนอยู่ ณ ทางแยก

หนึ่งคือการล้างแค้นเงาเทวทูต และโลกที่เหยียบย่ำเขา

อีกหนึ่งคือการใช้พลังเพื่อหยุดสงครามและปกป้องผู้บริสุทธิ์

และเขาเลือก…

(*รอภาคต่อ…💥)จบบทนำ*

...เงาแห่งเวทมนตร์...

*1️⃣🌪️*ตอนที่ 1: รอยแผลในคืนฝน

เสียงฟ้าคำรามสะท้อนก้องในท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านอาเดรียน สายฝนกระหน่ำลงมาราวกับจะชะล้างความลับทั้งปวงที่ซุกซ่อนในเงามืดของดินแดนแห่งนี้

เด็กชายวัยสิบสี่ปีนั่งอยู่ริมหน้าต่างในบ้านไม้หลังเก่า ไฟในเตาผิงลุกวูบวาบตามแรงลมที่ลอดเข้ามาทางประตูไม้ที่บิดเบี้ยวจากการใช้งานหลายปี

อรัณย์ เวโรนีส เอาคางพิงเข่าที่ชันขึ้นมารัดแขนแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบดินและรอยแผลเล็ก ๆ จากการฝึกซ้อมกับพ่อเมื่อช่วงเย็น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวของเขาต้องเคร่งครัดกับการฝึกมากขนาดนี้ ทั้งที่พวกเขาก็ใช้ชีวิตอยู่เงียบ ๆ ในหมู่บ้านธรรมดา

“เวทมนตร์ไม่ใช่ของเล่นอรัณย์” พ่อเคยพูด

“มันเป็นคำสาปที่แฝงมาในสายเลือดเรา… อย่าใช้มันถ้าไม่จำเป็น”

อรัณย์ไม่เคยเข้าใจว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไร เพราะเท่าที่เขารู้ เขาไม่เคยใช้เวทมนตร์ได้เลย — ไม่เคยเรียกไฟ ไม่เคยร่ายมนตร์ และไม่เคยรู้สึกถึง “พลัง” อย่างที่พ่อพูดถึง

แต่ในคืนนั้น… เขาได้รู้คำตอบ

⸻

เสียงประตูหลังบ้านกระแทกดังปัง

แม่ของเขารีบวิ่งเข้ามาในห้อง ขณะที่พ่อดึงดาบสั้นเวทมนตร์จากผนังไม้ — ดาบที่อรัณย์ไม่เคยเห็นพ่อแตะต้องมาเป็นปี

“มันมาแล้ว…” แม่พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“เจ้าต้องพาอรัณย์หนี เดี๋ยวนี้”

“ไม่ พวกมันมาหาเขา ข้าต้องปกป้อง—”

ไม่ทันจบประโยค ประตูหน้าก็ถูกแรงกระแทกจากเวทมนตร์กระชากหลุดออก เงาดำรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ไร้ใบหน้า ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน พวกมันสวมผ้าคลุมสีดำสนิท มีอักขระเรืองแสงสีม่วงล้อมรอบตัว

แสงวาบจ้าแผ่กระจายทั่วห้อง

อรัณย์รู้สึกเหมือนลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะร่วงหล่นลงสู่ความมืด

⸻

…รุ่งเช้า

เด็กชายลืมตาขึ้นท่ามกลางกองซากไม้ไหม้เกรียม เสียงร้องของชาวบ้านและกลิ่นไหม้ยังคงอบอวลรอบตัว แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อ แม่ และน้องสาว… หายไป

เจ้าหน้าที่ของอาณาจักรเดินทางมาถึงวันถัดมา และประกาศว่าเหตุการณ์นี้คือ “อุบัติเหตุจากฟ้าผ่า” โดยไม่มีผู้รอดชีวิต — ยกเว้นตัวเขา

ไม่มีใครเชื่อว่าเขาเห็น “เงา” ไม่มีใครพูดถึงเวทมนตร์ ไม่มีใครแม้แต่จะช่วยเขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

⸻

หลายเดือนผ่านไป…

อรัณย์ใช้ชีวิตอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของวัดแถบชายแดน เขากลายเป็นเด็กเงียบขรึม ไม่พูดกับใคร และไม่มีใครอยากเข้าใกล้เขานัก เพราะเด็กคนอื่นลือว่า “เขาเป็นลูกของปีศาจเงา”

แต่ในคืนเดือนดับ — วันเกิดของเขา

มีนกฮูกสีดำบินเข้ามาที่หน้าต่าง ทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้

ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่

โลกเวทมนตร์รอเจ้าอยู่ ณ ยอดเขาเหนือหมอก

วาเลธิราน — โรงเรียนแห่งเงาและแสง

— อัครเวทย์แห่งจักรพรรดิ์

จดหมายนั้นเปลี่ยนชีวิตเขาอีกครั้ง…

*2️⃣🚪🪄*ตอนที่ 2: ประตูสู่เวทมนตร์

ฝนโปรยปรายเบา ๆ ในยามเช้าเหนือหุบเขาไกลโพ้น อรัณย์ยืนอยู่หน้าผาสูงริมชายป่า มือข้างหนึ่งถือจดหมายที่เปียกฝนบางส่วน อีกข้างถือเพียงห่อผ้าเล็ก ๆ ที่บรรจุของใช้จำเป็นไม่กี่ชิ้น — นี่คือทุกสิ่งที่เหลือจากชีวิตที่ผ่านมา

“วาเลธิราน” ชื่อนั้นดังก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาไม่รู้ว่ามันคือสถานที่แบบไหน แต่เสียงภายในจิตบอกให้เขาเดินต่อไป

⸻

บนเส้นทางสู่วาเลธิราน

ระหว่างการเดินทางผ่านหุบเขา อรัณย์ได้พบกับชายแก่หลังค่อมคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาว เขายืนขวางเส้นทางไว้พร้อมรอยยิ้มลึกลับ

“เจ้ามาช้าไปหนึ่งวัน…” ชายชราเอ่ยเสียงเบา

“แต่โชคดีที่ประตูนี่ยังรอเจ้าอยู่”

เขายื่นไม้เท้าให้ และเดินนำไปสู่ “ประตูหิน” สูงสิบเมตรกลางป่า มีอักขระเรืองแสงเป็นรูปวงเวทซ้อนทับกัน

เมื่ออรัณย์สัมผัสมือกับประตู อักขระทั้งมวลสว่างจ้า และพื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

พรึ่บ!

เขาถูกดูดเข้าไปในความมืด

⸻