เงาเเห่งเวทมนตร์

*7️⃣🗡️*ตอนที่ 7: เสาหลักแห่งเงา

แม้ร่างกายยังอ่อนแรงจากการใช้เวทเงา แต่ภายในใจของอรัณย์กลับแข็งแกร่งกว่าครั้งไหน ๆ

เขารู้แล้วว่าเขาเป็นใคร

รู้ว่า สายเลือดเฟรอส ในตัวเขาไม่ใช่คำสาป

แต่มันคือ กุญแจสำคัญแห่งการชี้ชะตาโลกเวทมนตร์

การเดินทางเริ่มต้น

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

อาจารย์ใหญ่อนุญาตให้เขาออกเดินทางชั่วคราว พร้อมมอบ “คำสั่งลับ” ให้ผู้ติดตามสองคนร่วมทาง

อีเรน – เด็กสาวผู้เป็นผู้พิทักษ์สายเลือดแห่งเงา

ซินด์ เอลทาร์ – นักเรียนปีสาม สายเวทสายลม ผู้เงียบขรึม และเป็นมือสังหารของสภานักเรียน

“หอเงาใต้ดิน… อยู่ใต้หุบเขาเมรานที่ปิดตายมา 300 ปี” – ซินด์เอ่ย

“มีเพียงเลือดแท้แห่งเฟรอสเท่านั้นที่เปิดทางเข้าได้”

อรัณย์ไม่ตอบ เขาแค่จ้องเส้นทางข้างหน้าในความเงียบ

เขารู้ดีว่า ทุกย่างก้าวจากนี้ จะไม่มีวันย้อนกลับได้อีก

⸻

บททดสอบของเงา

เมื่อทั้งสามเดินทางถึงหุบเขาเมราน

ม่านหมอกหนาทึบปกคลุมเต็มปากถ้ำ

เสียงกระซิบจากเงามืดดังก้องในหัวอรัณย์ทันทีที่เขาเข้าใกล้

“จงแสดงเจตจำนงแห่งตน”

“ผู้ใดไร้เงาในใจ… จักไม่ผ่านไป”

เขายกมือขึ้น แตะที่แผ่นศิลา

เลือดจากปลายนิ้วซึมเข้าไปในวงเวทย์ แล้ว “ประตูเงา” ก็ปรากฏขึ้น

ภายในคือทางเดินมืดสนิท

ไม่มีแสง ไม่มีเสียง มีเพียงเวทมนตร์แห่งความว่างเปล่าห่อหุ้ม

⸻

เงาที่สะท้อนตนเอง

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไป อรัณย์พบกับตัวเอง

เงาของเขา ปรากฏตรงหน้า

มีดวงตาเยียบเย็น รอยยิ้มเย้ยหยัน และเสียงหัวเราะที่เจ็บปวด

“เจ้ายังกลัวอยู่ใช่ไหม…”

“กลัวจะกลายเป็นปีศาจเหมือนที่คนอื่นมอง”

“เจ้าพยายามเป็นคนดี ทั้งที่ในใจอยากทำลายทุกสิ่ง”

“เจ้าคือข้า… ส่วนที่เจ้าปฏิเสธจะยอมรับ”

อรัณย์ก้าวไปข้างหน้า ไม่หลบตาเงาตัวเองอีกต่อไป

“ใช่ ข้ากลัว”

“แต่ข้าจะไม่หนีอีกแล้ว…”

ทันใดนั้น แสงจากดวงตาของเขาสว่างวาบ

เวทเงาที่เคยควบคุมไม่ได้ ค่อย ๆ ม้วนตัวกลับเข้าหาเขา

กลายเป็น ตราเฟรอสสมบูรณ์แบบ ที่ส่องสว่างกลางอก

⸻

เสาหลักแห่งเงา

เมื่ออรัณย์ผ่านบททดสอบ เงารอบตัวเขาถอยห่าง

เปิดเผย ห้องโถงศักดิ์สิทธิ์ใต้ดิน ที่มีเสาหินมหึมาหลายต้นล้อมรอบจุดศูนย์กลาง

กลางห้อง คือ “เสาหลักแห่งเงา”

เสาที่สลักด้วยภาษาโบราณ และหมุนวนด้วยพลังเวทลี้ลับ

อรัณย์เดินเข้าไปแตะมัน

ทันใดนั้น ภาพนิมิตก็ปรากฏขึ้นในหัวเขาอีกครั้ง

⸻

คำทำนายจากอดีต

เสียงของบรรพชนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ผู้ถือสายเลือดแห่งเงา จักเผชิญหน้ากับสองทางเลือก”

“หนึ่ง… ใช้พลังเพื่อสยบความขัดแย้ง ฟื้นฟูสมดุลของโลกเวท”

“สอง… ปลดปล่อยเงาสนิท สู่หายนะที่โลกจะไม่มีวันฟื้น”

“ทุกสิ่งอยู่ในมือเจ้า…อรัณย์ เฟรอส”

⸻

หายนะกำลังมา

ขณะอรัณย์ยืนอยู่ที่เสาหลัก

เบื้องบน… ณ วาเลธิราน

รอยแยกกลางท้องฟ้าเปิดออก

มวลพลังสีดำสนิทกำลังแทรกเข้ามาในมิติของโลกเวทมนตร์

เหล่าอาจารย์ต่างรีบร่ายคาถาป้องกัน

“มันเริ่มแล้ว…”

อาจารย์ใหญ่พึมพำขณะจ้องไปที่รอยแยก

“ผู้ปลุกคำสาป… ได้เริ่มการคืนชีพ”

*8️⃣⚜️🔆🔆❤️‍🩹*ตอนที่ 8: คืนชีพแห่งคำสาป

ลมพายุเริ่มก่อตัวเหนือโรงเรียนเวทมนตร์วาเลธิราน

เมฆดำกลืนกินท้องฟ้า พลังเวทมืดจากรอยแยกเริ่มไหลทะลักเข้ามาในมิติแห่งเวท

เสียงไซเรนเวทมนตร์ที่ไม่เคยถูกใช้นานนับศตวรรษ… ดังก้องไปทั่วอาณาเขตโรงเรียน

“นักเรียนทุกคน! รีบหลบไปยังห้องใต้ดินป้องกันทันที!”

เสียงอาจารย์ใหญ่ผ่านเวทขยายเสียงดังเข้าทุกหอพัก

แต่ที่หุบเขาเมราน… อรัณย์กลับไม่ได้ยินเสียงใดเลย

เขายังยืนอยู่หน้าศิลาแห่งเงา

ภาพนิมิตของอดีตและอนาคตยังไหลวนอยู่ในจิต

⸻

คำทำนายอีกครึ่งหนึ่ง

เมื่อเงาสลายไปจากใจ เขาได้ยินเสียงใหม่ที่ต่างจากก่อนหน้า

มันฟังดูอ่อนโยน แต่แฝงความเศร้า

“เจ้าคือเสี้ยวแห่งแสงในความมืด… และเป็นเงาในแสงที่เจิดจ้า”

“เจ้าจะต้องเผชิญศัตรูที่ไม่มีรูปร่าง… เพราะมันคือเงาในใจของทุกคน”

ทันใดนั้น ศิลาแห่งเงาแตกร้าว

จากรอยร้าวนั้น หมอกสีดำ เริ่มไหลออกมาอย่างช้า ๆ

⸻

กำเนิดคำสาป

“มันตื่นแล้ว…” ซินด์เอ่ยเสียงต่ำ มือแตะดาบเวทที่หลัง

“คำสาปอาราคเธียร์… มันยังไม่ตาย”

จากหมอกสีดำ ก่อร่างเป็นเงารูปร่างมนุษย์

ไม่มีใบหน้า ไม่มีเสียง ไม่มีหัวใจ

แต่มันสะท้อนอารมณ์และจิตใจด้านมืดของทุกคนที่มองมัน

อีเรนก้าวมาข้างหน้า ยกไม้เท้าเวทขึ้น

“อย่ามองตาเงานั่น! มันจะสะท้อนความกลัวของเจ้าออกมา!”

แต่สายเกินไป…

เสียงหัวเราะของเงาดังก้องทั่วถ้ำ

“ข้าคือผลพวงจากความกลัวของเจ้า…”

“ผู้สืบสายเฟรอส… ข้าคืออีกครึ่งที่เจ้าทิ้งไว้”

⸻

การต่อสู้ครั้งแรก

อรัณย์ยืนนิ่ง ไม่ขยับ

แต่แววตาของเขาไม่หวั่นไหวอีกต่อไป

“ข้าไม่หนีแล้ว”

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอดีต ความกลัว หรือความแค้น… ข้าจะยอมรับเจ้า”

แสงจากตราเฟรอสบนอกเขาสว่างขึ้นอีกครั้ง

เวทเงาที่เคยควบคุมไม่ได้… ตอนนี้หมุนรอบร่างเขาราวกับเปลวไฟสีดำและม่วง

“จงรวมเป็นหนึ่ง…”

อรัณย์ยื่นมือออกไป เงารูปมนุษย์พุ่งใส่เขา

แต่แทนที่จะโจมตี เขาเปิดแขนรับมัน

เสียงกรีดร้องดังลั่น… แต่เพียงไม่กี่วินาที

หมอกคำสาปสลายไป กลายเป็นประกายแสงกระจายทั่วห้อง

เขาทำในสิ่งที่ไม่มีใครกล้าทำ —

ยอมรับเงาของตนเอง

⸻

พันธะใหม่

ซินด์และอีเรนมองเขาด้วยความตกตะลึง

แทนที่เงาคำสาปจะกลืนกินเขา มันกลับกลายเป็นพลังใหม่ที่หลอมรวมเข้ากับเวทเงา

“ตอนนี้เจ้า…” อีเรนพูดเบา ๆ

“เจ้าเป็น เฟรอสผู้สมดุล คนแรกในรอบพันปี”

แต่ไม่มีเวลายินดี

ทันทีที่ศิลาเงาถูกดูดพลัง

พื้นถ้ำเริ่มสั่น เสาหินรอบตัวถล่มลงมา

“หนีไป!” ซินด์ตะโกน

ทั้งสามรีบวิ่งออกจากห้องศักดิ์สิทธิ์

ก่อนที่มันจะพังลงทั้งห้อง

⸻

กลับสู่วาเลธิราน

เมื่อพวกเขากลับถึงโรงเรียน

อาณาเขตเวทมนตร์โดยรอบสั่นสะเทือนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“พลังคำสาปเริ่มแทรกเข้าทั่วมิติแล้ว”

“แม้เจ้าใช้พลังควบคุมเงาได้… แต่นั่นแค่จุดเริ่มต้น”

อาจารย์ใหญ่รออยู่ตรงประตู

เบื้องหลังเขา… มี สภาเวททั้ง 5 ยืนอยู่

หนึ่งในนั้นคือชายชราผมขาวในชุดคลุมทอง

เขาคือ องค์เวทาธรแห่งลำดับแรก

ผู้ที่รู้เรื่องตำนานเฟรอสดีที่สุด

“เด็กน้อย…”

“เจ้าต้องเข้าสู่พิธีประทับตราแห่งจิตภายใน 3 วัน”

“ก่อนที่คำสาปจะค้นหาเจ้าพบอีกครั้ง”

*9️⃣♨️⛓️‍💥💡🌚🌚*ตอนที่ 9: พิธีประทับตรา

เสียงระฆังเวทมนตร์ก้องสะท้อนไปทั่วหอคอยกลางของวาเลธิราน

ท้องฟ้ายังคงปกคลุมด้วยเงาหมอกแห่งคำสาป

พลังเวทที่ไม่คุ้นเคยแผ่ซ่านไปทั่วพื้นที่รอบ ๆ โรงเรียน

แม้จะสงบภายนอก… แต่ทุกคนในโรงเรียนต่างสัมผัสได้ถึง บางสิ่งที่เปลี่ยนไป

และศูนย์กลางของความเปลี่ยนนั้น… ก็คือ อรัณย์

⸻

พิธีที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

ในห้องโถงสีขาวของสภาเวท อรัณย์ยืนอยู่กลางวงแหวนเวทรูนโบราณ

รอบตัวเขาคือสมาชิกของ สภาเวททั้ง 5 —

เหล่าจอมเวทผู้สูงศักดิ์ที่ดูแลสมดุลของโลกเวทมนตร์มาเป็นพันปี

“เจ้าแน่ใจหรือ ว่าพร้อมจะรับพิธีนี้?”

องค์เวทาธรกล่าว พลางจับจ้องอรัณย์ด้วยสายตาแหลมคม

“มันไม่ใช่แค่การทดสอบพลัง… แต่มันคือการขุดลึกเข้าไปในจิตใจของเจ้าเอง”

อรัณย์พยักหน้าช้า ๆ

“ผมพร้อม… ถ้าสิ่งนี้จะช่วยให้ผมเข้าใจว่า ผมคือใครจริง ๆ”

⸻

เข้าสู่จิตวิญญาณ

เมื่อคำกล่าวเริ่มต้นจบลง

ร่างของอรัณย์ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีม่วงเข้มและทอง

ราวกับถูกดูดเข้าสู่มิติลี้ลับที่มีแต่เขาเท่านั้นที่สัมผัสได้

โลกที่เขาเปิดตาขึ้น… ไม่ใช่วาเลธิรานอีกต่อไป

มันคือ ภายในจิตใจของเขาเอง

ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงัด

มีเพียงเสียงลมหายใจตัวเอง กับภาพเงาที่สะท้อนอยู่รอบตัว

⸻

เงาแห่งตน

จากหมอกเบื้องหน้า ปรากฏชายหนุ่มคนหนึ่ง

มีรูปร่างเหมือนอรัณย์ทุกประการ

แต่ดวงตาของเขาไร้แวว… เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว

“เจ้าคือข้า… แต่ข้าคือสิ่งที่เจ้าไม่ยอมรับ”

“ความโกรธที่เสียครอบครัว ความเกลียดชัง ความกลัว… เจ้าเก็บข้าไว้ในเงา แล้วคิดว่าตัวเองจะพ้นจากมัน?”

อรัณย์กำหมัดแน่น

ทุกคำพูดของเงาสะท้อนความจริงที่เขาไม่กล้ามองมาตลอด

“ข้าทนมานานพอแล้ว…” เงาในจิตพูด

“มาสิ… สู้กับข้า หากเจ้ากล้าพอที่จะยอมรับทุกด้านของตนเอง”

⸻

การต่อสู้ในจิตวิญญาณ

ทั้งสองพุ่งเข้าใส่กันโดยไร้คำพูด

การต่อสู้ไม่ใช่แค่การใช้เวทมนตร์ — มันคือการปะทะของอารมณ์ ความทรงจำ และอดีต

เวทเงาสะท้อนความรู้สึกสูญเสียของอรัณย์

แต่แสงจากตราเฟรอสกลับกลายเป็นแสงแห่งความหวัง

ความหวังที่เขาจะไม่หนีอดีตอีกต่อไป

สุดท้าย เมื่อเงาของเขาทรุดลง

อรัณย์กลับไม่ลงมือซ้ำ

เขายื่นมือไปหาตัวตนเงานั้น… ไม่ใช่เพื่อทำลาย แต่เพื่อ ยอมรับ

“ถ้าข้าไม่มองเจ้าเป็นศัตรู… เจ้าก็จะเป็นพลังของข้าได้”

เงานั้นเริ่มยิ้ม… ก่อนจะสลายเข้าร่างเขา

เวทเงาและแสงรวมเป็นหนึ่งเดียว

กลายเป็นอักขระเวทสีดำทองที่สลักลงบนแขนขวาเขา

⸻

พิธีเสร็จสมบูรณ์

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งในโลกแห่งความจริง

อักขระเวทเรืองแสงบนแขนเขายังส่องประกายอยู่

สภาเวทมองเขาด้วยสายตาเคร่งขรึมปนความตื่นตระหนก

“เด็กคนนี้… ควบคุมเวทเงาและแสงได้พร้อมกัน…”

“ตำนานไม่ได้พูดถึงแค่ว่าจะมีผู้สืบสายเฟรอส… แต่พูดถึง ผู้ที่จะเป็นจุดเริ่มของการเปลี่ยนโลกเวท”

อรัณย์ยังไม่เข้าใจทั้งหมด

แต่ลึกลงไป เขารู้ว่าเขาเริ่มก้าวเข้าสู่เส้นทางที่ไม่อาจย้อนกลับ

*ต่อ**🌱🌱🌱🌱*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***