เงาเเห่งเวทมนตร์

*3️⃣🤍🤍🤍*ตอนที่ 3: พันธสัญญาเงา

กลางค่ำคืนอันเงียบงัน ณ โรงเรียนวาเลธิราน เมฆสีดำลอยปกคลุมยอดเขา หอคอยเวทที่สูงที่สุดยังคงมีแสงวิบวับจากคบเพลิงเวทมนตร์สีน้ำเงินเยือกเย็น

อรัณย์นั่งอยู่คนเดียวในห้องฝึกเวทลับใต้ดิน ห้องที่ครูใหญ่จัดไว้ให้โดยเฉพาะ ไม่มีหน้าต่าง มีเพียงผนังหินเย็นเฉียบ และวงเวทที่วาดด้วยโลหิตของอสูรที่กลายเป็นหิน

เขาเพ่งมองมือของตนเอง — เมื่อวาน เขาสามารถระเบิดคริสตัลธาตุทั้งห้าได้

แต่มันไม่ใช่ “พลัง” ในความหมายที่ใคร ๆ เข้าใจ

มันคือ “การลบล้าง”

คือพลังที่ปฏิเสธธรรมชาติของเวทมนตร์

“ข้าคือคนผิดพลาด… หรือเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรก?”

เขาพึมพำกับตนเอง

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากเงามืด

“ยังไม่หลับอีกหรือ?”

เสียงนั้นคุ้นเคย — อีเรน ซาลเวียร์

เธอเดินเข้ามาพร้อมตะเกียงเวทมนตร์เล็ก ๆ ส่องสว่างใบหน้าเรียบเฉยของเธอ

“เจ้ากลัวงั้นหรือ?”

“ไม่…” อรัณย์ตอบเบา ๆ “…ข้ากลัวว่า ข้าจะไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ”

“งั้นก็ดี เพราะคนธรรมดาไม่มีใครลบล้างเวทได้หรอก”

⸻

ปริศนาในความฝัน

คืนนั้น หลังจากอีเรนจากไป อรัณย์ก็เผลอหลับไปในห้องนั้น

ในความฝัน เขายืนอยู่กลางหอคอยเวทมนตร์ที่พังทลาย

เศษหินลอยอยู่กลางอากาศ เสียงกระซิบดังรอบตัว

“จงเลือก… จงยอมรับ…

พลังของเงาคือความว่างเปล่า

ผู้ถือครองมัน ต้องแลกบางสิ่ง”

เงาดำรูปร่างเหมือนเขาเองก้าวออกมาจากด้านหลัง

“ข้าคือเจ้า — ในวันที่ไร้ความลังเล”

“หากเจ้าไม่ยอมรับเวทเงา… เจ้าไม่มีสิทธิ์ควบคุมมัน”

ทันใดนั้น เงานั้นยื่นมือมาแตะอกของเขา

อรัณย์รู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบพุ่งผ่านกระดูกสันหลัง

เวทเงาไหลเข้าสู่ร่างเขา — เป็นครั้งแรกที่เขา “รู้สึก” ถึงพลังจริง ๆ

⸻

เช้าวันถัดมา – พิธีพันธสัญญา

ณ โถงพิธีแห่งธาตุ ครูใหญ่เรียกนักเรียนปีหนึ่งทุกคนให้มารวมตัว

วันนี้คือ “วันสาบานธาตุ”

คือวันที่นักเรียนจะทำพันธสัญญากับธาตุที่ตนผูกพัน เพื่อได้รับเวทพื้นฐานประจำตัว

ทุกคนเข้าคิวเพื่อแตะมือกับ “เสาหินธาตุ” ซึ่งมีธาตุเวทสถิตอยู่ในนั้น

ธาตุดิน: สัญญาแห่งพละกำลัง

ธาตุน้ำ: สัญญาแห่งสัญชาตญาณ

ธาตุไฟ: สัญญาแห่งความมุ่งมั่น

ธาตุลม: สัญญาแห่งเสรีภาพ

ธาตุเงา: สัญญาแห่งความลับและการแลกเปลี่ยน

อรัณย์รู้ว่าเขาไม่มีธาตุ เขาไม่ควรจะมา

แต่เมื่อเขาก้าวขึ้นสู่เวที…

…เสาที่หก ปรากฏขึ้นจากพื้นอย่างไม่มีใครคาดคิด

เสาหินสีดำสนิทที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

รอบมันมีตัวอักษรโบราณส่องแสง และผู้คนรอบตัวต่างสั่นสะท้านโดยไร้เหตุผล

“เสาแห่งไร้ธาตุ… มันไม่เคยโผล่มาตั้งแต่ศตวรรษที่ 3…”

ครูใหญ่พึมพำด้วยเสียงเคร่งเครียด

“ถ้าเขาแตะมัน… เขาจะต้องเลือกทางที่ไม่มีวันหวนกลับ”

อรัณย์เงยหน้ามองเสา แล้วพูดเบา ๆ

“ถ้ามันพาข้าไปสู่ความจริง… ข้ายอมแลกทุกอย่าง”

เขาเอื้อมมือแตะเสาแห่งไร้ธาตุ

เงาแผ่กระจายครอบคลุมทั้งห้อง

เด็กชายคนหนึ่งทำพันธสัญญากับเวทมนตร์ที่โลกทั้งใบหวาดกลัว

*4️⃣🪬🧿*ตอนที่ 4: เสียงกระซิบจากอดีต

หลังจากทำพันธสัญญากับ “เสาแห่งไร้ธาตุ” พลังบางอย่างในตัวอรัณย์ก็ตื่นขึ้นจริง ๆ เป็นครั้งแรก

เขาเริ่มได้ยินเสียงกระซิบจากเงา

เสียงที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเขา

เสียงที่เอ่ยชื่อของเขาเหมือนรู้จักกันมานานแสนนาน…

“เจ้าคือบุตรแห่งเงา…

ผู้สืบสายโลหิตจักรพรรดิ

เจ้า…จำข้าไม่ได้งั้นหรือ?”

⸻

คืนฝึกเวทครั้งแรก

ในห้องฝึกใต้ดิน อรัณย์และอีเรนซ่อนตัวฝึกเวทเงาอย่างลับ ๆ

โดยใช้อักขระโบราณที่เขาจดจากภาพในฝัน

เมื่อเขาเพ่งจิต อักษรเหล่านั้นสว่างขึ้นด้วยแสงสีม่วงอมเทา และวงเวทก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนพื้น

อีเรนเฝ้าดูเงียบ ๆ ก่อนจะพูดว่า

“ข้าเคยได้ยินตำนานของ ‘เวทไร้ธาตุ’ ที่สามารถ แยก เวทมนตร์ของผู้อื่นออกเป็นชิ้น ๆ ได้…”

“เจ้า…อาจจะเป็นคนเดียวในยุคนี้ที่ทำได้”

“แยกเวท?” อรัณย์เลิกคิ้ว “ข้าทำอะไรแบบนั้นได้จริงหรือ?”

เพื่อทดลอง เขาหยิบผลึกเวทสายไฟ แล้ววางไว้กลางวงเวท

เขาหลับตา ใช้สองมือวางลงเหนือผลึก พร้อมเปล่งคำเรียกภายในใจ

“จงเผยแก่นแท้ของเจ้า…”

ผลึกไฟเริ่มสั่น และแสงสีแดงแตกกระจายออกเป็นสาย — ไหลไปตามเส้นวงเวทอย่างมีชีวิต

ไม่ใช่แค่เรียกเวท… อรัณย์สามารถ “แกะโครงสร้าง” ของเวทมนตร์ได้

“ข้า…เห็นมัน…”

“เวทแต่ละธาตุ…มันมีโครงสร้างเหมือนเส้นใย… ข้าแยกมันออกได้!”

⸻

เหตุการณ์ประหลาดในหอสมุดกลาง

ในคืนหนึ่ง อรัณย์เข้าไปยังหอสมุดลับของวาเลธิราน ตามคำแนะนำของเสียงในหัว

ที่มุมหนึ่งของชั้นหนังสือเวทเก่าแก่ เขาพบตำราเก่าปกสีดำสนิท ไม่มีชื่อ ไม่มีผู้แต่ง

เมื่อเปิดดู หน้าแรกไม่มีอักษร

แต่เมื่อเขาแตะลงไป — อักษรโบราณก็ลอยขึ้นทีละบรรทัด พร้อมเสียงกระซิบดังก้องในหัว

“โอ…โลหิตที่ยังเหลือ

ลูกหลานแห่งเฟรอส

เจ้ายังจำข้าไม่ได้หรือ?”

ทันใดนั้นภาพหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า

ภาพของพ่อเขา — ยืนอยู่หน้าเด็กชายตัวเล็กที่กำลังร้องไห้

“ให้อภัยพ่อนะอรัณย์…”

“พ่อจำเป็นต้องปิดผนึกมันไว้… ก่อนที่มันจะกลืนกินเจ้า…”

ภาพนั้นทำให้อรัณย์ทรุดลง

“ความทรงจำของข้า…ถูกลบไป?”

“ข้าถูกผนึก…ตั้งแต่ยังเด็ก?”

เสียงในหนังสือเอ่ยอีกครั้ง

“หากเจ้าต้องการความจริง จงตามหาสิ่งที่พ่อเจ้าทิ้งไว้ใน ‘ห้องใต้หอเงา’…”

“ที่นั่น…คือจุดเริ่มต้นของคำสาปทุกอย่าง”

⸻

เงาเทวทูตเคลื่อนไหว

ในขณะเดียวกัน ณ หอพักอาจารย์วาเลธิราน — ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้ากระจก มือข้างหนึ่งกำลังลูบแหวนสีดำบนมือ

“เขาเริ่มตื่นพลังแล้วสินะ…”

“ลูกชายของเซริน เฟรอส…”

เขายิ้มเยือกเย็น ก่อนหันไปยังผู้ติดตามชุดดำข้างหลัง

“ส่งคำสั่ง… เริ่ม ‘การทดสอบแรก’”

“ปล่อย อัลกอซ แห่งเงาทมิฬ ลงในอาณาเขตโรงเรียน”

*5️⃣🧌👺👹👿*ตอนที่ 5: อสูรแห่งเงาทมิฬ

ค่ำคืนเงียบงันในวาเลธิราน กลับเต็มไปด้วยบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้

เสียงลมที่ควรจะเย็นเฉียบในยามค่ำกลับถูกแทนด้วยไอเย็นจาก บางสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมชาติ

อรัณย์สะดุ้งตื่นจากฝัน ท่ามกลางความมืด เสียงหนึ่งดังกระซิบอยู่ในหัว

“มัน…มาแล้ว…”

“อัลกอซ…ผู้กลืนกินเงา”

⸻

เงาทมิฬปรากฏ

เสียงกรีดร้องดังมาจากลานฝึกเวทด้านล่าง

แสงเวทพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า และตามมาด้วยแรงระเบิดขนาดย่อม

อรัณย์วิ่งออกไปพร้อมอีเรน

ภาพที่เห็นทำให้ทุกคนต้องหยุดหายใจ

สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมารูปร่างเหมือนหมาป่าผสานเงาควันสีดำยืนอยู่กลางลาน

มี 6 ตาเปล่งแสงสีแดง มองทะลุความมืด — อัลกอซ แห่งเงาทมิฬ

มันเป็นสัตว์เวทโบราณที่เคยถูกจารึกว่า “สูญพันธุ์”

แต่ตอนนี้ มันกลับอยู่ตรงหน้า… และมันกำลังล่า

⸻

เวททั่วไปใช้ไม่ได้ผล

นักเรียนปีสูงพยายามใช้เวทใส่มัน

เวทไฟ, น้ำแข็ง, ลม ไม่มีผลใด ๆ — ทุกอย่างถูกมัน “กลืน” เข้าไปในเงาของตัวเอง

มันไม่ใช่เพียงแค่อสูร… แต่มันคือ “รูหนอนเวทมนตร์” ที่กลืนกินเวททุกชนิด

“ขนาดเวทผสมของรุ่นพี่คลาส A ยังไม่ได้ผล…”

อีเรนกัดฟัน

“อรัณย์ เจ้าต้องใช้เวทของเจ้าแล้ว!”

⸻

เงาเริ่มเต้นรำ

อรัณย์ยืนกลางลานฝึก ท่ามกลางนักเรียนที่แตกตื่น

เขาหลับตา สูดลมหายใจ และยกมือขึ้นช้า ๆ

เงาของเขา…เคลื่อนไหว ช้ากว่าเขา

ไม่ใช่แค่เงา แต่เหมือน “เงาอีกตัว” ที่คอยสะท้อนตัวตนเขาอย่างล่าช้า

มันเริ่มสั่นไหว ราวกับกำลังจะ ปลดปล่อยตัวเองออกมา

“จงตอบรับเสียงของข้า…

เงาที่ไร้รูปร่าง

พลังแห่งสิ่งที่ไม่มีใครยอมรับ…”

“จงปรากฏ… วงเวทแห่งว่างเปล่า!”

วงเวทขนาดใหญ่ปรากฏใต้เท้าเขา — วงเวทไร้แสง แต่เปล่งพลังคลื่นมหาศาล

ทันใดนั้น เงาที่อยู่ใต้เท้าเขาก็พุ่งขึ้นกลางอากาศ

กลายเป็นสายเงาทั้งสิบเส้น พุ่งเข้าโจมตีอัลกอซในทุกทิศทาง

เงาไม่ใช่แค่การโจมตี — แต่มัน เจาะเข้าไปในเวทป้องกันของอัลกอซ และ “แยก” โครงสร้างพลังมันออกทีละเส้น

อัลกอซคำราม มันรู้สึกได้…ว่าครั้งนี้มัน อาจตายได้จริง

⸻

เวทต้องห้าม: “ทัณฑ์แห่งไร้ธาตุ”

อรัณย์หลับตาอีกครั้ง พึมพำบทเวทที่เขาเห็นในหนังสือลับจากหอสมุด

“ผู้ไร้สี…ผู้ไร้แสง…

จงทำลายความเชื่อมั่นแห่งโลก

ทัณฑ์แห่งไร้ธาตุ จงปลิดชีพทุกสิ่งที่มีโครงสร้าง!”

วงเวทสุดท้ายสว่างวาบ

และร่างอัลกอซ…เริ่ม แตกออกเป็นเศษเวทมนตร์

ราวกับมันไม่เคยมีอยู่

เหลือเพียงควันเงาที่สลายไปในลม

⸻

หลังการต่อสู้

นักเรียนทุกคนเงียบงัน

ไม่มีใครเชื่อสิ่งที่ตนเห็น

แม้แต่ครูผู้คุมเวทระดับสูง ก็ยืนอึ้ง

“เขา…ฆ่าอัลกอซได้ โดยไม่ใช้อาวุธ หรือธาตุใดเลย…”

แต่แล้ว อรัณย์ทรุดลง

เวทเงานั้นกินพลังชีวิตจากเขาไปมากกว่าที่เขาคิด

อีเรนเข้ามารับร่างเขาไว้ทัน ก่อนที่เขาจะหมดสติไปในอ้อมแขนของเธอ

“เจ้าโง่…เจ้าบ้าชะมัด…”

เสียงเธอสั่น…

“…แต่เจ้าคือคนเดียวที่ทำได้”

*6️⃣⛓️‍💥🩸🩸*ตอนที่ 6: สายเลือดเฟรอส

อรัณย์ตื่นขึ้นในห้องพยาบาลของวาเลธิราน

เขาจำได้ลาง ๆ ว่าตนใช้เวทเงาสังหารอัลกอซ… แล้วทุกอย่างก็มืดดับไป

สิ่งแรกที่เขาเห็นเมื่อรู้สึกตัว คือใบหน้าอีเรนที่หลับคาแขนเตียงเขา

มือเธอยังกุมมือเขาไว้แน่น

นานแค่ไหนแล้วที่มีใครจับมือเขาด้วยความห่วงใยแบบนี้…

⸻

เสียงแห่งอดีต

ในความฝัน อรัณย์ถูกพาเข้าสู่เงาอีกครั้ง

เงานั้นไม่ใช่ของตัวเขา — แต่เป็นความทรงจำของใครบางคน

“พ่อหรือ…”

เขาพึมพำขณะเงารอบตัวเปลี่ยนรูปร่างเป็นโถงศิลาสีดำ

ในกลางห้อง มีชายคนหนึ่งยืนอยู่

ชุดคลุมสีดำสนิท มีสัญลักษณ์เดียวกันกับบนหน้าอกของอรัณย์ — ตราเงาคู่

ชายคนนั้นหันมา ดวงตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“อรัณย์…ถ้าเจ้ามาเห็นภาพนี้ แสดงว่าข้าตายไปแล้ว”

“พ่อชื่อ เซริน เฟรอส”

“อดีตหัวหน้าตระกูลแห่งเงา

ผู้ทรยศจักรวรรดิเวทมนตร์… เพื่อปกป้องบางสิ่ง”

⸻

ความลับของตระกูล “เฟรอส”

“เฟรอส ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา”

“พวกเราเคยเป็น ‘ราชวงศ์เงา’

ผู้สร้างสมดุลให้กับพลังธาตุทั้งหมด”

“ในอดีต มี 5 ตระกูลใหญ่ — ธาตุไฟ น้ำ ลม ดิน และเงา”

“แต่พลังของตระกูลเงานั้นเป็นสิ่งที่เหลือล้ำเกินไป…”

“จึงถูกกลัว ถูกล่า และถูกลบออกจากบันทึกประวัติศาสตร์”

“ข้าคือคนสุดท้ายที่เหลือ…ก่อนจะมีเจ้า”

“และเจ้า…คือคนเดียวที่อาจฟื้นฟูมันได้”

ภาพในฝันจางลง — อรัณย์สะดุ้งตื่น

หัวใจเขาเต้นแรง

พลังที่เขาคิดว่าเป็นคำสาป… แท้จริงคือ สายเลือดราชาแห่งเงา

⸻

เบื้องหลังของวาเลธิราน

ในอีกด้านหนึ่ง — อาจารย์ใหญ่ของวาเลธิราน กำลังสนทนากับบุรุษในชุดคลุมม่วง

ใบหน้าของเขาซ่อนอยู่ใต้ฮู้ด แต่เสียงของเขาเยือกเย็นราวความตาย

“เขาเริ่มรู้แล้วว่าเป็นใคร…”

“แผนที่สองจึงต้องเริ่มก่อนกำหนด”

ชายในฮู้ดส่งม้วนคัมภีร์ให้

“หอเงาใต้ดินต้องถูกเปิด…

หากเขาผนึกตนเองกับ ‘เสาหลักเงา’ ได้สำเร็จ พวกเราจะควบคุมเขาไม่ได้อีก”

⸻

อีเรนกับความลับของเธอ

อีเรนนั่งเงียบข้างเตียงอรัณย์ ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ ขณะเขาลืมตา

“เจ้ารู้ไหม… ทำไมข้าถึงอยู่ข้างเจ้าเสมอ?”

เธอไม่รอคำตอบ

“เพราะข้าคือ ‘ผู้พิทักษ์แห่งสายเงา’

คนสุดท้ายที่เหลือจากตระกูลเรธีน่า…

ตระกูลที่ปกป้องราชวงศ์เฟรอสมาตลอดพันปี”

“ข้าเกิดมา…เพื่อปกป้องเจ้า แม้ต้องตายก็ตาม”

อรัณย์ตกตะลึง…

ทั้งชีวิตเขาไม่เคยรู้ว่ามีใครที่ “เกิดมาเพื่อปกป้องเขา”

“แต่นั่น…มันไม่แฟร์เลยนะอีเรน”

“ข้าก็อยากมีสิทธิ์ปกป้องเจ้ากลับเหมือนกัน…”

⸻

สุดท้ายของบทนี้

ขณะที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนหอพัก

เงาบางอย่างเคลื่อนไหวในซอกตึก

มันไม่ได้มีรูปร่างชัดเจน… แต่มันกำลัง “จ้อง” อรัณย์

“องค์ชาย…ในที่สุดเจ้าก็ปรากฏตัว”

“พวกเรารอเจ้า…มา 17 ปีแล้ว”

*ต่อ**👀🔮👺*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***