บทที่ 1 — เด็กชายห้องใต้ดิน

ลมหนาวพัดกระทบกระจกเก่าๆ บนตึกสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า มันหนาวจนแม้แต่เสียงร้องไห้ของเด็กก็เงียบงัน...

ในมุมหนึ่งของห้องมืดแคบ ชายหนุ่มตัวเล็กผู้มีดวงตาสีเขียวมรกตและผมสีดำยุ่งเหยิงกำลังนั่งกอดเข่า เงียบงันไร้คำพูดใด...

แฮร์รี่ พอตเตอร์ อายุเพียงเจ็ดขวบ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่รู้แม้กระทั่งว่า “ครอบครัว” คืออะไร

> "แกเป็นตัวซวย! เพราะแกไง พ่อแม่ถึงตาย!"

คำพูดนั้นถูกตะโกนใส่เขาบ่อยครั้ง จากทั้งเด็กคนอื่น และแม้แต่เจ้าหน้าที่ในสถานที่นี้ เขาโตมากับคำดูถูก หิวข้าวมื้อแล้วมื้อเล่า บางวันได้น้ำเปล่าแทนข้าว บางวันก็ไม่มีแม้แต่น้ำตาให้ร้อง

คืนหนึ่ง เขาตัดสินใจวิ่งหนี

---

❖ โลกใหม่...ที่ไม่เคยรู้ว่ามี

แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเขาหนีมาอย่างไร เดินฝ่าลมหนาวตามถนนที่ไร้ปลายทาง แต่จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างดึงเขาเข้าไปในตรอกมืด ตึกเก่า และเสียงประหลาด...

> "นั่นใครน่ะ?"

เสียงทุ้มติดเย่อหยิ่งดังขึ้นจากเด็กชายอีกคน

เด็กคนนั้นสูงกว่า ผมสีบลอนด์สว่าง และใส่เสื้อคลุมแปลกประหลาด เขาคือ เดรโก มัลฟอย

พ่อของเขา—ลูเซียส มัลฟอย—เป็นผู้พบตัวแฮร์รี่เข้าโดยบังเอิญ

> "เด็กมักเกิ้ลหลงมาในตรอกไดแอกอนงั้นหรือ? น่าสมเพชนัก..."

แต่แทนที่จะฆ่า แฮร์รี่กลับถูก “รับมาเลี้ยง”

ไม่ใช่เลี้ยงอย่างลูก ไม่ใช่เลี้ยงอย่างคน แต่...

เขาถูกสั่งให้ไปนอนที่ ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์มัลฟอย