บทที่ 4 — กอดแรก...และการจากลาที่ไม่มีใครพูดถึง
ปีการศึกษาแรกของแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ฮอกวอตส์จบลง
เสียงนกร้องและสายลมอุ่นยามต้นฤดูร้อนพัดผ่านทุ่งหญ้ารอบๆ ปราสาทเวทมนตร์
ทุกคนต่างทยอยเดินทางกลับบ้าน บ้างกลับครอบครัว บ้างกลับไปหาความว่างเปล่า
แต่สำหรับแฮร์รี่... เขาไม่มี “บ้าน” จริงๆ รออยู่
และในปีนี้ เขาไม่ได้ถูกส่งกลับบ้านเด็กกำพร้าเหมือนก่อน
เขาถูกส่งไป “บ้านมัลฟอย”
---
❖ บ้านที่ไม่ต้อนรับ
คฤหาสน์มัลฟอยยิ่งใหญ่ ทว่าหนาวเย็น
กลิ่นของเครื่องเรือนเก่ากับความเงียบเกินไปของผนังสีเขียวเข้ม ทำให้ที่นี่ไม่เคยรู้สึกว่า “อบอุ่น”
> “เจ้าสารเลวเลือดสกปรก อย่าเดินผ่านห้องนั่งเล่นของข้าอีก!”
เสียงตะคอกของลูเซียส มัลฟอยดังขึ้น แฮร์รี่สะดุ้งทุกครั้งที่เดินผิดที่
ไม้เท้าของลูเซียสมักฟาดลงบนพื้น—หรือหลังของเขา—ด้วยความรังเกียจ
แต่มันไม่เหมือนกันเสมอไป...
---
❖ ใครบางคน...คอยดูแลเงียบ ๆ
เดรโก พยายามลอบส่งขนมให้แฮรี่ บางครั้งก็เอาหมอนเพิ่มไปวางใต้บันได
เขาไม่ได้พูดตรงๆ แต่เขา เห็น แฮรี่ถูกทำร้าย
เขา ได้ยิน เสียงร้องไห้เงียบๆ ยามค่ำคืน
และเขา รู้สึก บางอย่างในอกทุกครั้งที่พ่อของเขาตวาดว่า "เจ้าเด็กนั่น"
---
❖ คืนสุดท้าย
คืนก่อนเปิดเทอม แฮรี่เก็บของเงียบๆ แต่ถูกลูเซียสไล่ออกจากบ้านกลางดึก
> “ออกไปซะ! อย่าคิดจะเหยียบแผ่นดินมัลฟอยอีกแม้แต่เซนเดียว!”
เสียงประตูถูกกระแทกปิด แฮรี่ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์
ฝนโปรยบางๆ ลงบนผมยุ่งของเขา
แต่แล้ว... เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างใน
เดรโก มัลฟอย วิ่งตามออกมา
ไม่มีคำพูด ไม่มีลูกน้อง ไม่มีความเย่อหยิ่งแบบปกติ
มีแค่เขา—และสายตาที่เต็มไปด้วยความลังเล
> “นายมาส่งฉันทำไม...มัลฟอย?” แฮรี่ถามเบาๆ ทั้งที่มือกำเป้สะพายแน่น
มัลฟอยชะงัก... แล้วพูดตะกุกตะกัก
> “เอ่อ... คือ พอดีฉัน... คิดว่าพ่อฉัน... ทำเกินไปนิดหน่อย…”
“ฉันมาส่งแค่นั้นเอง ดูแลตัวเองดีๆ... เพื่อน”
เงียบไปชั่ววินาที
แล้วมัลฟอย...ก็ โผเข้าไปกอดแฮรี่แน่น อย่างไม่รู้ตัว
แฮรี่ยืนนิ่ง ตัวแข็ง
แต่พอสัมผัสได้ถึงแรงสั่นเบา ๆ ของแขนที่กอดเขา
เขาก็ค่อยๆ ยกมือขึ้น... และกอดกลับ
ที่หน้าต่างชั้นสอง
ลูเซียส และ นาร์ซิสซา มัลฟอย กำลังยืนมอง
สายตาเย็นเฉียบของลูเซียสบ่งบอกชัดว่า...
เขา จะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก
---
❖ การลงโทษ
วันถัดมา เดรโกถูกสั่งกักบริเวณทันที
เขาถูกบังคับให้ ท่องคาถาต้องห้าม, ร่ายคำสาปลวงจิต กับสัตว์เลี้ยง และถูกห้ามพูดถึงชื่อแฮรี่
> “อย่าสุงสิงกับเด็กเลือดสกปรกนั่นอีก ไม่เช่นนั้น...เจ้าจะไม่ใช่ลูกข้า”
เสียงคำรามของลูเซียสเหมือนคำสาปร้ายแรงกว่าใด ๆ
เดรโกไม่ตอบ
เขาแค่หลุบตาลง... และคิดถึง “กอดแรก” ที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตเขา
---
❖ ชะตากรรมของแฮรี่
หลังจากเดินออกจากคฤหาสน์ เขาไม่มีที่ไป
แฮรี่หลบซ่อนในเขตป่าต้องห้ามลึกของหมู่บ้านใกล้ฮอกวอตส์
จนเขาพบกับ ต้นไม้โบราณต้นหนึ่ง ที่ดูเหมือน “มีชีวิต”
> และภายใต้รากไม้ เขาเจอวัตถุบางอย่างที่แผ่พลังเวทมนตร์ออกมา...
ไม้กายสิทธิ์ดำสนิท ด้ามจับเงินหมุนเป็นเกลียว…
เมื่อเขาแตะมัน—แสงวาบออกมา เสียงลมหายใจของป่าดับลง
หัวใจเขาสั่นระรัว
มันไม่ใช่แค่ไม้กายสิทธิ์ธรรมดา...
> “เจ้าคือผู้ครอบครองคนใหม่…”
เสียงในหัวกระซิบแผ่วๆ
แฮรี่ยืนถือไม้กายสิทธิ์ไว้แน่น และหันหน้ากลับขึ้นไปยังฟ้า
> ‘ปีหน้า...เราจะกลับไปอีกครั้ง’
---
จบบทที่ 4
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments