บทที่ 5 — สายใยที่ไร้ชื่อเรียก

บทที่ 5 — สายใยที่ไร้ชื่อเรียก

ฮอกวอตส์ ปีการศึกษาที่สอง

ใบไม้สีทองปลิวไหวในอากาศยามเช้า

เสียงนกร้องเป็นท่วงทำนองที่คุ้นเคย

นักเรียนทยอยเดินเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ และโลกเวทมนตร์แห่งนี้ก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

แฮร์รี่ พอตเตอร์ เดินเคียงข้างรอนกับเฮอร์ไมโอนี่

เขายิ้มบาง ๆ เหมือนเด็กทั่วไป

แต่ในดวงตาคู่นั้น... มันมีเงาของบางสิ่งที่ไม่มีใครรู้

---

❖ สายตาคู่นั้น...ที่ไม่ได้พูด

ในห้องเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

เสียงขีดเขียนบนกระดาน เสียงพูดของศาสตราจารย์กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต ดังกลบทุกอย่าง

แฮรี่กับรอนนั่งคู่กันตามปกติ

จนกระทั่ง...

> “รอน นายช่วยไปนั่งกับเฮอร์ไมโอนี่ได้มั้ย”

เสียงเรียบ ๆ จากใครบางคน

เดรโก มัลฟอย

ทั้งห้องเงียบกริบ

ทุกคนหันขวับมามอง—เพราะนี่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

พวกเขาคู่นี้ไม่เคย พูดดี ๆ ใส่กันด้วยซ้ำ

> “เอ่อ... เอาไงดีแฮรี่?”

รอนหันมา แววตาสับสน

แฮรี่กำลังจะลุก แต่รอนยกมือห้าม

> “ไม่ ฉันไปเอง”

รอนว่า แล้วสะพายกระเป๋าไปนั่งกับเฮอร์ไมโอนี่

เดรโกนั่งลงข้างแฮรี่... เงียบ ๆ

ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม

มีเพียงมือที่...วางเบา ๆ ลงบนมือของแฮรี่ ใต้โต๊ะ

แฮรี่สะดุ้ง

> “นายทำอะไรของนาย?” เขากระซิบเบา ๆ

เดรโกโน้มตัวลง ตอบเสียงแผ่ว

> “ที่นี่...พ่อฉันมองไม่เห็น”

---

❖ บทสนทนาลับกับเพื่อนสองฝ่าย

คืนนั้น

ในห้องเรียนที่ว่างเปล่าหลังเลิกเรียน

มัลฟอยเล่าเรื่องทั้งหมด—เรื่องที่บ้าน, การถูกสอดแนม, พ่อที่โหดร้าย, และ คำสั่งอันชั่วร้าย

เพื่อนของเขา—แครบ กอยล์

และเพื่อนของแฮรี่—รอนกับเฮอร์ไมโอนี่

นั่งฟัง... โดยไม่มีใครพูดแทรก

> “ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”

“ฉันไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ... แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะหนีพ้นได้มั้ย”

เงียบ... จนรอนพูดว่า

> “อย่างน้อย...นายก็ไม่ได้แกล้งเราแล้ว”

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ

---

❖ ความลับในป่า... และบาดแผลที่ไม่มีใครเห็น

คืนนั้น

แฮรี่เดินลำพังเข้าไปในป่าต้องห้ามอีกครั้ง

ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปทำอะไร

แต่มัลฟอย แครบ กอยล์ เฮอร์ไมโอนี่ และรอน...แอบตามไป

และสิ่งที่พวกเขาเห็น...คือสิ่งที่ไม่มีใครลืม

แฮรี่ กำลังถูกเวทมนตร์บางอย่างทรมานอยู่

แสงสีแดงจากไม้กายสิทธิ์พุ่งเข้าใส่ร่างเขา

เสียงของใครบางคน... ดังก้องในหัว

> "เจ้าจะเป็นกุญแจของข้า พอตเตอร์... อย่าขัดขืน ข้าจะทำลายฮอกวอตส์ หากเจ้าไม่ยอมจำนน..."

เสียงนั้นเหมือน...เสียงที่ตายไปแล้ว

เสียงของโวลเดอมอร์

> “ไม่... ฉันจะไม่ยอมเป็นของเจ้า…”

แฮรี่พูดเบา ๆ ก่อนล้มลงไปกับพื้น

เพื่อน ๆ ตกตะลึง

เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ รอนแทบวิ่งเข้าไป

แต่มัลฟอยยกมือห้าม

> “อย่าเข้าไป! ถ้าแตะวงเวทเขา พลังจะย้อนกลับมา!”

ทุกคนได้แต่ ยืนมอง น้ำตาไหล

มัลฟอยกัดฟันแน่น

> “นั่น...ไม่ใช่โวลเดอมอร์ที่ตายไปแล้ว”

“นั่นคือ ‘โซลเดิม’... วิญญาณส่วนหนึ่งของเขา ที่ยังไม่ดับสูญ”

“และแฮรี่...ผูกพันกับมันแล้ว”

เงียบ...จนแม้แต่ลมหายใจก็หนักอึ้ง

> “พ่อฉันเป็นผู้เสพความตาย เขาคือผู้ที่ช่วยโวลเดอมอร์สร้าง ‘โซลเดิม’ ด้วยซ้ำ...”

“…และฉัน...ก็ถูกเลี้ยงให้สืบต่อมัน”

---

❖ ทางที่ไม่มีใครเลือกได้

พวกเขากลับออกมาจากป่า

ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างทาง

เพียงแต่...มัลฟอย เดินอยู่ข้างแฮรี่

เงียบ

แนบชิด

และอุ่นกว่าเดิม

เพื่อน ๆ ทั้งสองฝ่าย เริ่มรู้แล้วว่า...

> บางครั้ง การเป็นศัตรูที่แสดงออก

ยังเจ็บน้อยกว่าการ รัก กัน...แต่ พูดออกไปไม่ได้

---

จบบทที่ 5

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***