บทที่ 3 — หัวใจที่ไม่ยอมอยู่เฉย

บทที่ 3 — หัวใจที่ไม่ยอมอยู่เฉย

เสียงฝีเท้าดังก้องในโถงทางเดินของฮอกวอตส์

แฮร์รี่เดินเคียงข้างรอนและเฮอร์ไมโอนี่ มุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ กลิ่นอาหารลอยมาแต่ไกล

> “ฉันหวังว่าเย็นนี้จะมีสตูเนื้อ” รอนพูดด้วยใบหน้าคาดหวัง

“หลังจากวันที่โดนพรีเฟ็คตำหนิเรื่องนอกห้องนอน ฉันขอของกินดีๆ สักอย่างเถอะ”

> “จะมีอะไรก็ช่างเถอะ ฉันอยากกินเงียบๆ ซักวัน” แฮร์รี่พูดพลางยิ้มอ่อน

แต่ก่อนที่ทั้งสามจะถึงบันไดโค้ง พวกเขาก็ ชนเข้ากับกลุ่มนักเรียนบ้านสลิธีริน ที่เดินสวนมา

แฮร์รี่ชนกับใครบางคนเต็มแรงจนแทบล้ม

> “มองทางไม่เป็นรึไง พอตเตอร์?”

เสียงเย็นเยียบเฉพาะตัวดังขึ้น—เดรโก มัลฟอย

เขายืนกอดอก ดวงตาสีเทาเรียวหรี่ พร้อมรอยยิ้มประชด

> “หรือเด็กทาสไม่มีมารยาทกันทั้งชีวิต?”

---

❖ การโต้กลับที่ไม่ธรรมดา

> “แกนั่นแหละ มัลฟอย ที่เอาตัวเองตั้งเป็นศูนย์กลางของฮอกวอตส์”

รอนตะโกนกลับอย่างหัวเสีย

> “ไม่แปลกหรอกที่แกจะไม่มีเพื่อนจริงๆ มีแต่พวกตามหลังอย่างแครบกับกอยล์” เฮอร์ไมโอนี่เสริมพลางยืนบังหน้าแฮร์รี่

> “เธอสองคน...ต้องการอะไรล่ะ?”

แครบ ก้าวออกมา

กอยล์ กำหมัดแน่น

เดรโกเบือนหน้าไปทางลูกน้องของเขา... แล้วเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะ...

> “พอเถอะ พวกแกสองคน ถอยไปซะ”

เสียงของเดรโกนิ่งเฉียบ เขายกมือห้าม

ทุกคนหยุดพูด เหมือนถูกสะกดด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

> “พวกเธอ...” เดรโกปรายตามองรอน เฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่

“...สมองไม่ค่อยดี แต่ก็ดีพอจะรู้ว่าเวลายืนใกล้พอตเตอร์นานๆ จะติดความจนมาบ้าง”

คำพูดของเดรโกเหมือนเดิม—เหยียด เยาะ เย็นชา

แต่สายตาคู่นั้น ที่มองผ่านหลังเฮอร์ไมโอนี่ไปยังแฮร์รี่...มันต่างออกไป

---

❖ บทสนทนาลับ...ในโถงเปลี่ยว

หลังจากเหตุการณ์จบลง และทุกคนแยกย้ายไปที่โต๊ะอาหาร

เฮอร์ไมโอนี่และรอนกำลังจะนั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ แต่…

> “พวกเธอสองคน มาคุยกับฉัน...แค่แป๊บเดียว”

เสียงของเดรโกดังขึ้นด้านหลัง ทั้งสองคนหันมองงง ๆ

รอนทำท่าจะปฏิเสธ แต่เฮอร์ไมโอนี่จับแขนไว้แล้วพยักหน้า

สามคนเดินออกจากห้องโถง มาหยุดในทางเดินที่ไร้คน

> “ฉันไม่อยากพูดซ้ำสองนะ…” เดรโกพูดเสียงเบา แล้วหลุบตาลง

“…แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นพอตเตอร์ หัวใจฉันมันเต้น...แปลกๆ”

> “ฉันไม่รู้ว่าทำไม มันรำคาญ มันร้อนรุ่ม มันไม่ปกติ”

เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้าง ส่วนรอนเบิกตากว้าง

> “แก…กำลังชอบแฮร์รี่เหรอ?” รอนพูดออกมาทั้งที่หน้าเริ่มแดง

เดรโกเบิกตาเล็กน้อย

> “อย่าเรียกแบบนั้น! ฉันแค่… มันก็แค่ความรู้สึกประหลาดๆ…”

“…และอย่าเพิ่งบอกเขา จนกว่าจะถึงปีสี่”

ทั้งสองพยักหน้า พร้อมกับ หัวเราะเบาๆ อย่างห้ามไม่อยู่

แม้แต่แครบกับกอยล์ที่แอบตามมาแบบซุ่มๆ ยังหลุดหัวเราะด้วย

> “ฮึ…แล้วฉันจะต้องแสดงต่อไปว่าฉันเกลียดเขาเข้าไส้ เข้าใจมั้ย?” เดรโกพูดเสียงห้วน

“ถ้าฉันทำดีเกินไป มันจะแปลก!”

> “เข้าใจๆ!” รอนกับเฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกัน

---

ในค่ำคืนนั้น บนโต๊ะยาวในห้องโถงใหญ่

แฮร์รี่ยังกินซุปของเขาเงียบๆ พร้อมรอยยิ้มจางๆ โดยไม่รู้เลยว่า…

มีใครบางคนจากอีกโต๊ะ

กำลังเฝ้ามองเขาอยู่เงียบๆ

หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

และ...รอแค่เวลาเท่านั้น

---

จบบทที่ 3

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***